Του Ηλία Παπαναστασίου
Γράφτηκε πρόσφατα στον τύπο πως η απελευθέρωση των πλειστηριασμών και μάλιστα με σφραγίδα της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, είχε σαν στόχο την αναβάθμιση της Επενδυτικής Βαθμίδας της χώρας μας ούτως ώστε και επενδυτικά η Ελλάδα να γίνει ένα «σημείο συνωστισμού» των επενδυτών, από τα σύνορα των Ευζώνων και του Προμαχώνα έως το αεροδρόμιο της Ρόδου ! Σαν να λέμε, ο «χαμός των επενδυτών» ! Για τέτοια προοπτική μιλάμε…
Εάν σκεφτεί κάνεις το δράμα των 700.000 δανειοληπτών που κινδυνεύει με πλειστηριασμό η πρώτη κατοικία τους, την συμπαιγνία των συστημικών κομμάτων που είναι τα αποκλειστικά υπεύθυνα πολιτικά κόμματα και πολιτικοί σχηματισμοί για την σημερινή, τεράστιων διαστάσεων αναδιανομή της ακίνητης περιουσίας του ελληνικού λαού υπέρ των ολίγων και των εταιρειών διαχείρισης κόκκινων δανείων, ακόμη περισσότερο δε εάν αναδιφήσει κάποιος στο ιστορικό παρελθόν της χώρας των τελευταίων 13 ετών των Μνημονίων, γνωρίζει πολύ καλά ποιος και ποιοι είναι υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια του ελληνικού κράτους, του ελληνικού έθνους και του ελληνικού λαού που έχει μετατραπεί σε δουλοπαροικία χρέους δηλαδή σε Αποικία Χρέους για τα επόμενα περίπου 100 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων δηλαδή των ετών υποθήκευσης της δημοσίας περιουσίας του ελληνικού κράτους.
Εφόσον λοιπόν οι προαναφερθέντες όροι ισχύουν – «Αναβάθμιση Επενδυτικής Βαθμίδας» μόνο και διάμεσου της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών – τότε έχουμε όχι απλώς ένα συνολικό οικονομικο/κοινωνικό έγκλημα αλλά μία αξιοθρήνητη θεατρική παράσταση τεράστιων διαστάσεων. Προπαγανδίζοντας στον κόσμο και ουσιαστικά κοροϊδεύοντάς τον πως η χώρα «αναβαθμίζεται επενδυτικά» μέσω της μαζικής απαλλοτρίωσης της βασικής περιουσίας του ελληνικού λαού, η χώρα δεν συνεχίζει να παραμένει απλώς «αποικία χρέους» αλλά μετατρέπεται σε μια «Αμερικανική αποικία που λειτουργεί ως αποικία χρέους».
Η τελευταία επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΕΞ Μπλίνκεν, οι δηλώσεις Μπακογιάννη περί «συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο» πλασάροντας μάλιστα την παρέμβασή της με μπόλικο άρωμα αντι/κομπλεξισμού («Δεν έχω ταμπού», δηλώνει η Μαρία Αντουανέττα της ελληνικής πολιτικής, κ. Μπακογιάννη) αλλά και το συνολικότερο κλίμα παρέμβασης των ΗΠΑ σε μια περιοχή όπου δύο μέλη του ΝΑΤΟ – Ελλάδα και Τουρκία– λειτουργούν η πρώτη σαν αποικία και η δεύτερη σαν ατίθασος και απρόβλεπτος «σύμμαχος», μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην επικύρωση των δυο ρόλων: η Ελλάδα θα λειτουργεί όλο και περισσότερο, εσαεί σαν Αμερικανική Αποικία όντας ταυτόχρονα αποικία χρέους και η Τουρκία όντας απρόβλεπτη και ανεξάρτητη θα λειτουργεί όλο και περισσότερο αυτόνομα, αποκλίνοντας από τον Δυτικό Κόσμο της Αποικιοκρατίας και συγκλίνοντας όλο και περισσότερο με τον ελεγχόμενο καπιταλισμό και δυνητικά μετα/καπιταλισμό της Ευρασίας.
