Διαβάστε το άρθρο του Άρη Αλεξανδρή που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Καθημερινή”:
Η νέα σειρά του Φοίβου Δεληβοριά «Τα Νούμερα» που προβάλλεται στην ΕΡΤ, έχει όλα τα αρνητικά που έχουν συνήθως οι ελληνικές σειρές: είναι ένα θέαμα αργό, ανιαρό, ανοικονόμητο, με ηθοποιούς που παίζουν απροβάριστα σε κάτι που μοιάζει να προέκυψε έπειτα από ελάχιστες λήψεις. Επιπλέον, δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει σενάριο ή μάλλον ότι το σενάριο είναι μία πρόφαση· το βασικό ζητούμενο ήταν άλλο: «να κάνουμε κάτι στην τηλεόραση». Ο στόχος επετεύχθη. Η σειρά έγινε πραγματικότητα και έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές. Και πώς θα μπορούσε να μην αποσπάσει; Ο Δεληβοριάς έχει αφοσιωμένο κοινό, ενώ ήδη από το πρώτο επεισόδιο έχει φροντίσει να εξασφαλίσει συμμετοχές από καλλιτέχνες, το ίδιο ή περισσότερο δημοφιλείς από αυτόν.
Παράλληλοι κόσμοι
Ο πολυτάλαντος και λαοπρόβλητος Φοίβος Δεληβοριάς παίζει τον αγαπημένο του ρόλο, δηλαδή τον Φοίβο Δεληβοριά: Ως αγαθός και προικισμένος τραγουδοποιός που όμως ανήκει σε μια προηγούμενη, κάπως ανεπίκαιρη γενιά, επιχειρεί τώρα να δώσει στη βαλτωμένη του καριέρα μια νέα ευκαιρία, αναβιώνοντας τη Μάνδρα του Αττίκ παρέα με φίλους· τα όποια εμπόδια αντιμετωπίζονται επιτυχώς, πότε με αποφασιστικότητα, πότε με στωικό χιπστερισμό – πάντα όμως με εμπριμέ πουκάμισα και μουτίτσες. Η επιτυχία που του έχει λείψει και το δυσπρόσιτο όνειρο της καλλιτεχνικής αναγνώρισης έχουν επιτέλους βάσιμες ελπίδες υλοποίησης. Σε περίπτωση που κάποιος μπερδεύτηκε, τα παραπάνω συμβαίνουν στη σειρά, όχι στην πραγματική ζωή.
Καλά να περνάμε
Τα Νούμερα περιλαμβάνουν πολλά σχόλια για τη σύγχρονη πραγματικότητα (για την παντοκρατορία του Ιντερνετ, για τη μαζική κουλτούρα, για τα εργασιακά ζητήματα), και πολλά τραγουδιστικά μέρη που δοκιμάζουν σαδιστικά τις αντιστάσεις του θεατή στο fast forward. Περιλαμβάνουν και πολλά φιλόδοξα αστεία (όπως εκείνο με την κιθάρα στην αποχαιρετιστήρια συναυλία των Πυξ Λαξ) που τις περισσότερες φορές δίνουν την εντύπωση ότι ήταν γραμμένα σε κάποιο τετράδιο από πριν, περιμένοντας την ευκαιρία να ενταχθούν κάπου, οπουδήποτε. Το πιθανότερο είναι ότι οι θεατές της σειράς δεν αγωνιούν για το αν ο Φοίβος Δεληβοριάς θα πετύχει τον σεναριακό σκοπό του, γιατί η ταύτιση τηλεοπτικού ήρωα και πραγματικού προσώπου είναι τόσο προφανής και καταλυτική σε όλα τα επίπεδα που ακυρώνει τη μυθοπλασία: ο κόσμος θα συντονιστεί στη σειρά με την ίδια λογική που θα έβλεπε το Μουσικό Κουτί ή τις πανηγυριώτικες, στουντιακές εκπομπές με τραγούδια, χορούς, καλεσμένους και εξομολογήσεις: για να ακούσει μερικά τραγούδια, για να δει μερικούς καλλιτέχνες να συνυπάρχουν και για να περάσει μερικώς ή ολικώς καλά.
Φουσκωτό εγώ
Το πρόβλημα με Τα Νούμερα, ένα πρόβλημα που, προφανώς, δεν αφορά εκείνους που μαγεύονται από το χάρισμα του Δεληβοριά στις δημόσιες σχέσεις –δηλαδή το βασικό του χάρισμα–, είναι η ανειλικρίνειά τους. Ο Φοίβος Δεληβοριάς δεν θέλει να πει μια ιστορία, ούτε αναζητεί μία τηλεοπτική αφορμή για να αποτίσει φόρο τιμής στα τραγούδια που του αρέσουν. Αυτά γίνονται παρεμπιπτόντως. Κατά κύριο λόγο, Τα Νούμερα είναι μία ναρκισσιστική πλατφόρμα αυτοπροβολής· ένα μεγάφωνο που φωνάζει «Συμπαθήστε με, είμαι χαριτωμένος. Eχω καρτουνίστικη έκφραση και, να, μπορώ να προσποιηθώ ότι πέφτω κατά λάθος σε μία τρύπα στη σκηνή χωρίς κανέναν απολύτως λόγο». Η αυτοαναφορικότητα στην τέχνη δεν είναι δα και καμιά καινοτομία, αλλά παράγει αμήχανα, απωθητικά αποτελέσματα, αν δεν προτίθεσαι να τη μεταστοιχειώσεις σε οικουμενικό, ποπ αγαθό· αν δεν προτίθεσαι να τσαλακώσεις τον εγωισμό σου, αντί να τον θωπεύσεις. Στην περίπτωση του Δεληβοριά, ακόμα και οι σκηνές αυτοσαρκασμού μοιάζουν να τον κολακεύουν. Η όλη προσπάθεια αποπνέει έναν ακούσιο βουγιουκλακισμό, στην πιο ατημέλητη, εναλλακτική εκδοχή του. Αν συνδυάσει μάλιστα κανείς την παρουσία του Δεληβοριά στην κρατική τηλεόραση με τις αντικυβερνητικές κορώνες και τις δηλώσεις του περί «ολοκληρωτισμών που έρχονται», ίσως υποθέσει ότι η στροφή του στην υποκριτική είχε γίνει πολύ πριν παραστήσει και τυπικά τον ηθοποιό. Τελικά, ίσως η περφόρμανς του καλλιτέχνη στη σειρά της ΕΡΤ να επισκιάζεται από την περφόρμανς του εκτός τηλεόρασης.
