Του Γιώργου Λακόπουλου
Μεταβατικός πρόεδρος, ανανέωση -εξυγίανση- διεύρυνση και συνέδριο επανίδρυσης μετά τις Ευρωεκλογές.
Ακόμη δεν σαράντισε ο ΣΥΡΙΖΑ από τον καταποντισμό του στο 18% και από παντού προκύπτει η επαναβεβαίωση ότι αυτό το κόμμα άρχιζε και τελείωνε στον Αλέξη Τσίπρα. Το γνώριζαν άλλωστε οι πάντες – εκτός από την κομματική γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου και τον… Τσίπρα – που δεν διόρισε ποτέ τον εαυτό αρχηγό ή πρωθυπουργό παλαιότερα. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Από όλες τις ενδείξεις προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να υπάρξει χωρίς τον πρώην επικεφαλής του και συνεχίζει να χάνει επιρροή. Τα στελέχη του συμπεριφέρονται σαν υπνοβάτες.
Νομίζουν ότι αρκεί να αναδείξουν έναν επικεφαλής – ή να τους τον αναδείξουν άλλοι, σε μια τουλάχιστον περίπτωση – και το κόμμα τους – ως αξιωματική αντιπολίτευση, των μόλις 47 εδρών και της στελεχιακής ερημοποίησης – θα αρχίσει «ξανά προς τη δόξα τραβά».
Δεν μπορούν να συνυπάρξουν ή να συνεννοηθούν μεταξύ τους – ούτε καν στην ανάδειξη υποψηφίων για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Πχ ότι θα διεκδικούσε και ο Νίκος Φίλης το χρίσμα για τον δήμο Αθηναίων, με δεδομένη την εύλογη υποψηφιότητα του Κώστα Ζαχαριάδη – δεν θα μπορούσε να το φανταστεί κανείς. Είναι δείγμα ότι ο φραξιονισμός συνεχίζεται και οι φράξιες μέσα στις φράξιες αυτονομούνται…
Στην Κουμουνδούρου, δεν έχουν ιδέα γιατί ηττήθηκαν – ή δεν θέλουν να έχουν – ποιοι ευθύνονται και πώς πρέπει να τους αντιμετωπίσουν, τι πρέπει να αλλάξουν και σε ποια κατεύθυνση.
Βάζουν το κεφάλι στην άμμο και διαμοιράζουν τα πενιχρά ιμάτια τους για να βγάλουν αρχηγό – χωρίς να υπάρχουν στοιχειώδεις προϋποθέσεις για τη διεκδίκηση του αξιώματος και του, εξ οφίτσιο, βάρους που φέρει..
Αν εξαιρεθεί η υποψηφιότητα Τζουμάκα που έχει πολιτικά και όχι οργανωτικά χαρακτηριστικά, ουδείς από τους Αχτσιόγλου, Παππά, Τσακαλώτου έχει προσωπική επάρκεια και προσόντα για τον ρόλο. Πλην ίσως του τελευταίου, του οποίου το υπέρτερο βιογραφικό, ακυρώνεται από τις επιλογές του και τον α λα Γκμοχ, λόγο του.
Καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι μετά τις αρχαιρεσίες τους θα ακολουθήσει περίοδος ανάκαμψης, επιδίδονται σε παλαιοκομματικές συμπεριφορές ψηφοθηρίας, απέναντι σε ένα απροσδιόριστο εκλογικό σώμα, ή αραδιάζουν μπαρούφες, χωρίς συνοχή και πολιτικό περιεχόμενο.
Αν τους πάρει κανείς τοις μετρητοίς προκύπτει ως υπαίτιος της συρρίκνωσης τους, ο… Τσίπρας. Αφού δεν έκανε τα θαυμαστά και εύκολα που δηλώνουν έτοιμοι οι διαγκωνιζόμενοι επίγονοί του να κάνουν. Παραβλέποντας ότι πρωτίστως έπρεπε να βγάλει από το κάδρο περισσότερους από όσους έβγαλαν οι ψηφοφόροι και κάποιους από τους ενδιαφερόμενους να τον διαδεχθούν.
Το συμπέρασμα είναι ορατό: ως κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε θέση να αναδείξει νέα ηγεσία και να της επιτρέψει στη συνέχεια να οδηγήσει σε ανάκαμψη, διατηρώντας το κεκτημένο της αξιωματικής αντιπολίτευσης που του άφησε ο Τσίπρας.
Δεν έχουν ωσμώσεις μεταξύ τους, σθένος να ξεκαθαρίσουν απόψεις, θέσεις, ιδέες, σχέσεις και πρόσωπα. Κυρίως δεν υπάρχει κυρίαρχη ηγετική φυσιογνωμία ανάμεσά τους.
Ηγέτη στην πολιτική δεν σε κάνουν δυο συνεντεύξεις στα κανάλια, τρεις αγιογραφίες στα εκδοτικά συγκροτήματα και δηλώσεις υποστήριξης απαξιωμένων κομματικών παραγόντων. Είτε από τον «ΣΥΡΙΖΑ των σπηλαίων» – είτε από το προβληματικό ΠΑΣΟΚ που σταδιοδρόμησε στην Κουμουνδούρου, με ρόλους στη Βουλή και στο κόμμα.
