Παρά τις προσπάθειες δυναμικής επανεκκίνησης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να ανατρέπει την αρνητική εικόνα των εκλογικών αποτελεσμάτων του Μαΐου. Οι δημοσκοπήσεις συνεχίζουν να εμφανίζουν διαφορά είκοσι περίπου μονάδων ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές του Ιουνίου…
Πρόκειται για σπάνια περίπτωση εκλογικής αναμέτρησης που το ενδιαφέρον μεταφέρεται από το ποιος θα είναι πρώτος, στην αναμέτρηση του δεύτερου με τον τρίτο. Οι πολίτες παρακολουθούν «καλλιστεία κεντροαριστεράς» και είναι πιθανό αυτόν τον αγώνα να τον κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και σύμφωνα με τις ενδείξεις θα αφήσει το ΠΑΣΟΚ στην τρίτη θέση.
Επίσης παράδοξο είναι το γεγονός ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πανηγυρίζει επειδή ξεπέρασε το 11,46%, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε περίοδο μελαγχολίας μετά το σοκ του Μαΐου, όπως το ΠΑΣΟΚ στις δύσκολες μέρες του ’89. Τότε σε μια από τις μουντές συσκέψεις της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ που είχε υποστεί καθίζηση, μόνον η Μελίνα είχε τολμήσει να πει στον Ανδρέα Παπανδρέου, την αλήθεια: «Πρόεδρε, δεν αρέσουμε πια». Αυτή ήταν η απλή αλήθεια, απλά ειπωμένη.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι πρόωρο να αξιολογηθούν τα λάθη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που οδήγησαν στην απώλεια 600.000 χιλιάδων ψήφων προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ την ίδια στιγμή το κυβερνητικό κόμμα αύξησε τον αριθμό πολιτών που το ψηφίζουν. Ίσως έτσι εξηγούνται οι απώλειες σε κλασσικά κάστρα του εργαζόμενου λαού, όπως τα δυτικά προάστεια της πρωτεύουσας αλλά και περιοχές όπως το Πέραμα και το Κερατσίνι που είχαν θεωρηθεί δεδομένες όσον αφορά τις προτιμήσεις τους.
Η εμπειρία όμως λέει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στην πολιτική. Κανένα σοσιαλιστικό ή άλλο κόμμα στην Ευρώπη δεν επανήλθε στην εξουσία, απλά περιμένοντας την ώρα του. Το Εργατικό κόμμα στη Μ. Βρετανία άλλαξε θεαματικά ρητορική, δημιούργησε προκλητικές ιδέες, όπως μια νέα τότε προσέγγιση του λεγόμενου «Τρίτου Δρόμου», επιχείρησε στη συνέχεια την ιδεολογική επανατοποθέτηση που ονομάστηκε «New Labour». Ακόμα και ο ευρωσκεπτικιστής σοσιαλιστής Τζέρεμι Κόρμπιν που βρίσκονταν πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, επιχείρησε στη σύντομη περίοδο που είχε αναλάβει το κόμμα, να δώσει νέα ταυτότητα στο κόμμα του, χωρίς βέβαια επιτυχία.
Η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ είναι από τις λίγες περιπτώσεις που όλα περιορίζονται στην τρέχουσα διαχείριση εξελίξεων χωρίς ιδιαίτερο βάθος και στηρίζονται στον αρχηγό που έχει επικοινωνιακό χάρισμα και είναι νέος. Βεβαίως είναι νέος σε ηλικία αλλά είναι επίσης ο μακροβιότερος αρχηγός κόμματος και βαρύνεται με κυβερνητική θητεία που πολλοί συνδέουν με αρνητικές εμπειρίες. Και αν εξηγήσουμε την πολιτική με όρους μάρκετινγκ, διαπιστώνουμε ότι δεν είναι πια ο μοναδικός που προσφέρει «κεντροαριστερό προϊόν» ή και το πλεονέκτημα της νεότητας. Ο ανταγωνισμός έχει ενταθεί.
