Του Βασίλη Γαλούπη
Οι ψηφοφόροι υπήρξαν εξαιρετικά γενναιόδωροι απέναντι στον Μητσοτάκη, παρά το βεβαρημένο κυβερνητικό ιστορικό του. Σε κάθε κρίση, από την πανδημία και τις υποκλοπές μέχρι την αισχροκέρδεια και τα «ετήσια» περιβαλλοντικά ολοκαυτώματα των πυρκαγιών, το μοτίβο είναι πάντα το ίδιο από το 2019.
Εφευρίσκεται ένα ρηχό επικοινωνιακό αφήγημα που επαναλαμβάνεται εκνευριστικά, σαν σε τηλεοπτική διαφήμιση, με στόχο να εξοβελίζεται από την κουβέντα η «ενοχλητική» πραγματικότητα. Σήμερα, στο πέμπτο καλοκαίρι της πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, τίποτα δεν έχει βελτιωθεί από τη μέρα που ανέλαβε.
Τον Αύγουστο 2019, μόνο για αρχή, κάηκε το 25% του μοναδικού περιβαλλοντικά παρθένου κεδροδάσους της Ελαφονήσου. Τον ίδιο μήνα καταστράφηκε το παρθένο δάσος της Εύβοιας στη Δίρφυ, περιοχή Natura.
Το καλοκαίρι 2021, μετά το Τατόι, η μισή Εύβοια αφέθηκε για 10 μέρες να γίνει στάχτη με… 2 μποφόρ. Ηταν η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή στην ιστορία της χώρας. Το πρόζεκτ Μπένου αποδείχθηκε φιάσκο. Εκείνο το καλοκαίρι εξαφανίστηκαν 1.200.000 στρέμματα δάσους στην Ελλάδα.
Πέρυσι, το δάσος της Δαδιάς καιγόταν για δύο εβδομάδες. Φέτος, η χώρα πατάει και πάλι πάνω στα αποκαΐδια της. Σε Ρόδο, Αττική, Λουτράκι, Λακωνία, από χθες ξανά στην Εύβοια με την Κάρυστο, αύριο ποιος ξέρει πού αλλού.
Επίτευγμα
Η κυβέρνηση εμφανίζεται ανίκανη επί μία τετραετία να λάβει τα στοιχειώδη μέτρα πρόληψης και να συντονίσει όλες τις υπηρεσίες για να περιορίσει τις οδυνηρές συνέπειες. Το μόνο που σκαρφίστηκε να παρουσιάσει χθες, έπειτα από μία εβδομάδα που καίγεται το νησί, είναι ότι στη Ρόδο έγινε «η μεγαλύτερη επιχείρηση εκκένωσης που συνέβη ποτέ στη χώρα». Λες και είναι… επίτευγμα μια καταστροφή τέτοιου μεγέθους που τρέπει, αναγκαστικά και αυτονόητα, σε πανικόβλητη φυγή 19.000 κόσμο.
Μέσα σ’ αυτά τα πέντε καλοκαίρια διακυβέρνησης Μητσοτάκη συνηθίσαμε οι φωτιές να σβήνουν στη θάλασσα. Οι εξαγγελίες ότι «του χρόνου θα έχουμε αεροπλάνα, πυροσβέστες και σχέδιο» ακούγονται με κασετόφωνο κάθε Ιούλιο – Αύγουστο από τα χείλη ενός… αξύριστου πρωθυπουργού. Στο μεταξύ, τίποτα δεν διορθώνεται.
Οι ίδιες διαχρονικές παθογένειες που παρέλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 2019 όχι μόνο συνεχίζονται, αλλά αυξάνονται. Σε βαθμό που πλασάρεται με θράσος ότι είναι αρκετό πλέον μόνο το 112 ως «μέτρο».
Μετά το έγκλημα στο Μάτι επί ΣΥΡΙΖΑ, ο πήχης της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει χαμηλώσει τόσο, που έγινε ένα με το πάτωμα. Οι καταστροφές καθιερώνονται ως κανονικότητα. «Εκπαιδευόμαστε» να θεωρούμε ως φυσιολογικό ότι η χώρα κάθε καλοκαίρι θα καίγεται επειδή «δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά». Ο Μητσοτάκης, μάλιστα, δείχνει να μην πιέζεται πλέον καν από τις καταστάσεις.
Μια εβδομάδα πριν, όταν οι πυρκαγιές κατέκαιγαν Αττική, Βοιωτία, Κορινθία, έκανε μια «χαλαρή», σχεδόν ρουτινιάρικη, δήλωση από τις Βρυξέλλες. «Φωτιές είχαμε, έχουμε και θα έχουμε» είπε, μοιρολατρικά, και τα φόρτωσε στην κλιματική κρίση. Κάθε πρωί γράφουν τα sites ότι «ο πρωθυπουργός είναι στο Συντονιστικό Κέντρο Επιχειρήσεων και Διαχείρισης Κρίσεων και ενημερώνεται για την εξέλιξη των πυρκαγιών», όμως μετά οι εθελοντές βγαίνουν στα κανάλια και φωνάζουν ότι δεν υπάρχει κανένας συντονισμός.