Το αποκορύφωμα του Δυτικόδουλου και ειδικότερα Αμερικανόδουλου Ελληνικού μεταπρατικού Καπιταλισμού σε όλα τα επίπεδα, είναι η κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Εκπροσωπεί την πλέον παγκοσμιοποιημένη και γι’ αυτό επιθετική και προσδεδεμένη στο άρμα των ΗΠΑ μερίδα της ελληνικής Αστικής Τάξης (Εφοπλιστικό Κεφάλαιο, Εξαγωγικό και Μεταφορικό Κεφάλαιο Επεξεργασμένων Πρώτων Υλών). Αυτή η μερίδα λαμβάνει την μερίδα του Λέοντος από τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, του Αναπτυξιακού Νόμου, του ΕΣΠΑ, όπως και την συντριπτική πλειοψηφία των δανειοδοτήσεων των Ελληνικών Τραπεζών.
Ταυτόχρονα, διαθέτει δικά της Τηλεοπτικά Μέσα Ενημέρωσης για να κατοχυρώνει την «ηγεμονία» της στα πλατιά στρώματά του ελληνικού λαού, σφυροκοπώντας τον εγκέφαλό τους με την πλέον συστηματική πλύση εγκέφαλου των «τελευταίων» 53 ετών ελληνικής τηλεόρασης. Διαθέτει – η μερίδα αυτή της αστικής τάξης– τεράστια παρεμβατική δύναμη σε θέματα πολιτισμού, επιστήμης, παιδείας χρησιμοποιώντας την έξυπνη μέθοδο του Sponsoring, ταυτόχρονα δε είναι εφοδιασμένη και με ένα ευρύτατο επιτελείο «οργανικών διανοουμένων» Πανεπιστημιακής χροιάς, ειδικότερα «αριστερο/προοδευτικής» προέλευσης μέσω των οποίων ελέγχει μεγάλα στρώματα της μορφωμένης μεσαίας τάξης και ειδικότερα της νεολαίας.
Χαρακτηριστικά, στον χώρο των ΑΕΙ και ειδικότερα των Τμημάτων Ανθρωπιστικών Επιστημών των Ελληνικών Πανεπιστήμιων, επικρατεί ένα κακοχωνεμένο συνονθύλευμα Αγγλοσαξονικής Πανεπιστημιακής Παιδείας σε Ελληνική/Βαλκανική version, εμβαπτισμένο στον νεοελληνικό κυκεώνα της εισαγόμενης και Αμερικανόπνευστης Πολιτικής Ορθότητας. Η «προβληματική» που επικρατεί σε ευρέα στρώματα φοιτητών κυμαίνεται μεταξύ «Κουλτούρας βιασμού», «Τοξικής Αρρενωπότητας και σεξουαλικής παρενόχλησης», χωρίς να αποκλείονται «θεωρητικές αερολογίες» και «μπουρδολογικές κενότητες» άλλου τύπου. Έχεις την ψευδεπίγραφη εντύπωση, από τους χώρους εκπαίδευσης αλλά και τον τρόπο ένδυσης, έκφρασης, γλωσσολογικού πολιτισμού και ψυχαγωγίας της ελληνικής νεολαίας πως ζεις κάπου μεταξύ Ολλανδίας, Καναδά και ΗΠΑ. Ουδέν ψευδέστερον ! Ίσως σε καμμιά χώρα της Ευρώπης και πιθανόν της Μεσογείου δεν παρουσιάζεται τέτοια διάσταση μεταξύ «Βάσης» (Οικονομία και Κοινωνία) και «Εποικοδομήματος» (Μέσα Ενημέρωσης, Πολιτισμός, Ψυχαγωγία). Έχεις την εντύπωση πως μια Οικονομία και Κοινωνία που ενώ βασίζεται σε Βαλκανικά, Μικρασιατικά και Προ/Καπιταλιστικά δεδομένα σε μεγάλο βαθμό, αντίθετα «ενημερώνεται», ψυχαγωγείται και «καλλιεργείται» με δεδομένα «Ανεπτυγμένου Καπιταλισμού». Και μάλιστα, ένας ολόκληρος καλά οργανωμένος μηχανισμός του συστήματος, ειδικότερα στα Μέσα Ενημέρωσης και στην Πανεπιστημιακή Παιδεία προσπαθεί να μας πείσει συνεχώς για κάτι παρόμοιο. Η Ορθοδοξία θεωρείται «βυζαντινό απολίθωμα», ο Φιλορωσσισμός δείγμα καθυστερημένου εξευρωπαϊσμού, όποιος δε αμφισβητεί το Ιερατείο των ΛΟΑΤΚΙ και την Παλαιά Διαθήκη των Τρανσέξουαλ, είναι «ομοφοβικός», «τρανσφοβικός», «ακροδεξιός», πιθανότατα «πράκτορας του Πούτιν» και φυσικά πρέπει να εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερον!
