Του Μανώλη Κοττάκη
Την επομένη των νικηφόρων εθνικών εκλογών του Ιουλίου ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης άρχισε κύκλο τηλεφωνημάτων με μέλη της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας τα οποία ήθελε να εντάξει στη νέα κυβέρνηση. Μεταξύ αυτών και ο Θόδωρος Ρουσόπουλος. Ο βουλευτής Βόρειου Τομέα της Νέας Δημοκρατίας είχε διατελέσει στο παρελθόν υπουργός Επικρατείας του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.
Η εκλογή του στο βουλευτικό αξίωμα για δεύτερη συνεχή φορά, αυτή τη φορά όχι ως μέλος του ψηφοδελτίου Επικρατείας, όπως στο παρελθόν, αλλά απευθείας από τον λαό, είχε διαγράψει όλο το μαύρο σύννεφο που είχε εγκατασταθεί πάνω του από γνωστά κέντρα αμέσως μετά τις εκλογές του 2009. Τότε που εξαπολύθηκε μια συντονισμένη προσπάθεια από το εσωτερικό και το εξωτερικό για να ισοπεδωθεί κάθε πολιτικός που είχε σταθεί δίπλα στον πρώην πρωθυπουργό, το όνομα το οποίου έπρεπε να διαγραφεί από την πολιτική ζωή της χώρας.
Οι επιθέσεις ακόμα και μετά τις εκλογές εκείνες ήταν τόσο ανελέητες, ώστε εφημερίδες όπως το «Πρώτο Θέμα» του Θέμου Αναστασιάδη εξαπέλυαν προσωπικές επιθέσεις με κτυπήματα κάτω από τη ζώνη τόσο κατά του Καραμανλή όσο και τα κατά του Ρουσόπουλου και λοιπών υπουργών της Νέας Δημοκρατίας. Προς παραδειγματισμό για το τι παθαίνει ένας πρωθυπουργός όταν ανοίγει μέτωπο με τη διαπλοκή και όταν κάνει ανοίγματα σε τρίτες χώρες χάριν του εθνικού συμφέροντος.
Για την Ιστορία, μάλιστα, αξίζει να αναφέρει κανείς ότι ο Θέμος Αναστασιάδης επισκέφθηκε μυστικά αργότερα στο γραφείο του στην οδό Παναγή Κυριακού τον Κώστα Καραμανλή και του έκανε μία εξομολόγηση δίκην συγγνώμης.
Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος, λοιπόν, επανεκλεγείς δεύτερη φορά απευθείας από τον λαό, είχε περάσει τις εξετάσεις του γιου του Βασίλη και της κόρης του Αννας, οι οποίοι ως έφηβοι είχαν ζήσει με ένταση και φόρτιση το μπούλινγκ που υπέστη ο πατέρας τους εκείνη την περίοδο. Δικαιολογημένα έβλεπαν την εκλογή του ως αποκατάσταση του οικογενειακού ονόματος. Το πρωί λοιπόν της επομένης τον εκλογών ο Ρουσόπουλος είδε στο κινητό του το όνομα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Εχοντας την εμπειρία των ανασχηματισμών που διαχειρίστηκε στο Μέγαρο Μαξίμου ως κυβερνητικός εκπρόσωπος στο παρελθόν, υπέθεσε βασίμως ότι, για να τον καλεί ο πρωθυπουργός, θα του πρότεινε θέση υπουργού στο κυβερνητικό σχήμα. Ετσι είθισται. Τις θέσεις των υφυπουργών στη συγκρότηση κυβερνήσεων διαχειρίζονται συνήθως στενοί συνεργάτες των πρωθυπουργών, οι οποίοι τους ειδοποιούν για την ορκωμοσία τους.
