Στις 17 Μαΐου, το βρετανικό περιοδικό Economist δημοσίευσε τη συνέντευξη διάρκειας 8 ωρών και 16.000 λέξεων του Henry Kissinger μέσα από την οποία βγαίνει ένας… παραλογισμός σκέψης αναμφισβήτητος, αφού στην διάρκεια αυτής της 8ωρης συνομιλίας… αυτοαναιρείται και ακυρώνεται, αντικρούοντας τον ίδιο του τον εαυτό, ακόμα περισσότερο από ό,τι συνήθως, λόγω της μεγάλης διάρκειας της συνέντευξης όπως δείχνει σε ανάλυσή του ο ερευνητής ιστορικός Eric Zuesse.
Α. Ένταξη στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας
Είπε ότι, μετά από περαιτέρω προβληματισμό, δεν πιστεύει πλέον αυτό που υποστήριζε στο παρελθόν, ότι η Ουκρανία δεν πρέπει να γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ.
Προηγουμένως, είχε πει ότι στην Ουκρανία δεν πρέπει να της επιτραπεί στο ΝΑΤΟ επειδή, «Η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι, για τη Ρωσία, η Ουκρανία δεν μπορεί ποτέ να είναι απλώς μια ξένη χώρα», και ωστόσο είπε επίσης εκείνη την εποχή (2014) ότι: «η Ουκρανία θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα τις οικονομικές και πολιτικές ενώσεις της» και «η Ουκρανία πρέπει να είναι ελεύθερη να δημιουργήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση συμβατή με την εκφρασμένη βούληση του λαού της», έτσι ώστε αυτό που θέλει η Ρωσία να αγνοηθεί.
Αυτό είναι σαν να λέμε: Όταν η κυβέρνηση της Κούβας, το 1962, ήθελε η Σοβιετική Ένωση να τοποθετήσει τους πυρηνικούς πυραύλους της εκεί, μόνο 1.131 μίλια μακριά από το να μπορέσει να εκμηδενίσει την κεντρική διοίκηση της Αμερικής στην Ουάσιγκτον (και έτσι να εμποδίσει τον JFK να έχει αρκετό χρόνο για να επαληθεύσει αυτήν την εκτόξευση και, στη συνέχεια, για να απαντήσει σε αυτήν πατώντας το κουμπί για να εκτοξεύσει τα αντίποινα πυρά της Αμερικής κατά της Κούβας και κατά της Σοβιετικής Ένωσης) στην Κρίση των Πυραύλων της Κούβας του 1962, μόνο αυτό που ήθελαν οι Κουβανοί ήταν σχετικό και αυτό που ήθελαν οι Αμερικανοί (επιβίωση) δεν ήταν.
Με άλλα λόγια: η δήλωση του Kissinger εκείνη την εποχή ήταν ανόητη, χωρίς νόημα, γιατί ήταν εντελώς αντιφατική και σε κάθε περίπτωση, άσχετη.
Λοιπόν: ποια είναι η νέα του άποψη για αυτό το θέμα;:
Βρισκόμαστε στον δρόμο της αντιπαράθεσης μεγάλων δυνάμεων.
Και αυτό που με κάνει πιο ανησυχητικό είναι ότι και οι δύο πλευρές έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι η άλλη αντιπροσωπεύει στρατηγικό κίνδυνο. [Ω, δεν αντιπροσωπεύουν «στρατηγικό κίνδυνο» ο ένας για τον άλλον ως οι δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις του κόσμου; Πραγματικά?
Δεν είναι;
Αυτό δεν είναι καν θέμα εδώ, σύμφωνα με τον ίδιο.
Αλλά λέει ότι ήταν παλιά.
Δεν λέει πώς ή γιατί δεν είναι πλέον.]…
Β. Ρωσία – Ευρώπη – ΗΠΑ
The Economist: Η Ρωσία έχει καταστρέψει, νομίζω, κάθε ευκαιρία να βρει έναν τρόπο να ζήσει με την Ευρώπη.
Βραχυπρόθεσμα, θα είναι ένας μικρότερος εταίρος της Κίνας, παρόλο που είναι κάπως προσκολλημένη στο ιμπεριαλιστικό της όνειρο, με την εισβολή στην Ουκρανία.
