Στην «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» που διεξάγεται στην Ουκρανία αναφέρθηκε με άρθρο του ο στενός σύμβουλος του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, Aleksandr Gelyevich Dugin..., συμπληρώνοντας πως η Ρωσία έχει εμπλακεί σε πόλεμο με έναν αντιθρησκευτικό πολιτισμό που πολεμά τον Θεό και ανατρέπει τα θεμέλια των πνευματικών και ηθικών αξιών: τον Θεό, την Εκκλησία, την οικογένεια, το φύλο, τον άνθρωπο…
Όπως αναφέρει, «Πολλοί αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι αυτό που συμβαίνει δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανέναν τρόπο:
ούτε με ανάλυση των εθνικών συμφερόντων, ούτε με ανάλυση των οικονομικών τάσεων ή της ενεργειακής πολιτικής, ούτε με ανάλυση των εδαφικών διαφορών ή των εθνοτικών εντάσεων.
Μοιραία, σχεδόν όλοι οι ειδικοί που προσπαθούν να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει με τους συνήθεις προπολεμικούς όρους και έννοιες φαίνονται τουλάχιστον μη πειστικοί και συχνά απλώς ηλίθιοι.
Για να κατανοήσει κανείς έστω και επιφανειακά την κατάσταση των πραγμάτων, πρέπει να στραφεί σε πολύ βαθύτερες και πιο θεμελιώδεις κατηγορίες, σε καθημερινές αναλύσεις που σχεδόν ποτέ δεν αμφισβητούνται.
Η ανάγκη για ένα παγκόσμιο πλαίσιο
Αυτό που εξακολουθεί να ονομάζεται «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» στη Ρωσία, και που στην πραγματικότητα είναι ένας πραγματικός πόλεμος με την παγκόσμια Δύση, μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο στο πλαίσιο προσεγγίσεων μεγάλης κλίμακας όπως:
• γεωπολιτική, βασισμένη στη θεώρηση της θανάσιμης μονομαχίας μεταξύ του πολιτισμού της θάλασσας και του πολιτισμού της ξηράς, που προσδιορίζει την τελική όξυνση του μεγάλου ηπειρωτικού πολέμου.
• ορισμός της μελλοντικής αρχιτεκτονικής της παγκόσμιας τάξης (η αντίφαση μεταξύ ενός μονοπολικού και ενός πολυπολικού κόσμου).
• το αποκορύφωμα της παγκόσμιας ιστορίας (η τελική φάση της εμφάνισης ενός δυτικού μοντέλου παγκόσμιας κυριαρχίας που αντιμετωπίζει μια θεμελιώδη κρίση).
• μακρο-ανάλυση της πολιτικής οικονομίας που βασίζεται στην καθήλωση της κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού.
• θρησκευτική εσχατολογία που περιγράφει τους «έσχατους χρόνους» και τις εγγενείς συγκρούσεις, καθώς και τη φαινομενολογία της έλευσης του Αντίχριστου.
Όλοι οι άλλοι παράγοντες -πολιτικοί, εθνικοί, ενεργειακά, πόροι, εθνοτικοί, νομικοί, διπλωματικοί κ.λπ. – αν και σημαντικοί, είναι δευτερεύοντες και τριτεύοντες.
Τουλάχιστον, δεν εξηγούν ούτε διευκρινίζουν κάτι ουσιαστικό.
«Πρέπει, λοιπόν, να τοποθετήσουμε την ειδική στρατιωτική επιχείρηση σε έξι θεωρητικά πλαίσια, καθένα από τα οποία αντιπροσωπεύει ολόκληρους κλάδους».
Αυτοί οι κλάδοι έχουν τύχει ελάχιστης προσοχής στο παρελθόν, με την προτίμηση να «πέφτει» σε πιο «θετικά» και «αυστηρά» πεδία σπουδών.
Γεωπολιτική
Όλη η γεωπολιτική βασίζεται στη θεώρηση της αιώνιας αντίθεσης μεταξύ του πολιτισμού της θάλασσας (θαλασσοκρατία) και του πολιτισμού της ξηράς (τελουροκρατία).
