Του Γιώργου Λακόπουλου
Και ένα παιδί -σαν αυτά με τα οποία στήνει συνεντεύξεις- θα μπορούσε να αποδομήσει την προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να στηρίξει το εργασιακό νομοσχέδιο που εμφανίσθηκε στη Βουλή με την υπογραφή του Κ. Χατζηδάκη και υπερψηφίσθηκε μόνο από τη ΝΔ μετά πολλών επαίνων.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το χαρακτήρισε «φιλεργατικό» και οι βουλευτές του δήλωσαν ενθουσιασμένοι. Άλλος έλεγε ότι «θα μειώσει το χρόνο μετακινήσεων» και άλλος ότι βασίζεται στις αρχές του… Μπακούνιν.
Ο ίδιος εμφανίσθηκε στοιχειωμένος από το…1993, όταν ο πατέρας του έχασε την πρωθυπουργία από την Αποστασία Σαμαρά. Αλλά στην ουσία είχε ήδη αποκαθηλωθεί κυρίως από την πολιτική του στα εργασιακά θέματα- πολύ ηπιότερη από την σημερινή κατάργηση δικαιωμάτων.
Για να επιμένει ότι «ο Τσίπρας δεν μπορεί να γίνει Παπανδρέου» προφανώς αυτό ακριβώς βλέπει να του εργάζεται και το ξορκίζει.
Ψέματα και παραπλάνηση
Τα επιχειρήματα με τα οποία προσπάθησε να σταθεί στη Βουλή ο Μητσοτάκης κινήθηκαν ανάμεσα στην παραπλάνηση και το καθαρό ψεύδος. Ας δούμε κάποιες απόψεις του:
«Ο εργαζόμενος που στη βιομηχανία θα έχει τη δυνατότητα να κάνει 150 ώρες υπερωρίες, αντί για τις 96 που θα μπορούσε να κάνει μέχρι σήμερα, θα πληρωθεί περισσότερο, με το ποσοστό το οποίο ορίζει ο νόμος για την υπερωριακή απασχόληση».
Αυτό που κρύβει είναι ότι το ύψος της πληρωμής ανά ώρα μειώνεται.
«Ακούγοντας την κα Γεννηματά να υπεραμύνεται μιας μεταρρύθμισης η οποία έρχεται από το 1982 και να λέει πόσο σημαντική ήταν για εκείνη την εποχή, δεν μπορώ να μην προβληματίζομαι για το πώς είναι δυνατόν να συγκρίνουμε την Ελλάδα και τον κόσμο του 2021…. όταν πια οι νέοι μας δουλεύουν, πολλοί από έναν υπολογιστή, από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου ενδεχομένως».
Η Αλλαγή σημαίνει ότι ο εργαζόμενος πρέπει να έχει λιγότερα δικαιώματα σήμερα; Ή έχει λιγότερες ανάγκες. Να μήπως διεκδικεί λιγότερο; Η νομοθεσία του 1982 αποκατέστησε διόρθωσε αδικίες δεκαετιών. Η σημερινός νόμος τις επαναφέρει.
Ότι κάποιοι εργάζονται από υπολογιστή δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται οι χειρώνακτες. Η κυβέρνηση με πρόσχημα τους πρώτους αφαιρεί δικαιώματα από τους δεύτερους.
«Ο κάθε εργαζόμενος μπορεί να διευθετεί ο ίδιος το χρόνο δουλειάς του. Έτσι, αν το επιθυμεί ο ίδιος θα μπορεί να εργαστεί ως δύο ώρες περισσότερο. Αυτές θα μεταφράζονται σε πρόσθετη άδεια, ώστε να μπορεί να ρυθμίζει καλύτερα τις προσωπικές του ανάγκες».
Αυτός είναι ο ορισμός της «αμοιβής με ρεπό» που αρνείται ο Χατζηδάκης. Αλλά αυτό που δεν λέει ο Πρωθυπουργός είναι τι γίνει αν «δεν το επιθυμεί « ο εργαζόμενος. Όσο για την «προσωπική ζωή» των εργαζομένων, δεν έχει ιδέα.
«Ο νόμος φέρνει εξίσωση των εργατοτεχνιτών με τους υπαλλήλους ως προς την αποζημίωση λόγω απόλυσης».
Ναι, αλλά διευκολύνει τη απόλυση και για τους δυο.
«Θεσπίζει για πρώτη φορά άδεια πατρότητας 14 ημερών με αποδοχές. Ο νέος πατέρας θα προστατεύεται από απόλυση επί ένα εξάμηνο»
Αφού του δυσκολεύει τις προϋποθέσεις να γίνει πατέρας, αν γίνει του δίνει και δυο εβδομάδες άδεια.
