Του Νίκου Μωραΐτη
Ο κόσμος έχει ένα ένστικτο.
Όχι πάντα ακριβές, αλλά το έχει.
Θα μου πείτε, «ποιος κόσμος, αυτός που έδωσε 41% στον Μητσοτάκη;». Ακόμα κι αυτός. Που έβλεπε έναν ΣΥΡΙΖΑ να αυτοκτονεί ψάχνοντας συμμαχική κυβέρνηση χωρίς συμμάχους, την ώρα που ο Μητσοτάκης έλεγε ξεκάθαρα «μόνο αυτοδυναμία». Που έβλεπε για άλλη μια φορά προεκλογικά να παίζει αυτή η κοκόφωνη εσωκομματική μπάντα.
Και ο Τσίπρας έκανε την κίνηση: Με την παραίτησή του τράβηξε το σεντόνι και φάνηκε τι κρυβόταν από κάτω…
Ο κόσμος λοιπόν έχει ένα ένστικτο. Και δεν είναι τυχαίο που έχει χωρίσει τους βασικούς υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ σε δύο κατηγορίες: 2+2. Αχτσιόγλου – Τσακαλώτος από τη μία. Κασσελάκης – Παππάς από την άλλη.
Ας δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά:
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος παίζει και να ήταν ο καλύτερος υπουργός Οικονομικών που πέρασε από τη χώρα. Πιστώνεται τη συνεισφορά στην έξοδο από τη χρεοκοπία. Αλλά. Εδώ αρχίζουν τα αλλά…
Ήταν η εσωκομματική αντιπολίτευση στον Τσίπρα, το όχι σε κάθε του ναι, ο αντίλογος σε κάθε προσπάθεια αλλαγής του στο κόμμα, η Ομπρέλα ενός «ιερού» 3% που τραβούσε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν άγκυρα προς τα κάτω όλα τα χρόνια. Υπονομευτής, αλλά καθαρός. Φανερός. Και ο ίδιος βαθιά θεωρητικός, σε αντίθεση με τους γραφικούς ομπρελίστας του.
Δίπλα σε αυτήν την εκφρασμένη υπονόμευση, ο Τσίπρας είχε -ας μην κρυβόμαστε- άλλον έναν πόλεμο. Πιο ύπουλο, γιατί δεν ήταν φανερός. Από φίλους που τελικά ήταν εχθροί. Και ροκάνιζαν την καρέκλα του ελέγχοντας θέσεις – κλειδιά και δημιουργώντας στον Τσίπρα ένα ασφυκτικό κλειστοφοβικό πλαίσιο, το οποίο τον απέκοψε από τη μεγάλη εικόνα, την τραγική τετραετία 2019-2023.
Ευθύνη του που έπεσε στην παγίδα. Αλλά ήταν παγίδα.
Ξεκάθαρα λοιπόν: Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σήμερα στο πλευρό της Έφης Αχτσιόγλου.
Προσοχή! Δε λέω ότι όλοι της οι συνεργάτες ανήκουν σε αυτά τα σκοτάδια – υπάρχουν και πολύ αξιόλογοι συνεργάτες δίπλα της. Δε λέω ότι η ίδια συμμετείχε σε αυτά τα σκοτάδια. Λέω όμως ότι αυτά τα σκοτάδια είναι μαζί της, στηρίζουν σθεναρά την υποψηφιότητά της.
Χωρίς τα σκοτάδια, η ίδια, ως πολιτική οντότητα, θα ήταν κάτι άλλο. Αυτό που ήταν δηλαδή ως το 2019: Ένα φωτεινό, καταρτισμένο, έγκυρο πρόσωπο της επόμενης μέρας. Τα σκοτάδια την έχουν σκοτεινιάσει κι εκείνη. Θα το καταλάβει. Αλλά αργότερα.
Αχτσιόγλου και Τσακαλώτος λοιπόν. Οι δύο σωματοφύλακες ενός μικρού, ελεγχόμενου ΣΥΡΙΖΑ, που δε θα παίξει το παιδικό παιχνίδι με τις καρέκλες, γιατί εκεί ένας μένει χωρίς καρέκλα. Οι υπερασπιστές του έχουν κάτσει στις καρέκλες και δε θα σηκωθούν με τίποτα. Ούτε στο 15%, ούτε στο 5%. Όσο λιγότεροι, τόσο το καλύτερο.
