Με ένα μικρό ψάξιμο και λίγες εργατοώρες, αυτό που μπορεί να δει ο καθένας είναι τον Δημήτρη Λιγνάδη να επαινεί άμεσα ή έμμεσα τη Νέα Δημοκρατία, την Αριστεία και τον σημερινό πρωθυπουργό, του οποίου υπήρξε και δάσκαλος ορθοφωνίας. Μέχρι και στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία καλούσε τον κόσμο να πάει.
Το αφιέρωμα που ακολουθεί εξηγεί γιατί πολλοί αποδέχονται τον Δ. Λιγνάδη ως «τον δικό μας βιαστή» και γιατί τον στηρίζουν. Από την Κυβέρνηση μέχρι τα social media.
Πράξη 1η: Ο Δημήτρης Μακεδονομάχος – Στις 19/01/2019 καλεί τον κόσμο στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία σε άρθρο γνώμης στο Liberal
Τότε ήταν η εποχή που οι βουλευτές της σημερινής κυβέρνησης και ο σημερινός πρωθυπουργός υπόσχονταν ανατροπή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Κάτι που τους έδωσε μεγάλη δυναμική, πριν εκλεγούν και κάνουν κωλοτούμπα. Ενυπόγραφο λοιπόν άρθρο γνώμης στο αγαπημένο στέκι των νεοφιλελεύθερων. Primperan και πάμε.
– Θέλω ως πολίτης αυτής της χώρας, να δώσω το παρών στην τελευταία «μάχη», εναντίον μιας -στην καλύτερη περίπτωση- επιβλαβούς συμφωνίας. Μιας συμφωνίας την οποία θεωρώ ότι μελέτησα σφαιρικά και με ψυχραιμία. Όπως σφαιρικά και με ψυχραιμία έχω μελετήσει, παλαιόθεν, και ελληνική Ιστορία και Ελληνική Γραμματεία και Γλώσσα. Αλλά και Γεωγραφία!
– Θέλω, ως -εδώ και δεκαετίες- πολίτης μιας ευρύτερης επικράτειας που ονομάζεται Ευρώπη/Ευρωπαϊκή Ένωση, να διατρανώσω πως η εθνική μου υπόσταση και καταγωγή, μαζί με τον υπερ-εθνικό/ευρωπαϊκό μου προσανατολισμό, συνυπάρχουν. Και αυτή τη συνύπαρξη, δεν μπορεί κανείς, ένθεν κακείθεν, να μου τη θέσει εν αμφιβόλω.
– Ακόμη και αν η συμφωνία των Πρεσπών είναι μια «χαμένη υπόθεση», θέλω να έχω εκφράσει τις δικές μου αντι-θέσεις. Απέναντι στις… θέσεις (sic), εκείνων που για ένα τόσο κρίσιμο σε βάθος χρόνου, ζήτημα, αποφάσισαν «χωρίς εμένα, για μένα». Ερμηνεύοντας στενά το κοινοβουλευτικό «γράμμα» και παρερμηνεύοντας ευρέως το συνταγματικό «πνεύμα».
– Όπως η -ελαφρά τη καρδία- αντιμετώπιση του «Μακεδονικού», δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου ιστορικών παραχωρήσεων και μειοδοσιών, εδώ και πολλά χρόνια, έτσι και το συλλαλητήριο αυτό (για μένα, τουλάχιστον) ΔΕΝ είναι μόνο για την υπόθεση της Μακεδονίας. Αλλά μια καθ’ όλα αυθόρμητη αλλά καθόλου σπασμωδική αντίδραση. Απέναντι στους μεν και στους δε (νομίζω είμαι σαφής), που εδώ και δεκαετίες, θεωρούν τις λέξεις Πατρίδα, Ιστορία κ.λπ. (είναι μακρύς ο κατάλογος), εντελώς ξεπερασμένες. Και άχρηστες για κάτι που, γενικά κι αόριστα, το ονομάζουν «Πρόοδο». Το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αναμενόμενη, εναλλασσόμενη (και συναλλασσόμενη) εξέλιξη. Χωρίς κάποιο πρόσημο. Εξέλιξη η οποία επενδύει πότε σε… φιλελεύθερους και πότε σε ανελεύθερους όρους Οικονομίας και Τεχνολογίας. Μόνο. Και η οποία, μη έχοντας ΠΛΕΟΝ κάποια -οποιαδήποτε- Ηθική, κάποια -οποιαδήποτε- Ιδέα ως κίνητρο, επενδύεται με την εκάστοτε εξουσιαστική… ιδεολογία.