Ήταν αναπόφευκτο εκεί που βρισκόμαστε τώρα, ήταν αποτυχία της δυτικής διπλωματίας;
Ή μήπως ήταν μια καταστροφική αποτυχία κρίσης από τον Putin;
Henry Kissinger:Ήταν σίγουρα ένα καταστροφικό λάθος κρίσης από τον Putin τελικά.
Έγραψα ένα άρθρο, το οποίο πιθανότατα έχετε δει, στο οποίο προέβλεψα ουσιαστικά την εξέλιξη.
Θεώρησα ότι η απόφαση να αφήσουμε ανοιχτή την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν πολύ λάθος.
Δεν ήταν σοφό, γιατί αν το δεις από τη ρωσική σκοπιά, το 1989, έλεγχαν την Ευρώπη μέχρι τον ποταμό Έλβα.
Στη συνέχεια αποσύρθηκαν από εκεί, υπό τον εξαναγκασμό του εσωτερικού τους συστήματος, αλλά παρόλα αυτά — αποχώρησαν από αυτό.
Και κάθε τετραγωνική ίντσα από αυτά από τα οποία αποσύρθηκαν έγινε μέρος του ΝΑΤΟ.
Το μόνο έδαφος που απέμενε ήταν η χώρα που πάντα θεωρούσαν το πιο κοντινό τους αδερφάκι οργανικά και ιστορικά.
Και τώρα πηγαίνει και στο ΝΑΤΟ.
Οπότε [αυτό] ήταν μια μεγάλη καμπή, ήταν μια τελική καμπή.
[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σε όλες τις 16.000 λέξεις του, αγνοεί ότι η προϋπόθεση υπό την οποία ο Γκορμπατσόφ συμφώνησε να τερματίσει τη Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό της και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας που αντικατοπτρίζει τη στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ της Αμερικής, ήταν η υπόσχεση της Αμερικής ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς την κατεύθυνση της Ρωσίας, που αποδείχθηκε ότι ήταν ψέμα της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Ο Kissinger αγνοεί επιδεικτικά αυτό το κρίσιμο γεγονός.]
Και εκείνη την εποχή ο Putin έλεγε ακόμη ότι δεν είχε αντίρρηση να γίνει η Ουκρανία μέρος ενός οικονομικού συστήματος με την Ευρώπη, αλλά όχι στο ΝΑΤΟ.
Το έτος πριν από τον πόλεμο [ΟΧΙ, ήταν 17 Δεκεμβρίου 2021, κάτι που ο Kissinger επίσης αγνοεί εντελώς], έκανε μια πρόταση για τη μακροπρόθεσμη εξέλιξη του ΝΑΤΟ [για να την αντιστρέψει].
Και δεν το πήραμε στα σοβαρά.
Δεν ήταν αποδεκτό από μόνο του, αλλά θα μπορούσε να είναι ένα σημείο εκκίνησης.
Η διαπραγματευτής μας ήταν μια υπέροχη κυρία, μου αρέσει πολύ, αλλά μισεί τον Putin, εντελώς.
[Αυτή η «διαπραγματευτής» είναι η Wendy Sherman, η εκδοχή της Victoria Nuland του Biden — αλλά οι οδηγίες της προήλθαν από τον Anthony Blinken και ΔΕΝ ΥΠΗΡΧE πουθενά θέμα «ΔΙΑΠραγματεύσεων», αλλά ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ, το να αγνοούνται επιδεικτικά καθεμία από τις απαιτήσεις της Ρωσίας — όλα όσα θεωρούσε απαραίτητα η Ρωσία για την Εθνική της Ασφάλεια.]
Συγκρίνετε αυτό με το πώς αντέδρασε η Δύση στο Τελεσίγραφο του Βερολίνου.
Τόσο ο Macmillan όσο και ο Eisenhower το χρησιμοποίησαν για να ξεκινήσουν μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις που συνεχίστηκαν για 20 χρόνια έως ότου ο Nixon και ο Brezniev βρήκαν τις προϋποθέσεις για μια νέα συμφωνία του Βερολίνου, η οποία στη συνέχεια κράτησε το υπόλοιπο του Ψυχρού Πολέμου.
Δεν το κάναμε αυτό με την Ουκρανία.
Και στην πραγματικότητα, οι διαπραγματευτές μας είπαν στη διαπραγμάτευση, ότι μια αμερικανική βασική αρχή είναι ότι κάθε χώρα που πληροί τα προσόντα μέλους μας μπορεί να ενταχθεί.
