Του Διογένη Λόππα
Καθώς ο κ. Ανδρουλάκης εκινείτο στις σκιές της πολιτικής ζωής, κανένας δεν μπήκε στον πειρασμό να ασχοληθεί σε βάθος με τη δημόσια παρουσία του ή με τις πολιτικές του αρχές. Ποιος άλλωστε και γιατί να ασχοληθεί με ένα δευτεροκλασάτο στέλεχος (ευρωβουλευτής) ενός κοινοβουλευτικά ημιθανούς κόμματος που φλερτάρει με την επιβίωσή του; Η ξαφνική απώλεια της Φώφης έφερε στο προσκήνιο έναν ορμητικό ΓΑΠ, έναν δούρειο ίππο εκ δεξιών και όλοι ανακαλύψαμε με ανακούφιση ότι υπάρχει και μια εναλλακτική υποψηφιότητα που ίσως σώσει τα προσχήματα.
Φευ. Η ξαφνική έκθεση του ανδρός σε πιεστικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον φανέρωσε δομικές αδυναμίες που θα είναι αδύνατον να καλυφθούν. Η δημόσια παρουσία του είναι καταθλιπτική. Βαρετός, με ακράτεια ξύλινης κομματικής γλώσσας, ανυπαρξία πολιτικής συγκρότησης, ρηχή ανάλυση, χαμηλό επίπεδο επικοινωνίας. Τον ρωτάνε για ντολμαδάκια και απαντάει για τη θεία Κούλα. Οι δημοσιογράφοι επανέρχονται εμφανώς απορημένοι και αυτός επιμένει στην αφηρημένη του απάντηση. Τον αποδόμησε (χωρίς να το επιδιώξει) η συγκροτημένη κ. Τζίμα σε ένα δεκάλεπτο απλώς ασκώντας (ήπια) το λειτούργημά της.
Κάποια στιγμή τον ρωτάει αν θα αλλάξει το όνομα του κινήματος και αυτός συνηθισμένος στην ασάφεια και, το χειρότερο, έμπνεος αυτοπεποίθησης, δίνει μια από τις γνωστές του απαντήσεις, δηλαδή τίποτα, και η δημοσιογράφος επανέρχεται ρωτώντας ευθέως για το ΠΑΣΟΚ. Εκεί φαίνεται καθαρά ότι κάποιος από το επιτελείο του, του δίνει οδηγίες από το πλάι και τότε αυτός επανέρχεται απολογητικά και απαντάει »ναι, θα λέγεται και ΠΑΣΟΚ». Στο σημείο εκείνο οι επικοινωνιολόγοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά, σκίζουν τα πτυχία και καλούν τους παπάδες να δοκιμάσουν αν πιάσουν οι προσευχές.
Όμως η τραγική δημόσια παρουσία του δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα. Τουλάχιστον όχι απέναντι στον επίσης ανεπαρκέστατο πρωθυπουργό, τον οποίο υποτίθεται ότι θα αντιπολιτεύεται. Το μεγάλο θέμα του είναι η παντελής ανυπαρξία αρχών. Δεν γνωρίζει σε τι πιστεύει, δεν αντιλαμβάνεται την ιστορία του κινήματος, αγνοεί τις διαχωριστικές γραμμές δεξιάς – αριστεράς και δείχνει μια τάση για επικράτηση με κάθε κόστος, ακόμα και αν πρέπει να περπατήσει επάνω στο πτώμα της 3ης Σεπτέμβρη. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η ταχύτητα με την οποία έσπευσε να αποδεχθεί τη στήριξη Λοβέρδου, σαν κάτι θετικό και απόλυτα λογικό.
Η σπουδή με την οποία ο κ. Λοβέρδος έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι παρείχε τη στήριξή του χωρίς προσυνεννόηση, δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Αλλιώς δεν θα ήταν άξια αναφοράς. Φυσικά και υπήρξε και συνεννόηση και ανταλλάγματα. Τα κομματικά (και στη συνέχεια κυβερνητικά) θα τα δούμε όλοι όταν έρθει η ώρα. Τα πολιτικά έκαναν ήδη την εμφάνισή τους, καθιώς το όλον Συγκρότημα έσπευσε να αγκαλιάσει το »φαινόμενο Ανδρουλάκης» σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς αν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που μόλις πριν μια εβδομάδα ορκίζονταν στην πολιτική διάνοια του κ. Λοβέρδου και ξίνιζαν τα μούτρα τους με την ανεπάρκεια του άχρωμου κ. Ανδρουλάκη. Έτσι βλέπουμε ότι ο κ. Λοβέρδος προσέρχεται στο πολιτικό συνοικέσιο με εξαιρετική προίκα, όχι μόνο τις δεκάδες χιλιάδες ψήφους, αλλά και τον βασικό μιντιακό πυλώνα του συστήματος.
