∆εν άφησα µια στρωµένη ζωή και καριέρα στις ΗΠΑ για να έρθω να ζητήσω από βουλευτές να µε ακολουθήσουν και να κάνω ό,τι έκαναν άλλοι: να µικρύνω τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στέφανος Κασσελάκης
Του Στέφανου Κασσελάκη
(Δημοσιεύτηκε στο documentonews.gr)
Οταν σε έναν νέο πολιτικό συµβεί ένα καθοριστικό γεγονός, σαν αυτό που συνέβη σε εµένα στην πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή, επέρχεται µια απότοµη αλλαγή. Μια βίαιη ωρίµανση.
Κι ενώ για τους «απέξω» οι στιγµές µοιάζουν κρίσιµες, δραµατικές, συγκεχυµένες και ασαφείς, συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά µέσα σου τα πράγµατα ξεκαθαρίζουν και όλα γίνονται απλά.
Η πρώτη ξεκάθαρη απόφαση έχει να κάνει µε το αν θα διεκδικήσεις νοµικά τα δικαιώµατά σου, ιδίως όταν έγκριτοι συνταγµατολόγοι και καθηγητές Νοµικής γνωµοδοτούν, όπως έκαναν στην περίπτωση που µε αφορά. Κι εκεί η απόφαση ήρθε αυτοµάτως: δεν θα πληγώσω τον λαβωµένο κόσµο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αγώνας θα είναι πολιτικός. Πολιτικός, καθαρός, έντιµος, µε το δίκιο στο φως.
Η δεύτερη ξεκάθαρη απόφαση έχει να κάνει µε ένα αίτηµα το οποίο µου µεταφερόταν και µου µεταφέρεται ακόµη από πολλές πλευρές. Αν συγκεντρώσω τηλεφωνήµατα, µηνύµατα, συνοµιλίες, πρέπει να είναι χιλιάδες πλέον και όχι εκατοντάδες οι άνθρωποι που µου λένε το ίδιο πράγµα: «Αυτό δεν σώζεται, κάνε κάτι δικό σου». Ή ακόµη πιο καθαρά: «Κάνε καινούργιο κόµµα».
Εδώ τα πράγµατα είναι για µένα διάφανα.
∆εν άφησα µια στρωµένη ζωή και καριέρα στις ΗΠΑ για να έρθω να ζητήσω από βουλευτές να µε ακολουθήσουν και να κάνω ό,τι έκαναν άλλοι: να µικρύνω τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αφησα τη ζωή µου για να υπάρξω µέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να βοηθήσω µε όλες µου τις δυνάµεις να µεγαλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Για να δω τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται ξανά η µεγάλη προοδευτική παράταξη που έχει ανάγκη ο τόπος, προκειµένου να απαλλαγεί από µια διεφθαρµένη, άνιωθη και –πλέον ολοφάνερα– αποτυχηµένη κυβέρνηση η οποία κρατάει πίσω τη χώρα και τον λαό της.
Γιατί όχι κάτι νέο;
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ;
∆ιότι πιστεύω ότι υπάρχουν κόµµατα που έρχονται και παρέρχονται και υπάρχουν και άλλα κόµµατα τα οποία εγγράφονται βαθιά στη συνείδηση ενός λαού.
Και πιστεύω –και το θέλω και θα αγωνιστώ γι’ αυτό– ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει µόνο παρελθόν, αλλά και µέλλον.
Ας δούµε τη µεγάλη ιστορική εικόνα, όχι µόνο τη σηµερινή:
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως καταγωγή και ως DNA του τους ανθρώπους, τους ψηφοφόρους, τους διανοούµενους, τους αγωνιστές που µετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης θέλησαν να εκφράσουν την ανανεωτική εκδοχή της Αριστεράς.
∆εν πάω πιο πίσω, στα χρόνια του ΚΚΕ Εσωτερικού, που η παρακαταθήκη ήταν ήδη ισχυρή. Στέκοµαι σε αυτό το µείζον ιστορικό γεγονός που κάποιοι ονόµασαν «τέλος της Ιστορίας», σε µια Ιστορία που όµως ποτέ δεν τελειώνει για τους λαούς και τα αιτήµατά τους για κοινωνική ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.
