Του Αντώνη Δαβανέλου
Πρέπει να κατευθυνθεί κάποιος στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, με χρονικό σημείο κορύφωσης το Μάη του ΄68 αλλά και μετέπειτα, στις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80. Εκεί θα συναντηθεί με τις ιδεολογικές αφετηρίες αυτού που έχει μορφοποιηθεί εννοιολογικά ως «δικαιωματισμός», πολιτικό αίτημα του οποίου αυτήν την περίοδο στη χώρα αποτελεί η – με σχεδόν παραληρηματικό τρόπο – αξίωση συναίνεσης των πάντων στην επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη να νομοθετήσει – ευθυγραμμιζόμενη και με τις επιταγές της ΕΕ – το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και του παράγωγου δικαιώματος τεκνοθεσίας που αμεσότατα θα επέλθει, παρά τις κάλπικες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου.
Εκεί, σ΄ αυτές τις περιόδους ανιχνεύεται κινηματικά ο ατομικός δικαιωματισμός, με «λίπασμα» τον χρεοκοπημένο κυβερνητισμό των δυτικοευρωπαϊκών ΚΚ και με τον ιδεολογικοπολιτικό και προγραμματικό τους εκφυλισμό μέσω της ευρωκομμουνιστικής στρατηγικής, με την συνακόλουθη διάχυση του ρεφορμιστικού ρεύματος στις γραμμές του δυτικοευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, με τον -πότε συγκαλυμμένο και πότε απροκάλυπτο- αντικομμουνισμό απέναντι στην ΕΣΣΔ και τις χώρες που οικοδομούσαν το Σοσιαλισμό. Πρώτο βιολί στην επίθεση ήταν ένα «έτοιμο από καιρό» πολιτικό και ακαδημαϊκό προσωπικό, το οποίο προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στον αμερικανονατοϊκό παράγοντα και στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, ανακατευθύνοντας πολιτικά και ιδεολογικά όποιες κινηματικές δυναμικές αναπτύχθηκαν πρωτογενώς.
Στόχευσε ώστε αυτές να μην μετατραπούν σε ολικό χειραφετητικό πρόταγμα, αλλά σε μια ανώδυνη τελικά διαχείριση του συστήματος με πλήρη ενσωμάτωση στην κυρίαρχη αστική ιδεολογία. Σ΄ αυτό το σαθρό έδαφος της συνθηκολογημένης αριστεράς και της υποχώρησης του εργατικού κινήματος αναπτύχθηκαν τα επιμέρους «νέα κινήματα», στην πλειοψηφία τους χωρίς ταξικό προσανατολισμό, ενός πολυώνυμου φεμινιστικού ακτιβισμού, των ομοφυλοφίλων, το οικολογικό, αντιρατσιστικό, αντιψυχιατρικό, φυλακών κ.α. με τις «ευλογίες» διανοουμένων της λεγόμενης «Νέας Αριστεράς». Εμβληματικές περιπτώσεις εκπροσώπησης της «Νέας Αριστεράς», αφού είχαν πάρει οριστικό διαζύγιο με το μαρξισμό και αφού διαπίστωσαν ότι η αναζήτηση δήθεν «νέων επαναστατικών υποκειμένων» δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, έγιναν αργότερα οι υποδειγματικότεροι εκφραστές του αστισμού και του ευρωατλαντισμού κάτω από τη μεταμοντέρνα σημαία του «τέλους της Ιστορίας» και «το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων», στο φόντο των αντεπαναστατικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ και στο υπόλοιπο σοσιαλιστικό μπλοκ…
