Ο Ψυχάρης ήταν για πολλά χρόνια, ο «γκράντ μάστερ» σε ένα συγκεκριμένο τρόπο άσκησης της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Εβλεπε την πολιτική ως ένα ανελέητο παιγνίδι δύναμης και ισχύος. Και τη δημοσιογραφία ως άσκηση εξουσίας. Και πάντοτε τη «διάβαζε» σωστά και την πολιτική και τη δημοσιογραφία, με τη βοήθεια ενός κοφτερού κυνισμού, που πολλοί μπορεί να το χαρακτηρίσουν χάρισμα και ένστικτο.Το ένστικτο του κυνισμού κάποτε λειτουργούσε, κάποτε όμως τον εγκατέλειψε. Δυο παραδείγματα, που τα χωρίζει μια δεκαετία, είναι χαρακτηριστικά.
Ο Νίκος Θέμελης είχε σοκαρισθεί σε ένα δείπνο στα βόρεια προάστια της Αθήνας το 2003, όταν ο Ψυχάρης τον είχε στριμώξει σε μια γωνία και σχεδόν βρυχόταν στο πρόσωπό του: «Να πεις στον δικό σου να σηκωθεί και να φύγει. Είναι τελειωμένος». Ο «δικός του» ήταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος πράγματι τέλειωσε λίγους μήνες αργότερα.
Δέκα χρόνια μετά, στη νέα Ελλάδα των Μνημονίων, ο άνθρωπος που ανεβοκατέβαζε πρωθυπουργούς, δεν διέθετε πλέον τη δύναμη να κάνει ούτε υφυπουργό τον γιό του στην κυβέρνηση Σαμαρά.
Όμως το ένστικτο είχε χαθεί σε όλα τα επίπεδα. Ο Ψυχάρης το 1998 είχε προλάβει το «ξεφούσκωμα» του Χρηματιστηρίου και μάλιστα επιδείκνυε την «επιταγή» από τις πωλήσεις των μετοχών του στο αγαπημένο του «Da Capo». Δέκα χρόνια αργότερα, ο Ψυχάρης δανειζόταν από τις τράπεζες για να αγοράσει μετοχές του ΔΟΛ, ενώ η χώρα χρεωκοπούσε. Προς τιμήν του, δανειζόταν βάζοντας ως εγγύηση ακόμη και τα σπίτια του.
Το ένστικτο όμως είχε αρχίσει να χάνεται και στη δουλειά του. Εστριψε τις εφημερίδες του προς τα δεξιά, στήριζε τη ΝΔ και τον Α. Σαμαρά, εγκαταλείποντας τους αναγνώστες, οι οποίοι κι αυτοί με τη σειρά τους τις εγκατέλειψαν.
Η εποχή είχε αλλάξει. Ισως η τραγωδία της προσωπικής του περιπέτειας με την υγεία του δεν άφησε τον Σταύρο να « διαβάσει» καλύτερα του νόμους και τους κανόνες της Νέας Εποχής. Και να ανακαλύψει ένα νέο βηματισμό, που θα έσωζε και το Συγκρότημα και την περιουσία του.
Δεν κατάφερε να «διαβάσει» ούτε την αλλαγή της πολιτικής συγκυρίας. Το τέλος του κόσμου των «παλιών κομμάτων» και την άνοδο νέων δυνάμεων, του ΣΥΡΙΖΑ, στην εξουσία.
Στην αρχή υποτιμούσε βαθύτατα τον Τσίπρα. Είχε βγάλει στην αγορά τα «νεροπίστολά» του, τους senior αρθρογράφους των εφημερίδων του Συγκροτήματος και τον πυροβολούσαν καθημερινά. Στη συνέχεια,νόμιζε ότι μπορεί να τον προσεταιρισθεί, να κάνει «νταλαβέρι» μαζί του. Τζίφος. Η εποχή είχε αλλάξει. Ούτε καν η Mercedes του Σταύρου δεν χωρούσε στο πάρκινγκ του σπιτιού της «γάτας των Ιμαλαΐων», πως να χωρέσει το Συγκρότημα στην εποχή του Τσίπρα;
Στη συνέχεια, εγκατέλειψε τη μάχη. Αφησε στο πόστο του διευθυντές και στελέχη που είτε δεν είχε σε καμιά υπόληψη είτε δημοσιογράφους που την εποχή της παντοδυναμίας του, τους χρησιμοποιούσε ως τα «παιδιά για τα θελήματά» του. Μέχρι το 2017 που επήλθε το οριστικό τέλος του ΔΟΛ.
Οδηγήθηκε σταδιακά σε ένα φινάλε άδοξο και κυρίως άδικο για το μέγεθός του και την ιστορία του. Ξεχασμένος, σχεδόν απ΄όλους, στην αναγκαστική υπερορία του στο Πόρτο Ράφτη. Μέχρι προχθες, που λυτρώθηκε.
- απόσπασμα από κείμενο του Θανάση Τσεκούρα στο ieidiseis (oλόκληρο ΕΔΩ)
