Η Έφη Αχτσιόγλου, η οποία είναι γνωστό ότι είναι τουλάχιστον ανεπαρκής στα εθνικά θέματα, έχει κάνει ένα τεράστιο σφάλμα. Στο πλαίσιο της μικροπολιτικής σκοπιμότητας παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με τα εθνικά θέματα, εργαλειοποιώντας την εξωτερική πολιτική της χώρας σε μία συζήτηση που αφορά στο διαδικαστικό πλαίσιο της ανάδειξης νέας ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ενδεικτικό της αβάσταχτης ελαφρότητας με την οποία η Έφη Αχτσιόγλου και το σύστημα που την στηρίζει προσεγγίζουν τα εθνικά ζητήματα είναι ότι ξαφνικά από το στρατόπεδο Αχτσιόγλου-Τζανακόπουλου προέκυψαν “υπερπατριωτικές κραυγές”, με αφορμή ένα σαρδάμ του Στέφανου Κασσελάκη.
Οι ζηλωτές του συστήματος Αχτσιόγλου, εκείνα τα πρόσωπα που έχουν επιλέξει το δρόμο της πόλωσης επειδή υπέστη συντριβή και απόρριψη την περασμένη Κυριακή, νομίζουν ότι ένα λεκτικό ατόπημα του υποψήφιου για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανου Κασσελάκη τους δίνει το δικαίωμα να παίζουν με τα εθνικά θέματα. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Γνωστοί επιτήδειοι που διασυνδέονται με συγκεκριμένα κέντρα που λειτουργούν σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, κάποιοι άσχετοι επί των εθνικών θεμάτων, αλλά και κάποιοι αδιάφοροι μέχρι χθες που σήμερα τους έπιασε ο πόνος για το Κυπριακό.
Όλοι αυτοί βρήκαν την κατάλληλη αφορμή σε ένα σαρδάμ του Κασσελάκη και κάνουν μικροπολιτική εργαλειοποιώντας τα εθνικά θέματα.
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί;
Η εντελώς άσχετη, Έφη Αχτσιόγλου που δεν γνωρίζει ή δεν θέλει να δώσει απάντηση για τα 12 μίλια στο Αιγαίο. (Δείτε το βίντεο ΕΔΩ)
Ο χομπίστας της ασυναρτησίας, Νίκος Φίλης που στηρίζει την Έφη Αχτσιόγλου και υποστήριζε ότι η γενοκτονία των Ποντίων “δεν ήταν γενοκτονία”.
Ο Νίκος Μπίστης που εκπροσωπεί το σύστημα Σημίτη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και σε γραμμή Μητσοτάκη, μαζί με τον Τσακαλώτο, είχαν επιτεθεί στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και στον Νίκο Κοτζιά και στον Παύλο Πολάκη το 2020 για το θέμα της προσφυγής στη Χάγη.
Ποιος μπορεί, ακόμη να ξεχάσει τι έγραφε ο Νίκος Μπίστης το 2019, ταυτιζόμενος πλήρως με την Ντόρα Μπακογιάννη:
«Ο οδικός χάρτης, λοιπόν, για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προϋποθέτει την βούληση και των δύο χωρών να αναγνωρίσουν την ύπαρξη προβλημάτων, την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι το Διεθνές Δίκαιο δεν δικαιώνει καθολικά μία εξ αυτών και την αντοχή των πολιτικών ηγεσιών στο πολιτικό κόστος από ενδεχόμενη ετυμηγορία. Δύσκολος δρόμος αναμφίβολα. Με κλειδί το περιεχόμενο και το εύρος του συνυποσχετικού. Όμως δεν υπάρχει εναλλακτική, ειρηνική λύση. Και όσο καθυστερεί η έναρξη μιας διαδικασίας που θα ανιχνεύει τις δυνατότητες να οδηγηθούμε στην Χάγη, τόσο θα αυξάνουν οι πιθανότητες για θερμό επεισόδιο».
Ή ποιος μπορεί να ξεχάσει τα όσα έχει γράψει ο στενός συνεργάτης της Έφης Αχτσιόγλου, Νίκος Μαραντζίδης, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ και έχει στενή σχέση με τον Θάνο Ντόκο, σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του Μητσοτάκη και, όπως λένε, σκιώδη ή πραγματικό, αν θέλετε, υπουργό Εξωτερικών της χώρας. Μαραντζίδης και Ντόκος είναι γνωστοί για τις θέσεις τους στα ελληνοτουρκικά, τι οποίες με επιείκεια θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε… υποχωρητικές, για να μην πούμε τίποτα άλλο.
