Του Γιαννάκη Λ. Ομήρου
Στις 23 Ιουνίου 1996 ο Ανδρέας Παπανδρέου έφυγε από τη ζωή. 27 χρόνια χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Ελληνισμός γυρίζει την σκέψη του στον ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης που θεμελίωσε τη μεταδικτατορική Ελλάδα. Το διορατικό πολιτικό που έδωσε υπόσταση στα όνειρα, τις ελπίδες, τις προσδοκίες και τα οράματα γενεών Ελλήνων.
Τον Πρωθυπουργό που έκλεισε τη μαύρη περίοδο του εμφυλίου, που οικοδόμησε την εθνική συμφιλίωση, που δικαίωσε την Εθνική Αντίσταση και αποκατέστησε τους αντιστασιακούς.
Αυτόν, που κατάργησε το μίζερο και οπισθοδρομικό κράτος του χωροφύλακα και του Πιστοποιητικού Εθνικών Φρονημάτων και οικοδόμησε τη δημοκρατική – ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Το σοσιαλιστή ηγέτη που προχώρησε σε ουσιαστικές κοινωνικές τομές, με την εισαγωγή του Γενικού Σχεδίου Υγείας και τη θεμελίωση του Κοινωνικού Κράτους. Τον Πρωθυπουργό της Ευρωπαϊκής Ελλάδας που έδωσε μάχες στην Ε.Ε. υπέρ του φτωχού Ευρωπαϊκού Νότου, απαιτώντας και επιτυγχάνοντας τα Μεσογειακά ολοκληρωμένα Προγράμματα. Αποδεικνύοντας έμπρακτα, ότι μόνο με διεκδικητικότητα και μακριά από σύνδρομα μειονεξίας, είναι δυνατόν να επιτυγχάνονται αποτελέσματα και να υπηρετούνται τα εθνικά συμφέροντα.
Ανεξάρτητα από τα φληναφήματα των πλαστογράφων της ιστορίας, που νοσταλγούν την αλήστου μνήμης χουντική τυραννία, που οδήγησε στη μεγαλύτερη προδοσία του Ελληνισμού με το επονείδιστο πραξικόπημα στην Κύπρο και που προσπαθούν απεγνωσμένα και λυσσαλέα να φορτώσουν στον Ανδρέα Παπανδρέου τη μετέπειτα οικονομική κρίση, ο Κυπριακός Ελληνισμός τον φέρνει στη σκέψη του, σαν ένα δικό του άνθρωπο. Αυτόν που αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ το 1981, από το επίσημο βήμα της Βουλής των Ελλήνων «θρυμμάτισε» τη θεωρία των αποστάσεων μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου, επανατοποθέτησε το Κυπριακό στη βάση της εισβολής – κατοχής και υιοθέτησε το casus belli με τη σαφή προειδοποίηση ότι οποιαδήποτε επίθεση εναντίον της Κύπρου, ισοδυναμεί με επίθεση εναντίον της Ελλάδας και οδηγεί σε Ελληνοτουρκικό πόλεμο.
Ο Κυπριακός Ελληνισμός, θυμάται επίσης, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός που επισκέφθηκε την Κύπρο.
Η ιστορική του επίσκεψη το 1982 αποτέλεσε έμπρακτο δείγμα συμπαράστασης στον αγώνα του λαού μας για τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής και για λύση του Κυπριακού στη βάση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου.
Η επίσκεψη αναπτέρωσε το ηθικό του λαού μας και αποκατέστησε το αίσθημα εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα, ύστερα από την τραγική δοκιμασία του προδοτικού χουντικού πραξικοπήματος.
Και ανατρέποντας τη συνήθη αναφορά των Ελλήνων πολιτικών ότι την ευθύνη για την Κυπριακή τραγωδία έχει η χούντα, τόλμησε να αποδεχθεί ευθύνες και της Ελλαδικής πολιτικής ηγεσίας. Ιδού τί είπε στη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου στις 28 Φεβρουαρίου του 1982, προσφωνώντας το Σώμα:
« Πράγματι άφρονες αξιωματικοί αφού κατόρθωσαν να υπονομεύσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις, παρέμειναν δια της βίας στην εξουσία επτά ολόκληρα χρόνια. Και στο τέλος της καταστροφικής τους πορείας, παρέσυραν στην καταστροφή και τη μεγαλόνησο, την Κύπρο. Η ευθύνη είναι δική τους και όχι του Ελληνικού λαού, ο οποίος δεν ήταν σε θέση να εκφράσει τον πόθο του για μια Κύπρο ανεξάρτητη, για μια Ελλάδα δημοκρατική. Αλλά παραμένει αλήθεια ότι είναι Ελλαδική ευθύνη, όπως και αν συνέβη, εάν θέλετε είναι ευθύνη δική μας, γιατί δεν κατορθώσαμε να δομήσουμε τότε τους δημοκρατικούς θεσμούς, σε βάσεις μόνιμες που να εγγυούνται πάντα το σεβασμό της λαϊκής κυριαρχίας. Και ,ένας από τους σκοπούς του ταξιδιού μου εδώ, είναι να επουλώσω αυτό το τραύμα και να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είσαστε μόνοι, ότι η Ελλάδα γνωρίζει σήμερα άριστα την ευθύνη απέναντι στον Ελληνισμό της Κύπρου»
Τέλος, με τις πολιτικές της συμπαράταξης, της συναπόφασης και την εξαγγελία και υλοποίηση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου το 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου αναδείχθηκε εθνικός ηγέτης, που αντιλαμβανόταν το πραγματικό χρέος ενός Έλληνα Πρωθυπουργού, με ευθύνες απέναντι στο σύνολο του Έθνους, μακριά από τις κοντόφθαλμες και φοβικές λογικές και νοοτροπίες του παρελθόντος. Η εγκατάλειψη αυτών των πολιτικών από μεταγενέστερες κυβερνήσεις συνιστά μαρτυρία ηγεσιών κατώτερων των περιστάσεων.
27 χρόνια από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Κυπριακός Ελληνισμός τιμά τη μνήμη του και παραμένει πιστός στο όραμα του για μια πραγματικά ελεύθερη Κύπρο.
Σημ: Σήμερα που στην Αθήνα κάποιοι και πάλι, άλλοι ανοικτά και άλλοι κρυφίως επαναλαμβάνουν τις ασχημίες περί του «φτάνει βρε αδελφέ με αυτούς του Κυπρίους» και «πόσο πια με αυτό το Κυπριακό», καλό είναι να θυμούνται πως ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε την Κύπρο και τον Τουρκικό επεκτατισμό.
