Του Κώστα Βαξεβάνη
Για πέμπτη χρονιά, η χώρα ζει τη «Μέρα της μαρμότας». Επαναλαμβάνεται σε λούπα, η ίδια ιστορία. Σε κάποιο σημείο της χώρας, από αμέλεια ή σκοπιμότητα, ξεσπάει φωτιά. Οι κρατικές υπηρεσίες εκκενώνουν τις περιοχές, ενώ οι φλόγες καίνε δάση, σπίτια, περιουσίες και συνήθως καταλήγουν να σβήνουν από μόνες τους στη θάλασσα.
Σε λιγότερο από 24 ώρες, στη Σαρωνίδα και τα Δερβενοχώρια, είναι πιθανόν να έχουν καεί κοντά στα 50.000 στρέμματα δάσους. Ενώ είναι σε εξέλιξη η καταστροφή και αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά η ανεπάρκεια της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τη φωτιά, το επιχείρημα είναι το ίδιο των τελευταίων πέντε «ευτυχώς δεν υπάρχουν ανθρώπινα θύματα».
Ενδεχομένως στα αυτιά του κόσμου, αυτό να ακούγεται ως κάτι που αποτελεί πράξη μέγιστης ευθύνης. Αφού το ύψιστο αγαθό είναι η ζωή του ανθρώπου, τότε η κυβέρνηση λειτουργεί επιτυχώς γιατί προστατεύει την ανθρώπινη ζωή. Δηλαδή ο Μητσοτάκης νοιάζεται για τον άνθρωπο και τη σωτηρία του.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Μητσοτάκης δεν νοιάζεται για τον άνθρωπο, αλλά για την επικοινωνιακή του τακτική. Επειδή στην καταστροφή στο Μάτι, η τακτική του ήταν να χρησιμοποιήσει τους νεκρούς εναντίον των αντιπάλων του, ανεξάρτητα από κάθε άλλη παράμετρο που οδήγησε σε αυτή την κόλαση, εκ των πραγμάτων μετέτρεψε την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς ως καταμέτρηση νεκρών. Αν δεν υπάρχουν νεκροί, τότε όλα είναι καλά. Ο πρωθυπουργός δεν έχει ευθύνες και οι κατεστραμμένοι από τις φλόγες οφείλουν να λένε και ευχαριστώ.
Κατ αρχήν το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους δεν μπορεί να είναι ένα κοντέρ νεκρών. Μια κυβέρνηση, οφείλει να προστατεύει τον άνθρωπο συνολικά. Δηλαδή τη ζωή του, την περιουσία του, το περιβάλλον και τις συνθήκες διαβίωσής του.
Κάθε πολίτης καταβάλει φόρους για να μπορεί να εξασφαλίζει αυτή την προστασία. Και η κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένη να καταρτίζει έγκαιρα σχέδιο προστασίας που θα εξασφαλίζει την προστασία.
Αν το μοναδικό ζητούμενο είναι η «διάσωση της ζωής», τότε για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι είναι επιτρεπτό να δουλεύουν σε μια επιχείρηση σαν δούλοι, αρκεί να μην πεθαίνουν. Κανένα σύγχρονο και δημοκρατικό κράτος όμως, δεν μπορεί να θεσπίσει κανόνες με τέτοιο κριτήριο, δηλαδή αφού δεν πεθαίνουν οι εργαζόμενοι, επιτρέπεται κάθε άλλη παρεκτροπή και παρανομία, ακόμη και η δουλεία.
Η πρακτική της κυβέρνησης είναι αυτή ακριβώς. Προτάσσει την δια εκκένωσης προστασία της ζωής και τα υπόλοιπα κάρβουνο να γίνουν.
Η κυβέρνηση σε κάθε χώρα προστατεύει τη χώρα και τους πολίτες από κάθε πιθανό κίνδυνο και καταστροφή. Αν το έργο της σε καταστάσεις φωτιάς, πλημμύρας ή πολέμου είναι οι…εκκενώσεις, τότε δεν χρειάζονται ούτε έργα προστασίας, ούτε αμυντικά συστήματα. Αν κάποιος επιτεθεί στη χώρα απλώς θα εκκενώσουμε.
Η προσπάθεια του Μητσοτάκη να προστατεύσει το επικοινωνιακό του αφήγημα και όχι την χώρα, καταστρέφει τα πάντα. Το χειρότερο είναι ότι σε μερικούς μήνες, θα δείξει ο ίδιος τα καμένα στο χάρτη που προέκυψαν από την πολιτική του και θα πει ότι χρειάζεται αποτελεσματική πυρόσβεση και γι αυτό θα την παραδώσει στους ιδιώτες. Άλλωστε το ίδιο κάνει με την Παιδεία και την Υγεία.
Στο μοναδικό που έχει δίκιο ο Μητσοτάκης, είναι ότι παρέλαβε καμένη γη από τον προηγούμενο. Τον εαυτό του.
