Του Γιώργου Λακόπουλου
Ο Βίσμαρκ έλεγε ότι ο ηγέτης πρέπει να ακούει από μακριά τον καλπασμό των αλόγων της Ιστορίας.
Στις μέρες μας δεν χρειάζεται καν να έχει καλή ακοή. Τα νέα έρχονται μόνα τους. Π.χ. οι… διεργασίες που κυοφορούνται στη Γερμανία.
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση οι Πράσινοι βρίσκονται στην κορυφή της προτίμησης των Γερμανών πολιτών με 28%.
Οι Χριστιανοδημοκράτες -χωρίς τη Μέρκελ πλέον και με τον άνοστο Λάσετ- βλέπουν την πλάτη τους με 21% και οι σοσιαλδημοκράτες άστα να πάνε: με 13%- στο τσακ δεν τους έπιασαν οι Φιλελεύθεροι (FPD) με 12%.
Μετάφραση; Με αυτό το αποτέλεσμα η επόμενη κυβέρνηση στη Γερμανία θα είχε Καγκελάριο μια 40χρονη άγνωστη ως τώρα πρώην αθλήτρια.
«Η Δημοκρατία χρειάζεται την αλλαγή και θέλω να είμαι υποψήφια για την ανανέωση, όταν άλλοι είναι υποψήφιοι για να διατηρήσουν το σημερινό status quo» ήταν τα πρώτα λόγια της κυρίας μετά τα καλά νέα.
Δεν ξέρουμε αν αυτό θα αλλάξει ως τις 26 Σεπτεμβρίου, που θα διεξαχθούν οι ομοσπονδιακές εκλογές.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Είναι το μήνυμα που διασκορπίζεται στην Ευρώπη από τη Γερμανία.
Μια πολυκομματική κυβέρνηση χωρίς τη Δεξιά με στόχο «νέο ξεκίνημα στη χώρα και την Ευρώπη» όπως είπε η νικήτρια Αναλένα Μπέρμποκ .
Αν υπάρχει άμεσος παραλήπτης για το γερμανικό μήνυμα αυτός βρίσκεται στην Ελλάδα και είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Έχει την ηλικία της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, διαθέτει κυβερνητική πείρα, θεωρείται ο φυσικός ηγέτης της Δημοκρατικής Παράταξης.
Ποιος άλλος έχει καλύτερες προϋποθέσεις απέναντι στην συντηρητική παλινόρθωση με τις νεοφιλελεύθερες ιδέες στην οικονομία, τις αυταρχικές στην κοινωνία και τις ακροδεξιές στην πολιτική αντίληψη;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει, ο Τσίπρας όμως μπορεί
Το κρίσιμο στοιχείο για τον σημερινό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να παραβλέψει ότι είναι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες για να οδηγήσει εκ νέου αυτό το κόμμα στην κυβέρνηση ματαιοπονεί.
Η κομματική γραφειοκρατία, δυο χρόνια τώρα, έδειξε ότι δεν προτίθεται ούτε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, ούτε να τον ακολουθήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει, ο Τσίπρας όμως μπορεί. Δεν έχει παρά να αποκρυπτογραφήσει τα σήματα που έρχονται από τη Γερμανία και όχι μόνο.
Ο κόσμος περιμένει κάποιον να ηγηθεί στην πορεία εξόδου από τη κρίση. Να πάρει μέρος στην προσπάθεια να ξανασταθεί η κοινοτική Ευρώπη στα πόδια της – μετά και το φιάσκο των εμβολίων που την εκθέτει στους λαούς της.
Με άλλα λόγια ο Τσίπρας μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για ανάπτυξη για όλους, με αποκατάσταση της αδικίας.
Να φέρει την Ελλάδα πιο κοντά στην Ευρώπη, τώρα που είναι αναγκασμένη να κινηθεί ανταγωνιστικά σε άλλες διεθνείς δυνάμεις.
Ο Τσίπρας πρέπει να διαλέξει
Το πλεονέκτημα της Ευρώπης, ότι υπερτερεί σε απόθεμα πολιτικής, κουλτούρας, ευρηματικότητας και ιστορικού βάθους, είναι και πλεονέκτημα της Ελλάδας, αν έχει προοδευτική κυβέρνηση.
Αυτό περιμένουν οι πολίτες. Γνωρίζουν ποιοι χρεοκοπήσαν στη χώρα, ποιοι τους εξαπάτησαν και επαναφέρουν τη σήψη και τη διαφθορά και υποτάσσουν το δημόσιο βίο στην ισχύ το χρήματος.
Έχουν πικρή πείρα από τη φεουδαρχική αντίληψη της πολιτικής και την οικογενειοκρατία που περνάει την εξουσία από τη μια γενιά στην άλλη, για να διατηρείται σύστημα που επιτρέπει σε λίγους να νέμονται το δημόσιο χρήμα.
Τα δυο ιστορικά κόμματα της Μεταπολίτευσης δεν μπορούν να βγουν από αυτό τον κύκλο -άλλωστε διοικούνται από κληρονόμους.
Το ένα κόμμα της Αριστεράς κατάφερε πολλά, αλλά σε κρίσιμες στιγμές έδειξε ότι δυνατότητες του είναι οριακές. Δεν μπορεί περισσότερο.
Ο Τσίπρας ως πολιτικός όμως, έχει να δείξει ότι μπορεί. Γι’ αυτό και πρέπει να διαλέξει.
Ή θα ακολουθήσει αυτό το κόμμα στην πορεία προς την επιστροφή του στο περιθώριο ή θα φύγει μπροστά. Καλώντας τους πολίτες να τον ακολουθήσουν στην πορεία προς της αλλαγή των πράγματων.
Αν αφήσει πίσω του ό,τι παλιό και ξεπερασμένο υπάρχει στο χώρο του, δεν φαντάζεται πόσο εύκολα και με πόσο ενθουσιασμό θα τον ακολουθήσουν οι πολίτες.
