Σε αληθινό πανικό βρίσκονται οι προστάτες του καθεστώτος Μητσοτάκη που μετά το μαζικό έγκλημα των Τεμπών είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα γκρεμιστεί με κρότο. Είναι τέτοια η οργή της ελληνικής κοινωνίας που πλέον δεν υπάρχει επιστροφή. Το ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Και το γνωρίζουν.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το άρθρο του δημοσιογράφου Θανάση Μαυρίδη του liberal.gr που δείχνει να έχει “καταρρεύσει” μπροστά στο ενδεχόμενο ο Μητσοτάκης να χάσει την εξουσία.
Δεν του αρέσουν οι ύβρεις στο δημόσιο διάλογο του κυρίου Μαυρίδη. Δεν του αρέσει το σύνθημα το γνωστό για τον Μητσοτάκη το οποίο δονεί ολόκληρη τη χώρα. Σωστά!
Ξέχασε, όμως, ο κύριος Μαυρίδης το ρεσιτάλ χυδαιότητας που ξέρασε ο βόθρος των υπογείων της Νέας Δημοκρατίας τα προηγούμενα χρόνια, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Ξέχασε τον βόθρο που ξεχείλιζε μία με τη Συμφωνία των Πρεσπών, μία με το μάτι και σε πόσες άλλες περιπτώσεις. Ξέχασε το “έρχεται π@@τΣ@”.
Ο λαός μας λέει πως ότι κατουράς στη θάλασσα θα το βρεις στο αλάτι.
Και αν όλα αυτά τα ξέχασε. Είναι βέβαιο ότι γνωρίζει πολύ καλά… ΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ για το καθεστώς που διαλύσει τη χώρα.
Διαβάστε το άρθρο του Θανάση Μαυρίδη:
Ζούμε στο Βέλγιο ή στην Γαλλία; Σίγουρα όχι στην Ελβετία. Για κάποιον μυστήριο λόγο βρισκόμαστε σε λάθος Ήπειρο. Η φυσική μας θέση ίσως βρίσκεται στα Βόρεια της Αφρικής. Αν και εκεί ακόμη δεν ξέρουμε πόσο «λογικό» θα φαινότανε η αντιπολίτευση να υιοθετεί συνθήματα του τύπου «Μητσοτάκη γα@@@@@@». Δεν έτυχε! Ήταν προμελετημένο. Όπως και οι «καταδρομικές» επιχειρήσεις τύπου 2008.
Αυτός δεν είναι εθνικός διχασμός. Είναι βαθιά παρακμή. Είναι βάναυση κακοποίηση της όποιας αισθητικής μας έχει απομείνει. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ποια πολιτική συζήτηση μπορεί να γίνει; Πού είναι η διανόηση να δώσει οξυγόνο σε αυτή την κοινωνία;
Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Κάθε άλλο. Είναι υγιές να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν απόψεις. Μόνο ύβρεις! Ο εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου είναι αποκρουστικός και δεν προοιωνίζει κάτι καλό.
Η πολιτική συζήτηση είναι απαραίτητη. Κάτω από τις οποιασδήποτε συνθήκες η πολιτική είναι η λύση στα προβλήματά μας και όχι οι σπασμένες τζαμαρίες. Ο διάλογος, η ανταλλαγή απόψεων. Ναι, ακόμη και μετά από ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός όπως το δυστύχημα στα Τέμπη. Πρέπει να συζητήσουμε για τα αίτια. Χωρίς προκαταλήψεις και πάθη. Και ύστερα να βρούμε λύσεις.
Υπάρχουν ευθύνες; Προφανώς! Και να τις συζητήσουμε. Και ναι μεν η συζήτηση αυτή δεν πρόκειται να φέρει πίσω τους νεκρούς των Τεμπών, αλλά θα βοηθήσει να μην ζήσουμε κάτι ανάλογο στο μέλλον. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι και το ζητούμενο της πολιτικής; Να βελτιώνει την ζωή των ανθρώπων;
Τα τραγικά γεγονότα αναζωπύρωσαν το μέτωπο των «αντί». Η φωτιά που άναψε με την χρεοκοπία και στο όνομα της αντισυστημικότητας μας «φόρτωσε» μία Χρυσή Αυγή, θεριεύει και πάλι. Η απαξίωση της πολιτικής και ο εκχυδαϊσμός του δημόσιου βίου εκεί οδηγεί, στην άνοδο των άκρων. Αν αυτό θέλουμε ως κοινωνία, αν αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Για ένα πράγμα μόνο να είμαστε σίγουροι. Αυτή η μοίρα δεν έχει κάτι καλό για μας…
