Η Ρωσία υιοθετεί ξανά τον “κανόνα του χρυσού” (Gold Standard) καθώς συνδέει το νόμισμα της, το ρούβλι, με πραγματικά υπάρχοντα αποθέματα χρυσού, έτσι ώστε η αξία του να είναι εγγυημένη – ως προστασία από τον πληθωρισμό.
Ο Κανόνας του χρυσού (Gold Standard) ίσχυε πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες στο διεθνές εμπόριο.
Ρωσία: Aφαιρεί τον ΦΠΑ από τους ράβδους χρυσού
Η κυβέρνηση της Ρωσίας αποφάσισε να αφαιρέσει τον ΦΠΑ (φόρο) από τους ράβδους χρυσού. Αυτό αποκαλύπτει νομοσχέδιο που υποβλήθηκε στην Κρατική Δούμα.
Η ρωσική κρατική εφημερίδα Rossiyskaya Gazeta επικαλούμενη τον υπουργό Οικονομικών Anon Siluanov αποκαλύπτει πως η Μόσχα σχεδιάζει να καταργήσει τον φόρο 20% σε ιδιώτες που αγοράζουν πολύτιμα μέταλλα. Ήδη κατατέθηκε σχέδιο Νόμου στην Κρατική Δούμα.
Με αυτό το βήμα ο Πούτιν προφανώς θέλει να κατευνάσει τους φόβους του πληθυσμού και των ολιγαρχών της Ρωσίας για οικονομική κρίση. Και μπορεί έτσι να προσφέρει σε όλους τους πολίτες μια οδό διαφυγής για τα περιουσιακά τους στοιχεία που δεν βασίζονται στο δολάριο ΗΠΑ.
Ραγδαίες παγκόσμιες συνέπειες – Τί είναι ο Χρυσός Κανόνας
Είναι δεδομένο πως έρχονται παγκόσμιες εξελίξεις μετά την ρωσική αυτή κίνηση.
H Ρωσία μετατρέπει το ρωσικό Ρούβλι στο πιο σταθερό νόμισμα σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς θα υποστηρίζεται πλέον από τον χρυσό.
Το πρόβλημα τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για την Ευρώπη είναι απλά τεράστιο: Ποιος θα ευνοήσει ένα δολάριο ΗΠΑ, που δεν θα υποστηρίζεται από τίποτα, από ένα έθνος 30 τρισεκατομμυρίων δολαρίων χρέος, έναντι ενός ρουβλίου που υποστηρίζεται από χρυσό;
Αν ακολουθήσουν και άλλες χώρες πχ Κίνα, αυτόματα πάμε σε παγκόσμιες οικονομικές αλλαγές καθώς το δολάριο δεν θα αποτελεί το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Ο κανόνας του Χρυσού καθιερώθηκε διεθνώς ως Συμφωνία του Bretton Woods το 1944 και καταργήθηκε από τις ΗΠΑ το 1971. Έκτοτε δεν αναβίωσε ποτέ. Η κατευθυντήρια αρχή του:
Κάθε χώρα καθορίζει μια συγκεκριμένη ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος με τον χρυσό.
Το νόμισμα ενός κράτους συνδέεται με πραγματικά υπάρχοντα αποθέματα χρυσού, έτσι ώστε η αξία του να είναι εγγυημένη – ως προστασία από τον πληθωρισμό.
Υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα στη χρήση του προτύπου χρυσού, συμπεριλαμβανομένης της σταθερότητας των τιμών. Αυτό είναι ένα μακροπρόθεσμο πλεονέκτημα που δυσκολεύει τις κυβερνήσεις να διογκώσουν τις τιμές επεκτείνοντας την προσφορά χρήματος.
Ο πληθωρισμός είναι σπάνιος και ο υπερπληθωρισμός επίσης, επειδή η προσφορά χρήματος μπορεί να αυξηθεί μόνο εάν αυξηθεί η προσφορά αποθεμάτων χρυσού. Ομοίως, το πρότυπο χρυσού μπορεί να παρέχει σταθερές διεθνείς τιμές μεταξύ των χωρών που συμμετέχουν και μπορεί επίσης να μειώσει την αβεβαιότητα στο διεθνές εμπόριο.