Αυτό σήμαινε λοιπόν ότι η Ρωσία θα περιβάλλεται πλήρως από χώρες του ΝΑΤΟ.
[Δέχεται ότι είναι εντάξει, παρότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε υποσχεθεί στον Gorbachev ότι δεν θα το επέτρεπε ποτέ.]
Τι κάνει η Γεωργία στο ΝΑΤΟ;
Έχουμε κάθε δικαίωμα να το υπερασπιστούμε, αλλά γιατί ως μέρος ενός πολυμερούς θεσμού;
Τον 19ο αιώνα η Βρετανία μπορεί να υπεραμύνθηκε για στρατηγικό λόγο.
Αλλά δεν θα το επέτρεπε σε όλους τους άλλους.
Για τον Putin, [το να είναι κατά στο ενδεχόμενο] η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν μια εμμονή.
Λοιπόν, τώρα βρίσκομαι στην περίεργη θέση που ο κόσμος λέει: «Αυτός [ο Kissinger] άλλαξε γνώμη, τώρα είναι υπέρ της πλήρους ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ».
Και ο λόγος για αυτό είναι διπλός.
Πρώτον, η Ρωσία δεν είναι πλέον η συμβατική απειλή που ήταν.
[Και πάλι λέει ψέματα.] Επομένως, οι προκλήσεις της Ρωσίας πρέπει να εξεταστούν σε διαφορετικό πλαίσιο. Και
Δεύτερον, έχουμε πλέον οπλίσει την Ουκρανία σε σημείο που θα είναι η καλύτερα οπλισμένη χώρα και με τη λιγότερο έμπειρη στρατηγικά ηγεσία στην Ευρώπη.
Εάν ο πόλεμος τελειώσει όπως πιθανότατα θα τελειώσει, με τη Ρωσία να χάνει πολλά από τα κέρδη της, αλλά να διατηρεί τη Σεβαστούπολη, μπορεί να έχουμε μια δυσαρεστημένη Ρωσία, αλλά και μια δυσαρεστημένη Ουκρανία — με άλλα λόγια, μια ισορροπία δυσαρέσκειας.
Επομένως, για την ασφάλεια της Ευρώπης, είναι καλύτερο να υπάρχει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, όπου δεν μπορεί να λάβει εθνικές αποφάσεις για εδαφικές διεκδικήσεις.
[Αυτό είναι το νέο του επιχείρημα.]
Γ. ΝΑΤΟ – Ουκρανία
The Economist: Το επιχείρημά σας λοιπόν για την ύπαρξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι ένα επιχείρημα για τη μείωση των κινδύνων της Ουκρανίας στην Ευρώπη και όχι ένα επιχείρημα για την άμυνα της Ουκρανίας;
[Ωστόσο: ποιος ανέθεσε στους φορολογούμενους των ΗΠΑ την υποχρέωση να χρηματοδοτήσουν την «άμυνα της Ουκρανίας» πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων;
Τι δικαίωμα έχει το καθεστώς των ΗΠΑ να είναι «αστυνομικός για τον κόσμο»;
Ποιος πραγματικά ωφελείται από όλα αυτά;
Είναι πραγματικά «ο λαός της Ουκρανίας»;
Ή μήπως οι δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ και των συμμάχων τους;]
Henry Kissinger:Έχουμε αποδείξει τώρα την ικανότητα να υπερασπιστούμε την Ουκρανία.
Αυτό που λένε τώρα οι Ευρωπαίοι είναι, κατά την άποψή μου, τρελά επικίνδυνο.
Γιατί οι Ευρωπαίοι λένε: «Δεν τους θέλουμε στο ΝΑΤΟ, γιατί είναι πολύ ριψοκίνδυνοι.
Και ως εκ τούτου, θα τους εξοπλίσουμε και θα τους δώσουμε τα πιο προηγμένα όπλα».
[Και αυτό είναι επίσης ψέμα, επειδή η Αμερική έχει παράσχει τη συντριπτική πλειονότητα αυτών των όπλων και συμβούλων στο ουκρανικό καθεστώς που έχουν εγκαταστήσει οι ΗΠΑ.]
Και πώς μπορεί να λειτουργήσει αυτό;
Δεν πρέπει να το τελειώνουμε με λάθος τρόπο.