– Θα πάω, λοιπόν, στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Για να μην αφήσω χώρο σε κανένα να καπηλεύεται τις παραπάνω αξίες. Και να δίνει έτσι έρεισμα στους «απέναντι» (;), να θεωρούν όσους έχουν ανάλογες με μένα θέσεις, πως είμαστε εθνικιστές και μέλη θρησκευτικών οργανώσεων. Στην καλύτερη περίπτωση… οπισθοδρομικοί και γραφικοί. (Πόσο γελοίο. Πόσο κατασκευασμένο. Πόσο βαθιά φασιστικό. Άρα και πόσο επικίνδυνο).
– Θα πάω στο συλλαλητήριο. Όπως θα πάω σε κάθε διαδήλωση για τον κάθε Ζακ, σε κάθε διαμαρτυρία για τον κάθε Βαγγέλη Γιακουμάκη. Για κάθε ένα που οι ιδέες του και η στάση ζωής του ποδοπατήθηκαν… μέχρι θανάτου. Βιολογικού και μη… Θα αντιταχθώ σε κάθε θρυαλλίδα φασισμού και επιβολής (σημείωση 20/20: κλωτσάει και αρσενικές γάτες όταν βιάζουν θηλυκές. Τόσο είναι ενάντια στην επιβολή και τον βιασμό. Δικά του λόγια…). Όποιο προσωπείο κι αν φέρει. Σε όποια κλίμακα δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Αυτό μου επιτάσσει ο τρόπος που μεγάλωσα, η στάση ζωής μου, η ελευθερία πνεύματος που μου δίνει η Τέχνη μου, η ελευθερία έκφρασης που μου εξασφαλίζει η δημοκρατία στον τόπο μου. Η συνείδησή μου. Έτσι και την Κυριακή, θα κάνω χρήση αυτού του ύστατου πολιτικού μου δικαιώματος.
Υπάρχουν όμως θέματα -όπως η εν λόγω συμφωνία των Πρεσπών- που δημιουργούν τετελεσμένα. (…) Και για τα οποία τετελεσμένα θα κληθούμε να λογοδοτήσουμε στους επιγενόμενους.
– Όχι, δεν θα πάω στο συλλαλητήριο για να «τιμωρήσω» διά βοής την κυβέρνηση και τα πεπραγμένα της. Κι ας μοιάζουν με κάκιστη θεατρική παράσταση για την οποία πληρώσαμε πανάκριβο εισιτήριο! Που ενώ μας υποσχέθηκαν κομεντί, μας παγίδεψαν σε τραγωδία. Τα πεπραγμένα αυτής της υποκριτικής εξαπάτησης -με άγνωστο ακόμη φινάλε- είναι απότοκο άλλων παλαιότερων… θιάσων. Πολιτών και πολιτικών. Που τώρα κάθονται κεχηνότες και απορούν «πώς φτάσαμε εδώ!». Υπάρχουν όμως θέματα -όπως η εν λόγω Συμφωνία των Πρεσπών- που δημιουργούν τετελεσμένα. Και μη αναστρέψιμα. Που υπερβαίνουν τους βίους τους δικούς μας και των κυβερνήσεών μας. Και για τα οποία τετελεσμένα θα κληθούμε να λογοδοτήσουμε στους επιγενόμενους. Αλλά και στη συνείδησή μας. Όχι μόνον την ιστορική.
