Δημοσίευμα του Economist συγκαταλέγει Κύπρο και Ελλάδα ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης που λειτουργούν ως χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν. Στο πιο κάτω απόσπασμα γίνεται λόγος για σύγκλιση της ακροδεξιάς και ακροαριστερής ιδεολογίας στο θέμα της Ουκρανίας υπέρ της Ρωσίας που έχει στον πυρήνα της τον αντι-αμειρκανισμό.
Ακολουθεί μέρος του άρθρου του Εconomist (03/07/23)
Το φάσμα των «Χρήσιμων Ηλιθίων» της Ευρώπης, ένας όρος ψυχρού πολέμου για τους ασυνείδητους συμμάχους του κομμουνισμού, είναι ευρύ. Στην πολιτική, τα κόμματα τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς διαφωνούν σε πολλά. αλλά στην Ουκρανία αυτά τα άκρα έχουν συχνά συγκλίνει απαιτώντας μια στιγμιαία «ειρήνη» που στην πραγματικότητα θα ανταμείβει τη ρωσική επιθετικότητα με γη. Στα μέσα ενημέρωσης και την ακαδημαϊκή κοινότητα, οι διανοούμενοι φαίνονται ακόμη ευτυχείς να αγνοούν τις αποδείξεις της αυτοκρατορικής πρόθεσης της Ρωσίας και την ροπή της στην εγκληματικότητα, και αντ’ αυτού θρηνούν την ευρωπαϊκή εμπλοκή σε αυτό που αναλύουν ως πόλεμο με αντιπροσώπους μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας,
Και στον κόσμο των επιχειρήσεων, παρά τους πολλαπλούς γύρους δυτικών κυρώσεων, η Ρωσία έχει ακόμα πολλούς «φίλους».
Στους παράγοντες του κ. Πούτιν περιλαμβάνονται πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ο Βίκτορ Όρμπαν, πρωθυπουργός της Ουγγαρίας από το 2010, ήταν ο πιο προφανής. Ο λαϊκιστής ισχυρός άνδρας έχει επανειλημμένα επικρίνει τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία και συνέχισε τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου από την Ουγγαρία. Η κυβέρνησή του αρνείται επίσης να επιτρέψει τη διαμετακόμιση των όπλων που δίνονται στην Ουκρανία από τα μέλη της Ουγγαρίας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Η διπλανή Αυστρία, πιο αθόρυβα αλλά εξίσου κερδοφόρα, συμμετείχε επίσης σε μεγάλο βαθμό στον αγώνα, επικαλούμενη τη μη ένταξή της στο ΝΑΤΟ και τον αυτόκλητο ρόλο της ως γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, προσφέροντας λίγη βοήθεια στην Ουκρανία την ώρα που το εμπόριό της με την Ρωσία έχει αυξηθεί.
Η Ελλάδα, ένα άλλο μέλος της ΕΕ, συμμορφώνεται με τις κυρώσεις της ΕΕ, αλλά απέφυγε να ενισχύσει περαιτέρω τις κυρώσεις για τη ναυτιλία ρωσικού πετρελαίου, ίσως επειδή οι ελληνικές εταιρείες τυγχάνει να κερδίζουν τόσα πολλά από το εμπόριο. Μόνο πρόσφατα και κάτω από έντονη αμερικανική πίεση, η Κύπρος, ένα υπεράκτιο οικονομικό παράδεισο, έκλεισε περίπου 4.000 τοπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς που κατείχαν Ρώσοι. Αντιμετωπίζοντας λιγότερες πιέσεις, χώρες εκτός ΕΕ, όπως η Τουρκία και η Σερβία, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να συγκαλύψουν την προσοδοφόρα υπηρεσία πίσω από την πόρτα που παρέχουν στη Ρωσία.
Ορισμένες χώρες έχουν στρίψει φαινομενικά ευγενείς προθέσεις σε πολιτικές που ζεσταίνουν την καρδιά του κ. Πούτιν. Επικαλούμενη την περίφημη ουδετερότητά της, η Ελβετία έχει εφαρμόσει απόκρυφους τοπικούς νόμους για να εμποδίσει την προμήθεια όπλων στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων 96 αρμάτων Leopard που βρίσκονται στην Ιταλία και ανήκουν σε ιδιωτική ελβετική εταιρεία. Σημειώνοντας επανειλημμένα αυτογκόλ με τις αρχές της ελευθερίας του λόγου, η αστυνομία στη Σουηδία ανάβει με πράσινο φως στις δημόσιες καύσεις του Κορανίου. Δεν έχει μόνο αυτή η τρομερά εκνευρισμένη μουσουλμανική Τουρκία, η οποία ασκεί βέτο στην προσπάθεια της Σουηδίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Ο ίδιος ο Πούτιν τρόλαρε με χαρά τους Σουηδούς. Σε ένα ταξίδι στο Νταγκεστάν πριν από τις διακοπές του Eid στα τέλη Ιουνίου, ο κ. Πούτιν είχε βιντεοσκοπήσει τον εαυτό του να κρατά τρυφερά ένα κοράνι, καθώς εξήγησε ότι σύμφωνα με τη ρωσική νομοθεσία είναι έγκλημα η βεβήλωση των ιερών πραγμάτων.