Το σύστημα ίσχυσε από την αρχή του 20ου αιώνα έως και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οπότε και σταδιακά εγκαταλείφτηκε από τις χώρες που το ακολουθούσαν έως τότε.
Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και κυρίως από το 1920 έως το 1935 υπήρξε μια νέα διεθνής προσπάθεια για την επαναφορά του συστήματος του κανόνα του χρυσού με πολλά προβλήματα και πολλές δυσλειτουργίες.
Τότε οι ΗΠΑ καθόρισαν την αντιστοιχία 1 ουγκιάς χρυσού στα 35 δολάρια.
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη του Μπρέττον Γουντς και εκεί αποφασίστηκε η δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας, της GATT καθώς και η υιοθέτηση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών που έγινε γνωστό ως το σύστημα του Μπρέττον Γουντς.
Το Ιούλιο του 1944, οι νικήτριες δυτικές χώρες καθιέρωσαν το σύστημα σταθερών ισοτιμιών του Μπρέττον Γουντς το οποίο προσδιόριζε σταθερές ισοτιμίες μεταξύ των νομισμάτων των χωρών που συμμετείχαν σε αυτό. Ονομάστηκε έτσι από την ομώνυμη Νομισματική και Χρηματοοικονομική Διάσκεψη στο Μπρέττον Γουντς (Bretton Woods) στο Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με το σύστημα Μπρέττον Γουντς κάθε χώρα που συμμετείχε αναλάμβανε την υποχρέωση να ασκήσει τέτοια νομισματική πολιτική που να διατηρεί την συναλλαγματική της ισοτιμία σταθερή σε μια καθορισμένη τιμή, με μέγιστη απόκλιση ένα τοις εκατό, σε σχέση με τον χρυσό.
Το σύστημα αυτό διέφερε από το κλασικό σύστημα του κανόνα του χρυσού των αρχών του 20ου αιώνα στο ότι οι ισοτιμίες των νομισμάτων των χωρών που συμμετείχαν ήταν σταθερές μεν σε σχέση με τον χρυσό, δεν ήταν όμως τα νομίσματα τους απ’ ευθείας μετατρέψιμα σε χρυσό.
Μετατρεψιμότητα σε χρυσό διατηρούσε μόνο το αμερικάνικο δολάριο στην τιμή των 35 δολαρίων ανά ουγγιά χρυσού.
Οι υπόλοιπες χώρες καθόριζαν τις ισοτιμίες τους σε σχέση με τον χρυσό μόνο έμμεσα καθώς υπολόγιζαν την σχέση εθνικού νομίσματος ανά ουγγιά χρυσού που επιθυμούσαν και όριζαν αντίστοιχα την ισοτιμία τους με το δολάριο.
Το δολάριο έτσι έγινε «παρεμβατικό νόμισμα» για την διατήρηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Οι συμμετέχουσες χώρες στο σύστημα αυτό ήταν υποχρεωμένες να διατηρούν την ισοτιμία τους με το δολάριο σταθερή με μικρές μόνο αποκλίσεις της τάξης του 1% από την κεντρική-ορισμένη ισοτιμία. Για να επιτευχθεί η σταθερότητα αυτή οι χώρες αναλάμβαναν να αγοράσουν ή να πουλήσουν την απαραίτητη ποσότητα σε χρυσό ή σε συνάλλαγμα ώστε να βρίσκεται η ισοτιμία τους μέσα στα στενά όρια του +/- 1% από τις κεντρικές ισοτιμίες.
Ακόμα, σύμφωνα με το σύστημα αυτό οι επί μέρους χώρες μπορούσαν αν υπήρχε σχετική νομισματική αναγκαιότητα να προχωρήσουν σε υποτίμηση του εθνικού τους νομίσματος έως και 10% χωρίς την άδεια αλλά με την επίβλεψη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αν υπήρχε αναγκαιότητα για υποτίμηση μεγαλύτερη του 10% τότε έπρεπε να υπάρχει σχετική έγκριση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