Καλαμπούρια
Προχθές Σάββατο πήγε στην Αεροπορική Βάση της Ελευσίνας, στις μοίρες που συμμετέχουν στις επιχειρήσεις αεροπυρόσβεσης, κι όχι μόνο γέλαγε άνευ λόγου όλη την ώρα, αλλά έφτασε να κάνει ακόμα και καλαμπούρια για τις φωτιές στην Πελοπόννησο: «Εκεί στη δυτική Πελοπόννησο μονίμως μάς βγάζει δουλίτσα». «Δουλίτσα» οι πυρκαγιές;
Πυρκαγιές στην Ελλάδα είχαμε, δυστυχώς, συχνά ή πάντοτε, το φαινόμενο δεν μας είναι καινούργιο. Τώρα, όμως, υπάρχει μια διαφορά. Κάθε φορά που θα πιάσει πυρκαγιά, εξελίσσεται σε μαραθώνιο καταστροφής. Η Ρόδος καίγεται επτά ημέρες. Στην αρχή της η φωτιά ήταν τέτοια που «θα έσβηνε και με κουβά νερό», όπως έλεγαν προχθές Ροδίτες. Δεν την έσβησε κανείς, όμως. Ετσι ακριβώς έγινε και στην Εύβοια το 2021. Και στη Δαδιά πέρυσι.
Απ’ όλες τις μεγάλες πυρκαγιές που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Κυριάκος στα πέντε καλοκαίρια της πρωθυπουργίας του, δεν υπάρχει ούτε μία που να μην έσβησε, κάποια στιγμή, στη θάλασσα. Καμία καταστροφή δεν ανακόπηκε, καμία περιοχή δεν προστατεύτηκε. Οπως και στην Εύβοια, ο πρωθυπουργός αποφεύγει να επισκέπτεται αρχικά τις καμένες περιοχές. Το ίδιο κάνουν και αρμόδιοι υπουργοί του.
Το Μαξίμου ακολουθεί ένα δικό του «πρωτόκολλο» κρίσεων. Αρχικά, ο Μητσοτάκης κάνει μια σύντομη αναφορά στις κάμερες, με ύφος συμβατικό και βαριεστημένο. Επειτα παύει να ξυρίζεται. Μετά στέλνονται μηνύματα για εκκένωση. Κι όταν πια η πυρκαγιά έχει γίνει ανεξέλεγκτη, ξαναεμφανίζεται στις κάμερες και υπόσχεται επιδόματα, αποζημιώσεις, αεροπλάνα, ελικόπτερα, προσλήψεις. Κάποτε, μοιραία η φωτιά σβήνει από μόνη της στη θάλασσα.
Η κλιματική αλλαγή είναι από τα αγαπημένα θέματα του πρωθυπουργού σε κάθε καταστροφή που επιτρέπει να συμβεί. Ο ίδιος προτιμά να την αποκαλεί κλιματική… κρίση, κάτι σαν αναπόφευκτη θεία δίκη. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις καταστροφές αποκαλύπτει περισσότερο τις ίδιες τις προτεραιότητες αλλά και την ιδιοσυγκρασία του. Διότι το να αφήνεις τα δάση να καίγονται είναι η βασική αιτία της «κλιματικής κρίσης». Κι όχι το σύμπτωμα.
Στην πράξη, ο Μητσοτάκης σπρώχνει τη χώρα προς ένα σημείο χωρίς επιστροφή, όσον αφορά το περιβάλλον, τους καύσωνες που θα βιώνουμε κάθε καλοκαίρι, το φυσικό κεφάλαιο της χώρας, η οποία ζει πουλώντας μόνο τουρισμό. Δηλαδή, φυσική ομορφιά, όχι καρβουνιασμένα τοπία.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968 και είναι γιος του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες στο Χάρβαρντ, με μεταπτυχιακό στο Στάνφορντ. Εκανε πρακτική στις αγγλικές εταιρίες Chase Investment και McKinsey, στην οποία ήταν σύμβουλος το 1995-1997, ενώ στη συνέχεια εργάστηκε σε θυγατρικές των ελληνικών τραπεζών Alpha και Εθνική. Για πρώτη φορά εξελέγη βουλευτής της Ν.Δ. το 2004 και το 2013 διετέλεσε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Από το 2016 είναι πρόεδρος του κόμματος και στις 7 Ιουλίου 2019 έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδος. Επανεξελέγη στις 25 Ιουνίου.