Μια ζωντανή έκφραση αυτών στην αρχαιότητα ήταν οι συγκρούσεις μεταξύ της χερσαίας Σπάρτης και της θαλάσσιας Αθήνας, της χερσαίας Ρώμης και της θαλάσσιας Καρχηδόνας.
Οι δύο πολιτισμοί διαφέρουν όχι μόνο στρατηγικά και γεωγραφικά, αλλά και ως προς τον κύριο προσανατολισμό τους: η χερσαία αυτοκρατορία βασίζεται στην ιερή παράδοση, το καθήκον και την ιεραρχία με επικεφαλής έναν ιερό αυτοκράτορα.
Είναι ένας πολιτισμός του πνεύματος.
Οι θαλάσσιες δυνάμεις είναι ολιγαρχίες, ένα εμπορικό σύστημα που κυριαρχείται από την υλική και τεχνική ανάπτυξη.
Είναι ουσιαστικά πειρατικά κράτη, οι αξίες και οι παραδόσεις τους είναι σχετικές και συνεχώς μεταβαλλόμενες, όπως η ίδια η θάλασσα.
Εξ ου και η εγγενής τους πρόοδος, ιδιαίτερα στην υλική σφαίρα, και, αντιστρόφως, η σταθερότητα του τρόπου ζωής τους και η συνέχεια του πολιτισμού της ηπειρωτικής χώρας, της αιώνιας Ρώμης.
Όταν η πολιτική παγκοσμιοποιήθηκε και κατέκτησε ολόκληρη την υδρόγειο, οι δύο πολιτισμοί τελικά ενσαρκώθηκαν χωρικά.
Η Ρωσία και η Ευρασία έγιναν ο πυρήνας του χερσαίου πολιτισμού, ενώ ο πόλος του θαλάσσιου πολιτισμού είναι αγκυροβολημένος στην αγγλοσαξονική ζώνη επιρροής: από τη Βρετανική Αυτοκρατορία έως τις Ηνωμένες Πολιτείες και το μπλοκ του ΝΑΤΟ.
Έτσι βλέπει η γεωπολιτική την ιστορία των τελευταίων αιώνων.
Η Ρωσική Αυτοκρατορία, η ΕΣΣΔ και η σύγχρονη Ρωσία κληρονόμησαν και έγιναν εκφραστές του ηπειρωτικού πολιτισμού.
Στο πλαίσιο της γεωπολιτικής, η Ρωσία είναι η αιώνια Ρώμη, η Τρίτη Ρώμη.
Και η σύγχρονη Δύση είναι η κλασική Καρχηδόνα.
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ ήταν η πιο σημαντική νίκη για τον πολιτισμό της θάλασσας (ΝΑΤΟ, Αγγλοσάξονες) και μια τρομερή καταστροφή για τον πολιτισμό της γης (Ρωσία, Τρίτη Ρώμη).
Η Θαλασσοκρατία και η Τελουροκρατία είναι σαν δύο πλοία επικοινωνίας, γι’ αυτό και τα εδάφη αυτά, έχοντας εγκαταλείψει τον έλεγχο της Μόσχας, άρχισαν να τίθενται υπό τον έλεγχο της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών.
Κατ’ αρχάς, αυτό άγγιξε την Ανατολική Ευρώπη και τις αποσχιστικές δημοκρατίες της Βαλτικής.
Μετά ήταν η σειρά των μετασοβιετικών κρατών.
Ο πολιτισμός της θάλασσας συνέχισε τον μεγάλο ηπειρωτικό πόλεμο με κύριο εχθρό τον πολιτισμό της ξηράς, που υπέστη βαρύ πλήγμα αλλά δεν κατέρρευσε.
Ταυτόχρονα, η ήττα της Μόσχας οδήγησε στη δημιουργία ενός αποικιακού συστήματος στην ίδια τη Ρωσία τη δεκαετία του 1990 – οι Ατλαντιστές πλημμύρισαν το κράτος με τους πράκτορες τους τοποθετημένους στις υψηλότερες θέσεις.