«Η νόμιμη επιπλέον απασχόληση αυξάνεται σε 150 ώρες ετησίως. Με τις ανάλογες, βεβαίως, προσαυξήσεις στην αμοιβή των εργαζομένων. Όταν θα υπάρξει υπέρβαση αυτού του ορίου, οι υπερωρίες θα αποζημιώνονται με βάση το 120% του κανονικού ωρομισθίου, αντί του 80% σήμερα»
Κατ’ αρχάς η ρύθμιση παράγει ανεργία. Γιατί να προσλάβει προσωπικό μια επιχείρηση, όταν μπορεί να ελαστικοποιεί το χρόνο εργασίας του προσωπικού της και να το απασχολεί 150 ώρες το χρόνο περισσότερο;
Όσο για την υπεραμοιβή του εργαζομένου αν περάσει τις 150 ώρες ,ο επιχειρηματίας απλώς δεν θα τις περνάει. Ποιος αντέχει περισσότερο; Θα του μείνουν στα χέρια οι άνθρωποι.
Ο συνδικαλισμός είναι «δημοκρατικός» όταν δεν υπάρχει
«Στο εξής θα λειτουργούν Κυριακή και στην Ελλάδα όποιες επιχειρήσεις λειτουργούν και στην υπόλοιπη Ευρώπη».
Γιατί άραγε δεν τι αναφέρει αυτές τις επιχειρήσεις; Και από την Ευρώπη αυτό βρήκε να αντιγράψει;
«Τις τομές ολοκληρώνει η δημοκρατική διαφάνεια στο σημερινό σκοτεινό λαβύρινθο του συνδικαλισμού, με μέτρα που τον επαναφέρουν στον αληθινό του ρόλο…. Όταν μία απεργία απορρίπτεται από το δικαστήριο, δεν θα μπορεί να επιστρέφει “από το παράθυρο” με άλλη απόφαση δευτεροβάθμιου σωματείου. … Δεν θα πνίγονται οι Δήμοι στα σκουπίδια, δεν θα μένουν χωρίς συγκοινωνίες όλοι οι πολίτες όταν ένα σωματείο διεκδικεί κάποιο αίτημα».
Με άλλα λόγια ο συνδικαλισμός είναι «δημοκρατικός» όταν δεν υπάρχει και οι απεργίες καλοδεχούμενες όταν δεν γίνονται. Ο πρωθυπουργός προβάλει ότι οι εργοδότες είναι περισσότερο φίλοι και σύμμαχοι των εργαζομένων από τα συνδικάτα. Κηρύσσει το τέλος της αλληλεγγύης λέγοντας πως είναι άλλο η κοινωνία και άλλο ένας κλάδος που απεργεί.
«Είναι μύθος ότι καταργείται το 8ωρο». Όποιος το λέει καταργεί την ελληνική γλώσσα, γιατί η προστασία του 8ωρου αναφέρεται ρητά στο άρθρο 55 του νομοσχεδίου»
Ασφαλώς δεν το καταργεί. Παραμένει ενταγμένο στο… δεκάωρο.
«Είναι μύθος ότι καθιερώνονται οι ατομικές συμβάσεις. Λίγο δύσκολο να καθιερωθεί κάτι το οποίο είναι ήδη καθιερωμένο, γιατί ατομικές συμβάσεις υπάρχουν, όπως υπάρχουν και συλλογικές συμβάσεις».
-Ασφαλώς υπάρχουν. Το θέμα είναι η ευχέρεια του εργοδότη να επιλεγεί. Και βέβαια δεν θα επιλεγεί τη σύμβαση που θα διαπραγματευθεί με το σωματείο.
Η «άλλη» Νέα Δημοκρατία
Η παρουσία του Πρωθυπουργού στη Βουλή συνοδεύτηκε με δυο ανέκδοτα:
«Ξεχωρίζω τις έντονες επιφυλάξεις του ΣΕΒ» και «ο νόμος θα δημιουργήσει πολλές και καλές θέσεις εργασίας».
Αλλά είχε και μια αθλιότητα σε βάρος της μνήμης του Μιχάλη Παπαγιαννάκη- τον οποίο και άλλη φορά πρόβαλε σαν… οπαδό του- αν και είναι αμφίβολο αν ήξερε ποιον ήταν. Προφανώς γιατί ο «αριστερός» λογογράφος του έχει ξεπεράσει τα όρια της αχρειότητας.
Είναι ύβρις να λέει ο Μητσοτάκης ότι «η σκέψη του Παπαγιαννάκη, συναντιέται με τις περισσότερες επιλογές αυτού του νομοσχέδιο».
Αν μη τι άλλο, γιατί οι σκέψεις υπάρχουν αποτυπωμένος στην αρθρογραφία του στο «Βήμα», για αντίστοιχα νομοθετήματα του πατρός Μητσοτάκη.
ΥΓ: Είχε και μια αναγγελία η ομιλία Μητσοτάκη: την κατάργηση της ΝΔ. Το είχε καθαρά:
«Δεν υπάρχει αυτή η Νέα Δημοκρατία που αντιμάχεστε. Είναι μία άλλη Νέα Δημοκρατία».
