Του Γιώργου Λακόπουλου
Τι τα θες τι τα γυρεύεις. Το κόμμα που γνωρίζαμε ως ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πλέον – ως πολιτικός φορέας με κυβερνητική προοπτική, τουλάχιστον. Ουσιαστικά είχε πάψει να υπάρχει από την ώρα που παρέδωσε την ηγεσία ο Αλέξης Τσίπρας.
Αλλά ας μην κρυβόμαστε: και ο Τσίπρας έπαψε να υπάρχει ως «πρωθυπουργικό μέγεθος» από την ώρα που σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις – 2019, Μάιος, Ιούνιος 2023 – δεν εμφάνισε την κυβερνώσα ομάδα που απαιτούσε το διακύβευμά τους.
Ότι στην Κουμουνδούρου εγκαταστάθηκε ένας – κυριολεκτικά – περαστικός με βιογραφικό όπως το παρουσίασε ο ίδιος – χωρίς καμία διασταύρωση των στοιχείων του – χωρίς γνώση της πολιτικής τέχνης και σχέση με την Αριστερά, δεν ήταν «νέο ξεκίνημα, νέοι αγώνες», αλλά σύμπτωμα της αποσάθρωσης.
Αυτό το κόμμα – που ήδη διασπάστηκε – δεν μπορεί να έχει μέλλον. Μόνο τα τροπικά δάση συντηρούνται τρεφόμενα από τη σήψη τους. Αργά η γρηγορά θα κατέρρεε. Όχι μόνο γιατί αυτοί που αξιολογούν τα κόμματα θα το υποδείξουν στις Ευρωεκλογές. Αλλά πρωτίστως γιατί η κατάσταση είναι τόσο ξεχαρβαλωμένη, ώστε δεν χρειάζεται καν να φτάσει ως εκεί.
Μην τα φορτώνουμε όλα στον Κασσελάκη. Αν μη τι άλλο, δεν έκρυψε ποτέ ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από τον εαυτό του – που έδειχνε. Ότι 75.000 άνθρωποι τον προτίμησαν για πρόεδρο χωρίς καν να τον γνωρίζουν, ήταν επίσης σύμπτωμα της κατάστασης βέρτιγκο, στην οποία έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η κρίση αναπόφευκτα εξελίσσεται σε διάλυση. Είναι αστείος ο ισχυρισμός ότι υπάρχει συντεταγμένο κόμμα με δομή και πολιτικές λειτουργίες, ηγεσία και στελέχωση.
Τετέλεσται. Ας μην θέλουν να το παραδεχτούν και ο αλλοπαρμένος πρόεδρος και οι απελπισμένοι εκλογείς του…
Στην ούγια αυτή η κατάληξη έχει ένα όνομα: Αλέξης Τσίπρας. Αυτό που βλέπουμε είναι έργο των χειρών του. Η πολιτική δεν γίνεται με υποθέσεις, αλλά αν από το 2018 – που έβγαλε τη χώρα από το Μνημόνιο και δεν είχε ανάγκη τον Καμμένο – έκανε ό,τι επέβαλε κάθε η πολιτική επιβίωσης και η κοινή λογική, τα πράγματα θα είχαν πάρει άλλη τροπή και δεν θα είχε προσφερθεί η εξουσία στον Μητσοτάκη.
Αλλά αφού δεν τον έχουν «δικάσει» οι Συριζαίοι, δεν υπάρχει λόγος να τον δικάσει οποιοσδήποτε άλλος.
Προς Θεού όμως: όποιος σπεύσει μαζί με τον τελειωμένο ΣΥΡΙΖΑ να τελειώσει και τον Τσίπρα θα διαψευστεί. Οι πολιτικοί κρίνονται στον χρόνο και από τα πολιτικά προσόντα τους. Όχι από τις ενδιάμεσες επιτυχίες ή τις αποτυχίες τους.
Με τον Τσίπρα συμβαίνει ό,τι με τους ταλαντούχους πολιτικούς στην Ιστορία: Κάποια στιγμή τα κάνουν θάλασσα, αλλά έχουν μαζί τους τον κανόνα… «ο τρώσας και ιάσεται».
Μήπως αυτό δεν έγινε με τον Ανδρέα Παπανδρέου που άφησε τα πράγματα να διολισθήσουν το 1989, αλλά τα αποκατέστησε το 1993, επειδή ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου;
Ο Τσίπρας ευθύνεται για την κατάρρευση, αλλά είναι και ο μόνος που μπορεί να την αναστρέψει. Ουδείς άλλος στη Δημοκρατική Παράταξη – το μπαλαμούτι περί «Αριστερας» καλό είναι να υποχωρήσει – έχει τις δικές του προϋποθέσεις: πρώην πρωθυπουργός, 50άρης, με στέρεο πολιτικό λόγο και εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, οικείος και – δώστε βάση – ακέραιος. Έκανε λάθη, αλλά δεν έκλεψε. Δεν πήρε ρίσκο σε κάποια πράγματα για το κόμμα και χαντακώθηκε, αλλά πήρε τη χώρα και την ανέδειξε – εν γνώσει του πολιτικού κόστους.
Πχ ήταν εύκολο να μην φτάσει ως τις Πρέσπες. Ή να μην συγκρουστεί με την Τρόικα για τις πολιτικές του Μνημονίου και τους καναλάρχες. Ή παλιότερα να δεχθεί την προσέγγιση της «γάτας Ιμαλάιων».
Στα ζητήματά της χώρας και της κοινωνίας στάθηκε όρθιος. Απλώς στα κομματικά ανέχθηκε τα βαρίδια. Αλλά έφυγε χωρίς σκελετούς στις ντουλάπες και όπως φεύγουν οι Πρωθυπουργοί με εκλογές. Και δεν τις έχασε από τον Μητσοτάκη: ηττήθηκε από μέσα – και από τους ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ.
Ασφαλώς κανείς δεν περιμένει από τον Τσίπρα να πάρει πίσω τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν νέα αυτοκτονία να εμφανιστεί εκ νέου περιστοιχίζόμενος από όσους έχασε το 2019 και καταποντίστηκε το 2023. Αυτό το κεφάλαιο έκλεισε – και το θέμα είναι να αποδειχθεί έκλεισε χωρίς να τον πάρει μαζί του.
Ο τρόπος είναι αυτός που έκανε στην πλατεία Αριστοτέλους ο Μίκης Θεοδωράκης: να βάλει μια καρέκλα στην πλατεία Συντάγματος και να μετράει έναν- έναν όποιον προσέρχεται ενώπιον του: εσύ κάνεις, εσύ μακριά. Με αξιόπιστο στράτευμα θα έλθει η ώρα: μετά τον Μητσοτάκη ποιος; Και δεν υπάρχει άλλος στον ορίζοντα.
Έτσι θα διαμορφωθούν με υγιή τρόπο προϋποθέσεις για δημιουργία εναλλακτικής λύσης με συσπείρωση δυνάμεων στην κοινωνία – μακριά από τις κομματικές γραφειοκρατίες στη Κουμουνδούρου και στη Χαρ. Τρικούπη.
Οι πολίτες έχουν γυρίσει την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι στον Τσίπρα. Όχι οριστικά πάντως. Στοίχημα ότι παρουσία του στον δημόσιο χώρο χωρίς τους απεχθείς από τους Συριζαίους θα βάλει το χρονόμετρο της πολιτικής αναμέτρησης από την αρχή…