Έτσι διαμορφώθηκε η σύγχρονη ρωσική ελίτ: προέκταση της ολιγαρχίας, σύστημα εξωτερικού ελέγχου από τον πολιτισμό της θάλασσας.
Κάποια πρώην Σοβιετική Δημοκρατία άρχισε να προετοιμάζεται για πλήρη ενσωμάτωση στον πολιτισμό της θάλασσας.
Άλλοι ακολούθησαν μια πιο προσεκτική στρατηγική…
Δεν βιάστηκαν να διακόψουν τους ιστορικά εδραιωμένους γεωπολιτικούς δεσμούς τους με τη Μόσχα.
Δημιουργήθηκαν έτσι δύο στρατόπεδα: το ευρασιατικό στρατόπεδο (Ρωσία, Λευκορωσία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν και Αρμενία) και το στρατόπεδο του Ατλαντικού (Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία και Αζερμπαϊτζάν).
Το Αζερμπαϊτζάν, ωστόσο, απομακρύνθηκε από αυτή την ακραία θέση και πλησίασε τη Μόσχα.
Αυτό οδήγησε στα γεγονότα του 2008 στη Γεωργία και στη συνέχεια, μετά το πραξικόπημα υπέρ του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία το 2014, στην απόσχιση της Κριμαίας και στην εξέγερση στο Ντονμπάς.
Μέρος των εδαφών των νεοσύστατων οντοτήτων δεν ήθελε να ενταχθεί στον Θαλάσσιο Πολιτισμό και επαναστάτησε εναντίον αυτών των πολιτικών, αναζητώντας υποστήριξη από τη Μόσχα.
Αυτό οδήγησε στην έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης το 2022.
Η Μόσχα, ως επίγειος πολιτισμός, έγινε αρκετά ισχυρή ώστε να έρθει σε άμεση αντιπαράθεση με τον θαλάσσιο πολιτισμό στην Ουκρανία και να αντιστρέψει την τάση ενίσχυσης της Θαλασσοκρατίας και του ΝΑΤΟ σε βάρος της Τελουροκρατίας και της Τρίτης Ρώμης.
Αυτό μας φέρνει στη σημερινή σύγκρουση.
Η Ρωσία, όπως και η Ρώμη, μάχεται ενάντια στην Καρχηδόνα και τους αποικιακούς δορυφόρους της.
Αυτό που είναι νέο στη γεωπολιτική είναι ότι η Ρωσία-Ευρασία δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ο μοναδικός εκπρόσωπος του πολιτισμού στη γη σήμερα.
Εξ ου και η έννοια της κατανεμημένης Χάρτλαντ.
Υπό τις νέες συνθήκες, όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και η Κίνα, η Ινδία, ο ισλαμικός κόσμος, η Αφρική και η Λατινική Αμερική αναδεικνύονται σε μήτρες του γήινου πολιτισμού.
Επιπλέον, αν η υπόθεση περί κατάρρευσης του θαλάσσιου πολιτισμού επαληθευτεί, οι δυτικοί «μεγάλοι χώροι» -η Ευρώπη και η ίδια η Αμερική- θα μπορούσαν να εξελιχθούν στις αντίστοιχες «Χάρτλαντ».
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό επιθυμούν σχεδόν ανοιχτά ο Trump και οι Ρεπουμπλικάνοι, που στοχεύουν ακριβώς στις κόκκινες μεσοδυτικές πολιτείες.
Στην Ευρώπη, οι λαϊκιστές και οι υποστηρικτές της έννοιας της «Ευρώπης φρουρίου» έλκονται διαισθητικά από ένα τέτοιο σενάριο.
Η Επιχείρηση στο πλαίσιο μιας σύγκρουσης πολιτισμών
Η καθαρά γεωπολιτική προσέγγιση αντιστοιχεί στην πολιτισμική.
