Του Μιχάλη Ψύλλου
Αναμφίβολα, πολλά πράγματα πήγαν πολύ στραβά στην αντιμετώπιση της πύρινης λαίλαπας και αυτό το καλοκαίρι.
Οι πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες-υψηλές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με ισχυρούς ανέμους-μαζί με την πανταχού παρούσα κλιματική κρίση, συνέβαλαν στα καταστροφικά αποτελέσματα που βλέπουμε γύρω μας: Περίπου 30 νεκροί από τις πυρκαγιές, πάνω από 1,6 εκατομμύρια στρέμματα καμένης γης μέχρι τώρα, περιουσίες έγιναν κάρβουνο, χιλιάδες ζώα χάθηκαν στις φλόγες.
Δεν πήγαν όμως όλα καλά και στη διαχείριση της κρίσης από τον κρατικό μηχανισμό, παρά τις ηρωικές προσπάθειες των πυροσβεστών και των αεροπόρων μας. Απλά, γιατί την πύρινη λαίλαπα δεν την αποτρέπεις όταν ξεσπά, αλλά πριν εκδηλωθεί. Με ουσιαστικά μέτρα πρόληψης, που λαμβάνονται τις άλλες εποχές του χρόνου και όχι μόνο το καλοκαίρι.
«Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε», έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Και όταν η οργανωμένη πολιτεία- κεντρική και τοπική-δεν έχει λάβει μέτρα πρόληψης, τα αποτελέσματα φαίνονται και είναι τρομακτικά. Και έτσι, αντί για διαχείριση κρίσης, οι ανευθυνο-υπεύθυνοι αρμόδιοι καταφύγουν στην πεπατημένη, διαχείριση… δικαιολογίας. Δεν φταίω εγώ, φταίνε οι άλλοι και κυρίως ο …Χατζηπετρής, που θα έλεγε και ο αείμνηστος Λουκιανός Κηλαϊδόνης.
Ακούμε λοιπόν για ασύμμετρες απειλές , για υβριδικούς πολέμους, για συνομωσίες «μεταναστών», που πέρασαν παράτυπα στη χώρα και κάηκαν στο δάσος της Δαδιάς. Όπως λέει και Χόμερ Σίμσον της ομώνυμης σειράς των κινουμένων σχεδίων, «αν κάτι πάει στραβά στη δουλειά, ρίξ’ το στον τύπο που δε μιλάει Αγγλικά»!.
Δικαιολογίες, δικαιολογίες και πάλι δικαιολογίες. Αντί για μια ειλικρινή και αποτελεσματική συγγνώμη. Δικαιολογίες ,αντί να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, να δείξουμε ενσυναίσθηση και να δεσμευτούμε έμπρακτα πώς δεν θα τα επαναλάβουμε.
Δυστυχώς, ακόμη και τα σπάνια παραδείγματα συγγνώμης είναι συχνά κούφιες δικαιολογίες, χωρίς αυθεντικότητα.
Αλλά αυτοί που κάνουν τη διαφορά στη ζωή ακολουθούν μια διαφορετική προσέγγιση, αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν «φιλοσοφία της μηδενικής δικαιολογίας». Είναι άντρες και γυναίκες που κοιτάζουν προς τα μέσα πριν δείξουν το δάχτυλο προς τα έξω. Είναι άνθρωποι που δεν κρύβονται την ώρα της καταστροφής, περιμένοντας να καταλαγιάσει η οργή. Είναι αυτοί που, αντιμέτωποι με τα προβλήματα, δίνουν λύσεις, αντί εμφανίζονται επιμελώς αξύριστοι, ως τεθλιμμένοι συγγενείς.
Γιατί- όπως έλεγε και ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, «όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες, σπανίως είναι καλός σε οτιδήποτε άλλο».
