Του Γιώργου Λακόπουλου
Μετά τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα υπάρχει μόνο επανίδρυση της Κεντροαριστεράς. Μόλις που προλαβαίνει ο Τσίπρας να είναι αυτός που θα την επιχειρήσει- πριν τον προλάβει άλλος…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κυβερνήσει για δεύτερη τετραετία με ποσοστό λίγο πάνω από 40%-σχεδόν όσο πήρε τον περασμένο Μάιο. Σιγά τα αίματα.
Αν εξαιρεθεί ότι είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός που κέρδισε δεύτερη τετραετία με μεγαλύτερο ποσοστό από τον πρώτη, κινήθηκε σε χαμηλότερα επίπεδα από αντίστοιχους νικητές του παρελθόντος.
Το 1977 ο Κωνστ. Καραμανλής είχε πάρει 41,84%, το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου 46,8%, το 2000 ο Σημίτης 43,79% και το 2007 ο Κώστας Καραμανλής 41,87%.
Ειρήσθω εν παρόδω: και των τεσσάρων τα κόμματα, στο τέλος της δεύτερης τετραετίας ηττήθηκαν- ενίοτε αφήνοντας δραματικό απολογισμό.
Συνεπώς το κεντρικό θέμα των εκλογών του 2023 δεν είναι ο Μητσοτάκης: ούτε πρωτοτυπεί, ούτε πέτυχε κάτι θριαμβευτικό, όπως προβάλλεται ως συνέχεια της προεκλογικής καμπάνιας του.
Το πολιτικό ζήτημα αυτών των εκλογών -εκτός από την πολύμορφη παρουσία της Ακροδεξιάς στη Βουλή- αρχίζει και τελειώνει στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ως τώρα όλοι οι ηττηθέντες για δεύτερη συνεχή φορά από τον ίδιο αντίπαλο, έμειναν στην αξιωματική αντιπολίτευση με αξιοπρεπή ποσοστά- υπολογίσιμα ως βάση επιστροφή τους: το1985 η ΝΔ πήρε 40,8%, το 2000 42,75% και το ΠΑΣΟΚ το 2007 είχε 38,10%.
Ποτέ κόμμα δεν κλήθηκε να ασκήσει ρόλο μείζονος αντιπολίτευσης με λιγότερο από 18%, που έχει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις δεύτερες εκλογές του 2012 ο – ανερχόμενος- Τσίπρας αναδείχθηκε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης με 26,89%. Περισσότερο από το 25,3% του Ανδρέα Παπανδρέου το 1977.
Με το σημερινό απογοητευτικό ποσοστό οποιαδήποτε ανάλυση της διαμόρφωσης του αποτελέσματος,προεξοφλεί την προφανή περιπέτεια στην οποία εισέρχεται το – μικρομεσαίο πλέον- κόμμα του Αλέξη Τσίπρα και ο ίδιος.
Ο ίδιος επιλέγει να κριθεί πρώτα εσωκομματικά και ως αυτόνομη πολιτική προσωπικότητα που αναλαμβάνει το βάρος πρωτοβουλιών.
Αυτή τη στιγμή δεν είναι σαφές ότι οδηγεί τα πράγματα σε συσπείρωση προς τα κάτω ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, ή αν τα δρομολογεί προς τη μετά ΣΥΡΙΖΑ περίοδο, για αναζήτηση πλειοψηφίας με νέο πολιτικό φορέα.
Σε κάθε περίπτωση στα επόμενα χρόνια, οι επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θα προσφέρονται για αντιπολίτευση, αλλά δεν θα υπάρχει κάποιος να την ασκήσει- τουλάχιστον εμφανιζόμενος στην πορεία ως εναλλακτική λύση. Γιατί δεν υπάρχει κόμμα της Κεντροαριστεράς, ως ισχυρός πολιτικός αντίπαλος και φυσικός κυβερνητικός διάδοχος της Δεξιάς.
Το έργο της «κυβερνώσας Αριστεράς» και της «εκλογικής νίκης της Αριστεράς», κατέβηκε γιατί δεν υπήρξε ποτέ: αυτός που νίκησε το 2015 ήταν οι Κεντροαριστεροί ψηφοφόροι που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ, για να ακολουθήσουν τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα πρώτα καρπώθηκε τη νίκη, και στη συνέχεια διέλυσε την Κεντροαριστερά, με την επιμονή του να εμφανίζει ως «δεύτερη φορά Αριστερά» ενδεχόμενη νέα εκλογική νίκη.
Η ατελέσφορη παραμονή του στο παρακμιακό μπλοκ της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» στο Ευρωκοινοβούλιο – το επικύρωνε και η απανωτή εκλογική αποτυχία το απέδειξε..
Με φόντο την Ιστορία, αυτή η εξέλιξη παραπέμπει στο μεταπολεμικό ΚΚΕ που κατέστρεψε το μαζικό λαϊκό Κίνημα που εξέφραζε το ΕΑΜ. Τηρουμένων των αναλογιών και στην επιχείρηση διάλυσης του- υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου – κεντροαριστερού ΠΑΣΟΚ,το 1988-89.
Την πρώτη φορά η Κεντροαριστερά χρειάσθηκε δεκαετίες για να ανακάμψει. Τη δεύτερη άντεξε χάρη στην ακτινοβολία του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Η τρίτη δείχνει εξ ίσου τραυματική με την πρώτη, καθώς εδραιώνει την κυριαρχία της Δεξιάς.
Η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα έχει την ισχυρή πίεση που μόνο ένα κεντροαριστερό κόμμα, που μπορεί να ασκήσει. Για να υπάρξει τέτοιο κόμμα, πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι έννοιες «Αριστερά» όπως τον εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ και «Κεντροαριστερά» έχουν καταστεί ασύμβατες..
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται απλώς ανάμεσά τους. Αν επιλέξει να κινηθεί στο πλαίσιο της «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ,θα είναι κίνηση συσπείρωσης προς τα κάτω- και φαίνεται να μην το επιθυμεί .
Εάν αναλάβει πρωτοβουλίες υπέρ της Κεντροαριστεράς, πρέπει να το κάνει πέραν των εσωκομματικών διεργασιών ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς να σπάσει πολλά αυγά και να κόψει Γόρδιους δεσμούς με πρόσωπα, ιδεολογικές αναφορές και πολιτικές επιλογές.
Μετά τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα δεν υπάρχει «επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ»- αν μιλάμε για κυβερνητικό κόμμα. Υπάρχει μόνο επανίδρυση της Κεντροαριστεράς. Μόλις που προλαβαίνει να είναι αυτός που θα την επιχειρήσει- πριν τον προλάβει άλλος.