Όμως, όπως είδαμε, η σωστή κατανόηση της ίδιας της γεωπολιτικής περιλαμβάνει ήδη μια διάσταση πολιτισμού.
Στο επίπεδο του πολιτισμού, δύο κύριοι εκπρόσωποι συγκρούονται στην Ουκρανία:
Από τη μια έχουμε τον φιλελεύθερο-δημοκρατικό ατομικισμό, την κυριαρχία της τεχνο-υλικής προσέγγισης του ανθρώπου και της κοινωνίας, την κατάργηση του κράτους, την πολιτική του τρίτου φύλου και στην ουσία την κατάργηση της οικογένειας, την κυριαρχία της Τεχνητής Νοημοσύνης (όλα ονομάζονται «προοδευτισμός» ή «το τέλος της ιστορίας»).
Από την άλλη έχουμε την πίστη στις παραδοσιακές αξίες, την ολότητα του πολιτισμού, την υπεροχή του πνεύματος έναντι της ύλης, τη διατήρηση της οικογένειας, της εξουσίας, του πατριωτισμού, τη διατήρηση της πολιτισμικής διαφορετικότητας και, τέλος, τη σωτηρία του ίδιου του ανθρώπου.
Μετά την ήττα της ΕΣΣΔ, ο δυτικός πολιτισμός έκανε τη στρατηγική του ιδιαίτερα ριζοσπαστική.
Εξ ου και η αναγκαστική επιβολή πολλών σεξουαλικών προσανατολισμών, η απανθρωποποίηση (AI, γενετική μηχανική, βαθιά οικολογία), οι «έγχρωμες επαναστάσεις» που καταστρέφουν τα κράτη κ.λπ.
Επιπλέον, ο δυτικός πολιτισμός έχει ταυτιστεί ανοιχτά με ολόκληρη την ανθρωπότητα, καλώντας όλους τους πολιτισμούς και τους λαούς να τον ακολουθήσουν.
Αλλά αυτό δεν είναι πρόταση, αλλά μια εντολή, ένα είδος κατηγορηματικής προσταγής εκ μέρους της παγκοσμιοποίησης.
Σε κάποιο βαθμό, όλες οι κοινωνίες έχουν επηρεαστεί από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, όπως και η ρωσική.
Υιοθετήσαμε τον φιλελευθερισμό και τον μεταμοντερνισμό ως ένα είδος λειτουργικού συστήματος και δεν μπορέσαμε να απαλλαγούμε από αυτόν, παρά τα 23 χρόνια διακυβέρνησης του Putin.
Αλλά σήμερα, η άμεση γεωπολιτική σύγκρουση με το ΝΑΤΟ και τη Δύση έχει επιδεινώσει ακόμη και αυτή την εμφύλια αντιπαράθεση.
Εξ ου και η έκκληση του Putin στις παραδοσιακές αξίες, την απόρριψη του φιλελευθερισμού, την πολιτική των φύλων κ.λπ.
Αν και δεν είναι ακόμη πλήρως κατανοητή από την κοινωνία και την άρχουσα ελίτ μας, η Επιχείρηση είναι μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ δύο πολιτισμών:
• της φιλελεύθερης, μεταμοντέρνας Δύσης και
• της παραδοσιακής κοινωνίας, που εκπροσωπείται από τη Ρωσία και εκείνους που διατηρούν τουλάχιστον κάποια απόσταση από τη Δύση.
Ο πόλεμος μετατοπίζεται έτσι στο επίπεδο της πολιτισμικής ταυτότητας και αποκτά βαθύ ιδεολογικό χαρακτήρα.
Γίνεται ένας πόλεμος πολιτισμών, μια σφοδρή αντιπαράθεση της Παράδοσης ενάντια στο Μοντέρνο και το Μεταμοντέρνο.
Μονοπολικότητα – πολυπολικότητα
Όσον αφορά την αρχιτεκτονική της παγκόσμιας γεωπολιτικής, η ειδική στρατιωτική επιχείρηση είναι η κρίσιμη καμπή που θα καθορίσει εάν ο κόσμος θα είναι μονοπολικός ή πολυπολικός.