«Σου έχω μια δύσκολη και ενδιαφέρουσα αποστολή!» έκανε την εισαγωγή ο πρωθυπουργός και αμέσως μετά πρόσθεσε: «Θα αναλάβεις υφυπουργός για τον απόδημο Ελληνισμό». Ο Θόδωρος πάγωσε. Δεν υποτιμούσε τους αποδήμους. Ηξερε όμως ότι ο συνταγματάρχης στην πολιτική δεν γίνεται ποτέ λοχίας. Αξίωμα. Αφού ξεπέρασε την αρχική έκπληξη, είπε στον κύριο Μητσοτάκη τα εξής: «Πρόεδρε, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμητική πρόταση, αλλά δεν μπορώ να την αποδεχθώ Από υπουργός δεν γίνεσαι υφυπουργός! Σας υπόσχομαι όμως ότι δεν θα πω πουθενά ότι μου κάνατε πρόταση και την απέρριψα, γιατί είναι λάθος να δίνεται η εικόνα προς τα έξω ότι ένας βουλευτής απορρίπτει την πρόταση ενός πρωθυπουργού». Και έκλεισαν το τηλέφωνο.
Λίγες μέρες μετά ο Ρουσόπουλος διάβασε έκπληκτος σε σαββατιάτικη εφημερίδα ότι του προτάθηκε να γίνει υφυπουργός και το απέρριψε. Αν δεν το είχε διοχετεύσει ο ίδιος προς τα έξω, τότε ποιος θα μπορούσε να το είχε κάνει; Η απορία του λύθηκε το φθινόπωρο. Ευρισκόμενος σε κοινωνική εκδήλωση στην Κρήτη, πληροφορήθηκε από τον εκδότη της εφημερίδας ότι του είχε τηλεφωνήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και του είπε μεταξύ άλλων ειρωνικά: «Να σου πω και ποιοι μου αρνήθηκαν να μπουν στην κυβέρνηση, δηλαδή ο εξής ένας: ο Ρουσόπουλος». Στην αντίληψη του πρωθυπουργού το «όχι» έπρεπε να τιμωρηθεί με δημοσιότητα. Σε έναν πρίγκιπα δεν λες ποτέ όχι!
Τη στιγμή εκείνη ο πρώην υπουργός κατάλαβε ότι εμπιστοσύνη στον πρωθυπουργό είναι δύσκολο να έχει κανείς. Οτι στόχος του κυρίου Μητσοτάκη ήταν να διασύρει τους υπουργούς του Καραμανλή ως υφυπουργούς του, ως ανθρώπους που πωλούν την ψυχή τους στον διάβολο για την εξουσία, και μετά να τους αποβάλει από το σχήμα ως αποτυχημένους. Το ίδιο σχεδίαζε και με τον Ευριπίδη Στυλιανίδη, τον οποίο βολιδοσκοπούσαν τρίτα πρόσωπα μέσω διαρροών αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές, με στόχο να γίνει… υφυπουργός Μακεδονίας – Θράκης άνευ αρμοδιοτήτων, υφυπουργός της Νίκης Κεραμέως.
Ο πρώην υπουργός Παιδείας, Εσωτερικών και Μεταφορών… υφυπουργός. Εκείνος αρνήθηκε, φυσικά, και διεμήνυσε σε όσους σχεδίαζαν να του κάνουν τέτοια πρόταση να την ξεχάσουν για να μην πει ένα άβολο «όχι». Στην περίπτωση αυτή ο πρωθυπουργός δεν σήκωσε καν το τηλέφωνο. Η μνησίκακος αυτή η στάση που έχει ως αποτέλεσμα τη διάρρηξη κάθε πιθανότητας δημιουργίας δεσμού εμπιστοσύνης μεταξύ βουλευτών και πρωθυπουργού δεν περιορίζεται μόνο στο γεγονός της συγκρότησης της κυβέρνησης.
Ο κύριος Μητσοτάκης αποστρέφεται σταθερά τις αρχές του ιδρυτή της παράταξης Κωνσταντίνου Καραμανλή και χρησιμοποιεί το όνομά του αλλά και των επιγόνων του κάθε φορά που βρίσκεται σε πολιτική δυσκολία. Ενώ ως πρωθυπουργός έφτασε το καλοκαίρι του 2019 να εκδώσει μήνυμα με τη σφραγίδα του κόμματος με το οποίο ισχυρίστηκε ότι «η δημοκρατία το 1974 ήρθε στην Ελλάδα με το αεροπλάνο», χωρίς να κάνει την παραμικρή αναφορά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή (μνησικακία επειδή ο Εθνάρχης δεν περιέλαβε τον πατέρα του στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας), τώρα που ζορίζεται ανέθεσε στον κύριο Σκέρτσο να χρησιμοποιεί τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για να πείσει τους βουλευτές να ψηφίσουν τον γάμο τον ομοφύλων. Ο αμοράλ!
