Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Είναι αμφίβολο μέχρι στιγμής εάν το εκλογικό σώμα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής έχει αντιληφθεί πόσο γιγαντιαίο είναι το διακύβευμα των προσεχών προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου.
Οι ψηφοφόροι της υπερδύναμης δεν θα αποφασίσουν μόνο για το μέλλον της χώρας τους και των παιδιών τους με κριτήρια αμιγώς εσωτερικά, αλλά στην πραγματικότητα με την ψήφο τους θα δώσουν ώθηση (ή θα αποτρέψουν) σε εξελίξεις καταλυτικών διαστάσεων για το μέλλον του πλανήτη. Στο σκληρό κατεστημένο της υπερδύναμης αλλά και ευρωπαϊκών χωρών έχουν εγκατασταθεί εδώ και καιρό αρτηριοσκληρωτικές δυνάμεις φανατικών, οι οποίες εξαρτούν το μέλλον και της Δύσης αλλά και των υφιστάμενων μηχανισμών εξουσίας που παράγουν τις αποφάσεις από τη γενίκευση του πολέμου της Ουκρανίας σε ολόκληρο τον πλανήτη με αιχμή. Δευτερευόντως και της Μέσης Ανατολής.
Η Δύση φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει σε επιλογές αδιανόητες, που διασφαλίζουν την επιρροή της ως μπλοκ αξιακά, μιντιακά, ακαδημαϊκά, πολιτισμικά και στρατιωτικά και την ομογενοποιούν στο ένα τρίτο του πλανήτη, απαρνούμενη σκοπίμως την απήχησή της στον υπόλοιπο κόσμο. Ο οποίος πλέον διχάζεται. Αυτή είναι η νέα οριοθέτηση.
Κορυφαίοι αναλυτές, οι οποίοι παρατηρούν τον ακήρυχτο πόλεμο Δύσης – Ανατολής, τις καταστροφές στις υποδομές πολλών κρατών, όπως τα συστήματα ασφαλείας των υπολογιστών, οι οπτικές ίνες, τα σιδηροδρομικά δίκτυα, τα λιμάνια, οι αγωγοί φυσικού αερίου, οι αερομαχίες Ρώσων, Κινέζων και Αμερικανών πάνω από τα κοιτάσματα της Αλάσκας, εκτιμούν ότι τρία είναι τα βασικότερα σενάρια για την τροπή που θα λάβει στο μέλλον ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Το πρώτο είναι η μεταφορά του σε ρωσικό έδαφος, με συνέπεια τη γενίκευσή του, καθώς ο Πούτιν θα αναγκαστεί να κάνει χρήση πυρηνικών όπλων. Οχι βαρέων πυρηνικών όπλων, αλλά πυρηνικών όπλων. Ηδη ο Ρώσος ηγέτης, διαβλέποντας τη διάθεση των δυνάμεων του σκότους στη Δύση να εισβάλουν στη Ρωσία διά αντιπροσώπων, άρχισε να μεταφέρει κρίσιμες υποδομές για τη λειτουργία της χώρας του μακριά από τη Μόσχα. Για πρώτη φορά μετά το 1941. Ενώ οι Γερμανοί καιρό τώρα συγκεντρώνουν τρόφιμα και φτιάχνουν καταφύγια.
Το δεύτερο σενάριο είναι η εξαγωγή και η διάχυση του πολέμου σε χώρες γύρω από τη Ρωσία με επικρατέστερες τις βαλκανικές χώρες. Μολδαβία, Υπερδνειστερία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σερβία, Κοσσυφοπέδιο. Αυτό είναι ένα σενάριο που αφορά και εμάς. Από το γεγονός ότι στην τελευταία σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Ουάσινγκτον ζητήθηκε από τις χώρες-μέλη να καταστρώσουν πολεμικά σχέδια εμπλοκής τους για την πιθανότητα εφαρμογής του άρθρου 5 του καταστατικού της Συμμαχίας, που προβλέπει ότι αν μια συμμαχική χώρα δεχτεί επίθεση εμπλέκονται σε αυτήν όλες οι χώρες, γίνεται αντιληπτό πόσο εφιαλτικό μπορεί να γίνει, υπό προϋποθέσεις, στο μέλλον. Αυτό το σενάριο είναι εφιαλτικό για την πατρίδα μας όχι μόνο γιατί τα Βαλκάνια είναι η γειτονιά μας, όχι μόνο γιατί θα γίνουμε δέκτης ενός μεγάλου προσφυγικού ρεύματος, αλλά και γιατί με τις βάσεις των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη και την Κρήτη θα εμπλακούμε ευθέως στον πόλεμο. Και θα καταστούμε μοιραία εχθρικοί στόχοι.
Το τρίτο σενάριο, που ίσως είναι το καλύτερο, παραπέμπει στον μεγάλο συμβιβασμό της Δύσης με τον Πούτιν στην Ουκρανία και στην αποδοχή το νέου εδαφικού status quo, της Κριμαίας περιλαμβανομένης, που θα επικυρώσει τον ακρωτηριασμό της Ουκρανίας. Αλλά θα έχει ως αποτέλεσμα τη λήξη του πολέμου και τη δραστική μείωση της τιμής των καυσίμων. Ηδη οι αγορές προετοιμάζονται για το σενάριο συνεκμετάλλευσης Αμερικής – Ρωσίας των κοιτασμάτων της Αλάσκας σε περίπτωση εκλογής του Τραμπ και γι’ αυτό αυτή την περίοδο η τιμή του πετρελαίου πέφτει.
Οπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Αμερική, η εκλογή της υποψήφιας των Δημοκρατικών Κάμαλα Χάρις ευνοεί το πρώτο και το δεύτερο σενάριο. Τη γενίκευση ή τη διάχυση του πολέμου. Αυτό εξυπηρετεί την κολοσσιαία συμφερόντων στρατιωτική βιομηχανία των Ηνωμένων Πολιτειών, που είναι οι χρηματοδότες της, αλλά και το ίδιο το Δημοκρατικό Κόμμα. Διότι το συσπειρώνει ο παλαιάς κοπής αντικομμουνισμός του Ψυχρού Πολέμου. Η εκλογή του ιδιόρρυθμου παρεκκλίνοντος, κατά καιρούς, Ντόναλντ Τραμπ εξυπηρετεί το δεύτερο σενάριο. Το σενάριο της αποκλιμάκωσης. Και τούτο διότι ο δισεκατομμυριούχος θέλει να κάνει διακρατικές μπίζνες και όχι πόλεμο.
Το ερώτημα είναι τι απ’ όλα αυτά θα συμβεί. Ηδη στο μεταβατικό στάδιο από την εκλογή του νέου προέδρου και μέχρι της ανάληψης των καθηκόντων του με το νέο έτος οι κατεστημένες δυνάμεις εργάζονται προβοκατόρικα για να τον δεσμεύσουν όποιος κι αν είναι αυτός, ακόμα και ο Τραμπ, στη σύρραξη. Για να τον εγκλωβίσουν στον γενικευμένο πόλεμο.
Για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Γιατί η ειρήνη δεν είναι κερδοφόρος. Ο πυροβολισμός του και η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του ήταν ένα μήνυμα για να προσαρμοστεί στο σύστημα, εφόσον επέζησε. Αυτό όμως, αν συμβεί, θα είναι καταστροφικό για τον πλανήτη. Ο πρόεδρος Μπους Τζούνιορ βάσισε την κυριαρχία του στη διάκριση που έκανε μεταξύ των δυνάμεων του καλού και των δυνάμεων του κακού, η οποία ήταν εξαιρετικά πειστική μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ολα τα σημάδια, όμως, δείχνουν ότι ο άξονας του κακού έχει μετακομίσει και στη Δύση. Δεν ενδιαφέρεται για την ευημερία των πολιτών της, αλλά για την ευημερία των εκλεκτών του συστήματός της. Δεν τον νοιάζει για το αν οι πολίτες, ιδιαίτερα της Ευρώπης, θα αγκομαχάνε για τα προσεχή χρόνια πληρώνοντας φόρους για τους εξοπλισμούς, χρήματα από το υστέρημά τους για την αποπληρωμή των λογαριασμών ενέργειας και για το φουλάρισμα το ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους.
Δεν δίνει μία για το αν εξοντώνονται χιλιάδες υγιείς επιχειρήσεις από το δυσβάστακτο ενεργειακό κόστος. Δεν παραδέχεται ότι έχασε την πρώτη φάση του πολέμου και ότι οι περίφημες δυτικές κυρώσεις απέτυχαν γιατί οδήγησαν στην ευημερία της ρωσικής οικονομίας αντί της συρρίκνωσης και της καταστροφής της. Αντί της πτώσεως του Πούτιν.
Οι άνθρωποι θέλουν να συνεχίσουν πεισματικά τον πόλεμο κόντρα σε κάθε λογική. Ιδού γιατί: Το ιδεολόγημά τους αφορά μια μικρότερη αλλά ενιαία, εδαφικά οριοθετημένη και πολιτισμικά (woke ατζέντα) ομογενοποιημένη Δύση της παρακμής, η οποία θα κερδίσει χρόνο με τη γενίκευση του πολέμου για να καθυστερήσει την ήττα της. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας πολιτικής θα είναι ολέθρια. Να γιατί οι προσεχείς προεδρικές εκλογές στην Αμερική αφορούν ευθέως πλέον τους πολίτες και στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο και στην Αθήνα και στο Βελιγράδι και στο Βουκουρέστι και στο Κισινάου και στο Παρίσι και στη Λευκωσία. Διότι οι δυνάμεις του κακού με την ασφάλεια του Ατλαντικού που μεσολαβεί μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης θέλουν, όπως έκαναν και με την οικονομική κρίση του 2008, να μετακομίσουν το πρόβλημα από την ήπειρό τους στη δική μας. Πάγια τακτική τους και επιτυχημένη όσο η Ευρώπη διοικείται από δουλοπρεπείς και εκβιαζόμενες ηγεσίες, όπως ο Μακρόν, ο καγκελάριος Σολτς, η υπουργός Εξωτερικών του Μπέρμποκ, η Ούρσουλα, και όχι από ανεξάρτητες ηγεσίες.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις αυτό που συνηθίζω να λέω είναι… ας προσευχηθούμε να επικρατήσουν, όχι στην Αμερική μόνον, αλλά στον κόσμο όλο, οι δυνάμεις του καλού. Διαφορετικά, αν συμβεί το αντίθετο, οδηγούμαστε πλησίστιοι προς την Αποκάλυψη. Αργά ή γρήγορα οι πατέρες μας θα δικαιωθούν. Ο δυτικός άνθρωπος έχει καιρό τώρα εγκαταλείψει τη δημιουργία ως project και σχεδιάζει επιμελώς, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, την προσωπική του αναίρεση και την καταστροφή του