Η στρατηγική ενσωμάτωσης των εργαζομένων και ειδικά των νέων στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς στο πλαίσιο των εντεινόμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, υπαγορεύουν νέους τρόπους διασφάλισης, τόσο της χειραγώγησης, όσο και του ελέγχου και της καταστολής. Στην κατεύθυνση αυτή συμβάλλει ολόκληρη η μεταμοντέρνα απολογητική του καπιταλισμού. Πλειοδοτώντας στην αποθέωση του ατομισμού που αποτελεί και σαφή ένδειξη ηγεμονίας του μικροαστισμού, άρα της αστικής ιδεολογίας, στην εξύμνηση των ατομικών δικαιωμάτων χωρίς όρια και στον καθαγιασμό της “διαφορετικότητας” για να κατασκευαστεί ένα υποκείμενο πολλαπλών ταυτοτήτων και να αποκρυβεί η ταξική αιτία της κοινωνικής καταπίεσης, στην πριμοδότηση της σχετικοποίησης των πάντων και της ρευστοποίησης -στο όνομα του αυτοπροσδιορισμού- εννοιών όπως π.χ το φύλο, η μητρότητα, η πατρότητα κλπ. Ο «πραγματικός» άνθρωπος αποσύρεται και μαζί του «εξαφανίζονται» και τα πραγματικά προβλήματα με τις αιτίες τους: Δηλαδή το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και τη θέση του παίρνει ένα (επι)κοινωνιακό εκτόπλασμα, συνεχούς προβολής δικαιωμάτων, πλήρως αποφλοιωμένων από το κοινωνικό τους περιεχόμενο και την ταξική τους υφή. Τα αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας όπως αυτό της τεκνοθεσίας ομόφυλων σε έγγαμη σχέση, βρίσκονται στον πυρήνα του ατομικού δικαιωματισμού και αποτελούν μέρος της ατζέντας των στρατηγικών επιδιώξεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κάτι που δηλώνεται ωμά και απροκάλυπτα πλέον, αφού η πλήρης εμπορευματοποίηση της διαδικασίας αναπαραγωγής πατάει πάνω και στις εξελίξεις της επιστημονικής έρευνας και της τεχνολογίας, της βιοτεχνολογίας, της βιολογίας και της γενετικής, διαμορφώνοντας νέα πεδία τεράστιας κερδοφορίας των επιχειρηματικών πολυεθνικών ομίλων.
Και επειδή στην ευρωατλαντική στρατηγική ομνύει όλο το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα, ήρθε η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ να τους χαλάσει τη «σούπα», δείχνοντας ότι δεν υπάρχει πιθανότητα ιδεολογικής συνθηκολόγησης και ευθυγράμμισης με τις επιδιώξεις του κεφαλαίου. Αποδεικνύοντας παράλληλα τι σημαίνει σοβαρότητα πολιτικής σκέψης και ουσιαστικής εμβάθυνσης με όπλο τη μαρξιστική υλιστική/διαλεκτική αντίληψη πάνω στα πράγματα. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα είμαστε μάρτυρες μια ενορχηστρωμένης επίθεσης διαστρέβλωσης των θέσεων του Κόμματος που σε πολλές περιπτώσεις δεν διαφέρει από την ωμή προβοκατόρικη στάση, αποδεικνύοντας τις πραγματικές προθέσεις όσων πρακτορεύουν με αυτόν τον τρόπο τα σχέδια των αστικών επιτελείων…
Ως κατακλείδα του σύντομου αυτού σημειώματος, πρέπει να επισημανθεί εμφατικά, πως ό,τι κεφαλαιοποίησε πολιτικά το ΚΚΕ στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, οφείλεται στο γεγονός της συνεπούς υποστήριξης της στρατηγικής μη ενσωμάτωσης στο αστικό πολιτικό σύστημα, στη σταθερή επικέντρωσή του στην ανάγκη ανασύνταξης του εργατικού κινήματος σε στέρεη ταξική κατεύθυνση, στην υπεράσπιση & υλοποίηση των συνεδριακών του αποφάσεων. Αυτές οι παραδοχές λειτουργούν και ως όροι ανατροφοδότησης και διεύρυνσης του διακριτού ρεύματος αγωνιστικής συμπόρευσης, παγιώνοντας σχέσεις πολιτικής εμπιστοσύνης ενός κόσμου με το Κόμμα, η οποία σφυρηλατείται -πρωτίστως και κυρίως- στους καθημερινούς εργατικούς λαϊκούς αγώνες. Χαρακτηριστικό δείγμα επισφράγισης και επαναβεβαίωσης αυτής της σχέσης πολιτικής εμπιστοσύνης υπήρξε η πρόσφατη απόφαση της ΚΕ για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