Η νίκη της Δύσης επί της ΕΣΣΔ τερμάτισε την εποχή της διπολικής οργάνωσης της παγκόσμιας πολιτικής.
Το ένα από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα διαλύθηκε, ενώ το άλλο παρέμεινε και δήλωνε κύριο και μοναδικό.
Εκείνη τη στιγμή, ο Fukuyama κήρυξε «το τέλος της ιστορίας».
Σε γεωπολιτικό επίπεδο, αυτό αντιστοιχούσε σε μια αποφασιστική νίκη του πολιτισμού της θάλασσας έναντι του πολιτισμού της ξηράς.
Πιο προσεκτικοί ειδικοί στις διεθνείς σχέσεις (C. Krauthammer) χαρακτήρισαν την κατάσταση «μονοπολική στιγμή», επισημαίνοντας ότι το σύστημα που προέκυψε είχε τη δυνατότητα να παγιωθεί, δηλαδή ένας πραγματικά «μονοπολικός κόσμος», αλλά μπορεί να μην αντέξει.
Αυτό ακριβώς αποφασίζεται στην Ουκρανία:
Μια ρωσική νίκη θα σήμαινε ότι η «μονοπολική στιγμή» έχει τελειώσει και ότι η πολυπολικότητα έχει γίνει κάτι μη αναστρέψιμο.
Διαφορετικά, οι υποστηρικτές του μονοπολικού κόσμου θα έχουν την ευκαιρία να καθυστερήσουν το τέλος τους, τουλάχιστον με κάθε κόστος.
Και εν προκειμένω πρέπει να αναφερθούμε στη γεωπολιτική έννοια της «Χάρτλαντ», η οποία συνιστά μια σημαντική διόρθωση σε σχέση με την κλασική γεωπολιτική:
Αν ο πολιτισμός της θάλασσας έχει πλέον παγιωθεί και αντιπροσωπεύει κάτι ενιαίο, ένα πλανητικό σύστημα φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης υπό τη στρατηγική ηγεσία, της Ουάσιγκτον και της διοίκησης του ΝΑΤΟ η Ρωσία μάχεται όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για την αρχή της Χάρτλαντ, αναγνωρίζοντας τη νομιμότητα της επί γης.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία ενσαρκώνει μια πολυπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού
Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός είναι καπιταλιστικός.
Βασίζεται στην παντοδυναμία του κεφαλαίου, στην κυριαρχία των οικονομικών και των τραπεζικών συμφερόντων.
Ο καπιταλισμός έγινε το πεπρωμένο της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας από τη στιγμή που διέρρηξε τη σχέση του με την Παράδοση, η οποία απέρριπτε την εμμονή με τις υλικές πτυχές της ύπαρξης θεωρώντας τες κάτι βαθιά ασεβές, άδικο και ανήθικο.
Μόνο με την απαλλαγή από τα θρησκευτικά ταμπού μπόρεσε η Δύση να αγκαλιάσει πλήρως τον καπιταλισμό.
Ο καπιταλισμός δεν είναι αχώριστος ούτε ιστορικά ούτε δογματικά από τον αθεϊσμό, τον υλισμό και τον ατομικισμό, που σε μια πλήρως πνευματική και θρησκευτική παράδοση δεν είναι καθόλου ανεκτά.
Είναι ακριβώς η αχαλίνωτη ανάπτυξη του καπιταλισμού που οδήγησε τον δυτικό πολιτισμό στην ατομικότητα, στη μετατροπή όλων των αξιών σε εμπόρευμα και, τελικά, στην εξίσωση του ίδιου του ανθρώπου με ένα πράγμα.
Οι κριτικοί φιλόσοφοι της σύγχρονης Δύσης έχουν ομόφωνα ταυτίσει τον μηδενισμό με την καπιταλιστική έκρηξη του πολιτισμού.
Πρώτα υπήρξε ο «θάνατος του Θεού» και μετά, λογικά, ο «θάνατος του ανθρώπου», ο οποίος έχασε κάθε σταθερό περιεχόμενο χωρίς Θεό.
