Την είδηση φέρνει στο φως της δημοσιότητας η στήλη «Θεωρείο» του Σταύρου Παπαντωνίου στην «Καθημερινή» της Κυριακής, ενώ, όπως διαβάζουμε σε άλλα δημοσιεύματα, ο Νίκος Μαραντζίδης, ενόψει των εκλογών της 25ης Ιουνίου τοποθετήθηκε στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα. Εκεί θα παρακολουθεί τις δημοσκοπήσεις (θα τις πραγματοποιεί, κατά πάσα πιθανότητα, η PRORATA) και τα focus group της Κουμουνδούρου, θα συμμετέχει στις αναλύσεις για το σχεδιασμό, θα προτείνει τις κινήσεις με βάση την εικόνα που θα εισπράττεται, ενώ θα συμμετέχει και στον πρωινό καφέ.
Να υπενθυμίσουμε ποιος είναι ο Νίκος Μαραντζίδης.
Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι ένας από τους “επιστήμονες” που επιχείρησαν το ξεδιάντροπο “ξέπλυμα” των ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων της Κατοχής. Αυτό το πρόσωπο τοποθετεί ο Αλέξης Τσίπρας στον στενό πυρήνα του επιτελείου του και ενώ έχει προηγηθεί το κάλεσμα της ντροπής από την πλευρά του ίδιου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στους οπαδους του Κασιδιάρη, που καθόλου παραπλανημένοι δεν είναι..
Για τον Νίκο Μαραντζίδη δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι περισσότερο από όσα έχει αποκαλύψει ο Ιός της Ελευθεροτυπίας στο παρελθόν.
Έγραφαν μεταξύ άλλων τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του Ιού:
…στις 20.3.04, με τη δημοσίευση στα “Νέα” ενός προγραμματικού κειμένου, με τίτλο “Νέες τάσεις στη μελέτη του Εμφυλίου” και την υπογραφή δυο πανεπιστημιακών -του Στάθη Καλύβα, καθηγητή πολιτικής επιστήμης στο Γέιλ, και του Νίκου Μαραντζίδη, επίκουρου καθηγητή πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Εξαγγέλλοντας την “απομάκρυνση” της έρευνας από τις “επιστημονικά στείρες ανησυχίες” που κυριάρχησαν μέχρι σήμερα, οι δυο επιστήμονες παρέθεσαν ένα δεκάλογο με τις θέσεις που, κατά τη γνώμη τους, συμπυκνώνουν τις “σύγχρονες μεθόδους”, τη “φρέσκια ματιά” και τα “νέα πορίσματα” της ιστοριογραφικής σχολής που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν.
Οκτώ από αυτές τις “θέσεις” (όπως η “αποφόρτιση κι αποστασιοποίηση” του ερευνητή, η “αποφυγή ηρωοποίησης ή δαιμονοποίησης” και το “ξεπέρασμα απλουστευτικών εννοιολογικών σχημάτων”) δεν είναι, ωστόσο, παρά αυτονόητες -και γενικά παραδεκτές- αρχές που (οφείλουν να) διέπουν οποιαδήποτε μελέτη στο χώρο των κοινωνικών επιστημών.
Η ουσία της “νέας ιστοριογραφίας” συμπυκνώνεται, αντίθετα, σε δυο από τα προτεινόμενα “σημεία”, που αποτυπώνουν και την πολιτική στράτευσή της:
1. Μετάθεση της έναρξης του Εμφυλίου από το 1946 (συγκρότηση του ΔΣΕ) στο 1943 (πρώτες συγκρούσεις ανάμεσα στον ΕΛΑΣ, τις εθνικόφρονες αντιστασιακές ή ημιδωσιλογικές οργανώσεις και τα Τάγματα Ασφαλείας). Πρόκειται για την ίδια ακριβώς περιοδολόγηση που επέβαλλε ώς τη Μεταπολίτευση η επίσημη κρατική ιδεολογία, με κεντρικό ερμηνευτικό άξονα τη διαχρονική προσπάθεια του ΚΚΕ να καταλάβει δια της βίας την εξουσία σε τρεις συνεχόμενους “γύρους” (Κατοχή, Δεκεμβριανά, “Συμμοριτοπόλεμος”). Περιοδολόγηση που, όχι μόνο υποτιμά τη σημασία της ξένης στρατιωτικής κατοχής στις εξελίξεις της περιόδου, αλλά ταυτίζει εντελώς ανόμοια μεταξύ τους πράγματα: ούτε το εαμικό μπλοκ μετείχε στο σύνολό του στο “δεύτερο αντάρτικο” του 1946-49 (χαρακτηριστική η διαφοροποίηση του πληθυσμού των αστικών κέντρων), ούτε οι διαπλεκόμενοι αντιεαμικοί σχηματισμοί της Κατοχής μπορούν να συγκριθούν με την ευρύτητα, τη συνοχή και την αποφασιστικότητα του κυβερνητικού συνασπισμού της περιόδου του Εμφυλίου.
2. Προβολή της “ερυθράς βίας” του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σαν το κλειδί για την ερμηνεία “του φαινομένου της συνεργασίας με τις κατοχικές αρχές” και -κυρίως- του ένοπλου δωσιλογισμού. Η εκσυγχρονισμένη αυτή αναβίωση της θεωρίας του “κονσερβοκουτιού” συνοδεύεται από την ταυτόχρονη “αποπολιτικοποίηση” της αντιεαμικής βίας, η οποία δικαιολογείται σαν το άθροισμα προσωπικών στρατηγικών κι αντεκδικήσεων, χωρίς αιτιώδη σύνδεσμο με τις κεντρικές επιλογές του “κράτους των εθνικοφρόνων”.
Οπως ήταν αναμενόμενο, την πανηγυρική αυτή διακήρυξη ακολούθησε έντονη δημόσια συζήτηση από τις στήλες τόσο των “Νέων” όσο και άλλων εντύπων (“Βιβλιοθήκη”, “Θεσσαλονίκη”, “Μακεδονία”, “Αυγή”, “Ριζοσπάστης”, “Εθνική Αντίσταση”, “Πριν”), με συμμετοχή ιστορικών, ανθρωπολόγων, πολιτικών επιστημόνων και άλλων ερευνητών.
Δεν είναι φυσικά δυνατό να αναπαραγάγουμε εδώ όλη αυτή τη συζήτηση, μεγάλο μέρος της οποίας είναι άλλωστε προσβάσιμο στις αντίστοιχες ιστοσελίδες. Θα περιοριστούμε, λοιπόν, στα βασικά κείμενα των πρωταγωνιστών της “νέας ιστοριογραφίας”: το άρθρο του Καλύβα με τον εύγλωττο τίτλο “Κόκκινος τρόμος: η αριστερή βία στη διάρκεια της Κατοχής” (2000), και το βιβλίο του Μαραντζίδη “Γιασασίν Μιλλέτ” (2001).
Δείτε αναλυτικά τα ρεπορτάζ του Ιού ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Υπενθυμίζεται ότι το 2014 ο Νίκος Μαραντζίδης είχε πέσει θύμα ξυλοδαρμού στη Θεσσαλονίκη. Αγνωστοι τον είχαν πλησιάσει και τον είχαν ρωτήσει. ρώτησαν «εάν είναι εκείνος που γράφει άρθρα κατά της Αριστεράς» και αμέσως του επιτέθηκαν απρόκλητα με μπουνιές και κλοτσιές μέχρι να πέσει στο δάπεδο.
Αυτό είναι το βιβλίο της ντροπής:
