Του Νίκου Λακόπουλου
Mετά την δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη πως ο λαός θα αποφασίσει αν θα κυβερνηθεί από ένα ή δύο κόμματα ήρθε η δήλωση Ανδρουλάκη που διόρθωσε παλιότερη ότι δεν πρόκειται να κυβερνήσει μαζί του.
«Βλέπετε τη ζημιά που κάνει ο κ. Μητσοτάκης και θυμάστε την ζημιά που έκαναν Τσίπρας – Καμμένος, εμείς δίνουμε την ευκαιρία δια της ψήφου στην παράταξη μας να μην έχετε πρωθυπουργό ούτε τον έναν, ούτε τον άλλο».
Προφανώς όμως θα υπάρχει κάποιος και πρωθυπουργός κι αφού δεν μπορεί να είναι ο ίδιος ο Ανδρουλάκης- εκτός αν αυτό εννοεί΄- τότε ποιος θα είναι;
Ο πρόεδρος του Κινάλ- ΠΑΣΟΚ πήρε την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για προοδευτική «κυβέρνηση ευθύνης» και την πέταξε στο γκρεμό: μπορεί να είναι πολιτικός αντίπαλος ο Μητσοτάκης και η Δεξιά, αλλά το ίδιο είναι και ο Τσίπρας -και χειρότερα μάλλον.
Παρόλα αυτά μπορεί να συνεργαστεί με κάποιον -αλλά δεν ξέρει ποιον- «μέσα από ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα» -χωρίς κανένας από τους δυο να είναι πρωθυπουργός.
Αλλά γιατί ένα κόμμα να υποστηρίξει μια τέτοια κυβέρνηση δεν απαντάει ο Νίκος Ανδρουλάκης -ούτε τι θα κάνει αν το κόμμα του δεν πάρει τόσο μεγάλο ποσοστό για να βάζει όρους και να ορίζει ποιοι -δεν- θα είναι υπουργοί.
Ακόμα κι αν πάρει ένα ποσοστό …πολύ διψήφιο όπως πιστεύει και πράγματι έχει μια αξία η τρίτη εντολή και μπουν τα δυο μεγάλα κόμματα σε… διαγωνισμό για το ποιο κολλάει καλύτερα με το σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα γεννιέται πάλι ένα ερώτημα:
Η ‘κυβέρνηση Ανδρουλάκη» ή έστω η κυβέρνηση χωρίς Τσίπρα ή Μητσοτάκη θα σχηματισθεί και μετά θα αρχίσει να συζητά για το πρόγραμμα;
Η «κυβέρνηση Ανδρουλάκη»
Oι λιγότερο υπομονετικοί αναλυτές βλέπουν στον Ανδρουλάκη την βαθύτερη πρόθεση όχι να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση με «σοσιαλδημοκρατικό κορμό», αλλά να μην συμμετέχει σε καμία κυβέρνηση -ελπίζοντας να διατηρήσει το κόμμα ενωμένο για άλλες εκλογές με καλύτερες επιδόσεις.
Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δηλαδή του Νίκου Ανδρουλάκη ή θα αργήσει πολύ ή δεν θα γίνει ποτέ. Θα κερδίσει όμως χρόνο πιστεύοντας πως τα ποσοστά του θα πάνε καλά και στο μυαλό του είναι ήδη δεύτερο κόμμα.
Αν η το Κινάλ-ΠΑΣΟΚ συνεργασθεί με την Νέα Δημοκρατία θα έχει την τύχη που είχε με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Κι αν συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ θα δει στελέχη και βουλευτές του να αποχωρούν υπέρ της συνεργασίας με τον Μητσοτάκη.
Το πρόβλημα με αυτό το παιχνίδι είναι πως θα υπάρξουν διεργασίες ακόμα και αν το Κινάλ- ΠΑΣΟΚ επιχειρήσει να μείνει αμέτοχο: οι εκλογές δεν θα γίνουν για να δείξουν κάποιοι ψηφοφόροι αν είναι ή όχι σοσιαλδημοκράτες, αλλά για τον σχηματισμό κυβέρνησης και για την ακρίβεια για να μείνει ή να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πλέον πως η Νέα Δημοκρατία κάθε μήνα πέφτει και μια μονάδα και ορισμένες πως έχει πέσει κάτω από 30%. Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην ωφελείται πολύ από την πτώση για πρώτη φορά τρεμοπαίζει και η υποψία πως το κόμμα του Μητσοτάκη μπορεί να μην είναι καν πρώτο κόμμα.