Στον αντίποδα, η συνείδηση του κόσμου βάζει δίπλα δίπλα Κασσελάκη – Παππά. Ξεκινάω από τον «παλαιότερο».
Ο Νίκος Παππάς έχει ένα παράσημο: Δεν πρόδωσε τον Αλέξη. Ποτέ δεν είπε μισή κουβέντα εναντίον του. Ήταν λάθος ο χειρισμός του με τα κανάλια. Ήταν σωστός ο στόχος να πληρώσουν για την κατοχή δημόσιων συχνοτήτων. Και πλήρωσε τελικά ο ίδιος: «Δολοφονήθηκε». Ανήκει στα τρία «δολοφονημένα» πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ από την προπαγάνδα, μαζί με τη Ρένα Δούρου και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Το μεγάλο μειονέκτημα: 13-0. Θα του το χτυπάει κάθε μέρα ο Μητσοτάκης. Και πώς να νικήσεις με 13-0 ένα ανελέητο καθεστώς, όταν ο ίδιος ο Τσίπρας συνετρίβη από αυτό;
Αφήνω τελευταίο τον Στέφανο Κασσελάκη. Δεν ξέρουμε πολλά γι’ αυτόν, αυτό που ξέρουμε είναι ότι δεν αφήνει τίποτα αναπάντητο, ότι δεν κωλώνει πουθενά, ότι ρίχνει διαδικτυακές σφαλιάρες στην προπαγάνδα, ότι θέλουν να τον συντρίψουν τα ίδια στελέχη και τα ίδια ΜΜΕ που τσάκιζαν καθημερινά τον Τσίπρα.
Ο Κασσελάκης θέλει δουλειά. Και εξάσκηση στα ελληνικά του. Και εμβάθυνση. Όμως έχει κάτι πρωτόγνωρο. Μία εκτυφλωτική λάμψη που δεν έχει εμφανιστεί ποτέ ξανά στην ελληνική πολιτική σκηνή. Σταρ του Χόλιγουντ; Θα έλεγε κανείς εύκολα ναι, αν δεν είχε τόσες ακαδημαϊκές περγαμηνές. Όσο για την πολιτική του… κενότητα; Προσωπικά δεν άκουσα άλλο υποψήφιο να μιλάει για δύο τόσο μεγάλες πολιτικές τομές: Διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους. Κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και αντικατάστασή της από κοινωνική. Συν οι προτάσεις για τη διαφάνεια παντού. Συν οι προτάσεις για την εσωκομματική δημοκρατία.
Ο Κασσελάκης ομνύει στον Τσίπρα. Και για μένα αυτό είναι αρκετό.
Ο Κασσελάκης έχει κάνει το μητσοτακέικο να τρέμει και να τηλεφωνεί στα κανάλια λέγοντας «χτυπήστε τον». Και για μένα αυτό είναι αρκετό.
Ο Κασσελάκης έχει προκαλέσει εγκεφαλικά στους «ιδιοκτήτες του ΣΥΡΙΖΑ» που υπονόμευαν τον Τσίπρα. Και για μένα αυτό είναι αρκετό.
Έχουμε συνεπώς δύο σωματοφύλακες γύρω από τους οποίους συνασπίζονται άνθρωποι που φανερά ή κρυφά υπονόμευσαν τον Τσίπρα.
Έχουμε δύο άλλους υποψήφιους γύρω από τους οποίους συσπειρώνονται εκείνοι που τον σεβάστηκαν. Αυτό σε μένα λέει πολλά. Πιο πολλά από κάθε άλλο κριτήριο.
Διότι, για να τελειώνουμε, κάποιοι φέρθηκαν ανήθικα στον Τσίπρα. Και Αριστερά με βαπόρια μπορεί να υπάρξει. Αλλά Αριστερά χωρίς ηθική, όχι.