Ωστόσο, ακόμη και χώρες στυλοβάτες στο επίδοξο ευρωπαϊκό τείχος στήριξης της Ουκρανίας μπορεί να καταρρεύσουν. Η Σλοβακία, για παράδειγμα, υπήρξε ένας ζωτικός αγωγός για τη δυτική βοήθεια και πρόσφατα υποσχέθηκε την παραχώρηση 13 μαχητικών αεροσκαφών Mig-29 της Σοβιετικής εποχής στην ουκρανική αεροπορία. Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το κόμμα του Ρόμπερτ Φίκο, ενός ρωσόφιλου αριστερού που κατηγόρησε τους «Ουκρανούς φασίστες» για την πρόκληση του κ. Πούτιν, φαίνεται πιθανό να κερδίσει τις εθνικές εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για τον Σεπτέμβριο.
Η Γαλλία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ. Ωστόσο, μια γαλλική κοινοβουλευτική επιτροπή επέπληξε πρόσφατα τη Μαρίν Λεπέν, την πιο στενή επικριτή του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στις περσινές εκλογές, για παπαγαλία της ρωσικής προπαγάνδας μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014. Η κ. Λεπέν αρνείται κατηγορηματικά ότι η υπεράσπισή της στον κ. Πούτιν είχε να κάνει με τα δάνεια των 9 εκατ. ευρώ που έλαβε το κόμμα της εκείνη τη χρονιά από τράπεζες που ελέγχονται από τη Ρωσία. Έχει καταδικάσει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά τον περασμένο Οκτώβριο, επτά μήνες μετά τον πόλεμο, δήλωσε ότι οι κυρώσεις στη Ρωσία δεν λειτουργούν.
Στην Ιταλία, αν και η ακροδεξιά πρωθυπουργός, Τζιώρτζια Μελόνι, είναι σθεναρός υποστηρικτής της Ουκρανίας, ο Ματέο Σαλβίνι, ο οποίος ηγείται του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος στον συνασπισμό της, είναι άλλος ένας αντίπαλος των κυρώσεων και, τουλάχιστον μέχρι την εισβολή, ήταν δηλωμένος θαυμαστής του κ. Πούτιν.
Η Γερμανία, όπως και η Γαλλία, φαίνεται ένας ισχυρός πυλώνας. Ωστόσο, το Afd, που περιέγραψε ωμά ο επικεφαλής της υπηρεσίας εσωτερικής πληροφοριών της χώρας ως διακινητή ρωσικών αφηγημάτων, έχει αυξηθεί στις δημοσκοπήσεις για τις προθέσεις των ψηφοφόρων. Τώρα βρίσκεται σε ισοβαθμία για τη δεύτερη θέση με τους κυβερνώντες Σοσιαλδημοκράτες. Στον αντίθετο πολιτικό πόλο, η Σάχρα Βάγκενκνεχτ, μια αριστερή που βγήκε από τηλεοπτικό σόου και πασιφίστρια με κάθε κόστος, λέει ότι οι δημοσκόποι της λένε ότι θα μπορούσε να κερδίσει το 19-30% των γερμανικών ψήφων. Αν και η δημόσια υποστήριξη για την παροχή βοήθειας στην Ουκρανία παραμένει ισχυρή, η τάση κινείται προς τα κάτω.
Τα αφηγήματα των Χρήσιμων Ηλίθιων είναι εκπληκτικά ανθεκτικά. Τα κύρια σημεία τους – ότι το ΝΑΤΟ «προκάλεσε» τις επαναλαμβανόμενες επιθέσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία και την τελική εισβολή στην Ουκρανία, ότι η Ουκρανία είναι μια τεχνητή οντότητα εμφυτευμένη σε γη που είναι δικαιωματικά της Ρωσίας και ότι η Αμερική χύνει με χαρά λάδι σε αυτή τη φωτιά για να πουλήσει όπλα και να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία της — ηχούν με διάφορους τρόπους. Το ένα είναι αυτό που οι Ιταλοί αποκαλούν benaltrismo ή whataboutery: το ΝΑΤΟ επιτέθηκε στη Σερβία το 1999 και στη Λιβύη το 2011, συν η Αμερική εισέβαλε στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, οπότε ποια είναι η μεγάλη υπόθεση εάν η Ρωσία συμπεριφέρεται άσχημα; Μια άλλη προσέγγισηείναι ο διαιτισμός, η αντίληψη ότι πρέπει να υπάρχει κάποια «εσωτερική» ιστορία πίσω από τα γεγονότα: γράφοντας στη New Left Review, ο Wolfgang Streeck, Γερμανός Κοινωνιολόγος, υποστηρίζει ότι ο κρυφός σκοπός της κρίσης είναι να δημιουργήσει το σκηνικό για τη δημιουργία μιας φοβερής Ε.Ε. κάτω από τον αντίχειρα ενός δυναμωμένου ΝΑΤΟ.
Αυτό που φαίνεται να συνδέει την ακροδεξιά, την ακροαριστερή και την «διανοητική» αντίθεση της Ευρώπης με τη δυτική πολιτική είναι κάτι πιο απλό, ωστόσο. Είναι ένας βαρετός, ψυχροπολεμικός αντιαμερικανισμός.
