Ολόκληρη η υφήλιος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, που δύνανται να επηρεάσουν το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Συνεχής είναι οι αναφορές των διεθνών δικτύων για τις χώρες που παίζουν τον μεγαλύτερο ρόλο στην σύρραξη και από την στάση τους μπορεί να απειληθεί ακόμα και η παγκόσμια ειρήνη. Όλο το βάρος δίδεται φυσικά στο Ισραήλ και τις όμορες χώρες, τις ΗΠΑ, την ΕΕ και φυσικά το Ιράν και την Τουρκία.
Ελάχιστοι έχουν διαγνώσει τον ρόλο της Κίνας, παρότι η ασιατική υπερδύναμη είναι αυτή που κρατάει στα χέρια της το «φυτίλι» αλλά και τον «πυροσβεστήρα», συγκεκριμένα για την Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή. Για την ακρίβεια, εάν η Κίνα δεν είχε κάνει αυτή την αθόρυβη επέλαση στις αραβικές χώρες τα τελευταία τρία χρόνια, ίσως ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος να είχε ήδη ξεσπάσει. Οπωσδήποτε όμως, η σύγκρουση θα είχε ήδη μετατραπεί σε περιφερειακή.
Το στοιχείο υψίστης σημασίας για την διατήρηση της ειρήνης και την αποφυγή της επέκτασης των συγκρούσεων, είναι οι σχέσεις Ιράν – Σαουδικής Αραβίας. Εδώ και δεκαετίες, οι δύο αυτές χώρες βρισκόταν σε μία άτυπη πολεμική σύρραξη, όπου οι Σαουδάραβες χρηματοδοτούσαν ακόμα και τις ενέργειες του Ισραήλ, ειδικά της Μοσάντ, κατά του Ιράν, προκειμένου να αποδυναμώσουν τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή τους στην ενέργεια. Στον αντίποδα, το Ιράν δημιούργησε το μέτωπο της Υεμένης, για να αποδυνάμωση το αραβικό βασίλειο.
Εάν οι σχέσεις αυτών των δύο χωρών εξακολουθούσαν να ήταν τεταμένες, είναι βέβαιο ότι η σύρραξη θα είχε ήδη γενικευτεί και η εμπλοκή του Ιράν θα ήταν αναπόφευκτη, με ό,τι αυτό σημαίνει τόσο για την ασφάλεια όσο και για την παγκόσμια οικονομία. Θα ζούσαμε ήδη μία κρίση η οποία θα έκανε το 1973 να μοιάζει με «ευχάριστο διάλειμμα».
Η Τουρκία θα είχε καταφέρει ήδη να εκμεταλλευτεί τις ενέργειες της Χαμάς, την οποία ελέγχει πλήρως αλλά και καθοδηγεί, ώστε να έχει επιτύχει ένα δυτικό χτύπημα κατά του Ιράν, με την συνέργεια φυσικά της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.
Η Κίνα «ένωσε» Ιράν και Σαουδική Αραβία!
Η κατάσταση αυτή όμως άλλαξε άρδην με παρέμβαση της Κίνας. Ο Σι Τζινπίνγκ έκανε το αδιανόητο: Έφερε κοντά τους δύο ορκισμένους εχθρούς, το Ιράν και την Σαουδική Αραβία, οδηγώντας μάλιστα με προσεκτικά βήματα, στην αποκατάσταση των διπλωματικών τους σχέσεων! Αυτή η εξέλιξη, φαίνεται σήμερα η πλέον ευεργετική για την περιοχή. Οι Σαουδάραβες έχουν απεμπλακεί από την τουρκική επιρροή, έχουν σταματήσει την δολιοφθορά κατά του Ιράν και το αντίστροφο. Ο Μπιν Σαλμάν ακολουθεί μία απολύτως ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, υποβιβάζοντας σε κάθε ευκαιρία τις Ηνωμένες Πολιτείες, γεγονός που σήμερα γίνεται απολύτως εμφανές, καθώς το βασίλειο έχει αποστασιοποιηθεί πλήρως από οποιαδήποτε ενέργεια κατά του Ιράν.
Αυτό δεν θα ήταν εφικτό εάν η Κίνα δεν είχε φροντίσει να φέρει κοντά τους άλλοτε ορκισμένους εχθρούς. Φαίνεται μάλιστα ότι η εξωτερική πολιτική του «Δράκου» χτίστηκε σε τόσο γερές βάσεις, που και οι δύο χώρες έχουν απόλυτη σύμπνοια έναντι των γεγονότων στο Ισραήλ.
Αυτή η κοσμογονία όμως δεν έγινε λόγω κάποιας «καλής πρόθεσης» ή «φιλειρηνικής διάθεσης» της Κίνας. Αντίθετα, η ειρήνη στην περιοχή έχει υπαρξιακή σημασία για την ίδια την κινεζική οικονομία. Η κινεζική οικονομία η οποία βασίζεται στην παραγωγική διαδικασία, είναι η πιο ευάλωτη στις διακυμάνσεις του κόστους ενέργειας και ειδικά του πετρελαίου.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που το Πεκίνο στάθηκε σθεναρά δίπλα στη Μόσχα, αναφορικά με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Ήθελε να εξασφαλίσει την αδιάλειπτη παροχή ενέργειας σε ανταγωνιστικές τιμές, όπως ακριβώς έπραξε στη συνέχεια με το Ιράν, την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.
Ένας βομβαρδισμός λοιπόν των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων του Ιράν (σενάριο που επιδιώκουν μάλιστα αμερικανικές πετρελαϊκές), λόγω των γεγονότων στο Ισραήλ, θα ήταν καταστροφική για την κινεζική οικονομία. Η Κίνα λοιπόν θα κάνει τα πάντα για να αποτρέψει την γενίκευση της σύρραξης στο Ισραήλ και μέχρι σήμερα φαίνεται ότι το καταφέρνει.
Η συνέχεια θα δείξει εάν η κινεζική επέλαση στις αραβικές χώρες είναι ισχυρότερη από τα παραδοσιακά συμφέροντα που ρύθμιζαν την εξωτερική πολιτική των αραβικών χωρών και καλλιεργούσαν αριστοτεχνικά την σύγκρουση σουνιτών – σιιτών, η οποία έχει κοστίσει εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές.
Το αδιαμφισβήτητο δεδομένο πάντως είναι ότι η Κίνα αυτή τη στιγμή κρατά στα χέρια της την παγκόσμια ειρήνη.