Αυτό που μένει να δούμε είναι σε ποιό βαθμό η στήριξη αυτή θα δεσμεύσει τον κ. Ανδρουλάκη, εφόσον εκλεγεί, όταν μάλιστα είναι εμφανές ότι μια συντριπτική πλειοψηφία ψηφοφόρων έδωσε εντολή για σοσιαλιστική στροφή προς τις αρχές του κινήματος και την πολιτική λογική του Ανδρέα. Πρώτο παράδοξο λοιπόν θα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα συγκεραστούν οι αρχές αυτές με τις εντελώς αντίθετες αρχές που προωθεί η όψιμη πολιτική τοποθέτηση του Συγκροτήματος, η οποία ταυτίζεται ουσιαστικά με τις κεντροδεξιές – εκσυχρονιστικές συνιστώσες του μητσοτακισμού.
Πρεσπες, το νεκροταφείο των απολιτίκ πειραμάτων
Εκεί που ο φέρελπις αρχηγός του (και) ΠΑΣΟΚ έδωσε τα ρέστα του είναι η τοποθέτησή του σχετικά με τη συμφωνία των Πρεσπών. Εξηγούμαι, ότι μπορεί να μη φαίνεται και τόσο σοβαρό θέμα ποιά είναι η θέση ενός πολιτικού απέναντι σε μια ήδη τελειωμένη υπόθεση, όμως υπενθυμίζω ότι για την κοινή γνώμη η τοποθέτηση απέναντι στη συμφωνία έχει φτάσει στο σημείο να λειτουργεί ως διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά. Δηλαδή λειτουργεί κάπως έτσι: Η αριστερά μέχρι τις παρυφές της κεντροδεξιάς είναι υπέρ της συμφωνίας, η κεντροδεξιά είναι »θα μπορούσε και καλύτερα» και η δεξιά και πέρα είναι φανατικά κατά. Έτσι η συμφωνία είναι ένας εύκολος τρόπος για να προσδιορίζεται το ιδεολογικό στίγμα ενός πολιτικού, ιδιαίτερα στο χώρο του κέντρου. Ας μην ξεχνάμε ότι και »το ποτάμι» σκόρπισε ακριβώς όταν έπρεπε να πάρει θέση για τη συγκεκριμένη συμφωνία.
Ο κ. Ανδρουλάκης, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, στην εσωκομματική ψηφοφορία του ΚΙΝΑΛ για τις Πρέσπες τάχθηκε υπέρ. Φαίνεται όμως ότι στην πορεία του χρόνου και εν όψη της διεκδίκησης της ηγεσίας άλλαξε άποψη και τώρα έχει υιοθετήσει την κεντροδεξιά ερμηνεία. Αυτό, εκτός από την ολική ανυπαρξία αρχών του ανδρός, σπέρνει και ανησυχίες για το πως τελικά αντιλαμβάνεται το χώρο του οποίου ίσως κληθεί να ηγηθεί την επόμενη εβδομάδα. Αν μετακινήθηκε δεξιά στις Πρέσπες και αν αποδέχεται τη στήριξη του δεξιού Λοβέρδου μαζί με την προίκα του μητσοτακικού Συγκροτήματος, γιατί να μην αλλάξει αρχές και για τα υπόλοιπα ζητήματα που καίνε την κεντροαριστερά (στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει ακόμα το ΚΙΝΑΛ); Ενδεικτικά αναφέρουμε το ασφαλιστικό, τον κατώτατο μισθό, το μεταναστευτικό, τα εργασικά, το δημόσιο πανεπιστήμιο, την υπόσταση του ΕΣΥ και τις δημόσιες επενδύσεις.
