Του Γιώργου Λακόπουλου
Όπως όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε, ασκώντας προνόμιο να κρατήσει την έδρα του ΠΑΣΟΚ στην Α’ Θεσσαλονίκης, από τις τρεις επιλογές που είχε.
Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, το είδος της επιλογής περιέχει συμβολισμούς και αποκαλύπτει αντιλήψεις και προθέσεις.
Όταν στην ίδια εκλογική περιφέρεια κράτησαν την έδρα ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος – από τις δυο επιλογές που είχαν τότε, υπήρχαν θεμιτοί λόγοι.
Για τον Παπανδρέου, η Θεσσαλονίκη ήταν ιστορική μήτρα του ΠΑΣΟΚ. Για τον Βενιζέλο, ήταν η μόνη έδρα του κόμματος και η εκλογική του περιφέρεια.
Και στις δύο περιπτώσεις, η Εύα Καϊλή που έμεινε εκτός Βουλής, δεν ήταν στέλεχος ιδιαίτερου βεληνεκούς.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τη – διόλου έντιμη – έκπληξη που επιφύλαξε ο Ανδρουλάκης στον Χάρη Καστανίδη, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με πολιτικό ύψος του υπερβαίνει τους άλλους δυο που κρατάει στη Βουλή η προεδρική επιλογή.
Επιπλέον, στερώντας από τη Θεσσαλονίκη τον εκλεγμένο βουλευτή του κόμματός του, την αφήνει χωρις πραγματική εκπροσώπηση από το ΠΑΣΟΚ.
Στην επιλογή Ανδρουλάκη, είναι φανερή η υπολανθάνουσα νοοτροπία εξόντωσης ενός ανταγωνιστή του για την ηγεσία.
Στερεί την έδρα από κάποιον που την κερδίζει μονίμως, προσθέτοντας και την προσωπική του σχέση με την πόλη, επειδή στο κόμμα δεν έχει συμπεριφορά υποτακτικού.
Δεν θα μπορούσε. Έχασε υφυπουργείο δέκα ημερών από τον Ανδρέα Παπανδρέου, επειδή είπε με θάρρος τη γνώμη του..
Πήγε απέναντι στον Κώστα Σημίτη και υπέβαλε παραίτηση αρνούμενος να υπογράψει ως υπουργός, καθ’ υπόδειξη, συμβάσεις.
Υπήρξε στον δημόσιο βίο ως το αντίθετο του σημερινού επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, σε ζητήματα ύφους και αντίληψης για τον ρόλο του πολιτικού.
Ο Ανδρουλάκης δεν τον θέλει στην Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν θέλει τον «παιδαγωγικό» χαρακτήρα της πολιτικής διαδρομής του.
Αδιαφορεί για την πληρότητα της κοινοβουλευτικής παρουσίας του και το ΠΑΣΟΚ χάνει έναν από τους διαχρονικά καλυτέρους αγορητές του.
Με την απομάκρυνσή του, ο Ανδρουλάκης δείχνει στοιχεία του χαρακτήρα του και την πολιτική ποιότητα της ηγεσίας του: Εξοβελίζει ένα υπολογίσιμο κοινοβουλευτικό μέγεθος, για να εξοβελίσει αυτά που εκπροσωπεί και τις πολιτικές θέσεις του.
Ο Καστανίδης έχει καθαρή θέση στο σκάνδαλο των υποκλοπών, χωρίς τα κενά του Ανδρουλάκη και απορρίπτει εξαρχής το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Μητσοτάκη.
Πρόκειται για θυσία που εξυπηρετεί επιδιώξεις που διευκολύνουν το είδος της αντιπολίτευσης, που είναι συμβατή με την επικυριαρχία Μητσοτάκη.
Από το περιβάλλον Ανδρουλάκη διαρρέουν ότι τον Ιούνιο ενδεχομένως δεν θα κρατήσει την ίδια έδρα.
Εδώ υποκρύπτεται η μεθόδευση: Προσδοκά ότι στη θέση του Καστανίδη θα εκλεγεί στέλεχος της ομάδας του.
Αυτό προσθέτει και τη διάσταση του ήθους στην απόφαση.
