Του Νίκου Μωραΐτη
Γιατί κατάφερε να κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης μία καμπάνια για την οποία τα ξένα ΜΜΕ έγραψαν ότι αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο;
Απάντηση: Γιατί η καμπάνια του χτίστηκε εκτός Κουμουνδούρου.
Γιατί κατάφερε να κάνει η Έφη Αχτσιόγλου μία καμπάνια που τη μίκρυνε και την έκανε ασπρόμαυρη από έγχρωμη;
Απάντηση: Γιατί η καμπάνια της χτίστηκε εντός Κουμουνδούρου.
Όχι, η Κουμουνδούρου δεν είναι κάποιο στοιχειωμένο κτήριο που εκδικείται τους ενοίκους του. Κουμουνδούρου είναι οι ίδιοι οι ένοικοι που μπαίνουν εκεί και αποκόβονται από ό,τι έχει σχέση με αληθινή ζωή, κοινωνία, πραγματικότητα.
Βρε εδώ κατάφερε ο Τσίπρας με Μνημόνια και Πρέσπες, στον «γυάλινο πύργο» του Μεγάρου Μαξίμου, να πάρει 32%! Και μόλις βγήκε από εκεί και πήγε και κλείστηκε στην Κουμουνδούρου, το 32% έγινε 18%.
Γιατί τα λέω αυτά;
Γιατί βλέπω τον τελευταίο καιρό στις εμφανίσεις του νέου Προέδρου, μία απόπειρα «κουμουνδουροποίησής» του. Για παράδειγμα, μέσα από βαρετές δηλώσεις που δε λένε τίποτα και μακροσκελείς ομιλίες γραμμένες για άλλον και όχι για τα δικά του προσωπικά πολιτικά χαρακτηριστικά.
Φυσικά, επειδή ο Κασσελάκης είναι πολύ καινούργιος ακόμα, μπαίνει και σε ένα μετρό, κάνει και μία κίνηση εκτός προγράμματος. Όμως είναι σαφές ότι πατάει σε δύο βάρκες: Στον φρέσκο εαυτό του και στην κομματική μούχλα.
Και δε μου το βγάζετε από το μυαλό:
Αν ο Κασσελάκης ήταν στο γραφείο του στην Κουμουνδούρου και όχι στην Αμερική, δε θα είχε στείλει για διαγραφή ούτε τον Σκουρλέτη, ούτε τον Φίλη, ούτε τον Βίτσα. Θα είχαν πέσει πάνω του διάφοροι να τον πείσουν να μη διαγράψει, ότι αυτό θα είναι καταστροφή, ότι πρέπει να είναι… ενωτικός με τα φίδια κλπ. Στον νεο-υορκέζικο αέρα οφείλουμε την απομάκρυνση των τριών – αν τελικά υπερψηφιστεί από το κομματικό απολίθωμα.
Ο Κασσελάκης έχει δύο δρόμους: Ή να αλλάξει το κόμμα ή να τον αλλάξει το κόμμα. Αυτή τη στιγμή δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το τι από τα δύο θα γίνει.
Διότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ένα πράγμα: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα κόμμα με «καλούς» και «κακούς», στο οποίο νίκησαν οι δικοί του «καλοί», έχασαν οι «κακοί» της Αχτσιόγλου ή του Τσακαλώτου και τώρα θα πρέπει να πανηγυρίζουμε. Απολιθώματα, άσχετοι, ρεβανσιστές, ντουβάρια όρθια υπάρχουν και στη δική του πλευρά.
Διότι «Κουμουνδούρου» δεν ήταν μόνο οι Τζανακοπουλαίοι που είχαν πιάσει όλες τις θέσεις γύρω από τον Τσίπρα και τον υπονόμευαν «φιλικά». «Κουμουνδούρου» είναι και αυτοί που θέλουν να πάρουν την εκδίκησή τους από τους «Τζανακοπουλαίους» χρησιμοποιώντας τον Κασσελάκη για προσωπική ανέλιξη και ισχύ, ακόμα κι αν τον βλάπτουν.
«Κουμουνδούρου» είναι μία συριζαϊκή ασθένεια που ή θα τη φάει ο Κασσελάκης ή θα τον φάει.
Βγήκε με τον (μπασκετμπολίστα) Νίκο Παππά. Περιμένω να τον δω να εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια.
Έβαλε τη Διάνα Βουτυράκου υπεύθυνη για την ανεύρεση νέων στελεχών. Περιμένω να τα βρει, να μοιάζουν με εκείνη, και να βγουν στα κανάλια.
Μόνο με νέα πρόσωπα νικιέται η «Κουμουνδούρου».
Στο μεταξύ, ο Κασσελάκης είναι πολύ τυχερός: Υπάρχει μια και μόνο ερώτηση την οποία μπορεί να θέτει στους συνομιλητές του και να καταλαβαίνει αν είναι φίλοι του ή όχι: «Είναι πρώτη προτεραιότητα να κάνω μαθήματα ελληνικών και ορθοφωνίας;». Όσοι του λένε «ναι, αν δε λύσεις αυτά τα δύο, δεν περνάς πολιτικό περιεχόμενο», είναι φίλοι του. Όσοι του απαντούν «μια χαρά τα λες Πρόεδρε, είσαι καταπληκτικός, έλα τώρα να δούμε ποια αγορά και ποιο σύλλογο θα επισκεφθείς αύριο», είναι… Κουμουνδούρου.
