Η Fed άφησε αμετάβλητα τα επιτόκια, όπως αναμενόταν, για δεύτερη φορά μετά τον Ιούνιο. Η Αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα σκοπεύει μάλιστα να διατηρήσει τα επιτόκια υψηλά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι αναλυτές εκτιμούν μάλιστα ότι μόνο μια ύφεση μπορεί να αλλάξει την εικόνα και να προκαλέσει μειώσεις επιτοκίων τους επόμενους 12 μήνες.
Το δημόσιο χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών υπερέβη βέβαια πρόσφατα, τα 33 τρισεκατομμύρια δολάρια, αυξημένο κατά περισσότερο από 18% σε ετήσια βάση από τον Ιούνιο. Οσο άθλια κι αν είναι τα αμερικανικά δημόσια οικονομικά, εξακολουθούν όμως να είναι καλύτερα από αυτά της Γηραιάς Ηπείρου, που έχει εισέλθει σε μια διαρθρωτική κρίση, χωρίς ορατό τέλος.
Η ευρωπαϊκή οικονομία εισέρχεται σε ύφεση και η βιομηχανία της αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, ενώ η αμερικανική συνεχίζει να προχωρά, υποστηριζόμενη, μεταξύ άλλων, από μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική για την οποία η αγορά δεν ανησυχεί προς το παρόν.
Η Ευρώπη, που αντιμετωπίζει έναν πληθωρισμό πολύ πάνω από το 2%, υποφέρει από την ενίσχυση του δολαρίου και τα υψηλά επιτόκια που οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά. Ιδιαίτερα, σε μια περίοδο ανόδου των τιμών στις πρώτες ύλες, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, και με μια ενεργειακή κρίση που έχει εν μέρει, μόνο επιλυθεί.
Σε μια φάση διαρθρωτικής βιομηχανικής κρίσης και χωρίς δικές της πρώτες ύλες και με εύθραυστες πολιτικές και εμπορικές σχέσεις με τις χώρες παραγωγής, η Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει ένα ζοφερό παρόν και ένα άγνωστο μέλλον.
Ανώδυνη λύση για την Ευρώπη δεν φαίνεται, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον. Και αυτό δεν είναι καν το πιο σοβαρό πρόβλημα.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι όσο περνά ο καιρός, φαίνεται ότι οι πολιτικοί ταγοί της ΕΕ αγνοούν ή παραβλέπουν την έκταση των προκλήσεων.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες κλιμακώνουν την αντιπαράθεση με την κύρια εξαγωγική αγορά μας, την Κίνα.
Την ίδια ώρα, το πετρέλαιο φλερτάρει με τα 100 δολάρια το βαρέλι και αντί η Ε.Ε. να ζητά από τις χώρες παραγωγής να αυξήσουν την προσφορά, βλέπει μόνο τον δρόμο που οδηγεί στην απελευθέρωση από τους υδρογονάνθρακες.
Η απελευθέρωση από το αργό πετρέλαιο είναι ένα θέμα στο τραπέζι εδώ και 50 χρόνια, αλλά δεν έχουν αλλάξει πολλά από την κρίση της δεκαετίας του 1970: το πετρέλαιο παραμένει κυρίαρχο στις μεταφορές και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα κοστίζουν πάρα πολύ, ενώ οι μπαταρίες τους εξαρτώνται από την Κίνα.
Με απλά λόγια: θέλουμε την πράσινη επανάσταση, αλλά δεν μπορούμε να την πετύχουμε, παρά την ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών.
Η Ευρώπη δυστυχώς είναι μόνη και χωρίς ιδέες. Και βοήθεια δεν θα έλθει από πουθενά. Σχέδιο Μάρσαλ δεν υπάρχει, ούτε η «Ούντρα», μετά τον Β` Παγκόσμιο πόλεμο…