Εξ ου και ο μετα-ανθρωπισμός, η τεχνητή νοημοσύνη και τα πειράματα σύντηξης ανθρώπου-μηχανής.
Αυτό είναι το αποκορύφωμα της «προόδου» στη φιλελεύθερη-καπιταλιστική ερμηνεία της.
Για άλλη μια φορά, η αναφορά στη γεωπολιτική ξεκαθαρίζει την όλη εικόνα: ο πολιτισμός της θάλασσας, η Καρχηδόνα, το ολιγαρχικό σύστημα και βασίστηκαν στην παντοδυναμία του χρήματος.
Αν η Ρώμη δεν είχε κερδίσει τους Καρχηδονιακούς Πολέμους, ο καπιταλισμός θα είχε φτάσει μερικές χιλιετίες νωρίτερα: μόνο η ανδρεία, η τιμή, η ιεραρχία, η υπηρεσία, το πνεύμα και η ιερότητα της Ρώμης θα μπορούσαν να σταματήσουν την προσπάθεια της καρχηδονιακής ολιγαρχίας να επιβάλει τη δική της παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Οι διάδοχοι της Καρχηδόνας (οι Αγγλοσάξονες) ήταν πιο τυχεροί και τους τελευταίους πέντε αιώνες κατάφεραν να πετύχουν αυτό που δεν μπόρεσαν οι πνευματικοί τους πρόγονοι:
να επιβάλουν τον καπιταλισμό στην ανθρωπότητα.
Φυσικά, η σημερινή Ρωσία δεν φαντάζεται καν ότι η ειδική στρατιωτική επιχείρηση είναι μια εξέγερση ενάντια στο παγκόσμιο κεφάλαιο και την παντοδυναμία του.
Το τέλος του κόσμου…
Συνήθως βλέπει κανείς την ιστορία ως πρόοδο.
Ωστόσο, αυτή η άποψη για την ουσία του ιστορικού χρόνου έχει ριζώσει μόλις πρόσφατα από τον Διαφωτισμό.
Η πρώτη ολοκληρωμένη θεωρία της προόδου μπορούμε να πούμε ότι διατυπώθηκε στα μέσα του 18ου αιώνα από τη Γαλλίδα Ann Robert Jacques Turgot (1727-1781).
Έκτοτε έγινε δόγμα, παρόλο που αρχικά ήταν μέρος της φιλελεύθερης ιδεολογίας, την οποία δεν μοιράζονται όλοι.
Όσον αφορά τη θεωρία της προόδου, ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός αποτελεί κυριότερο εκπρόσωπό της.
Πρόκειται για μια κοινωνία στην οποία το άτομο είναι απαλλαγμένο από κάθε μορφή συλλογικής ταυτότητας, δηλαδή όσο το δυνατόν πιο ελεύθερο.
Ελεύθερος από θρησκεία, εθνότητα, κράτος, φυλή, ιδιοκτησία, ακόμη και φύλο, και αύριο από το ανθρώπινο γένος.
Αυτό είναι το τελικό σύνορο που σκοπεύει να φτάσει η πρόοδος.
Τότε, σύμφωνα με τους φιλελεύθερους μελλοντολόγους, θα υπάρξει η στιγμή της μοναδικότητας, που τα ανθρώπινα όντα θα παραχωρήσουν την πρωτοβουλία της ανάπτυξης στην τεχνητή νοημοσύνη.
Μια φορά κι έναν καιρό (σύμφωνα με την ίδια θεωρία προόδου) οι πίθηκοι έδωσαν τη σκυτάλη στο ανθρώπινο είδος.
Σήμερα, η ανθρωπότητα, έχοντας ανέβει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης, είναι έτοιμη να παραδώσει την πρωτοβουλία στα νευρωνικά δίκτυα.
Σε αυτό οδηγεί ευθέως η σύγχρονη παγκοσμιοποιητική Δύση.