Κανένας δεν σκέφτηκε να απαντήσει στα εξής ερωτήματα:
Πού ανήκει η Ελλάδα; είναι όντως «Δύση» ή μήπως όχι; Και τι σημαίνει «Δύση», εάν και εφόσον υπάρχει σαν τέτοια; Τι γίνεται με την Βαλκανική κουλτούρα και παράδοση των Νεοελλήνων αλλά και την Μικρασιατική κουλτούρα του 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων της δεκαετίας του 1920 και που σήμερα έχουν ξεπεράσει τα 3–4 εκατομμύρια; Εάν όντως η Ορθόδοξη Θρησκεία δεν παίζει ρόλο και ταυτίζεται με την «υπανάπτυξη» από τους Δυτικολάτρες και Ευρωλιγούρηδες των ξεγάνωτων τενεκέδων που αυτοαποκαλούνται «διανοούμενοι», πώς εξηγείται το φαινόμενο πως η ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έγινε βάσει θρησκεύματος και όχι βάση εθνικής καταγωγής; Με άλλα λόγια οι Τούρκοι/Τουρκόφωνοι που ήσαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί ερχόντουσαν στην Ελλάδα και οι Έλληνες/Ελληνόφωνοι που ήσαν Μουσουλμάνοι πήγαιναν στην Τουρκία. Το βασικό κριτήριο ήταν η Θρησκεία και όχι η Εθνικότητα κατά πρώτο λόγο και μάλιστα η Θρησκεία καθόριζε την Εθνικότητα! Αυτό είναι μια πρώτη απάντηση σε όσους θέλουν να μειώσουν τον ρόλο της Ορθοδοξίας για λόγους δήθεν «εξευρωπαϊσμού» λησμονώντας πως η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη αποτελεί την σπονδυλική στήλη της συνείδησης του Νεοέλληνα.
Στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1920, το 25% ή σχεδόν το 30% των Ελλήνων/Ρωμιών είχε καταγωγή από την Μικρά Ασία και προφανώς δεν διακρινόταν για την «Δυτικο/Ευρωπαϊκή» ή «Σκανδιναβική» του νοοτροπία, για να μην τρελαθούμε τελείως! Το ίδιο και οι παλιννοστούντες από την Ανατολική Ρωμυλία, Ρουμανία, Ρωσία, βαλκανικές χώρες με το τελευταίο κύμα των Ελληνοποντίων – ή «Ρωσοποντίων» – των δεκαετιών 1990 και 2000 να κλείνει τον κύκλο. Το να παριστάνει ο Ρωμιός τον «Ευρωπαίο», τον «Δυτικό» και άλλα ανέκδοτα, είναι κλασικό δείγμα «ψυχοπαθολογίας του μιμητισμού» και διαδικασία Γενιτσαροποίησης των Ιθαγενών από τους Αποικιοκράτες! Η ασθένεια της ξενομανίας του Ρωμιού υποδηλοί έλλειψη και φτώχεια αστικού πολιτισμού που εισήχθη από την Εσπερία μετά τα μέσα του 19ου Αιώνα, η δε μουσική του συμπυκνώνεται κυρίως στο Βυζαντινό Μέλος, το δημοτικό και το ρεμπέτικο όπως και η ψυχαγωγία καταλήγει στο ζεϊμπέκικο, στο χασαποσέρβικο και στα καψουροτράγουδα που αποτελούν την νεότερη, ιλουστρασιόν έκδοση των ανατολίτικων αμανέδων.
Παρόλες τις αγωνιώδεις και φρενιτιώδεις προσπάθειες των Μηχανισμών Ελέγχου και Αναπαραγωγής των Συνειδήσεων μέσω των Μέσων Ενημέρωσης και των Εκπαιδευτικών Μηχανισμών παντός είδους, για να «Δυτικοποιήσουν» πάση θυσία τον Νεοέλληνα και το ακόμη χειρότερο, να τον «Αμερικανοποιήσουν», η γενοφυλετική και πολιτιστική κληρονομιά του Ρωμιού «μυρίζει» Πόντο, Μικρά Ασία, Κρήτη, βουνά της Μακεδονίας, ομορφιές της Πελοποννήσου και των νησιών. Όσο για το ντέρτι του, τον ερωτικό του σεβντά και τα οικονομικά του σεκλέτια εκδηλώνονται κυρίως με μουσική εποχής ή εποχών, η χαμένη του «μαγκιά» με το ζεϊμπέκικο και η ομαδική του ανάταση με τα δημοτικά των πανηγυριών του καλοκαιριού.