– Θα πάω, επειδή δεν δέχομαι κάποιοι με κοσμοπολίτικο ύφος να ελεεινολογούν όσους μιλάνε για μνήμη, ιστορία, γλώσσα και άλλοι «προχώ» και (πάντα κατ’ επίφασιν) αριστεροί να θεωρούν -ανιστόρητα- ότι η ιστορική, ταυτότητα είναι ένα… άχρηστο βαρίδι, η καταγωγική υπόσταση ένας ανυπόστατος μύθος. Είναι συνήθως εκείνοι που θέλουν να ξεχάσουν ότι ο παππούς τους φορούσε τσαρούχια. Επίσης εκείνοι που -μη μπορώντας να το ξεχάσουν- τρέμουν μήπως τα παρατηρήσει κανείς! Είναι συνήθως εκείνοι οι «θαγινουμερεζιλιστουςξενους» που επικαλούνται καιρό τώρα τη «διεθνή τετελεσμένη συγκυρία», λες και η προσεχής εκδήλωση έχει μοναδικό στόχο την ακύρωση της συμφωνίας!
– Την Κυριακή θα αθροιστώ ΜΟΝΟ με εκείνους που έχουν αγαθές προθέσεις και καθαρή σκέψη γύρω από το γενικότερο διακύβευμα του συλλαλητηρίου. Γιατί αγαπώ αυτό το γενέθλιο, ψυχικό τοπίο που είναι η χώρα μου. Όπως θα αγαπούσα το παιδί μου κι ας μην ήταν ούτε το καλύτερο, ούτε το ομορφότερο απ’ όλα. Και μετά θα πάω στο θέατρο να κάνω τη δουλειά μου. Που την αγαπώ, με όλα τα στραβά που κι εκείνη έχει. Όπως αγαπώ κι εσάς που διαφωνείτε μαζί μου!».
Πράξη 2η: 25 μέρες πριν τις εκλογές – Αναδημοσίευση από το andro.gr και τη Μία Κόλλια
Οι υπογραμμίσεις δικές μας. Το άρθρο είναι αντιπολιτευόμενο της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ και τιτλοφορείται «Δημήτρης Λιγνάδης: “Ο Τσίπρας είναι η συνισταμένη ενός λαού, η εικόνα του”».
– Είναι και θέμα ευθύνης το να θέλεις να μεταλαμπαδεύσεις κάποια πράγματα. Υπάρχουν όμως αυτιά να ακούσουν ή η χώρα το έχει χάσει αυτό σήμερα;
– Πιστεύω ότι η χώρα το έχει χάσει, γιατί φρόντισαν κάποιοι εδώ και σαράντα χρόνια, μετά τη χούντα, να δαιμονοποιήσουν την αξία και τη χρηστικότητα των ανθρωπιστικών σπουδών, της γλώσσας. Η γλώσσα είναι σαν το αναπαραγωγικό όργανο του ανθρώπου, εντελώς απαραίτητη, είναι ο τρόπος του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι, δεν μπορείς να την κακοποιείς. Τι φταίει που γίνεται αυτό; Πρώτον, ο Έλληνας, φορώντας ακόμα τσαρούχια μετά τη χούντα, όταν τον έβαλε κάποιος στην Ευρώπη, αισθάνθηκε ότι το Νευροκόπι συνορεύει με την Κοπεγχάγη. Επομένως θέλησε να κρύψει το τσαρούχι και το μπαλωμένο του βρακί, έγινε Ευρωπαίος εξωτερικά. Γι’ αυτό φέρει τεράστια ευθύνη ο, κατ’ άλλα, εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Οι περισσότεροι από εμάς, έχοντας φάει τη χούντα, είτε ως παιδιά είτε ως γονείς, βρισκόμαστε σε μια θέση ευθύνης απέναντι σε αυτούς τους νέους για τους οποίους μιλάμε σήμερα. Ο άλλος λόγος είναι ότι επειδή προερχόμαστε από μια επτάχρονη χούντα -με ελάχιστη αντίσταση, μόνο στο τέλος υπήρξε, τότε με το Πολυτεχνείο-, θελήσαμε να πάμε το εκκρεμές κατευθείαν προς τη μία άκρη, προς μία ηττημένη στον εμφύλιο Αριστερά. Εκχώρησε η φερομένη ως Δεξιά -ανεξαρτήτως αν κυβερνούσε- την παιδεία και την τέχνη σε μια φερομένη Αριστερά και φτάσαμε στο «δεν υπάρχουν έθνη», «δεν υπάρχουν σύνορα», χωρίς βέβαια να μας αντιπροτείνεται κάτι. Νόμιζε τότε η Δεξιά ότι αυτό με το οποίο πρέπει να ασχοληθεί είναι μόνο η οικονομο-λογιστική πλευρά, δεν ασχολήθηκε με κάτι άλλο. Είπε στον Έλληνα πώς οι 100 δραχμές θα σου γίνουν 200 ευρώ. Δεν τον έμαθε όμως τι σημαίνει πόλις, συλλογική προσπάθεια για συλλογική πρόοδο. Ηρθε μετά ο ΠΑΣΟΚάνθρωπος, που είπε ότι μπορείς στο μέτωπο να γράψεις σοσιαλιστής αλλά από τον λαιμό και κάτω θα λειτουργείς ως ο πρώην βλάχος που τώρα πίνει ουίσκι κι έχει μια γκόμενα με μεγάλα βυζιά. Η άλλη όχθη ήταν ένα ΚΚΕ – που τι να πει;
Ο Τσίπρας είναι η συνισταμένη ενός λαού, η εικόνα του.
– Η σημερινή κυβέρνηση, κατά της αριστείας με τη γενική έννοια του όρου, αποτελεί άραγε και ένα άλλοθι για τη μη πρόοδο του μέσου Έλληνα;
– Ο Τσίπρας είναι η συνισταμένη ενός λαού, η εικόνα του. Μπορεί να μη συμφωνώ με την πολιτική του, αλλά ο ίδιος είναι το άθροισμα ενός ολόκληρου λαού που μόλις περιέγραψα. Αυτός ο λαός, επειδή δεν πείστηκε, λόγω του αποκλεισμού του από την ιστορία και τις διάφορες ήττες που έφαγε, ότι κάτι σοβαρά δεν πάει καλά. Δεν βγήκε κάποιος να του πει ότι δεν πρέπει να ψηφίζει αυτό που είναι, αλλά αυτό που θέλει να γίνει κι έτσι εκείνος πάει και ψηφίζει τον καθρέφτη του. Συγγνώμη για τη σκληρότητα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Η ιστορία της Ελλάδας είναι μια ιστορία γεμάτη παθογένειες, πρέπει ο κόσμος να τη μάθει για να καταλάβει τι του γίνεται. Μόνο έτσι θα καταλάβει γιατί οι νέοι σε ποσοστό 17,50% ψηφίζουν Χρυσή Αυγή και ένα 20% είναι στις μολότοφ και τον μπάφο (σημείωση 20/20: η Θεωρία των Δύο Άκρων). Δεν τα έμαθε κανείς αυτά τα παιδιά να διαβάζουν, τα έμαθε μόνο πώς να βγάζουν 1.500 ευρώ τον μήνα, όχι πώς θα καλλιεργηθούν. Μα η τεχνολογία είναι μέσον, δεν είναι σκοπός. Αν η 4η τεχνολογική επανάσταση με διευκολύνει να εκτυπώνω καλάσνικοφ σε 3D, δεν μου λέει κάτι. Η τρίτη αιτία ήταν ότι εμείς θέλαμε να χαϊδέψουμε τους νέους, για να μη βγούμε από το παιχνίδι. Ναι, τόπο στα νιάτα, αλλά τι είναι νιάτο; Γιατί ο πατέρας μου με έμαθε ότι το νιάτο είναι μια εφηβική ψυχή -όχι κατ’ ανάγκη εφηβικό κορμί-, που δεν αρνείται τη φιλομάθεια, που θέλει να τα μάθει όλα. Η άρνηση της αριστείας είναι σύμπτωμα γέρου.