Υποθέτοντας ότι το αποτέλεσμα είναι το πιθανό αποτέλεσμα, αυτό θα ήταν κάπου στη γραμμή του status quo ante που υπήρχε [πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022].
Το αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι ένα, στο οποίο η Ουκρανία θα παραμείνει προστατευμένη από την Ευρώπη [Η Ευρώπη θα προστατεύσει την Ουκρανία;] και δεν θα είναι ένα μοναχικό κράτος που φροντίζει μόνο τον εαυτό της.
[Και πάλι: αγνοεί ότι από τον Φεβρουάριο του 2014, η Ουκρανία είναι ένα καθεστώς υποτελές των ΗΠΑ.]]
Θέλω να το αποφύγω αυτό.
Πριν, ήθελα η Ουκρανία να είναι ένα ουδέτερο κράτος.
Αλλά με τη Φινλανδία και τη Σουηδία στο ΝΑΤΟ δεν έχει νόημα.
[Γιατί? δεν λεει. Είναι άλλο ένα ψέμα.]
Θέλω η Ρωσία να εγκαταλείψει πολλά από αυτά που κατέκτησε το 2014 [Αλλά η Αμερική μέσω πραξικοπήματος κατέκτησε όλη την Ουκρανία εκτός από την Κριμαία τον Φεβρουάριο του 2014, και αυτό είναι που πραγματικά ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο], και δεν είναι δουλειά μου να διαπραγματευτώ συμφωνία ειρήνης.
Μπορώ να σας πω τις αρχές μιας ενισχυμένης, ανεξάρτητης [που κυβερνάται από το καθεστώς των ΗΠΑ, ως έθνος – δορυφόρος ή υποτελές έθνος] Ουκρανίας, στενά συνδεδεμένη με την Ευρώπη και είτε στενά συνδεδεμένη με εγγύηση του ΝΑΤΟ ή μέρος του ΝΑΤΟ. …
Το ΝΑΤΟ πρέπει να διατηρηθεί.
Αλλά δεν είναι το αυθόρμητο μέρος για να καθορίσουμε το μέλλον μας σε κάθε περιοχή του κόσμου.
Έχει γίνει τόση αφοσίωση στο ΝΑΤΟ, και υπάρχουν τόσοι πολλοί καλοί άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτό και τόσες πολλές χρήσιμες τάσεις στις χώρες του, αλλά δεν νομίζω ότι το ΝΑΤΟ είναι το μέρος για να αναπτύξεις δημιουργικές πολιτικές για όλα τα ζητήματα του κόσμου, όπως με ρωτάνε.
Η μεγαλύτερη χρησιμότητα του είναι η υπεράσπιση της Ευρώπης. …
Αν μιλούσα με τον Putin, θα του έλεγα ότι και αυτός είναι πιο ασφαλής με την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ.
Δεν πρόκειται για την κληρονομιά μου ως τέτοια. Αλλά η ιδέα είναι ότι προσπάθησα να εφαρμόσω [την άποψή μου] από την άποψη ότι έχω δει τις προκλήσεις των κοινωνιών στην Ευρώπη.
Δ. Διεθνής Διπλωματία
The Economist: Το χθες ήταν σαν να αναδημιουργούσαμε το τελευταίο κεφάλαιο της Διπλωματίας για σήμερα.
Henry Kissinger:[Ο Immanuel Kant] είπε ότι η ειρήνη θα επέλθει είτε μέσω της ανθρώπινης κατανόησης είτε μέσω κάποιας καταστροφής.
Πίστευε ότι θα γινόταν μέσω της λογικής, αλλά δεν μπορούσε να το εγγυηθεί.
Αυτό είναι λίγο πολύ αυτό που νομίζω.
