Επί τροχάδην, μερικές σκέψεις για το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών κλπ.
Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη
Πρώτον. Δεν είναι ένα ζήτημα που προέκυψε από τα κάτω, από την κοινωνία, ως μαζικό κοινωνικό αίτημα. Αντίθετα, συστηματικά προωθείται από συστημικούς μηχανισμούς και φορείς, από τα πάνω και με όρους, συχνά, εξοργιστικής προπαγάνδας, η οποία κάνει ότι μπορεί για να επιβάλλει την “identity politics” ατζέντα της κόντρα στη βούληση ποσοστών της κοινωνίας που αγγίζουν το 70%, όπως έδειξε ακόμα και πρόσφατη έρευνα της GPO – του κυβερνητικού παρατρεχάμενου Θεοδωρικάκου. Και ας μην αναρωτηθεί κανείς καν για το ταξικό “πρόσημο” αυτού του πλειοψηφικού ρεύματος: ανάμεσα στο Αιγάλεω και το Κερατσίνι από τη μια και την Κηφισιά και τη Φιλοθέη από την άλλη, υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει σε ποιες περιοχές τα ποσοστά του “ναι” είναι υψηλοτέρα και σε ποιες χαμηλότερα;
Δεύτερον. Αν προς στιγμήν αφήσουμε εκτός συζήτησης το αν και κατά πόσο έχει “δικαίωμα” ή όχι ένα ομόφυλο ζευγάρι στο να ανατρέφει παιδιά (από τη στιγμή που η επιλογή του συνιστά άρνηση της φυσικής διαδικασίας γέννησης αυτών των παιδιών), τότε είναι φανερό ότι το δικαίωμα αυτό για τα ομοφυλόφιλα άτομα στην Ελλάδα είναι νομικά κατοχυρωμένο ήδη από το 1946, με την θέσπιση δικαιώματος υιοθεσίας σε κάθε μεμονωμένο άτομο, ακόμα και εκτός γάμου. Κανείς λοιπόν δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η συζήτηση που γίνεται αφορά στην κάλυψη ενός πραγματικού νομικού κενού και στην κατοχύρωση ενός , τάχα, ανεκπλήρωτου ως σήμερα, ανθρώπινου δικαιώματος.
Τρίτον. Η δυνατότητα τεκνοθεσίας ενός ομόφυλου ζεύγους μέσω παρένθετης μητέρας είναι τουλάχιστον το ίδιο προβληματική όσο και για ένα ετερόφυλο. Στην ουσία μιλάμε για την απογείωση της λογικής της γυναίκας ως “συσκευής αναπαραγωγής”. Και μην πει κανείς για το “δικαίωμα ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδί” γιατί εδώ το κυρίαρχο στοιχείο είναι το οικονομικό – ταξικό: το κόστος μιας εγκυμοσύνης μέσω παρένθετης μητέρας κυμαίνεται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ (>70k), έτσι ώστε μόνο οικογένειες από πολύ συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα να έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν αυτό το “δικαίωμα”. Να “νοικιάσουν” δηλαδή μια γυναικεία μήτρα για να κυήσει και να γεννήσει το παιδί τους. Μιλάμε για την πλήρη στρέβλωση της έννοιας της μητρότητας. Αντί λοιπόν να συζητάμε (και το γυναικείο κίνημα να απαιτεί!) την κατάργηση ή έστω τη θέσπιση πολύ αυστηρών προϋποθέσεων εφαρμογής του θεσμού της παρένθετης μητέρας, συζητάμε για την επέκταση του ώστε να καλύπτει και ζευγάρια των οποίων η επιλογή εξ ορισμού αποκλείει την έννοια της απόκτησης παιδιών με τη μόνη διαδικασία που γνωρίζει η φύση. Κι αυτό ορισμένοι, το ονομάζουν… “προοδευτισμό”!!!
Τέταρτον. Για να πάμε και στην ουσία. Οι επιλογές ζωής του κάθε ατόμου είναι σεβαστές και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η λογική των διακρίσεων εξαιτίας αυτών των επιλογών. Όπως, όμως, καθετί στη ζωή, έτσι και αυτή η αρχή δεν είναι υπεράνω των περιορισμών που θέτουν οι σιδερένιοι νόμοι κίνησης της φύσης και της κοινωνίας. Για το μαρξισμό, η ουσία της ελευθερίας συνίσταται όχι στην άγνοια ή το χλευασμό, αλλά στη γνώση και στη συνειδητή αξιοποίηση των νομοτελειών που διέπουν τη φυσική και κοινωνική ζωή, με στόχο μια ζωή καλύτερη για όλους, σε ισορροπία του φυσικού και του κοινωνικού κόσμου. Αν αυτό κάποιοι το ονομάζουν “διακρίσεις” κάτι δεν πάει καθόλου καλά στο “αριστερό” μας χωριό, σύντροφοι.
