Ο Γιώργος Λακόπουλος, γνωστός ως αθρογράφος “γραμμής” Τσίπρα – από εκείνους που λύσσαξαν κατά του έντιμου και αλύγιστου Παύλο Πολάκη – αποθεώνει, μέσα από την ιστοσελιδα ieidiseis.gr τον παραιτηθέντα υπουργό μεταφορών, Κώστα Καραμανλή, σε άρθρο – πρόκληση με τίτλο “Κώστας Καραμανλής: Υπόδειγμα”.
Μάλλον δεν είχε δει ακόμη τα σκονάκια της ντροπής.
Θαυμάστε τον:
Αλλά η πολιτική ευθιξία είναι προσωπικό θέμα. Είναι σχέση ουσίας με τη συνείδηση του υπουργού και την κοινή γνώμη που αξιώνει να υπάρχει παραλήπτης της οργής της.
Μέχρι το μεσημέρι της 1ης Μαρτίου 2023 ήταν ένας μάλλον μέτριος πολιτικός , που έκανε χρήση του τριπλού πολιτικού επωνύμου του – Θείος, πατέρας και εξάδελφος- για ένα χαρτοφυλάκιο, του οποίου δεν είχε την πραγματική διαχείριση.
Αλλά η ποιότητα των πολιτικών κρίνεται στις κρίσιμες στιγμές: η παραίτηση που υπέβαλε μετά την τραγωδία στα Τέμπη ο Κώστας Αχ. Καραμανλής είναι πράξη υποδειγματική.
-«Είναι αυτό που νιώθω καθήκον μου να πράξω ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν τόσο άδικα και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα διαχρονικά λάθη του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος».
Κανείς ως τώρα από τη Μεταπολίτευση, δεν τίμησε έτσι την πολιτική .
Το 2000, μετά το ναυτικό ναυάγιο στην Πάρο ο υπουργός Ναυτιλίας Χρήστος Παπουτσής παρέμεινε στη θέση του.
Το 2007 ο Βύρων Πολύδωρας ως υπουργός Δημόσιας Τάξης απέδωσε στη φύση τους 49 νεκρούς της Ηλείας και έμεινε.
Το 2018 με τους 102 νεκρούς στο Μάτι ο Νίκος Τόσκας παραιτήθηκε, αλλά η περιφερειάρχης Δούρου είδε απλώς «μια στραβή στη βάρδιας της» και με φόντο τα Τέμπη τονίζει τη …διαφορετικότητά της ως επικεφαλής παράταξης.
Το πολιτικό προσωπικό της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας δεν διεκδικεί εύσημα ευαισθησίας, όταν τα πράγματα παίρνουν δραματική τροπή στον τομέα ευθύνης του..
Το αποδίδουν στα φυσικά φαινόμενα ή αρκούνται στην εξάντληση όσων μπορούσαν να κάνουν για να αποτρέψουν τις συνέπειες μιας τραγωδίας.
Όμως στην πολιτική η ευθύνη είναι αντικειμενική. Η ποινική πλευρά αφορά τον εισαγγελέα και πάντως δεν εξαρτάται από τους ίδιους.
Λίγοι υπουργοί έχουν αισθανθεί υπεύθυνοι αρνητικών εξελίξεων στον τομέα τους. Εκτός αν έχουν υποχρεωθεί από τον Πρωθυπουργό όπως οι τρεις – Πάγκαλος, Παπαδόπουλος, Πετσάλνικος- που «έφαγε» ο Σημίτης για τον Οτσαλάν.
Συχνά παίζεται ένα παιχνίδι εντυπώσεων με Πρωθυπουργούς που «δεν αποδέχονται» τις παραιτήσεις.
Αλλά η πολιτική ευθιξία είναι προσωπικό θέμα. Δεν θα κριθεί σε κάποιο δικαστήριο, ούτε βαθμολογείται από τους επικεφαλής των κυβερνήσεων.
Είναι σχέση ουσίας με τη συνείδηση του υπουργού και την κοινή γνώμη που αξιώνει να υπάρχει παραλήπτης της οργής της.
Ο – πρώην πλέον- υπουργός Μεταφορών του Μητσοτάκη, ανάλαβε την ευθύνη που πράγματι είχε: η ασφαλής μεταφορά των επιβατών ηταν δική του δουλειά και δεν την έκανε καλά.
Δεν σικέ παιχνίδι εκτόνωσης. Εστω και αν σκιάσθηκε με την σπουδή του Πρωθυπουργού να τη χρησιμοποιήσει σαν βαγόνι προσωπικής του διάσωσης.
Ολοι γνωρίζουν ότι στο συγκεκριμένουπουργείο τον πρώτο λόγο ειχε το μέγαρο Μαξίμου.
Ο Κώστας Αχ. Καραμανλής δεν κατέφευγε σ’ αυτό όπως άλλοι.
Ανέδειξε την συναίσθηση της υποχρέωσης που έχει ο πολιτικός να καταβάλει πρώτος το τίμημα για την «οικεία» συμφορά.