– Άρα είμαστε και ένας γερασμένος λαός…
– Ως αντίληψη, ναι. Όταν λοιπόν και «αν», που δεν το βλέπω, βρεθεί ένας ηγέτης που όταν επανορθωθεί η οικονομία, φέρει τη μεγάλη ιδέα που χρειάζεται η Ελλάδα, τότε μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα. Να το πω πιο απλά, εγώ, πολλές φορές, όταν έχω χοντρύνει, όταν έχω ασχημύνει, όταν το κούρεμά μου είναι κακό, τα γκομενικά στα οποία στοχεύω είναι ανάλογα αυτού του οποίου είμαι εκείνη την περίοδο. Όταν αδυνατίσω, γυμναστώ και περιποιηθώ τον εαυτό μου, τότε αλλάζει το level, γιατί έχω πειστεί ότι μπορώ να πάω ψηλότερα. Κάποιος πρέπει να πείσει τον Έλληνα ότι μπορεί να πάει ψηλότερα ως συλλογικότητα, να αποκτήσει κοινωνική και εθνική συνείδηση. Και εθνική συνείδηση δεν σημαίνει ότι είμαι ο καλύτερος, ρατσιστικά.
Πράξη 3η: Την ημέρα των εκλογών. Άρθρο γνώμης του Δημήτρη Λιγνάδη πάλι στο Liberal. Τιτλοφορείται «Ελπίζω για το μέλλον που έρχεται»
«Ελπίζω για το μέλλον που έρχεται
Του Δημήτρη Λιγνάδη
Πρέπει να ομολογήσω ότι κι εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι συμπολίτες μου, έχω ΑΝΑΓΚΗ να νιώσω χαρά και ακόμη μεγαλύτερη ελπίδα για το αύριο που ξημερώνει. Όχι μόνο επειδή αλλάζουν τα πρόσωπα. Αλλά επειδή προσδοκώ να γυρίσει… ανεπιστρεπτί μια σελίδα της πολιτικής (και όχι μόνο) ιστορίας του τόπου μας. Και της ιστορίας του καθενός από εμάς! Αφήνοντας πίσω βαρίδια, αγκυλώσεις, ψευδοδίπολα, πολώσεις και λοιπές εντόπιες παθογένειες.
Αλλά -κυρίως- αφήνοντας πίσω μας λάθη που διέπραξε ο καθένας και όλοι μας. Ομολογημένα είτε ανομολόγητα. Επειδή είμαι αρκετά μεγάλος για να τρέφομαι με αβάσιμες ουτοπικές και θεωρητικές αυταπάτες. Αλλά και αρκετά νέος, ώστε να μη σιωπώ, να μη σταματήσω να αγωνίζομαι – μέσα μου και έξω μου, να αποτυπώσω άρα και αλλάξω τα στρεβλά του παρελθόντος. Με οποιονδήποτε τρόπο και από οποιονδήποτε «τόπο».
Όθεν, οι λέξεις «ανάπτυξη», «κοιτάμε μπροστά», «αλλάζουμε», «όλοι μαζί» (σημείωση 20/20: η συνθηματολογία της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2019) κ.λπ., από (κακή προηγούμενη) εμπειρία μου φαντάζουν κούφιες και μου μοιάζουν άσφαιρες. Εκτός εάν, η επόμενη κυβέρνηση:
– Κατανοήσει ότι οι αλλαγές δεν έρχονται από το σύνολο προς το άτομο, αλλά αντίστροφα (σημείωση 20/20: Η επιβολή της Αριστείας).