Έτσι, η επιλογή της ομόφυλης σχέσης (οφείλει να) συνεπάγεται και την συνειδητοποίηση και αποδοχή της απάρνησης της ίδιας της γονεϊκής διαδικασίας. Τα παιδιά δεν “φυτρώνουν” για να τα βρίσκει όποιος θέλει για να ικανοποιεί τη (μικρο- ή μεγαλο-)αστική του ματαιοδοξία. Γεννιούνται μέσα από μια, καθορισμένη από τις φυσικές νομοτέλειες, διαδικασία, στην οποία τα δύο φύλα παίζουν σημαντικό και αναντικατάστατο ρόλο. Το να αρνείσαι το ρόλο του βιολογικού φύλου στη σύλληψη και γέννηση, αλλά να θες συγχρόνως να γίνεις γονιός και να αναθρέψεις ένα παιδί είναι μια κραυγαλέα εσωτερική αντίφαση, που αναδεικνύει και την ουσία του προβλήματος: η φιλολογία της woke προπαγάνδας μιλάει για “αγάπη”, αλλά μισεί τη μητρότητα. Μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη γυναίκα στο ρόλο της “νοικιασμένης μήτρας”. Είναι η επιτομή της υποκρισίας, μασκαρεμένη σε δήθεν “προοδευτικότητα”.
Πέμπτον. Γιατί όλο αυτό και γιατί τώρα; Φυσικά, υπάρχει και το στοιχείο του πολιτικού αποπροσανατολισμού από τις πραγματικές πολιτικές τομές που συντελούνται και μετατρέπουν (έχουν ήδη μετατρέψει δηλαδή) τη χώρα σε “πεδίο βολής φτηνό, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι”. Φυσικά και είναι μια πολύ βολική “αντιπαράθεση” για το καθεστώς, μιας και διχάζει το λαό πάνω σε ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και συμβάλλει στην αναπαραγωγή ψεύτικων, δήθεν “προοδευτικών” και “αριστερών” ιδεολογημάτων που συκοφαντούν και εκθέτουν στο λαό την Αριστερά, τις ιδέες και τις παραδόσεις της, ενώ συγχρόνως συσκοτίζουν τα φλέγοντα καθήκοντα μιας αριστερής, αντιιμπεριαλιστικής εναλλακτικής, προβάλλοντας ατόφια τη συστημική ατζέντα με μπόλικο… ροζ περιτύλιγμα.
Είναι όμως και κάτι πέρα και πάνω από αυτά τα τρέχοντα, είναι και κάτι που έχει βαθύτερο, στρατηγικό χαρακτήρα: η αστική τάξη στην εποχή μας, είναι μια τάξη που σαπίζει και μαζί της σαπίζει κι ο κόσμος στον οποίο κυριαρχεί. Η πλήρης συντριβή κάθε συλλογικής κοινωνικής δομής, της οικογένειας συμπεριλαμβανομένης, η ταξικά καθοδηγούμενη ευγονική (πάντα στο όνομα της …”επιστήμης”, βεβαίως, μιας “επιστήμης” που ζέχνει Μένγκελε και ναζισμό), που ετοιμάζει το δυστοπικό μέλλον στο οποίο”κατώτερες φυλές” ανθρώπων και στρατοί ΑΙ-βιορομποτ θα υπηρετούν την “ανώτερη ελίτ” που θα επιλέγει προσεκτικά την αναπαραγωγή της, είναι μια φρικιαστική προοπτική που αρχίζει να φαίνεται όλο και πιο καθαρά πίσω από την ωμή, ξεδιάντροπη, ναζιστικής κοπής δυτική ιμπεριαλιστική και νεοαποικιοκρατική επιθετικότητα.
Απέναντι σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, το ερώτημα για κάθε συνειδητό επαναστάτη, κάθε αταλάντευτο δημοκράτη, κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο δεν είναι το αν, αλλά μόνο το πώς θα θα οργανωθεί ένα μαζικό τείχος αντίστασης. Η μάχη για την ήττα και την ανατροπή του σαπισμένου δυτικού ιμπεριαλισμού δε θα οδηγήσει – γιατί αντικειμενικά δε μπορεί ο τροχός της ιστορίας να γυρίσει οριστικά πίσω – προς έναν “ανανεωμένο” καπιταλισμό, όσο κι αν υπάρχουν δυνάμεις που δίνουν τη μάχη ενάντια στη Δύση με αυτό το πρόταγμα ή, τουλάχιστον, για να υπερασπιστούν τον δικό τους, αυτόνομο ρόλο στο παγκόσμιο καπιταλιστικό πλαίσιο. Τουναντίον, η συντριβή του Δυτικού, σαπισμένου, χρεωκοπημένου ιμπεριαλισμού θα ανοίξει διάπλατα τις λεωφόρους για την ορμητική επάνοδο των λαών στο προσκήνιο της Ιστορίας, για την αναγέννηση και αντεπίθεση των ιδεών και της πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση. Οφείλουμε να δώσουμε κι αυτή τη μάχη, ενάντια στον δήθεν “προοδευτικό” δικαιωματισμό με την ίδια αυταπάρνηση, με την ίδια αποφασιστικότητα που δίνουμε τη μάχη για την ήττα του ιμπεριαλισμού.
Είναι η ίδια μάχη. Εμπρός λοιπόν!