Σε μια τέτοια περίπτωση -αν μελετήσουμε τα ποσοστά- ο ΣΥΡΙΖΑ αν πάει σε δεύτερες εκλογές μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς την ανάγκη του Κινάλ που θα μείνει με το πρόγραμμα στο χέρι.
Η πιθανότητα αυτή θα γίνει πιο ισχυρή αν οι ψηφοφόροι που κινούνται προς το Κινάλ -δημοσκοπικά- και θέλουν μια συμμαχία των δύο κομμάτων βεβαιωθούν πως ο Ανδρουλάκης δεν έχει τέτοια σχέδια.
Ή αν -πολύ περισσότερο- πίσω από την ιδέα του διαγωνισμού για το πόσο σοσιαλδημοκράτες είναι τα άλλα κόμματα κρύβεται η πρόθεση να συνεργασθεί τελικά με την Νέα Δημοκρατία -θεωρώντας πως ο μεγαλύτερος εχθρός του κόμματος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η σκέψη πως «στις πρώτες εκλογές η παράταξή μας θα πάρει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό και θα είναι κυβερνητική δύναμη με σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα» δεν πατάει πουθενά. Αντίθετα υπήρξαν κι άλλα κόμματα που εμφάνιζαν δημοσκοπικά ποσοστά ως και 15% και τα πήρε το ποτάμι στις κάλπες.
Ειδικά ο Νίκος Ανδρουλάκης -άγευστος, όταν δεν ξέρει την διαφορά Μητσοτάκη από τον Τσίπρα και ύποπτος, όταν αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί να συγκυβερνήσει και με τη Νέα Δημοκρατία με αυτά που λέει και κάνει λες γράφει στο κούτελο …5%.
Η σκέψη ότι ένα κόμμα που θα πάρει 30-35%% θα πρέπει να αποδεχθεί πρωθυπουργό και πρόγραμμα από ένα πολύ μικρότερο -υπό την μορφή μάλιστα εκβιασμού- είναι παράδοξη και υπερφίαλη -ιδιαίτερα αν διατυπώνεται πριν καν το κόμμα μετρήσει τη δύναμή του στις εκλογές.
Η φράση «φιλοδοξώ να βάλω τους όρους ώστε η πατρίδα μας να αλλάξει κατεύθυνση» δείχνει μια μεγαλομανία που δεν σέβεται και πολύ την λαϊκή ετυμηγορία: ο κόσμος θα ψηφίσει για πρωθυπουργό -με τουλάχιστο δύο προτάσεις- κι όχι για να γίνει ο Ανδρουλάκης εκλέκτορας πρωθυπουργού- από πιο άραγε καλάθι;
Tουλάχιστο διασαφηνίζοντας πως δεν θα συνεργασθεί με τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, αλλά έχει κατά νου κάποιον άλλο έτοιμο πρωθυπουργό που δεν γνωρίζουμε, οι ψηφοφόροι που επιθυμούν μια τέτοια συνεργασία θα μπορέσουν να κατευθύνουν αλλού την ψήφο τους.
Αν όχι την πρώτη Κυριακή -που ο Ανδρουλάκης καίει, τότε την δεύτερη οι ψηφοφόροι που επιλέγουν στις δημοσκοπήσεις Κινάλ και θα το ψηφίσουν αρχικά μάλλον θα ψηφίσουν για κυβέρνηση υπέρ ή εναντίον του Μητσοτάκη και του Τσίπρα.
Και τότε το 5% δεν θα βλέπουν μόνο μερικοί στο κούτελο του Ανδρουλάκη, αλλά και στα εκλογικά αποτελέσματα. Άλλωστε το ότι είπαν πως θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει ότι θα το κάνουν κιόλας.
Ιδιαίτερα αν αντιληφθούν ότι θα ψηφίσουν ένα κόμμα που έχει έτοιμο, αλλά κρατά κρυφό, ένα πρωθυπουργό που θα ανακοινώσει την επόμενη των εκλογών και δεν θα ανήκει στις επιλογές των ψηφοφόρων.