Αυτοί οι ανοιχτοί ορίζοντες της Αριστεράς απέναντι στον δογµατισµό είναι η πρώτη θεµελιώδης ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η περίοδος της ακµής για τον ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά όταν η Ελλάδα πέφτει στον κυκεώνα της οικονοµικής κρίσης.
Η φούσκα της άνευ ορίων παγκοσµιοποίησης και των αρρύθµιστων αγορών, βασισµένων σε υπέρογκο δανεισµό, σκάει µε συνταρακτικό τρόπο διεθνώς το 2008. Μέσα στα επόµενα δύο χρόνια η Ελλάδα έχει πλέον µετατραπεί στο µαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Τα µνηµόνια τσακίζουν τον κοινωνικό και οικονοµικό ιστό της χώρας. Η κοινωνία λυγίζει.
Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά το δεύτερο βασικό στοιχείο της ταυτότητάς του: γίνεται ο πυλώνας της διαµαρτυρίας, δίνει φωνή στον αγανακτισµένο κόσµο.
Μια ριζοσπαστική Αριστερά που λέει «όχι» στις οικονοµικές και διαχειριστικές αµαρτίες των προηγούµενων δύο δεκαετιών. Που δεν είναι διατεθειµένη να προδώσει τους πολλούς για τα συµφέροντα των λίγων. Που επιθυµεί να γίνει η νέµεση όσων πλούτισαν στις πλάτες ενός λαού.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τέκνο της ανάγκης» έλεγε πολλές φορές ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος γίνεται ιστορικό πρόσωπο της Αριστεράς στην Ελλάδα. Φρέσκος, χαρισµατικός, αντιλαµβάνεται τις ανάγκες και πηγαίνει κόντρα στο κοµµατικό ιερατείο της δικής του εποχής. Οχι, τους λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι πια κόµµα διαµαρτυρίας. Θα είναι η κυβερνητική εναλλακτική για τον τόπο.
Αυτή η µεγάλη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα έρχεται και προσθέτει το τρίτο καθοριστικό στοιχείο στην ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ: την κυβερνώσα Αριστερά. Την Αριστερά που αντιλαµβάνεται ότι κυβερνώντας θα µετατοπιστεί από το 100% των ιδανικών της (άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη), αλλά θέλει πλέον να διοικήσει, να γίνει κοµµάτι της λύσης και όχι της βολικής κριτικής από τα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Για την περίοδο 2015-19 έχω µιλήσει µε ειλικρίνεια: µια κυβέρνηση που παρέλαβε χρεοκοπηµένη χώρα και την έβγαλε στο ξέφωτο. ∆ηµιουργώντας ταυτόχρονα µια περίµετρο προστασίας για τους ευάλωτους, κρατώντας όρθιο το ΕΣΥ, όπως και το κοινωνικό κράτος σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Και παράλληλα οι «υποτιµηµένες» επιτυχίες της κυβέρνησης Τσίπρα: πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, αποδοτικότητα στις αµυντικές δαπάνες, ιστορικά σωστή στάση στο «Barbaros», βάζοντας τη φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» να προστατέψει τα κυριαρχικά µας δικαιώµατα. Και φυσικά η
Συµφωνία των Πρεσπών που µας προστάτεψε από τουρκική επιρροή στη γείτονα χώρα παρά το τεράστιο πολιτικό κόστος.
Την ίδια στιγµή, έχω µιλήσει για τις επιµέρους διαφωνίες µου: το πρώτο εξάµηνο, ο νόµος Κατρούγκαλου και το ύψος του «µαξιλαριού» των 37 δισ.˙ αντί ένα τµήµα του να επιστραφεί στους πολίτες που µάτωσαν για να βγει η χώρα από τη χρεοκοπία.
Θα µου επιτρέψετε την εκτίµηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττάται το 2019. Οταν έχεις εκλεγεί κυβέρνηση µε 36% και έχοντας περάσει διά πυρός και σιδήρου ο λαός σε στέλνει στα έδρανα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης µε 32%, δεν πρόκειται για ήττα. Το µήνυµα ήταν σαφές και ήταν προσωπικό προς τον Αλέξη Τσίπρα: Αλλαξέ τα όλα στο κόµµα και έλα ξανά.
∆υστυχώς, το 3ο Συνέδριο που έπρεπε να είχε γίνει το φθινόπωρο του 2019 τελικά έγινε τον Μάιο του 2022 – και µέχρι τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε απλώσει τα οικονοµικά και καθεστωτικά του πλοκάµια παντού.