Ο στενός συνεργάτης της Έφης Αχτσιόγλου, Νίκος Μαραντζίδης, ζητούσε από την Ελλάδα να “φινλανδοποιηθεί” στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Έχει μείνει στην ιστορία το προκλητικό του άρθρο στην εφημερίδα “Καθημερινή” με τίτλο “Ο Πέλκας στη Φενέρμπαχτσε”.
Έγραφε μεταξύ άλλων ο Μαραντζίδης, ζητώντας να αναγνωρίσουμε ότι η Τουρκία είναι πιο ισχυρή από την Ελλάδα, άρα η Ελλάδα θα πρέπει να της δώσει ότι ζητήσει η Τουρκία για να μην πάθει κακό και ακολούθως να ευημερήσει:
Οι δυτικοί αντιμετωπίζουν «ψυχρά» την Τουρκία ως μια σοβαρή δύναμη και μεγάλη αγορά. Εμείς γιατί δεν προσπαθούμε να κάνουμε το ίδιο; Γιατί πρέπει να έχουμε εθνική στρατηγική το ψυχόδραμα; Να τσακωνόμαστε διαρκώς για βραχονησίδες και για μερικά χιλιόμετρα βυθού, που κανείς δεν ξέρει αν ποτέ θα αξιοποιηθούν. Γιατί ζούμε διαρκώς με μύθους και βέβαια με περίσσεια υποκρισία, για το τι είναι ωφέλιμο και τι όχι στη σχέση μας με την Τουρκία;
Ακούω και διαβάζω περί κινδύνου φινλανδοποίησης της χώρας μας. Για τους μη μυημένους, ο υποτιμητικός όρος αυτός της διεθνούς πολιτικής αναφέρεται στη στάση ευμενούς ουδετερότητας της Φινλανδίας έναντι της Σοβιετικής Ενωσης μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ουσιαστικά, υποδηλώνει μια κατάσταση διακρατικών σχέσεων στην οποία μια μικρότερη χώρα προσαρμόζει την εξωτερική της πολιτική έναντι μιας γειτονικής μεγαλύτερης υπό τον φόβο πιθανής σύρραξης, από την οποία θα είχε περισσότερα να χάσει. Θα μπορούσα να αναπτύξω εκτενώς γιατί το πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου ήταν διαφορετικό από το σημερινό και γιατί η Ελλάδα ως χώρα-μέλος της Ε.Ε. δεν διατρέχει κίνδυνο φινλανδοποίησης. Για την ουσία της συζήτησης όμως θα σηκώσω το γάντι.
Θα φινλανδοποιηθούμε λοιπόν; Μάλιστα! Ε και; Ας κοιτάξουμε τον χάρτη για να αντιληφθούμε τι ακριβώς λέμε. Η μικρή Φινλανδία, που έγινε ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1917, είναι εκεί στη θέση της, ευημερούσα, με υψηλή ποιότητα δημοκρατίας, στη δωδεκάδα των καλύτερων κρατών του κόσμου στον δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης, πάνω από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Για δείξτε μου τώρα εσείς πού είναι η ΕΣΣΔ; Γιατί την ψάχνω στον χάρτη αλλά δεν τη βρίσκω παρά μόνον στα βιβλία Ιστορίας. Ποιος είπατε πως κέρδισε είπαμε;
Αλλά και πέρα από τη γεωπολιτική, εσείς, για παράδειγμα, πού θα θέλατε να ζείτε; Στην «περήφανη» Σοβιετική Ενωση αναμένοντας στις ουρές για κρέας και γάλα, αναζητώντας διαφάνεια και δημοκρατία ή μήπως στη «φινλανδοποιημένη» Φινλανδία; Πού θα θέλατε να είστε εργαζόμενος, συνταξιούχος ή φοιτητής; Στην ΕΣΣΔ ή στη Φινλανδία; Αφήστε, ξέρω την απάντηση, είναι ίδια με τη δική μου. Οταν πρόκειται για τον εαυτό μας είμαστε όλοι ορθολογικοί. Ας κάνουμε το ίδιο και για το έθνος λοιπόν. Η υπερηφάνεια των εθνών βρίσκεται στην ποιότητα ζωής, στους θεσμούς, στο κράτος δικαίου, στις ελευθερίες των πολιτών· όχι στους στόλους και τις στολές. Η φτώχεια φέρνει την εθνική ταπείνωση όχι η οικονομική συνεργασία.
