Πήγα προχθές στην τράπεζα για να παραλάβω τις βεβαιώσεις που απαιτούνται για τη συμπλήρωση και την κατάθεση της ετήσιας δήλωσης περιουσιακής κατάστασης, αυτής που ο Ελευθέριος Βενιζέλος ονόμαζε (το αποκαλύπτει ο Γεώργιος Βλάχος σε ένα άρθρο του στην «Καθημερινή») «υποληπτόμετρον».
Το «πόθεν έσχες» είναι μονάδα μετρήσεως της υπολήψεως ενός εκάστου και εκάστης. Οι υπάλληλοι με ενημέρωσαν ότι η τράπεζα με την ευκαιρία καλεί τους πελάτες της να απαντούν σε ένα ερωτηματολόγιο, πόσα χρήματα σε μετρητά καταθέτουν συνήθως στους λογαριασμούς τους μέσα στη χρονιά. Μηδέν έως 1.000 ευρώ; Χίλια ευρώ έως 5.000 ευρώ; Πέντε χιλιάδες έως 10.000 ευρώ που είναι συνήθως και το ανώτατο ποσό; Ρώτησα γιατί γίνεται αυτή η στατιστική άσκηση και μου απάντησαν ότι τα στοιχεία αυτά τα χρειάζεται η αρμόδια Αρχή κατά της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες εγκληματικές δραστηριότητες.
Ο αλγόριθμός της συγκεκριμένα. Βεβαίως, όταν τα εμπεριστατωμένα πορίσματα της Αρχής ακουμπούν πρόσωπα που πιθανόν μέσα από καλλιτεχνικές δραστηριότητες ασπρίζουν τυχόν μαύρο χρήμα, μη αποκλειομένου του πολιτικού, η τύχη των πορισμάτων αυτών είναι γνωστή. Τα πορίσματα οδηγούνται καμιά φορά, όχι πάντα, στον κάλαθο των αχρήστων της Δικαιοσύνης.
Το βράδυ της ίδιας μέρας δείπνησα με συναδέλφους από τα παλαιά στο ιστορικό ταβερνάκι του Παγκρατίου, τον Καραβίτη, και σε διπλανό μου τραπέζι καθόταν μια μεγάλη γνώριμη σε μένα από τα φοιτητικά μου χρόνια στην ΟΝΝΕΔ νεοδημοκρατική οικογένεια. Αναντάμ μπαμπαντάμ, που λέμε. «Ορμησαν». Οχι εναντίον μου, αλλά εναντίον του συνόλου της πολιτικής μας τάξης. «Μα είναι δυνατόν να ψηφίζει η Βουλή των Ελλήνων τη μέρα του δυστυχήματος των Τεμπών νόμο με το οποίο οι πολιτικοί μας εξαιρούν τους εαυτούς τους από το να δηλώσουν και να δικαιολογήσουν στο «πόθεν έσχες» τους αγορές με μετρητά από το… μαξιλάρι; Μα αυτοί οι ίδιοι δεν είναι που τις προάλλες ψήφισαν άλλο νόμο, με τον οποίο καταργούνται οι αγορές ακινήτων με μετρητά για εμάς τους κοινούς θνητούς;
Για την πάρτη τους τα μετρητά ισχύουν και για εμάς όχι; Αυτοί, αγαπητέ μου, όλοι τους, και αυτοί που εισηγήθηκαν τη ρύθμιση στη Βουλή κι εκείνοι της αντιπολίτευσης που σιώπησαν και δεν είπαν λέξη για το σκάνδαλο, είναι… λωποδύτες με πτυχίο!» σχολίασαν εν εξάλλω. Πράγματι η πληροφορία αυτή για τα μετρητά των πολιτικών έχει γίνει γνωστή από την Κρήτη έως τον Εβρο και από την Αθήνα μέχρι την Καστοριά και τη Ρόδο διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Οχι των παραδοσιακών συστημικών μέσων. Η πολιτική μας τάξη δεν δικαιούται με βάση αυτά τα δεδομένα να κουνά το δάκτυλο ούτε μεταξύ αλλήλων, τον πρώτο που θα έπρεπε να καταγγείλει θα ήταν ο εαυτός της εν συνόλω. Τα παρατράγουδα θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει εδώ, αν δεν κυκλοφορούσαν ακόμα δύο πληροφορίες.
Υπουργική απόφαση
Η πρώτη για μια υπουργική απόφαση που πρόκειται να υπογραφεί οσονούπω και δίδει τη δυνατότητα στην πολιτική μας τάξη να συμπληρώσει τις νέες δηλώσεις περιουσιακής της κατάστασης με το παλαιό ηλεκτρονικό σύστημα που ο υπόχρεος ήταν και ο συντάξας τη δήλωση. Αναλάμβανε την ευθύνη να συμπληρώσει ο ίδιος τα περιουσιακά του στοιχεία.
Με το νέο σύστημα που υιοθετήθηκε με προσφάτως ψηφισθέντα νόμο εφεξής το ψηφιακό κράτος (εφορίες, τράπεζες, Κτηματολόγιο) θα προσυμπληρώνουν ηλεκτρονικά τις δηλώσεις του υποχρέου και ο ίδιος απλώς θα επιβεβαιώνει το αληθές, θα τις υπογράφει και θα τις υποβάλλει. Αρα, και να θέλει να κρύψει κάτι παριστάνοντας ότι το ξέχασε, πλέον δεν μπορεί. Κανείς δεν θα μπορεί. Η υπό έκδοση υπουργική απόφαση λέγεται ότι κατά την πρώτη εφαρμογή θα επιτρέψει στην πολιτική μας τάξη και στους υπολοίπους να υποβάλλουν τη δήλωση με… δική τους ευθύνη. Ο κόσμος των social media μπορεί σωστά, μπορεί και λάθος (αλλά είναι τέτοια η καχυποψία που έχει δημιουργηθεί, που του δικαιολογούνται όλα), ήδη έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Συνδυάζει -αυτό μου έλεγαν οι νεοδημοκράτες του Καραβίτη- τη μετάθεση της προθεσμίας υποβολής των δηλώσεων «πόθεν έσχες» για μετά τις ευρωεκλογές με όσα ακούει για τις κλειστές πλατφόρμες των νέων συστημάτων και τα ταυτίζει με τη γενική συσκότιση. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από αυτό. Από τη δηλητηρίαση του δημοσίου βίου.
Γιατί το δηλητήριο σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι εφάπαξ. Διαρκεί. Η πεποίθηση ότι η πολιτική μας τάξις είναι τέκνο ενός ανωτέρου θεού απορρίπτεται. Υποτίθεται ότι είχε πάρει το μάθημά της από τα Μνημόνια. Εάν όχι, ας μην απορούν οι ταγοί μας που η ατμόσφαιρα στην κοινωνία θυμίζει και πάλι πλατείες Αγανακτισμένων. Ισχύει.