Ένα… ανόητο άτομο υποστηρίζει εύκολα ασχετοσύνες, προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει να πιστεύει τα ψέματα που πιστεύει και θεωρεί πολύτιμα, τονίζει ο ιστορικός Zuesse κλείνοντας την ανάλυσή του επί συγκεκριμένων σημείων και τονίζει: Ωστόσο, εδώ είναι τα βασικά στοιχεία που αγνοεί ο Kissinger και τα οποία εξακολουθεί να μην λαμβάνει υπόψη του ακόμη και όταν εναντιώθηκε στην είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ (και χρειάζονται μόνο 160 λέξεις, αντί για 16.000 λέξεις):
Ο JFK είχε δίκιο στην κουβανική κρίση των πυραύλων του 1962 που ήταν πρόθυμος να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε έναν θερμό πόλεμο (Γ’ΠΠ) τόσο εναντίον της Κούβας όσο και της Σοβιετικής Ένωσης εάν οι σοβιετικοί πύραυλοι εγκαθίσταντο και άρχιζαν να λειτουργούν στην Κούβα, μόλις 1.131 μίλια μακριά από τους πυρηνικούς πυραύλους blitz -εκμηδενίζοντας την ικανότητα της κεντρικής διοίκησης της Αμερικής στην Ουάσιγκτον DC και απενεργοποιώντας την ικανότητά της να εκτοξεύει τα όπλα της για αντίποινα.
Ο Putin είχε δίκιο που ήταν πρόθυμος να οδηγήσει τη Ρωσία σε έναν θερμό πόλεμο (Παγκόσμιο Πόλεμο) τόσο εναντίον της Ουκρανίας όσο και της Αμερικής (και της στρατιωτικής της συμμαχίας του ΝΑΤΟ) εάν η Ουκρανία γινόταν δεκτή στο ΝΑΤΟ, έτσι ώστε η Αμερική να μπορέσει τότε να τοποθετήσει τους πυρηνικούς πυραύλους της 317 μίλια μακριά από την κεντρική διοίκηση της Ρωσίας στο Κρεμλίνο που εκμηδενίζουν πυρηνικούς πυραύλους, απενεργοποιώντας την ικανότητα της Ρωσίας να εκτοξεύει τα όπλα της σε αντίποινα.
(Η Ρωσία έχει επίσης εγκατεστημένο ένα «νεκρό» σύστημα για να ξεκινήσει αυτόματα εάν το Κρεμλίνο αφοπλιστεί, αλλά μπορεί να μην λειτουργήσει.
Σε κάθε περίπτωση, η πρόθεση της Αμερικής εδώ είναι κακή και δεν πρέπει να της επιτραπεί να δοκιμάσει την αποτελεσματικότητά του συστήματος κάτι που ο Kissinger πιστεύει ότι θα έπρεπε να δοκιμάσει.)
Η βλακεία του Kissinger εξυπηρετεί την προσωπική του ψυχοπάθεια, τίποτα περισσότερο, τονίζει ο ιστορικός.
Αλλά αυτό που έχει αποκαλύψει επανειλημμένα στις δηλώσεις του όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι ηλίθιοι ψυχοπαθείς μπορούν και συχνά καταλήγουν σε κορυφαίες θέσεις όχι μόνο στη ναζιστική Γερμανία αλλά και στην Αμερική μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε αυτή τη συνέντευξη λέει ψέματα για να δικαιολογήσει τις προσπάθειες του καθεστώτος των ΗΠΑνα αντικαταστήσει τους διεθνείς νόμους με διεθνείς κανόνες, και μάλιστα έχει το θράσος να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση της Κίνας —η οποία αντιτίθεται σθεναρά σε αυτόν τον στόχο των ΗΠΑ— θέλει απλώς να συμμετάσχει με το καθεστώς των ΗΠΑ στον καθορισμό του ποιοι θα είναι αυτοί οι «κανόνες»: «Δεν οδεύουν προς την παγκόσμια κυριαρχία με τη χιτλερική έννοια [όπως είναι στην πραγματικότητα το καθεστώς των ΗΠΑ].
Δεν σκέφτονται ούτε έχουν σκεφτεί ποτέ έτσι την παγκόσμια τάξη.
[Για αυτούς,] η παγκόσμια τάξη σημαίνει ότι είναι οι τελευταίοι κριτές των συμφερόντων τους.
Αυτό που θέλουν είναι να συμμετάσχουν στον τρόπο θέσπισης των κανόνων».
Η υπόθεση του είναι ότι το κοινό του θα είναι τουλάχιστον τόσο ανόητο όσο εκείνος — και αρκετά παραπληροφορημένο ώστε να πιστεύει αυτό που λέει.
Αλλά σε τι διαφέρει ουσιαστικά ένας τέτοιος άνθρωπος από οποιονδήποτε άλλο από τους πιο… χυδαίους πωλητές;
Ότι είναι πιο επιτυχημένος.