Μπορούμε οι Ελληνες να ανεβούμε βιοτικό επίπεδο; Να γίνουμε Φινλανδοί στην οικονομία, τη Δημοκρατία, την εκπαίδευση, την υγεία; Κι αν αυτά σημαίνουν πως πρέπει να συνεργαστούμε με τον ιδιότροπο γείτονά μας, ας βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε.
Αποστομωτική απάντηση είχε δώσει στον Μαραντζίδη ο Φινλανδός καθηγητής Τέμου Λέντιχεν, ο οποίος είχε γράψει μεταξύ άλλων:
Λογικό σφάλμα Μαραντζίδη
Εκεί όπου διαφωνώ είναι στο συμπέρασμα στο οποίο φαίνεται να καταλήγει: ότι μακροπρόθεσμα οι μικρές χώρες θα αναδειχθούν νικήτριες: το θηρίο θα εξαφανιστεί και εκείνες θα ευημερήσουν. Κάτι σαν τη Δευτέρα Παρουσία δηλαδή.
Σύμφωνα με το επιχείρημα που αναπτύσσει ο κ. Μαραντζίδης, η Φινλανδία μια χαρά τα πήγε κατά τη διάρκεια εφαρμογής της φινλανδοποίησης, ενώ η ΕΣΣΔ ήταν μία κομμουνιστική δικτατορία. Σήμερα η Φινλανδία είναι μία από τις καλύτερες χώρες στον κόσμο να ζει κανείς, ενώ η ΕΣΣΔ εξαφανίστηκε (που μεταξύ μας, ούτε αυτό είναι ακριβές… δεν εξαφανίστηκε, μεταλλάχθηκε στη Ρωσία του Πούτιν).
Μπορεί η Τουρκία σήμερα να μην έχει το βεληνεκές της ΕΣΣΔ των χρόνων του Ψυχρού Πολέμου, αλλά η Τουρκία είναι μια μικρή υπερδύναμη δίπλα στην Ελλάδα. Εάν επομένως η συνειδητοποίηση των πολιτικών αναγκαιοτήτων σε σχέση με την Τουρκία, οδηγεί στη φινλανδοποίηση της Ελλάδας, δεν έχει και μεγάλη σημασία λέει ο κ. Μαραντζίδης.
Εδώ, λοιπόν, υπάρχει κατά τη γνώμη μου ένα λογικό σφάλμα, ένα ψευδές δίλημμα: ο δρόμος δεν είναι ή φινλανδοποιημένη ουδετερότητα ή πόλεμος. Υπάρχει μεγάλη γκάμα επιλογών στη διεθνή πολιτική.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΤΕΜΟΥ ΛΕΝΤΙΧΕΝ ΕΔΩ
Λοιπόν για να τελειώνουμε.
Η Πέμπτη Φάλαγγα των ενδοτικών της εξωτερικής πολιτικής, το σύστημα εκείνο που οδηγεί σε εθνική ταπείνωση τη χώρα στα ελληνοτουρκικά, που ταυτίζεται με τις επιδιώξεις του Ταγίπ Ερντογάν για συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, που συνομιλεί με συστήματα πέραν του Ατλαντικού Ωκεανού και, αλλά και στη Γερμανία και στη Βρετανία, που είτε ταυτίζονται με την Άγκυρα, είτε με τα κολοσσιαία υπερεθνικά συμφέροντα που εποφθαλμιούν τα ενεργειακά κοιτάσματα της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, έχει στοιχηθεί στο πλευρό της Έφης Αχτσιόγλου.
Το ίδιο σύστημα που μαζί με πρόθυμους ηλίθιους, τους οποίους θα εντοπίσει κανείς μέσα στον χώρο της Αριστεράς , σηκώνει σκόνη, δημιουργεί τοξικότητα, εργαλειοποιεί τα εθνικά θέματα και πυροδοτεί το κλίμα, εξαιτίας του σαρδάμ Κασσελάκη, είναι ακριβώς το σύστημα που βρίσκεται πίσω από το προγραμματισμένο ξεπούλημα του Αιγαίου από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το σύστημα αυτό, δυνάμεις δηλαδή που βρίσκονται εντός και εκτός Ελλάδος, εντός και εκτός Ευρώπης, είναι ακριβώς το ίδιο σύστημα που στηρίζει την χρήσιμη, υπάκουη και βολική Έφη Αχτσιόγλου, δρομολογώντας την ώστε να βάλει πλάτη στο ξεπούλημα του Αιγαίου από τον Μητσοτάκη.
Οι αποκαλύψεις, όμως, δεν τελειώνουν εδώ. Θα επανέλθουμε από δευτέρα.