– Καμιά σημασία δεν έχουν οι έννοιες -και οι εξ αυτών πρακτικές- «πολιτική», «πολίτης», «πολιτισμός», αν δεν εδραιωθεί η συνείδηση του γενεσιουργού παράγοντα «Πόλις». Του συνόλου δηλαδή εκείνου που εμπνέεται και καθορίζεται από την «αιδώ» και τη «δίκη» (σημείωση 20/20: Oh the irony).
– Καμιά αλλαγή πρακτικής, όταν είναι μόνο διαχειριστική και όχι θεσμική, δεν έχει μακρόπνοο μέλλον. Και τέλος:
– Αν δεν σκύψει μέσω της Παιδείας και του Πολιτισμού (ένα και το αυτό, κατά τη γνώμη μου) να ξαναδώσει στον πολίτη την ιστορία του, την ταυτότητα του, την αυτοπεποίθηση του και, ως εκ τούτου, την ηθική ΙΔΕΑ για ένα αύριο όχι διαχείρισης, αλλά αλλαγής της πραγματικότητας.
Πράξη 4η: Απευθείας Ανάθεση για τον Δημήτρη Λιγνάδη
Ακολουθεί άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Athens Voice στις 29/08/2019 στην παράδοση-παραλαβή του Εθνικού από τον Δημήτρη Λιγνάδη.
«Στο τέλος και οι τέσσερις (σημείωση 20/20: Μενδώνη, Γιατρομανωλάκης, απερχόμενος διευθυντής Λιβαθηνός και νέος διευθυντής Δημήτρης Λιγνάδης) έστησαν στον τοίχο τη γραφειοκρατία και κατά κάποιον τρόπο δεσμεύτηκαν να την αντιμετωπίσουν υποσχόμενοι ότι ο μεθεπόμενος (!) καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου θα προκύψει έπειτα από προκήρυξη θέσης η οποία θα καταρτιστεί σε διάλογο με τον καλλιτεχνικό κόσμο. Μάλιστα, η δέσμευση της Υπουργού, Λίνας Μενδώνη, ήταν ότι έξι μήνες πριν ολοκληρώσει τη θητεία του ο Δημήτρης Λιγνάδης θα έχει ήδη αποφασιστεί ο συνεχιστής του, έτσι ώστε να μπορέσουν οι δυο τους να συνεργαστούν και ο πρώτος να έχει χρόνο να ενημερώσει το δεύτερο και ο δεύτερος να έχει την ευκαιρία να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα».
Εδώ δεν έχουμε τη στήριξη του Δημήτρη Λιγνάδη προς την Νέα Δημοκρατία, αλλά το αντίθετο: Το γραμμάτιο που ξεπληρώνεται. Ο Δημήτρης Λιγνάδης με απευθείας ανάθεση και ο μεθεπόμενος διευθυντής με… προκήρυξη θέσης!
Πράξη 5η: Συνέντευξη στο Iefimerida, site φίλα προσκείμενο σε Μπακογιάννη – Μητσοτάκη και την Κατερίνα Ανέστη. Ημερομηνία 29/06/2020. Τιτλοφορείται: Δημήτρης Λιγνάδης στο iefimerida: Πολιτισμός και Παιδεία εκχωρήθηκαν, χρόνια τώρα, σε ψευδοαριστερές συνειδήσεις
– Κάθε τόσο αναφέρουμε με ενδιαφέρον πώς σημαντικοί δημιουργοί στο εξωτερικό χρησιμοποιούν τα κείμενα του αρχαίου θεάτρου. Όμως εμείς σε μεγάλο βαθμό στην εκπαίδευση έχουμε πάψει να τα διδάσκουμε ή τα διδάσκουμε λάθος. Για να έρχεται πάντα κάποιος απ’ έξω να επαναδιατυπώνει τη σημασία των μεγάλων, των ραδιενεργών κειμένων. Αυτή η απαξίωση είναι ένα σύμπλεγμα ψευδοαριστερίστικο, ας μου επιτραπεί να πω, που μετά τη χούντα ταλαιπώρησε για 40 χρόνια την ελληνική πολιτιστική αντίληψη και εκπαίδευση.