Ωστόσο, αν απαλλαγούμε από τη φιλελεύθερη ιδεολογία της προόδου και στραφούμε στη θρησκευτική κοσμοθεωρία, έχουμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Ο Χριστιανισμός, όπως και άλλες θρησκείες, βλέπουν την παγκόσμια ιστορία ως μια οπισθοδρόμηση, ως μια στροφή από τον παράδεισο.
Ακόμη και μετά τον ερχομό του Χριστού και τον θρίαμβο της Εκκλησίας πρέπει να έρθει ο καιρός της αποστασίας, καιρός μεγάλων δεινών και του ερχομού του Αντίχριστου, του γιου της απώλειας.
Αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί, αλλά οι πιστοί καλούνται να υπερασπιστούν την αλήθεια τους, να παραμείνουν πιστοί στην Εκκλησία και στον Θεό, και να αντισταθούν στον Αντίχριστο, ακόμη και κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.
Αυτό που για έναν φιλελεύθερο είναι «πρόοδος», για έναν χριστιανό δεν είναι απλώς «οπισθοδρόμηση», αλλά μια ανίερη παρωδία.
Η τελευταία φάση της προόδου – ολική ψηφιοποίηση, μετανάστευση στο μετα-σύμπαν, κατάργηση του φύλου και υπέρβαση του ανθρώπου με τη μεταφορά της πρωτοβουλίας στην τεχνητή νοημοσύνη – στα μάτια του πιστού οποιουδήποτε παραδοσιακού δόγματος είναι άμεση επιβεβαίωση ότι ο Αντίχριστος ήρθε στον κόσμο και αυτός είναι ο πολιτισμός του.
Έτσι έχουμε μια άλλη διάσταση της επιχείρησης στην Ουκρανία, την οποία ο Πρόεδρος της Ρωσίας, ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο επικεφαλής του SVR και άλλοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Ρωσίας, φαινομενικά μακριά από κάθε μυστικισμό, μιλούν όλο και περισσότερο ευθέως για αυτή.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι: δηλώνουν την καθαρή αλήθεια, η οποία συνάδει με την παραδοσιακή κοινωνική άποψη του σύγχρονου δυτικού κόσμου.
Ο δυτικός πολιτισμός δεν ήταν ποτέ τόσο κοντά σε μια άμεση και φανερή ενσάρκωση της βασιλείας του Αντίχριστου.
Η θρησκεία και οι αλήθειες της έχουν από καιρό εγκαταλειφθεί από τη Δύση υπέρ μιας επιθετικής εκκοσμίκευσης και μιας αθεϊστικής, υλιστικής κοσμοθεωρίας που θεωρείται απόλυτη αλήθεια.
Ωστόσο, δεν είχε ακόμη εισβάλει στην ίδια τη φύση του ανθρώπου, απογυμνώνοντάς τον από το φύλο του, την οικογένειά του και, σύντομα, την ίδια την ανθρώπινη φύση του.
Η Δυτική Ευρώπη ξεκίνησε πριν από 500 χρόνια για να οικοδομήσει μια κοινωνία χωρίς Θεό και ενάντια στον Θεό, αλλά αυτή η διαδικασία μόλις τώρα έφτασε στο αποκορύφωμά της.
Αυτή είναι η θρησκευτική και εσχατολογική ουσία της διατριβής του «τέλους της ιστορίας».
Είναι ουσιαστικά μια δήλωση, στη γλώσσα της φιλελεύθερης φιλοσοφίας, ότι ο ερχομός του Αντίχριστου συνέβη.
Τουλάχιστον, έτσι φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων που ανήκουν σε θρησκευτικά δόγματα.
Η ειδική στρατιωτική επιχείρηση είναι η αρχή της εσχατολογικής μάχης μεταξύ της ιερής Παράδοσης και του σύγχρονου κόσμου, που ακριβώς με τη μορφή της φιλελεύθερης ιδεολογίας και της παγκοσμιοποιητικής πολιτικής έχει φτάσει στην πιο απαίσια, τοξική και ριζοσπαστική έκφρασή του.