Και µάλιστα κατάφερε να κάνει πλύση εγκεφάλου στους πολίτες µε το δόγµα της ατοµικής ευθύνης: «∆εν φταίει ποτέ το κράτος. Για όλα φταις εσύ!».
Είµαι βέβαιος πια για τις ενδογενείς αντιστάσεις που αντιµετώπισε ο Αλέξης Τσίπρας την περίοδο 2019-23. Γιατί παρόµοιες αντιστάσεις αντιµετώπισα κι εγώ επί έντεκα µήνες στη δική µου προσπάθεια αλλαγών.
Το αίτηµα όµως παραµένει από τον κόσµο του ΣΥΡΙΖΑ ίδιο: «Αλλαξέ τα όλα». Κι αυτό είναι τόσο ηχηρό που δεν σου επιτρέπει να λιποτακτήσεις.
Την κρίσιµη στιγµή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είδε τον εαυτό του στον καθρέφτη: ένας γίγαντας του 36% είχε είδωλο τού 3% στον καθρέφτη του. Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν συνάντησε τον κοµµατικό ΣΥΡΙΖΑ. Κι όταν το κόµµα δεν συναντά την κοινωνία, η κοινωνία φεύγει.
Σε αυτή την κρίσιµη καµπή βρισκόµαστε σήµερα.
Είναι η παρακµή του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι.
Είναι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ; Είµαι πεπεισµένος πως όχι, γι’ αυτό «είµαι εδώ».
Οταν ξεκινάς από τόσο µακριά, όταν φτάνεις να εκφράσεις τόσο πολλούς, όταν έχεις όπλο σου το δίκιο, την προκοπή και την ανάταση ενός λαού τότε δεν µπορεί να γίνεις παρελθόν τόσο εύκολα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ιστορική τύχη να γίνει η φωνή των πολλών. Και την ενδογενή ατυχία να µην καταφέρει να δώσει σάρκα και οστά σε αυτήν τη φωνή.
Το 2015 γίναµε κυβέρνηση µε το όραµα – δεν υπήρχε κόµµα.
Το 2023 είχαµε βελτιώσει το κόµµα, µε το συνέδριο του 2022, αλλά δεν είχαµε όραµα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχει πρέπει και να γίνει κόµµα και να έχει όραµα. Το κόµµα φέρνει την κυβερνησιµότητα. Το όραµα φέρνει την εκλογική νίκη.
Εχει έρθει ο καιρός να ενώσουµε τους δύο αυτούς πόλους.
Αυτό όµως απαιτεί τεκτονικές αλλαγές, στις οποίες µπορεί να είναι πρωταγωνιστής µόνο ο ίδιος ο προοδευτικός κόσµος.
«Πάρε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σου». ∆εν είναι δικό µου σύνθηµα. Το βρήκα ως παρακαταθήκη. Ενα σύνθηµα που όµως δεν έγινε ποτέ πράξη.
Ηρθε η ώρα.
Να γίνουµε το πιο αµεσοδηµοκρατικό κόµµα της Ευρώπης. Να δοθεί η δύναµη στη βάση. Να πέσουν φράξιες, γραφειοκρατίες, αγκυλώσεις και παραγοντισµοί µπροστά στο ποτάµι του κόσµου.
Ηρθε η ώρα να προσφέρουµε νέο όραµα στις Ελληνίδες και στους Ελληνες. Γιατί, όπως θα είδατε και στο ντιµπέιτ των υποψήφιων προέδρων του ΠΑΣΟΚ, το φως δεν έρχεται από αλλού.
Το όραµα µιας σύγχρονης Αριστεράς θα φέρει την κοινωνία των πολλών απέναντι στην οικονοµική ολιγαρχία που την υπερασπίζεται µια διεφθαρµένη κυβέρνηση σε αποδροµή.
Από αυτήν τη µάχη δεν µπορώ να λείπω. «Ως στρατηγός;» είναι η δηµοσιογραφική ερώτηση των ηµερών. Κι όσοι ρωτούν ξεχνούν ότι η µεγαλύτερη τιµή είναι να είσαι στρατιώτης µέσα σε έναν κόσµο που αγωνίζεται για να κάνει τη ζωή του καλύτερη.
Στέφανος Κασσελάκης, πρώην πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