– Ποιο είναι αυτό το ψευδοαριστερίστικο σύμπλεγμα;
– Ότι οποιοσδήποτε ασχολείται με αυτά είναι είτε εθνικιστής, είτε οπισδοθρομικός, είτε συντηρητικός, είτε γέρος, είτε, είτε, είτε… Η λεγόμενη ψευδοαριστερά δίνει αγώνες για την πατρίδα των Παλαιστινίων, για τους Κούδρους, (σημείωση 20/20: εννοεί τους Κούρδους) κ.ά. Αλίμονο όμως αν της πεις την έννοια πατρίδα σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα. Ή την έννοια αρχαίοι-κλασικοί. Λυπάμαι που θα το πω αλλά εκχωρήθηκε και ο Πολιτισμός και η Παιδεία, χρόνια τώρα, σε αυτές τις συνειδήσεις τις ψευδοαριστερές. Σε αυτό έχουν ευθύνη όλες οι πλευρές. Γιατί και η άλλη πλευρά, οι φερόμενοι ως δεξιοί, θεώρησαν την Παιδεία και τον Πολιτισμό κάτι διακοσμητικό και μη απαραίτητο. Δεν είναι έτσι. Αφέθηκε ο χώρος της Παιδείας και του Πολιτισμού σε όλη αυτή τη μηδενιστική αναθεώρηση. Ελπίζω όμως ότι αυτό το σύμπτωμα,τελειώνει.
– Πιστεύετε ότι μετά και την πανδημία και τη διάθεση «αναστοχασμού» που αγαπάμε να λέμε ότι εκκίνησε, αυτή η στάση θα αλλάξει;
Και πριν αναλάβω αυτή τη θέση έχω αποτυπώσει αυτές τις αρχές μου απέναντι στα εθνομηδενιστικά και φυσικά στα εθνοκαπηλικά ζητήματα, τις σκέψεις μου για τον ψευδοσυνδικαλισμό και για μια προσχηματική, ψευδούς τύπου, αλληλεγγύη.
Εδώ λοιπόν βλέπουμε μια μετωπική επίθεση στον χώρο της Αριστεράς, όσο και στις αξίες της Αριστεράς, όσον αφορά τον Πολιτισμό. Που κακά τα ψέματα, οι ανθρωπιστικές αξίες είναι συνυφασμένες με την Αριστερά και φυσικά ο χώρος του Πολιτισμού έχει ανθρωπιστικές αξίες. Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πως οι επιθέσεις του Δημήτρη Λιγνάδη προς την Αριστερά ήταν αναπάντητες, καθώς δεν βλέπουμε αντίστοιχες επιθέσεις κατά του Δ. Λιγνάδη. Η «σκευωρία» και η φερόμενη έχθρα της Αριστεράς προς τον πρωτόδικα καταδικασμένο βιαστή κατά συρροή, αφορά λοιπόν το μίσος του κυρίου αυτού προς την Αριστερά και όχι το αντίθετο.
Μια ιστορία αγάπης λοιπόν -μεταξύ νεοφιλελεύθερης δεξιάς και Δημήτρη Λιγνάδη- που έγινε δράμα, σε 5 σκηνές. Η ανταμοιβή της 4ης σκηνής, για τον καθηγητή ορθοφωνίας του Πρωθυπουργού που έβαλε πλάτη να βγει η Νέα Δημοκρατία, είναι η απευθείας ανάθεση Μόνο για Λιγνάδηδες. Τώρα λοιπόν γνωρίζετε και εσείς γιατί ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι ο «δικός μας βιαστής» στους δεξιούς λογαριασμούς στα social media και γιατί κατεβάζουν τα πανό «ΒΙΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ».
