Του Θανάση Καρτερού
Ο Τσίπρας μίλησε στην Κρήτη για την πιθανότητα πολιτικών εξελίξεων. Που σε ελεύθερη μετάφραση πάει να πει πιθανότητα εκλογικού αιφνιδιασμού. Ο Μητσοτάκης δεν πάει καλά, βλέπει και ξέρει ότι θα πάει πολύ χειρότερα, ερωτοτροπεί με την ιδέα της κάλπης. Πριν τον πάρει για τα καλά ο κατήφορος και γίνει η κουτρουβάλα νομοτέλεια. Τώρα που υποτίθεται πως έχει το πάνω χέρι. Αν το έχει. Με ένα μεγάλο «Αν». Γιατί ένα το κρατούμενο είναι οι δημοσκοπήσεις και οι δημοσκόποι, τα ΜΜΕ και οι επ’ αμοιβή οιωνοσκόποι, αλλά το τελικό άθροισμα προκύπτει από αλλού. Κι από άλλους.
Λογικό λοιπόν, όταν μυρίζει εξελίξεις, να αναρωτιούνται πολλοί: με ποια τακτική να κινηθούμε; Μήπως πάμε λίγο λιγότερο αριστερά, ηπίως δεξιά, για να ανοίξουμε διαδρόμους επικοινωνίας με τη μεσαία τάξη; Διότι χωρίς τη μεσαία τάξη δεν… Αυτή υποτίθεται πως ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Αυτή γύρισε την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ κι έδωσε την καρδιά και την τσέπη της στον Μητσοτάκη. Που υποσχέθηκε τη μεν καρδιά της να ηρεμήσει παγώνοντας τα ταξικά μίση, τη δε τσέπη της να γεμίσει ξεπαγώνοντας δουλειές και μειώνοντας φόρους.
Μήπως, λέει ο αντίλογος, καλύτερα να παραμείνουμε αμετακίνητοι αριστερά; Να κρατήσουμε το κρασί μας ανέρωτο και τον καφέ μας σκέτο; Διότι άλλοι μπορούν να μιλούν στις μεσαίες καρδιές πιο αξιόπιστα από μας. Εμείς να επιμείνουμε στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, τους μικρούς μικρομεσαίους, που είναι η εκλογική μας δεξαμενή. Να κρατήσουμε υψωμένη την αριστερή μας σημαία, γιατί η υποστολή της μόνο ζημιά θα μας κάνει. Θα μας παρατήσουν οι χαμηλοί χωρίς να μας έρθουν και οι μεσαίοι. Μεσίστιους!
Υπάρχει βέβαια κι ένα άλλο «μήπως», που, άμα είσαι παλιός, πληγώνεσαι να το ακούς και άμα είσαι νέος, που ονειρεύεται έφοδο στον ουρανό, δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις: μήπως αυτή η συζήτηση είναι κάπως περί όνου σκιάς; Μήπως εκεί έξω, στην υπαρκτή κοινωνία, η δήλωση αριστερός ή δεξιός δεν είναι τόσο σημαντική όσο άλλοτε; Ξέρουν οι άνθρωποι ποιος είναι αριστερός, ποιος δεξιός – αυτό δεν αλλάζει. Κάθε απόπειρα «αποχρωματισμού», όπως την είχε βαφτίσει κάποτε η Ασφάλεια, θα ήταν ρεζιλίκι. Αλλά έχουν γίνει πιο ρεαλιστές.
Πες μας τι θα κάνεις. Σε τι άλλαξες εσύ ως κόμμα και τι θα αλλάξεις στη ζωή μας. Πείσε μας ότι μπορείς. Γιατί εσύ μεν δηλώνεις ότι έχεις πείρα, όχι πάντα θετική, από διακυβέρνηση. Κι εμείς όμως έχουμε πείρα, όχι πάντα θετική, από σένα. Μήπως η απάντηση σ’ αυτά είναι πιο δύσκολη, αλλά και πολύ πιο αποτελεσματική, από τη δήλωση των πολιτικών μας φρονημάτων;