Αυτός είναι ο λόγος που μιλάμε όλο και περισσότερο για τον Αρμαγεδδώνα, την τελευταία αποφασιστική μάχη μεταξύ των στρατευμάτων του Θεού και του Σατανά.
Ο ρόλος της Ουκρανίας
Σε όλα τα επίπεδα της ανάλυσής μας, αποδεικνύεται ότι ο ρόλος της ίδιας της Ουκρανίας σε αυτή την κρίσιμη αναμέτρηση, όπως κι αν την ερμηνεύσει κανείς, είναι αφενός πρωταγωνιστικός (είναι το στρατόπεδο του Αρμαγεδδώνα).
Από την άλλη πλευρά, το καθεστώς του Κιέβου δεν είναι καν μια ανεξάρτητη οντότητα.
Είναι απλώς ένας χώρος, μια περιοχή όπου συγκλίνουν δύο απόλυτες παγκόσμιες κοσμικές δυνάμεις.
Αυτό που μπορεί να φαίνεται ως μια τοπική σύγκρουση που βασίζεται σε εδαφικές διεκδικήσεις είναι, στην πραγματικότητα, κάτι άλλο.
Καμία πλευρά δεν ενδιαφέρεται για την Ουκρανία αυτή καθαυτή.
ο διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο.
Όπως συμβαίνει, η Ρωσία έχει μια ειδική αποστολή στην παγκόσμια ιστορία: να ματαιώσει έναν πολιτισμό καθαρού κακού σε μια κρίσιμη καμπή της παγκόσμιας ιστορίας, και ξεκινώντας την Επιχείρηση Στρατιωτική, η ρωσική ηγεσία έχει αναλάβει αυτή την αποστολή, και τα σύνορα μεταξύ δύο οντολογικών στρατών, ανάμεσα σε δύο θεμελιώδεις φορείς της ανθρώπινης ιστορίας, βρίσκεται ακριβώς στο έδαφος της Ουκρανίας.
Οι Αρχές της έχουν ταχθεί στο πλευρό του διαβόλου: εξ ου και όλη η φρίκη, ο τρόμος, η βία, το μίσος, η βίαιη καταστολή της Εκκλησίας, ο εκφυλισμός και ο σαδισμός στο Κίεβο.
Αλλά το κακό είναι βαθύτερο από τις υπερβολές του ουκρανικού ναζισμού: το κέντρο του είναι έξω από την Ουκρανία και οι δυνάμεις του Αντίχριστου χρησιμοποιούν απλώς τους Ουκρανούς για να πετύχουν τους στόχους τους.
Ο ουκρανικός λαός είναι χωρισμένος όχι μόνο σε πολιτικές παρατάξεις, αλλά και σε πνεύμα.
Κάποιοι είναι στο πλευρό του πολιτισμού της γης, της Αγίας Ρωσίας, στο πλευρό του Χριστού. Άλλοι – στην αντίθετη πλευρά.
Έτσι η κοινωνία χωρίζεται κατά μήκος του πιο θεμελιώδους ορίου – εσχατολογικού, πολιτισμού και ταυτόχρονα γεωπολιτικού.
Έτσι, η ίδια η γη που ήταν το λίκνο της αρχαίας Ρωσίας, του έθνους μας, έγινε η περιοχή της μεγάλης μάχης, ακόμη πιο σημαντική και εκτεταμένη από τη μυθική Kurakshetra, το θέμα της ινδουιστικής παράδοσης.
Οι δυνάμεις που έχουν συγκλίνει σε αυτό το πεπρωμένο πεδίο, ωστόσο, είναι τόσο θεμελιώδεις που πολλές φορές υπερβαίνουν τις όποιες ενδοεθνικές αντιθέσεις.
Δεν είναι απλώς μια διαίρεση των Ουκρανών σε ρωσόφιλους και ρωσόφιλους, αλλά μια διαίρεση της ανθρωπότητας σε μια πολύ πιο θεμελιώδη βάση».
