Πριν το χτύπημα του Εγκέλαδου ο Ερντογάν (και το σύστημα εξουσίας του) έδινε μάχη πολιτικής επιβίωσης. Οι εκλογές που είχε προγραμματίσει για της 14 Μαΐου δεν θα ήταν ένας από τους προηγούμενους εκλογικούς του θριάμβους.
Με τον σεισμό να χτυπά και να επηρεάζει μια περιοχή (πάνω κάτω στο μέγεθος της Ελλάδας) που κατοικούν 15 εκατομμύρια άνθρωποι (σε συνολικό πληθυσμό 88 εκατομμυρίων) είναι προφανές ότι ο Τούρκος Πρόεδρος θα ακροβατήσει στην κόψη του ξυραφιού μέχρι να φτάσει στις κάλπες.
Δεν είναι μόνο οι νεκροί που επισήμως -μέχρι στιγμής- φτάνουν τις 30.000. Δεν είναι μόνο οι αγνοούμενοι (οι ειδικοί κάνουν λόγο για έναν αριθμό που μπορεί να ξεπεράσει τις 180.000) που θάφτηκαν για πάντα στα χαλάσματα…
Είναι οι ζωντανοί που απασχολούν πια την τουρκική κυβέρνηση και των Πρόεδρο Ερντογάν. Κατ’ αρχήν είναι οι συγγενείς των νεκρών/αγνοουμένων. Μαζί μ αυτούς τους χαροκαμένους είναι και αυτοί (στο 1.000.000 με μετριοπαθείς υπολογισμούς) που έμειναν μόνο με τα ρούχα που πρόλαβαν να φορέσουν, άστεγοι.
Κι όλοι αυτοί (ή πάρα πολύ απ’ αυτούς) οι άνθρωποι, χαροκαμένοι και άστεγοι, βρίσκονται και άνεργοι, καθώς ο σεισμός χτύπησε εκτεταμένα βιομηχανίες, βιοτεχνίες και χίλιες δυο άλλες επιχειρήσεις και υπηρεσίες.
Πέρα απ’ αυτά η επόμενη μέρα του σεισμού με μαθηματική ακρίβεια θα συνοδευτεί, όπως λένε οι ειδικοί, από ασθένειες (χολέρα) και από κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά (ήδη καταγράφονται πλιάτσικα και συγκρούσεις) συμπεριλαμβανομένης και του «εμπορίου»/διακίνησης ανθρώπων με τα (χιλιάδες) ορφανά να βρίσκονται στο στόχαστρο των δουλεμπόρων.
Τις επόμενες μέρες θα φανεί ο τρόπος αντίδρασης του τουρκικού κράτους από τον οποίο θα εξαρτηθεί και η απόφαση του Ερντογάν για το αν θα προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο μεταθέτοντας την ημερομηνία των εκλογών επικαλούμενος, απόλυτα δικαιολογημένα, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε μια περιοχή που η έκτασή της (ας το θυμίσουμε και πάλι) είναι όσο ολόκληρη η Ελλάδα.
Ακόμη κι έτσι πάντως (με την επιλογή μετάθεσης της ημερομηνίας των εκλογών) τα προβλήματα της κυβέρνησης και του Ερντογάν δεν φαίνεται να γίνονται πιο εύκολα στη διαχείρισή τους…
Το εύρος της καταστροφής και τα κολοσσιαία ποσά που θα απαιτηθούν υποχρεώνουν την τουρκική ηγεσία να κοιτάξει προς τα εκεί απ’ όπου όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να ξεφύγει. Δηλαδή τις ΗΠΑ, την ΕΕ και τη Δύση γενικότερα.
Η «επιλογή» των «δωρητών», αυτών δηλαδή που θα διεκδικήσουν ποικίλα ανταλλάγματα προκειμένου να «βοηθήσουν» στην ανοικοδόμηση θα επισφραγίσουν τον προσανατολισμό της χώρας. Είτε (λιγότερο πιθανό) ο Ερντογάν θα καταφέρει να επισφραγίσει την μέχρι τώρα επιλογή του αναζητώντας στηρίγματα σε κράτη και μηχανισμούς εκτός Δύσης, είτε θα υποχρεωθεί να επιστρέψει στην δυτική «αγκάλη».
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το αφήγημα που τον κράτησε στο κέντρο της πολιτικής σκηνής της χώρας του όλα αυτά τα χρόνια (μια ανεξάρτητη Τουρκία που δεν είναι μαριονέτα υποτελής των Δυτικών μηχανισμών) θα δεχτεί καίριο πλήγμα.
Όπως καίριο πλήγμα θα δεχτούν και οι θέσεις που είχε οικοδομήσει η τουρκική διπλωματία στην ανατολική Μεσόγειο με το «παιχνίδι» στη Λιβύη, τη συντήρηση των ελληνοτουρκικών εντάσεων, τις σφοδρές αντιπαραθέσεις με τις ΗΠΑ, την εμπλοκή στη Συρία…
Αν κάτι, ίσως, «σώζει» και δίνει ελπίδες στον Ερντογάν να (ξανά)κερδίσει τις εκλογές είναι, πρώτον η επιλογή του να τις πραγματοποιήσει όποτε τον βολεύει και δεύτερον η απουσία (μέχρι στιγμής) αξιόμαχου αντίπαλου.
Δίχως να υποτιμούνται οι δυνατότητες του Τούρκου Προέδρου (και του συστήματος εξουσίας που έχει οικοδομήσει) να επιβιώνει το χτύπημα που δέχθηκε η χώρα είναι τόσο ισχυρό που το άστρο του θα χάσει τη λάμψη του αν δεν πάψει εντελώς να φωτίζει το τουρκικό πολιτικό στερέωμα.
