Η Πυθία καταγράφει
Αναγνώστριες και αναγνώστες μου. Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Τίποτα δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση σε όσα θα συμβούν από εδώ και πέρα μετά τον πολιτικό σεισμό των ευρωεκλογών της περασμένης Κυριακής και τη συντριβή του πολιτικού απατεώνα Μητσοτάκη. Κυρίως δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ο αμοραλισμός τμήματος του πολιτικού προσωπικού.
Οι περισσότεροι θα αναζητήσουν τρόπους να διασωθούν. Να, όπως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος είχε βάλει ως στόχο τη δεύτερη θέση και απέτυχε ή οι αποστάτες του ΣΥΡΙΖΑ που συγκρότησαν το θλιβερό πολιτικό μόρφωμα της Νέας Αριστεράς που δοκίμασε την αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος. Οι τελευταίοι επιλέγουν με συνέπεια το δρόμο του αυτοεξευτελισμού καθώς, αφού πρώτα έκλεψαν τις έδρες από τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο εξελέγησαν, δεν τις παραδίδουν ούτε μετά τη συντριβή τους, που καθιστά απολύτως διακριτή την αναντιστοιχία του εκλογικού ποσοστού της Νέας Αριστεράς με την κοινοβουλευτική δύναμη του μορφώματος.
Όμως, η ξεφτίλα δεν έχει τέλος. Ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Η πολιτική και ηθική κατρακύλα δεν έχει τέλος. Ακούγεται ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης ετοιμάζει πρόταση για συγχώνευση των δύο κοινοβουλευτικών ομάδων. Έτσι και ο ίδιος θα γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι αποστάτες θα αποκτήσουν λόγο ύπαρξης.
Αντιγράφω από τον Βασίλη Σκουρή στο dnews.gr:
Πρόταση του Νίκου Ανδρουλάκη για τη συγκρότηση κοινής Κοινοβουλευτικής Ομάδας ΠΑΣΟΚ και Νέας Αριστεράς ώστε ταυτόχρονα να είναι και αξιωματική αντιπολίτευση;
Το παρασκήνιο αποκαλύπτει με άρθρο του στο Dnews o δημοσιογράφος Ανδρέας Παπαδόπουλος, αναφέροντας επίσης πως μετά από 50 χρόνια ζωής το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να κλείνει τον κύκλο του.
Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά στο άρθρο του:
Από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών προκύπτουν δυο μεγάλα ζητήματα. Το ένα είναι η δεινή ήττα της ΝΔ και το άλλο η ανάγκη για ανασύνθεση της κεντροαριστεράς. Εν πολλοίς οι εξελίξεις στο γήπεδο των προοδευτικών δυνάμεων θα καθορίσουν και την τύχη της κυβέρνησης, καθώς φαίνεται πως το ρολόι έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα για την ΝΔ. Υπό την προϋπόθεση, όμως, να υπάρξει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.
Και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς ευρύτερες συνεργασίες. Εδώ είναι που περιπλέκεται η κατάσταση διότι υπάρχει ο «παράγοντας Κασσελάκης». Από το κόμμα του κ. Κασσελάκη δεν μπορεί να υπάρξουν προσδοκίες. Η παρουσία του τελευταίου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανασταλτικός παράγοντας για οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση. Κατά συνέπεια θα πρέπει να αναμένουν όλοι τις διεργασίες που διαφαίνεται ότι θα υπάρξουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως αν θα προκύψουν φυγόκεντρες δυνάμεις.
Εκ των πραγμάτων, τα περισσότερα φώτα στρέφονται πάνω στο ΠΑΣΟΚ, ιδίως μετά την διακηρυκτική δήλωση που έκανε ο Νίκος Ανδρουλάκης το ίδιο το βράδυ των ευρωεκλογών. «Θα πάρω όλες τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες διαλόγου με τις δημιουργικές αλλά πάνω από όλα πραγματικές προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας», σημείωσε χαρακτηριστικά. Και πρόσθεσε: «Προτεραιότητά μας είναι πριν τις επόμενες εθνικές εκλογές να έχουμε διαμορφώσει την εναλλακτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας».
Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, ο κ. Ανδρουλάκης θα ανακοινώσει άμεσα τον οδικό χάρτη που έχει κατά νου. Είναι σαφές ότι οι πρωτοβουλίες του αφορούν πρωτίστως την πλευρά της Νέας Αριστεράς. Παρά το δυσμενές αποτέλεσμα για το κόμμα του κ. Χαρίτση, εκπροσωπούν ένα υπαρκτό ιδεολογικό ρεύμα, έχουν προγραμματικές επεξεργασίες αλλά και ένα αξιόλογο δυναμικό. Και κυρίως έχουν πολιτικότητα που σπανίζει.
