Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Η έμπειρη και συνήθως «φωνακλού» υφυπουργός Σοφία Βούλτεψη ήταν προβληματισμένη χθες το πρωί. Με φωνή ήπια και χωρίς διάθεση για αντιδικίες (αγνώριστη!), τόνισε σε τηλεοπτική συνέντευξη -είναι το πρώτο κυβερνητικό στέλεχος που ακούω να το λέει- ότι η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι διαβρωτική για το πολιτικό σύστημα και επηρεάζει όλα τα πολιτικά κόμματα. Δεν είναι για να επιχαίρει και να πανηγυρίζει κανείς. Πράγματι. Αυτά που γίνονται στην Αριστερά αυτές τις μέρες υπερβαίνουν κατά πολύ μια κλασική σοβαρή εσωκομματική κρίση ενός κοινοβουλευτικού κόμματος. Στην ουσία εξευτελίζουν την πολιτική και καταπατούν μερικούς θεμελιώδεις κανόνες της. Κωδικοποιώ.
Κανόνας πρώτος: Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που συγκαλεί την Κοινοβουλευτική του Ομάδα στην αίθουσα Γερουσίας της Βουλής δίνει το «παρών» στη συνεδρίασή της. Αυτό σημαίνει «συν-καλώ». Και, αν είναι εκτός Αθηνών, παίρνει το πρώτο αεροπλάνο και έρχεται. Δεν κάθεται να κάνει «πρόβα νυφικού», για να θυμηθώ τον ομώνυμο τίτλο του βιβλίου της Ντόρας Γιαννακοπούλου. Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος έχει διακηρύξει urbi and orbi και έχει μετέλθει συγκεκριμένες μεθοδεύσεις για να γίνει βουλευτής. Αρχηγός με Skype δεν γίνεται κανείς. Να «συγκαλείς» και να απουσιάζεις είναι σχήμα οξύμωρο. Η εικόνα προχθές το βράδυ στη Γερουσία ήταν «μελαγχολική δημοκρατία»: ο αρχηγός με το κοντομάνικο να διατάζει εκλεγμένους εκπροσώπους του ελληνικού λαού και να τους εγκαλεί για μείζον «δημοκρατικό αδίκημα», που αφήνει «στάμπα» αν τυχόν αποσκιρτήσουν και χάσει το κόμμα τα κοινοβουλευτικά προνόμια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάποιος πρέπει να του πει ότι δεν αρκεί να λέγεσαι αρχηγός, πρέπει και να είσαι. Αλλά, αν γράφεις στα παλιά σου τα υποδήματα τους θεσμούς και τους βουλευτές σου, δεν είσαι. Και, μαζί με το κόμμα σου και τους βουλευτές σου, εξευτελίζεις και την πολιτική.
Κανόνας δεύτερος: Οταν είσαι πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Ομάδος και σου ζητά ο αρχηγός του κόμματός σου να παραιτηθείς για να ορίσει διάδοχο παραιτείσαι αμέσως. Διότι για να σ’ το ζητήσει εγείρει ζήτημα εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό σου. Εάν εσύ επιμένεις να γαντζωθείς στην καρέκλα σου και ζητάς ψηφοφορία για την καθαίρεσή σου, τότε είσαι χωρίς αμφιβολία ανόητος. Διότι και να την κερδίσεις, αν έχεις χάσεις το loyalty, την πίστη και την αφοσίωση, πώς θα συνεργαστείς αύριο, αγαπητέ μου, με τον αρχηγό σου; Ως τι;
Κανόνας τρίτος: Είναι αδιανόητο να επιλύονται πολιτικές διαφορές στην πολιτική με εξώδικα μεταξύ βουλευτών του ιδίου κόμματος. Εξώδικο η κλαίουσα κυρία Λινού στον Πολάκη. Εξώδικο η Γεροβασίλη στον (φίλο του κ. Κασσελάκη) στιχουργό του Ρέμου. Εξώδικο ο Φάμελλος σε έναν ανώνυμο του twitter. Αν οι βουλευτές του ιδίου κόμματος επικοινωνούν μεταξύ τους με εξώδικα ή διεκδικούν κατ’ αυτόν τον τρόπο την αποκατάσταση της τιμής τους, τότε έχουμε να κάνουμε με επιθεώρηση. Οχι με κόμμα, τα μέλη του οποίου χρησιμοποιούν μέχρις υπερβολής τη λέξη «σύντροφος» στις πολιτικές τους σχέσεις.
Κανόνας τέταρτος: Οταν προκαλείται ψηφοφορία σε μια Κοινοβουλευτική Ομάδα 35 βουλευτών, είσαι ο αρχηγός του κόμματος και λαμβάνεις 17 θετικές ψήφους, 12 αρνητικές, 4 «παρών» και 2 αποχές, μεγάλε, έχεις χάσει τη δεδηλωμένη! Δεν σε εμπιστεύεται το στράτευμά σου. Φεύγεις.
Στη δεξιά παράταξη, που έχει όλα τα κουσούρια του κόσμου, αυτές οι αρχές είναι αυτονόητες. Παράδοση! Εθιμο! Δεν σε θέλει ο αρχηγός για συνεργάτη και παρακαλάς να μείνεις; Ποτέ. Υπάρχουν εγωισμός και υπερηφάνεια. Αμφισβητείσαι; Σηκώνεις το γάντι και αντιμετωπίζεις καταπρόσωπο τους αμφισβητίες. Δεν έχεις τον νου σου στο γαμήλιο ταξίδι. Χάνεις την πλειοψηφία; Πίνεις τον πικρό καφέ και παραιτείσαι, που έλεγε και ο αείμνηστος Ράλλης. Κάπως έτσι έμεινε όρθια η πολιτική στον τόπο μας και είχε αυξημένο κύρος από τη Μεταπολίτευση και μετά. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, τέτοιοι κώδικες υπήρχαν και στο ΠΑΣΟΚ. Ο Πεπονής κάποτε παραιτήθηκε από υπουργός για ένα υποβολιμαίο από το κόμμα του δημοσίευμα της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» για το ΑΣΕΠ και την αξιοκρατία. Αλλά, όταν ένας υπουργός της Ν.Δ. δηλώνει κυνικά ότι «δεν ιδρώνω που με παρακολουθούσε με υποκλοπές η κυβέρνησή μου», ένας άλλος δεν παραιτήθηκε από το αξίωμά του και ας τον άκουγε η ΕΥΠ, κι όταν ένας πολιτικός αρχηγός σαν τον κύριο Κασσελάκη συμπεριφέρεται έτσι, τότε ποιο μέλλον μπορεί να έχει η πολιτική; Μακροπρόθεσμα, κανείς δεν υπακούει σ’ ένα πολιτικό σύστημα Β’ Εθνικής. Σε μια ντεκαντάνς. Η κατάπτωση της πολιτικής και η παντελής έλλειψη σεβασμού στους πολιτικούς οδηγούν εν τέλει στην αναρχία, στην αταξία και την ανυπακοή. Καθένας κάνει ό,τι θέλει χωρίς να φοβάται ότι θα του επιβληθεί ποινή. Η αρχή του τέλους.