Αν υπήρχαν ηγετικές προσωπικότητες θα είχαν αναδειχθεί. Δεν θα προέκυπταν κατά δήλωση τους μετά τη συντριβή. Άλλωστε αν ήθελε να παραμείνει ο Τσίπρας, κανείς δεν θα είχε το ανάστημα να ζητήσει την αντικατάσταση του. Ποιοι ηγέτες;
Αυτός ο σχηματισμός- στον οποίο υπάρχουν και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις νέων πολιτικών, που έχουν αδικηθεί τα τελευταία χρόνια – συνεχίζει να καλύπτει ένα τμήμα της πολιτικής γεωγραφίας. Αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει με τα σημερινά χαρακτηριστικά του…
Αν μπορεί να υπάρχει ακόμη, είναι επειδή ούτε στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει ηγεσία με ακτινοβολία, για να σκουπίσει το τραπέζι υπέρ- όπως έκανε ο 2015 ο Τσίπρας, για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Από όλα αυτά προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την ωριμότητα να αναδείξει ηγεσία μακράς πνοής. Με ανανεωτικό ιμπέριουμ, κύρος και λαϊκή αναγνώριση. Ώστε να επιβάλει τις αλλαγές που χρειάζονται για να παραταθεί η ύπαρξή του ως πολιτικού φορέα με διακριτή ταυτότητα και προοπτική ανάδειξης ως εναλλακτική λύση.
Συνεπώς οι Πτολεμαίοι, πρέπει να κάνουν πίσω και ο ΣΥΡΙΖΑ να αναδείξει ενδιάμεση ηγεσία, μέχρι να διαμορφωθούν συνθήκες για οριστική διαμόρφωση των πολιτικών, των ιδεολογικών και των οργανωτικών χαρακτηριστικών του που θα απεικονίζει ο επόμενος φυσικός επικεφαλής του. Με το ζόρι αρχηγοί δεν υπάρχουν.
Πρακτικά να αναδείξουν ομόφωνα τώρα ως πρόεδρο έναν από τους – όχι και πολλούς – ευπρεπείς ανάμεσά τους, που θα ηγηθεί της τρέχουσας πολιτικής και κοινοβουλευτικής παρουσίας του κόμματος μέχρι το συνέδριο ανάδειξης ηγεσίας με βάση τα νέα δεδομένα.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει νωρίτερα από δυο χρόνια και πάντως μετά τις Ευρωεκλογές του 2024. Ίσως ως τότε υπάρξουν και προϋποθέσεις για «ελληνικό Επινέ» – που θα δώσει άλλη δυναμική στη Δημοκρατική παράταξη, απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη, που δεν αντιμετωπίζεται με λιανοτούφεκα.
Ο Σωκράτης Φάμελλος αποδεικνύεται επαρκής γι’ αυτό τον ρόλο και θα ήταν ιδανικός για να κινήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, μέχρι να κατασταλάξει- και να οργανώσει το συνέδριο ουσίας και προοπτικής του.
Σ’ αυτό το διάστημα η υγιής στελέχωση να αποκτήσει ρόλο στο εσωτερικό του κόμματος, να αποβάλει τα βαρίδια και τους προβληματικούς, να ξεκαθαρίσει τις ιδεολογικές σταθερές, να διαλύσει τις αποξηραμένες κομματικές οργανώσεις και να επεξεργαστεί νέες πολιτικές .
Κυρίως να διευρυνθεί με απορρόφηση νέων δυνάμεων από την κοινωνία- ώστε στις επόμενες εκλογές να εμφανιστεί με νέα ηγετικά κλιμάκια και νέα κυβερνώσα ομάδα. Μ’ αυτούς που έχουν ηττηθεί πέντε φορές ήδη, δεν πάει πουθενά… Τσίπρας θα λένε και θα κλαίνε…
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται πυροτεχνήματα νέου επικεφαλής, τον οποίο από την επόμενη θα υπονομεύουν οι υπόλοιποι.
Χρειάζεται επίπονη και επίμονη «ζύμωση», ώστε να οργανώσουν έντιμο και αντιπροσωπευτικό συνέδριο, τη σύνθεση του οποίου θα διαμορφώσει η διευρυμένη ανανεωμένη βάση του κόμματος. Ώστε να αναδειχθεί πρόεδρος πραγματικά νέος, που δεν θα έχει βάρη στην πλάτη του, θα βρίσκει απήχηση στην κοινωνία και θα διαμορφώνει τον «νέο ΣΥΡΙΖΑ», με διαυγή χαρακτηριστικά
Κόμμα για το οποίο θα προκύπτει αν είναι Αριστερά ή Κεντροαριστερά, θα κάνει αντιπολίτευση «ανελέητα», όπως όλες οι αντιπολιτεύσεις στον κόσμο, χωρίς «δημιουργική» σάλτσα «συναίνεσης».
Δεν θα δίνει λευκή επιταγή στον Μητσοτάκη στα εθνικά θέματα, θα κλείνει στις πόρτες τη διαπλοκή, θα κινητοποιεί την κοινωνία για να υπερασπιστή τα δικαιώματα της και δεν θα συμβιβάζεται με τίποτε λιγότερο – και πρωτίστως με τους χειραγωγούς του δημοσίου βίου.
Αλλιώς να ζήσουμε να το θυμόμαστε αυτό το κόμμα, που έφτασε στην κυβέρνηση αποκλειστικά χάρη στον επικεφαλής του – άσχετα αν η ατολμία του το χαντάκωσε στο τέλος. Αφού το απολαύσουμε ενώ το μεταξύ και ως «τσίρκο Medrano», που ήδη διαμορφώνουν κενοδοξίες, μικρομεγαλισμοί και χαμηλές πτήσεις ατάλαντων διαχειριστών της ήττας, που οι ίδιοι προκάλεσαν.