Οι δυο χώροι πρέπει άμεσα να έρθουν σε συνεννόηση, τουλάχιστον σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Mε γενναίες κινήσεις, που θα έχουν απτό αποτέλεσμα και θα αλλάξουν τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς…
Το ερώτημα, όμως, παραμένει τι θα συμβεί με το ΠΑΣΟΚ. Και εδώ τα πράγματα χρήζουν των κατάλληλων ερμηνειών και κοινωνικών επεξεργασιών.
Τα τελευταία 12 χρόνια το ΠΑΣΟΚ έχει κάνει τα πάντα. Ανέδειξε πρώτα στην ηγεσία του τον πλέον ευφυή πολιτικό, τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ακολούθως επέλεξε με πιο συναισθηματικούς και κομματικούς όρους την Φώφη Γεννηματά. Και τα τελευταία χρόνια τον Νίκο Ανδρουλάκη, κάνοντας μεγάλη ανανέωση με ένα φρέσκο και άφθαρτο πρόσωπο. Ταυτόχρονα έγιναν προσπάθειες με τη συγκρότηση της Ελιάς, με τη δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, με την διαμόρφωση του ΚΙΝΑΛ.
Κοινώς έγιναν όλα όσα μπορούσαν να γίνουν. Ναι μεν επιβίωσε κοινοβουλευτικά, αλλά ούτε μεγάλη δυναμική κατάφερε να αναπτύξει ούτε φυσικά να γίνει κυρίαρχος πόλος. Τι δηλοί αυτό; Πως δεν είναι θέμα προσώπων αλλά φορέα. Όσο στενάχωρο και αν είναι για τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους αλλά και τα ιστορικά στελέχη του, θα πρέπει να αντιληφθούν πως η ψήφιση του πρώτου και δεύτερου μνημονίου αλλά και η συνεργασία με την ΝΔ και τον ακραίο λαϊκιστική και εθνικιστή Αντώνη Σαμαρά έχει προκαλέσει ένα ολοκληρωτικό χτύπημα στο ΠΑΣΟΚ. Το έκανε να διαρρήξει τις σχέσεις του με τα παραδοσιακά στρώματα που τον στήριζαν, με τα προνομιακά του ακροατήρια. Ταυτόχρονα η επιμονή στο να ζει το κόμμα αυτό με την ανάμνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και τα περασμένα μεγαλεία, δεν το βοηθούν να επαναπροσεγγίσει νέα κοινά, να διεισδύσει στις νεότερες ηλικίες, να ατενίσει διαφορετικά το μέλλον.
Μοιάζει μάλλον πιθανό το ΠΑΣΟΚ, που συμπληρώνει φέτος μισό αιώνα ζωής, να έχει κλείσει τον κύκλο του. Αυτό δεν σημαίνει ούτε απόρριψη της ιστορίας του, ούτε απαξίωση της τεράστιας συμβολής του στις μεγάλες αλλαγές που έγιναν στη χώρα. Αντιθέτως, τις περισσότερες από αυτές τις πιστώνεται.
Όμως, τώρα είναι η ώρα για κάτι άλλο. Κάτι καινούργιο, φρέσκο, υπερβατικό και προοδευτικό. Διότι η λογική «ελάτε στο ΠΑΣΟΚ» δεν είναι ελκυστική για καμία από τις υπόλοιπες δυνάμεις, άσε, δε, που σε αυτή την περίπτωση θα αναλώνονται στις διαφορές του παρελθόντος και δεν θα βρεθεί άκρη.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης φρονώ πως έκανε όλα όσα ήταν δυνατά σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Τώρα αυτή τη συζήτηση πρέπει να την ανοίξει στο εσωτερικό του κόμματός του. Και έτσι θα κοπάσουν και διάφοροι μωροφιλόδοξοι που νομίζουν πως θα γίνουν αρχηγοί, ενώ δεν έχουν καταθέσει μισή πολιτική πρόταση.
Πρέπει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ να ξανασυζητήσει μετά από πάρα πολλά χρόνια ιδεολογικά. Να σμίξει με τα συνδικάτα, τον κόσμο της εργασίας. Δεν γίνεται σοσιαλδημοκρατία χωρίς αυτούς τους πυλώνες. Να αποκτήσει σχέση με τους ανθρώπους της διανόησης, της ακαδημαϊκής κοινότητας, των τεχνών, της πρωτοπορίας. Να έρθει σε επαφή με τα νέα ρεύματα, ιδίως αυτά της οικολογίας. Και εδώ μπορεί και πρέπει να συνομιλήσει με τον Κόσμο του κ. Κόκκαλη.
Ταυτόχρονα να προχωρά η ώσμωση με την Νέα Αριστερά και να έχει το ένα βλέμμα στραμμένο στον ΣΥΡΙΖΑ και τι στάση που θα κρατήσουν μια σειρά από στελέχη του.
Χρόνος για ουσιαστικές πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες υπάρχει. Αντιθέτως δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για καθυστερήσεις και μετατόπιση των αποφάσεων στο απώτερο μέλλον.
