Του Νίκου Λακόπουλου
Με την κοινωνία στα κάγκελα από τους λογαριασμούς του ρεύματος και την ακρίβεια -οι έρευνες καταγράφουν απογοήτευση και οργή- τα τρία μεγαλύτερα κόμματα οργανώνουν την ίδια χρονιά τα συνέδριά τους κοιτάζοντας τις δημοσκοπήσεις και τις ερχόμενες εκλογές.
Κατά γενική εκτίμηση ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε κυρίαρχος από το συνέδριο του δικού του κόμματος και η ραγδαία πτώση της Νέας Δημοκρατίας στις δημοσκοπήσεις με την μικρή έστω άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν τον στόχο να είναι πρώτο κόμμα από άπιαστο όνειρο εφικτό.
Προφανώς όλα θα κριθούν στην πορεία προς τις εκλογές, το πρόσωπο που θα εμφανίσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το πρόγραμμά του, η δυνατότητά να εμφανίσει τον «ρεαλιστικό ριζοσπαστισμό» σαν μια έστω γειωμένη ελπίδα.
Ο Αλέξης Τσίπρας πάντως στο συνέδριο ήταν απολογητικός για την κυβερνητική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ:
«Ναι, κάποια από τα μέτρα που αναγκαστήκαμε να πάρουμε, υπό τις απειλές και τον διαρκή εκβιασμό της τρόικας, έθιξαν δυσανάλογα κοινωνικές ομάδες. Το αναγνωρίζουμε και στεκόμαστε με ενσυναίσθηση, όχι με έπαρση, απέναντι σε όσους αναγκαστήκαμε να αδικήσουμε.
Το αναγνωρίζουμε και γνωρίζουμε ταυτόχρονα πάρα πολύ καλά, και έχει αξία να το πούμε σήμερα εδώ στο Συνέδριό μας, ότι δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη ανάπτυξη με δυσανάλογα βάρη, με δυσανάλογη επιβάρυνση της υγιούς επιχειρηματικότητας και της μεσαίας τάξης».
Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ «πέρασε» μέτρα που καμιά δεξιά κυβέρνηση ή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε. Όπως έλεγε ένας πα΄λιός πολιτικός- «οι συντηρητικοί φτιάχνουν ταμείο με λιτότητα και έρχονται οι αριστεροί και το σκορπάνε». Το πολιτικό παράδοξο ήταν εδώ έχει συμβεί το αντίθετο.
Το τέλος του παραμυθιού
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι προφανώς πιο λαϊκιστ΄ής από τον σοβαρό και μετρημένο νέο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εμφανίζεται ως πολέμιος του λαϊκισμού εμφανίζοντας ως μεταρρύθμιση το χτίσιμο ενός προσωπικού -οικογενειακού καθεστώτος.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι υπουργοί του δεν μιλάνε για κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, αλλά για κυβέρνηση Μητσοτάκη: πρόκειται για μια κυβέρνηση «υφυπουργών» που διοικεί ένα κλειστός μηχανισμός από πρόσωπα όπως ο ανιψιός του πρωθυπουργού -ο οποίος μεταξύ των άλλων θα …χτυπούσε και την οικογενειοκρατία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης -τον οποίο υποτίμησε και διάβασε λάθος ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ- κατάφερε να κατασκευάσει και να πουλήσει ένα πολιτικό παραμύθι που ως κυβέρνηση δεν μπόρεσε να υποστηρίξει.
Η οικονομική του πολιτική εξαρτάται από τις δημοσκοπήσεις, το κυβερνητικό έργο συνίσταται στην δημιουργία ενός συγκεντρωτικού προσωποπαγούς κράτους και στην επικοινωνιακή φούσκα του «μεγάλου ηγέτη» -που αρκεί μια δήλωσή του για να πέσουν οι τιμές του αερίου παγκοσμίως!
Η πανδημία πρώτα και ο πόλεμος στην Ουκρανία χρησιμοποιήθηκαν για να καλύψουν την κυβερνητική αποτυχία και η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη που χρησιμοποιεί το δημόσιο χρήμα για να χτίσει την δημοφιλία του πρωθυπουργού και να οργανώσει πελατειακές σχέσεις ανάμεσα στο κόμμα του και τους ψηφοφόρους.
Η απάτη για την μείωση της ανεργίας με την εξαφάνιση των μισών ανέργων αποκαλύπτεται καθώς δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες θέσεις εργασίας και η υποτιθεμένη βελτίωση των δεικτών της οικονομίας -μετά την ύφεση- συμβαδίζει με την αύξηση των κερδών για τους μεγαλοκαραχαριών και της φτώχειας για τους πολλούς καθώς οι φτωχοί γίνονται και περισσότεροι και περισσότερο φτωχοί.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα προβάλλει στο άμεσο μέλλον ένα πολιτικό αδιέξοδο που θα υπάρξει αν δυο κόμματα δεν μπορούν να συνεργασθούν και το πρώτο κόμμα στις επαναληπτικές εκλογές δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση.
Εδώ εμφανίζεται η… σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Νίκου Ανδρουλάκη που δεν θάχει πρωθυπουργό ούτε τον Μητσοτάκη, ούτε τον Τσίπρα, αλλά κάποιο άγνωστο ακόμα πρόσωπο -που θα μάθουμε μετά τις εκλογές -όταν το Κινάλ-ΠΑΣΟΚ θα κάνει… διαγωνισμό για το με ποιο κόμμα θα συγκυβερνήσει.
Η σκέψη βέβαια ότι ένα κόμμα που θα πάρει 30-35%% θα πρέπει να αποδεχθεί πρωθυπουργό και πρόγραμμα από ένα πολύ μικρότερο -υπό την μορφή μάλιστα εκβιασμού- είναι παράδοξη και υπερφίαλη -ιδιαίτερα αν διατυπώνεται πριν καν το κόμμα μετρήσει τη δύναμή του στις εκλογές.
Οι πολίτες δηλαδή θα ψηφίσουν ένα κόμμα που έχει έτοιμο, αλλά κρατά κρυφό, ένα πρωθυπουργό που θα ανακοινώσει την επόμενη των εκλογών και δεν θα ανήκει στις επιλογές των ψηφοφόρων.
Το αδιέξοδο και ο Ανδρουλάκης
Πιθανόν αυτή να είναι η απάντηση στον γρίφο που διαμορφώνεται γύρω από τις επόμενες, τις μεθεπόμενες και ίσως και τις…τρίτες εκλογές. Ακόμα και αν φτάσουμε σε μια τέτοια λύση με «δοτό» πρωθυπουργό που δεν θα έχει εκλεγεί ή σε άλλη λύση συγκυβέρνησης τι θα συμβεί μετά;
H απάντηση είναι ότι τελικά αν ο προσωρινός «τρικομματισμός» δεν μπορεί να δώσει λύση, το Κινάλ, που πρωταγωνιστεί -όπως λέει ο πρόεδρός του -δεν είναι απλός ρυθμιστής, θα εξαϋλωθεί.
Και η ζωή θα απαντήσει με μια κυβερνητική λύση που θα προέλθει από έναν νέο δικομματισμό με πόλωση και βασικό θέμα τον σχηματισμό κυβέρνησης από ένα κόμμα.
Σ’ αυτ΄ή την πορεία ο Μητσοτάκης , ο Μωυσής χωρίς Γη της Επαγγελίας είναι ο απερχόμενος. Και ο Αλέξης Τσίπρας που επιστρέφει είναι ο ερχόμενος. Για να επαληθευθεί μια προφητεία που έλεγε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει, αλλά ο Αλ΄΄έξης Τσίπρας θα κερδίσει!