Τέλος, η Βυζαντινή μουσική – παραμελημένη και περιφρονημένη– συμπυκνώνει την κατάνυξη της Ορθόδοξης θρηνωδίας και υμνωδίας, μιας κοινοβιακής εκδοχής «σοσιαλιστικού χριστιανισμού» που αισθάνεται μονίμως άβολα στα μουσικά καλούπια του καπιταλιστικοποιημένου Δυτικού Προτεσταντισμού και Καθολικισμού (Μην ξεχνάμε, πως ο κατεξοχήν «Χριστιανισμός του Καπιταλισμού» είναι ο Προτεσταντισμός). Η Βυζαντινή Μουσική του Ανατολικού Χριστιανισμού και η Εκκλησιαστική Δυτική Μουσική μοίρασαν τον Μουσικό κόσμο σε δυο σφαίρες, εν πολλοίς μη ομόκυκλες. Δυο μουσικές σφαίρες που αντιπροσωπεύουν δυο κόσμους και δυο ψυχολογίες, εν πολλοίς αντίθετες. Ο Νοτιοευρωπαίος, πολύ περισσότερο ο Βαλκάνιος – δεν είναι το ίδιο – αλλά και ο Μεσογειακός ή Μικρασιάτης αγκαλιάζει/αγκαλιάζεται εύκολα και η κινησιολογία των χεριών και του σώματος ταυτίζεται με τον Άλλο, πολύ γρήγορα χωρίς «επικοινωνιακές φιοριτούρες». (Πείτε μου αλήθεια, πότε αισθάνεσθε πιο άνετα, όταν είστε με ένα Ιταλό, Βαλκάνιο, Μικρασιάτη ή Άραβα ή όταν είστε με έναν Σκανδιναβό. Εάν αγκαλιάσετε αυθόρμητα και σφιχτά έναν Σκανδιναβό, πιθανόν να πάθει σοκ και να χρειαστεί ψυχανάλυση… είναι ευαίσθητα παιδιά!) Η ζεστασιά του Μεσογειακού και Βαλκάνιου είναι παροιμιώδης, ο ερωτισμός του ασύγκριτος και η γυμνότητα του σώματος φυσική και «νατουραλιστικού χαρακτήρα». Δεν έκρυβαν τους φαλλούς των Αρχαίων Ελληνικών Αγαλμάτων με σεντόνια οι Ρωμιοί όπως έκαναν οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες πριν μερικούς αιώνες. Ούτε καταφεύγουν, οι «Νότιοι», μη Δυτικοί κατ’ ουσία, στην «συμπεριφορά της πολιτικής ορθότητας» των Αμερικανο/Βρετανών όπου ο ερωτισμός ποινικοποιείται και το ερωτικό πλησίασμα θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως, όπως στους νοσηρούς στον εγκέφαλο και άρρωστους στην ερωτική ψυχή Αγγλοσάξονες Προτεστάντες. Αυτούς που θέλουν να οδηγήσουν την Ανθρωπότητα στον Γ’ Παγκόσμιο και Τελικό Πόλεμο. (Τελικά, η «ψυχική ένδεια», η «ερωτική υπανάπτυξη» και το σαδομαζοχιστικό πολεμοκάπηλο ένστικτο των Αγγλοσαξόνων συνδέονται μεταξύ τους).
Ας σκεφτεί όλα τα παραπάνω ο Έλληνας, Νεοέλληνας, Γραικός ή Ρωμιός και ας αποφασίσει εάν πρέπει να πανηγυρίσει επειδή έγινε «Διπλή Αποικία στην συσκευασία της μιας» (Αποικία Χρέους και Αμερικανική Αποικία ταυτόχρονα). Εάν «πανηγυρίσει» γιατί εκτός από χρεωκοπημένος έγινε και «Αμερικανάκι με πτυχίο» τότε είναι άξιος της μοίρας του και είναι αμετάκλητα καταδικασμένος, το έχουμε αναφέρει πολλές φορές. Εάν αντίθετα, αναζητήσει μέσα στο βαθύ του υποσυνείδητο την «φλόγα της αντίστασης» – ελπίζουμε να υπάρχει ακόμη – τότε ας το δείξει. Γιατί είναι σίγουρο πως οδεύουμε στο γκρεμό, σε παγκόσμιο, πανευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Και αν πέσουμε στο γκρεμό, δεν γυρνάμε ποτέ πίσω ζωντανοί. Λυπούμαστε.