Πράγματι, η απλή λογική επιβάλει ότι αν ο κ. Ανδρουλάκης είχε σκοπό να ακολουθήσει το πνεύμα της Φώφης, η οποία επιθυμούσε μαζί με την επαναφορά του ονόματος και του σήματος να επαναπατρίσει και τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό (σοσιαλιστικό κίνημα), η πρώτη του κίνηση θα ήταν να πάρει αποστάσεις από τον κ. Λοβέρδο και να μην αποδεχθεί τη στήριξή του. Η επόμενη κίνηση θα ήταν να τοποθετηθεί εξίσου και απέναντι στους επαγγελματίες λιβελογράφους του Συγκροτήματος που πολέμησαν συστηματικά την αδικοχαμένη πρόεδρο του κινήματος. Φαίνεται όμως ότι ο κ. Ανδρουλάκης προτίμησε να εξασφαλίσει την εκλογή του, παρά να διαφυλάξει τις αρχές του ΠΑΣΟΚ και την ετυμηγορία της πρόσφτης ψηφοφορίας.
Και αυτό μας επιτρέπει να προδικάσουμε με ασφάλεια ότι θα κατευθύνει ιδεολογικά την παράταξή του προς μια δεξιότερη εκδοχή του εκσυχρονισμού, κάτι σαν τη ΝΔ χωρίς τους Βοριδομπογδάνους δηλαδή, για αυτό το λόγο μάλιστα όχι μόνο δεν απέκλεισε κατηγορηματικά, ως όφειλε, την επαναφορά των καθολικά αποτυχημένων και μαυρισμένων Βενιζέλου και Διαμαντοπούλου, αλλά μάλλον τους άνοιξε ευγενικά την είσοδο. Αν τώρα πραγματικά αλλάξουν το όνομα και επαναφέρουν τη λέξη »σοσιαλιστικό» στην ονομασία τους, θα σηκωθεί ο Ανδρέας από τον τάφο να τους πάρει με τις πέτρες. Η λογική καταθέτει τα όπλα και μόνο στη σκέψη ότι ένα σοσιαλιστικό κόμμα θα συστεγάσει τον κ. Βενιζέλο, την κ. Διαμαντοπούλου και τον κ. Λοβέρδο, την ίδια ώρα που θα κατευθύνεται ιδεολογικά από το Συγκρότημα. Δεν απομένει τίποτα άλλο, από το να στήσουν και έναν αδριάντα του Άκη έξω από τα γραφεία τους.
Όλος αυτός ο παραλογισμός δεν μπορεί παρά να μου φέρει στο νου τις περιπέτειες του κ. Θεοδωράκη με το ποτάμι του. Τουλάχιστον ο καλός δημοσιογράφος ήταν συμπαθής και απλός, αντιμετώπιζε την πολιτική με ευγένεια, παρά την αφέλειά του και την έλλειψη στρατηγικής που χαρακτήρισε την προσπάθειά του και όταν έφθασε η ώρα να μετρηθεί με την ιστορία, πέρασε τον πήχυ επιτυχώς και έσωσε την ευρωπαϊκή τιμή της χώρας μας, ψηφίζοντας τη συμφωνία των Πρεσπών. Αυτοί εδώ δεν έχουν ούτε την αίσθηση του φιλότιμου του κ. Θεοδωράκη, παρά μόνο αποπνέουν μια παλαιοκομματική σήψη και μια διάθεση συναλλαγής με οτιδήποτε, όσο βρώμικο ή τοξικό και αν είναι, αρκεί να τους οδηγήσει ξανά στα υπουργικά μπάτζετ.
Η δυαρχία που η διαπλοκή στήνει στο ΚΙΝΑΛ αρχίζει πλεον να παίρνει σάρκα και οστά. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στα ελεγχόμενα από τους ολιγάρχες μίντια και θα καταλάβει αμέσως. Με τον τρόπο αυτό βέβαια ασχημονούν επάνω στα υγιή αισθήματα ελπίδας που οδήγησαν χιλιάδες ανθρώπους στην εσωκομματική κάλπη. Αυτή προβλέπεται να είναι και η τιμωρία τους, γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που στήθηκαν στις ουρές για να δώσουν σοσιαλιστική εναλλακτική στην πολιτική, θα είναι οι ίδιοι που θα τους μαυρίσουν με κάθε επισημότητα, όταν αντιληφθούν ότι παρήγγειλαν σοσιαλισμό και τους σέρβιραν στιχουργό (που θα έλεγε και ο Ζαραλίκος).
