Του Γιώργου Λακόπουλου
Η μονοκόμματη διαφοροποίηση της Καϊλή απέναντι στον Ανδρουλάκη – δημιουργεί θέμα κομματικής της υπηκοότητας. Συμπεριφέρεται σαν να έχει και δεύτερη. Ή σαν η αντιπροεδρία να την καθιστά παράκεντρο στο ΚΙΝΑΛ.
Οι ανασφάλειες της αείμνηστης είχαν για το ΚΙΝΑΛ εγκαιροφλεγείς συνέπειες, σε ό,τι αφορά την εκπροσώπησή του.
Ως αριστίνδην στη Βουλή βρίσκεται ο Καμίνης και όχι ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Αντίστοιχα στη Θεσσαλονίκη εκπροσωπείται από την Εύα Καϊλή και όχι από τον χαρισματικό πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Η «ντίβα» που πήρε- κατ ουσίαν εξ οφίτσιο- θέση αντιπροέδρου στην Ευρωβουλή, καλουπώνει πλέον – στο επίπεδό της -επικοινωνιακά την «αναβάθμιση».
Εύλογο για κάθε πολιτικό. Πολύ περισσότερο για κάποια που είχε διασπείρει για ένα διάστημα την ιδέα της υποψηφιότητας για την ηγεσία.
Στο ΚΙΝΑΛ, όχι στο Ευρωκοινοβούλιο.
Αλλά στην πολιτική τα ράσα δεν σε κάνουν απαραίτητα παπά. Ιδίως όταν αυτά που φοράς είναι από την ιδεολογική ιματιοθήκη άλλου κόμματος.
Προ ετών η Εύα την έπεσε στους Συριζαίους ως συνυπεύθυνους που οι «Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού της».
Το μελό έγινε μειδίαμα, όταν προέκυψε πως δεν υπήρχε σκοτωμένος από τους κομμουνιστές παππούς. Δικός της τουλάχιστον.
Ένα καινούργιο άρθρο της-στα ΝΕΑ- κατά του ΣΥΡΙΖΑ, αναδύει πολιτικό αταβισμό, ακροδεξιών της μετεμφυλιακής εποχής.
Αυτή τη φορά για τη «σκευωρία» Νοβάρτις και με χονδροειδείς χαρακτηρισμούς- μάλλον ξεπερασμένους και από τους αμέσως ενδιαφερόμενους.
Υπερασπιζόμενη κάποιον – δικό της – «πολιτικό πολιτισμό», περιγράφει την ηγεσία του δεύτερου κόμματος της Βουλής, ως «παρέα που ελέγχει τον ΣΥΡΙΖΑ» και «συμμορία» με «υποχθόνια» πρακτική, που «απαντάται μόνο σε στυγνά απολυταρχικά καθεστώτα».
Μέλος της Ευρωβουλής που ιστορικά υπερασπίζεται την ελευθερία στη ενημέρωση, ζητάει «ταχύ καταλογισμό ευθυνών όσων σιγοντάρουν τη σκευωρία Νοvartis».
Υπονοώντας τους δημοσιογράφους που έχουν ερευνήσει το σκάνδαλο. Ίσως της διαφεύγει ότι τις επόμενες μέρες το Ευρωκοινοβούλιο θα αποφασίσει υπέρ τους.
Το μενού έχει και Πολάκη. Υπενθυμίζοντας – κουτοπόνηρα και κάπως αρχοντοχωριάτικα – το νέο της αξίωμα, ζητάει από την εγχώρια Βουλή να αντιγράψει τον κανονισμό του Ευρωκοινοβουλίου, για να τον σέβονται οι «θρασύδειλοι».
Εδώ την πέφτει και στον Ανδρουλάκη – γιατί δεν καταδίκασε «χωρίς μισόλογα», το περιστατικό – παρότι ο αρχηγός (;) της καταδίκασε το σκηνικό στο σύνολο του.
Η επιθετική απλοϊκότητα του άρθρου, με την αβασάνιστη χρήση βαρύγδουπων όρων, εξηγεί γιατί την άφηναν εκτός Βουλής ο Γ. Παπανδρέου και ο Β. Βενιζέλος.
Συνάδει ωστόσο με την εποχή που έκανε δημόσιες σχέσεις για την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία.
Κατά τα λοιπά, μια ευρωβουλευτής κόμματος της αντιπολίτευσης συντάσσεται με την κυβερνητική πλευρά του πολιτικού φάσματος.
Ο πολιτικός έρωτας για τον Κυριάκο κάνουν τον Λοβέρδο και τη Διαμαντοπούλου να φαίνονται ακτιβιστές κατά της Δεξιάς.
Άλλωστε ο Μητσοτάκης διατείνεται ότι συνέβαλε στην εκλογή της -που ήταν προκαθορισμένη..
Η μονοκόμματη διαφοροποίηση της Καϊλή απέναντι στον Ανδρουλάκη – δημιουργεί θέμα κομματική της υπηκοότητας.
Συμπεριφέρεται σαν να έχει και δεύτερη. Ή σαν η αντιπροεδρία να την καθιστά παράκεντρο στο ΚΙΝΑΛ.
