Τις σοβαρότατες ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα για τον διασυρμό του ΣΥΡΙΖΑ φέρνει στο προσκήνιο ο αρθρογράφος, Γιώργος Λακόπουλος με άρθρο του στο anoixtoparathyro.gr.
Διαβάστε ένα απόσπασμα που ακολουθεί:
Είναι ο καθόλα υπεύθυνος και για τον διασυρμό του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, επειδή δεν φρόντισε να απομονώσει τα βαρίδια και να διεκδικήσει τις εκλογές με νεα κυβερνώσα ομάδα, αλλά και για την επικράτηση του Κασσελάκη.
Ως εγγυητής της διαδοχής του, του επέτρεψε να είναι υποψήφιος χωρίς να έχει τις προυποθέσεις , και στη συνέχεια, εκών- άκων τον διευκόλυνε να επιβληθεί, ανεχόμενος την καπηλεία του ονόματός του-που συνεχίζεται από τον Κασσελάκη.
Η οπερέτα για την ανατροπή του -που επιχείρησε όταν κατάλαβε ότι επόμενος στόχος του φευγάτου από τη Αμερική είναι ο ίδιος- απλώς ήταν ομολογία ενοχής.
Αλλά με τον Τσίπρα συμβαίνει ό,τι και με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εναλλαγή των δεκαετιών του ’80 και του ’90: αυτός δημιούργησε το προβλημα στο ΠΑΣΟΚ, αυτός μόνο μπορούσε να το λύσει -και το έκανε, έχοντας απέναντι πάλι έναν Μητσοτάκη.
Ο πρωθυπουργός της περιόδου 2015-19 πλήρωσε τα απίθανα λάθη του. Αλλά είναι ο μόνος πολιτικός σήμερα που έχει τρία, αναντικατάστατα στην πολιτική, προσόντα: διαθέτει εμπειρία πρωθυπουργού στα 50 του, κυβέρνησε έντιμα χωρίς λεηλασία του δημοσίου χρήματος και κάνει γκελ στην κοινωνία με την χαρισματική σκηνική παρουσία του.
Συνεπώς είναι ο μόνος που μπορεί να συσπειρώσει τη Δημοκρατική Παράταξη απέναντι στον Μητσοτάκη που θα βαρεθεί να κυβερνάει αν συνεχίσει να έχει απέναντι τον Κασσελάκη και τον Ανδρουλάκη. Πολύ εύστοχα ο Χρήστος Σπίρτζης , επισημαίνει δημόσια την ανεπάρκεια των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας την ανάγκη για ενοποιημενο σήμα με ισχυρή ηγεσια. Και ακόμη πιο εύστοχα, δεν σιωπά όταν ο Κασσελάκης παρεκτρέπεται…
Αν ο Τσίπρας ολιγωρήσει
Την ώρα που θα κλείσει ο κύκλος των ευρωεκλογών και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ο Τσίπρας θα βρεθεί αντιμέτωπος με την Ιστορία, τη Δημοκρατική Παράταξη και ελπίζουμε και με τη συνείδηση του: αυτός δημιούργησε τη σημερινή κατάσταση, αυτός οφείλει να τη διορθώσει.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το επιδιώξει: ακριβώς την επόμενη των εκλογών να ανακοινώσει τη δημιουργία νέου κόμματος. Με τις πολιτικές και ιδεολογικές παραμέτρους που τον εκπροσωπούν, συσπείρωση ό,τι υγιούς έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και νέες δυνάμεις. Χωρίς βαρίδια, σαλεμένους, ιδεοληπτικούς, κολλημένους στην άγνοια και τις απωθητικές συμπεριφορές.
Δεν είναι επιλογή προσωπικής επικράτησης, αλλά χρέος απέναντι στη χώρα που τον τίμησε, την Δημοκρατική Παράταξη που τον ανέδειξε δυο φορές στην πρωθυπουργία, αλλά και την έννοια της πολιτικής. Την οποία «ξεσκίζει» ο διάδοχός του με την ευτέλεια της δημόσιας παρουσίας του και τη μετατροπή του, μάλλον κακόγουστου, προσωπικού υποδείγματος σε… πολιτική πρόταση.
Αν ο Τσίπρας ολιγωρήσει κι αυτή τη φορά, δεν θα μείνει απλώς στη λίστα των πολιτικών που εξαφανίσθηκαν επειδή υπέκυψαν στο σύνδρομο Αννίβα. Θα δικαστεί στη συλλογική συνείδηση χωρίς ελαφρυντικά. Με τις επιβαρύνσεις που θα του προσθέτει η παράταση παραμονής στην εξουσία, της Οικογένειας Μητσοτάκη. Η κυριαρχία της οποίας θα αυτοτροφοδοτείται, εκτός αν φωτίσει τη βαση της ΝΔ ο Θεός και αναζητήσουν τον Καραμανλή να τους λυτρώσει… Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Δεν χρειάζονται περισσότερα. Οσοι θέλουν να καταλάβουν καταλαβαίνουν. Ο Τσίπρας κατέστρεψε το πολιτικό προφίλ του εθελουσίως. Από τους δισταγμούς στις παραμονές του 2019 μέχρι την ανήκουστη αυτοκριτική για το σκάνδαλο Νοβάρτις- σε μια εκδήλωση στην οποία δεν όφειλε να παρίσταται -και την αυτοκαταστροφική παρουσία του, δίκην κλακαδόρου του Κασσελάκη, στην παράσταση με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές.
Αλλά η μοίρα της πολιτικής του χρωστάει ακόμη μια ζαριά: αν δεν τη ρίξει στις 10 Ιουνίου, χωρίς ούτε μια μέρα καθυστέρηση, θα χάσει το τελευταίο τρένο για τη Γιούτα. Στην πολιτική οι δισταγμοί είναι ολέθριοι.
Αν τον εμποδίζουν να το αντιληφθεί όσοι πιστεύουν ότι αρκεί να πετάει σπόντες για τον Κασσελάκη -ανεχόμενος τον ύπουλο εναγκαλισμό του -για να διασφαλίσει το πολιτικό μέλλον του, ας βγει μια βόλτα στους δρόμους για να ακούσει την κραυγή: «δεν έχουμε ποιον να ψηφίσουμε». Τα υπόλοιπα θα τα λύσει η ζωή, που έλεγε κι ο Φλωράκης… Και ακόμη καλύτερα αν ο ίδιος, ως επικεφαλης νέου φορέα έπαιρνε τη πρωτοβουλία για το ελληνικό Επινέ…