Το ίδιο ισχύει και για τον Κώστα Καραμανλή. Οταν εκείνος έκανε τη γνωστή δήλωση στα Ανώγεια για τις υποκλοπές, έβαλε όλο τον στρατό στα μέσα ενημέρωσης και σε εφημερίδες να τον ειρωνευτούν. Μόλις όμως ζορίστηκε από το σφυροκόπημα Αντώνη Σαμαρά και θέλησε να σπάσει το μέτωπο των δύο πρωθυπουργών, ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και είπε στον Ανδρουλάκη ότι τη βασική ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας την έχει το ΠΑΣΟΚ που υπέγραψε το Μνημόνιο στο Καστελόριζο το 2010. Και ποιος το έκανε αυτό; Ο άνθρωπος που ακύρωσε ερώτημα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για την υπόθεση της αλλοίωσης του ελλείμματος του 2009 που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.
Τι θέλω να πω; Η εμπιστοσύνη στην πολιτική είναι πολύ μεγάλο θέμα. Δύσκολα αποκτάται, εύκολα χάνεται. Ο Ρουσόπουλος που την έχασε απέρριψε κάθε επόμενη πρόταση για αποστολή αυτοκτονίας στην κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη και προχθές εξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Μεγάλη διάκριση. Που δείχνει πως, αν έχεις την τόλμη να κλείνεις όλες τις μικρές πόρτες στην πολιτική, τότε ανοίγει μια μεγάλη!
Η υπομονή ανταμείβεται. Η Ντόρα Μπακογιάννη, με την οποία συνεργάστηκε στο πλαίσιο του διεθνούς αυτού οργανισμού και στήριξε μαζί με άλλους την υποψηφιότητά του, έχει καλύτερη αίσθηση παράταξης από τον αδερφό της. Ο κύριος Μητσοτάκης όμως αμέσως μετά τις εκλογές του 2023 κάνει καθετί για να χάσει την εμπιστοσύνη που του δόθηκε. Δεν πρόκειται μόνο για μια θέση ενός υφυπουργού. (Ακόμα και ο νεαρός Κότσιρας άλλωστε, που είναι υφυπουργός Απόδημου Ελληνισμού, έχει τεθεί στο στόχαστρό του επειδή του αρνήθηκε λίγους μήνες μετά να αναλάβει ένα πόστο το οποίο δεν γνώριζε, αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού.) Πρόκειται για την εμπιστοσύνη.
Ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε κατηφορικό δρόμο μέσα στην παράταξη στο ζήτημα αυτό. Δεν είναι μόνο ότι δεν τον εμπιστεύονται βουλευτές του. Πλέον χάνει όποια εμπιστοσύνη είχαν στο πρόσωπό του και οι άλλες πτέρυγες της αντιπολίτευσης. Χθες εφημερίδες προσκείμενες στον κύριο Μητσοτάκη εμφάνισαν ως κίνηση ματ την αιφνιδιαστική ανακοίνωση της υπουργού Νίκης Κεραμέως για την επέκταση της επιστολικής ψήφου και στις εθνικές εκλογές.
Κίνηση που έχει στόχο να υφαρπάξει την ψήφο τους για να ψηφιστεί ο εκτελεστικός δρόμος του Συντάγματος με αυξημένη πλειοψηφία. Η πολιτική όμως δεν είναι χαρτοπαιξία και οι πολιτικοί δεν κερδίζουν την εμπιστοσύνη κινούμενοι πάνω στη σκακιέρα με χαρτοπαικτικούς όρους. Με άλλον τρόπο γίνονται αυτά. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Δεν ήταν ξεκάθαρη προεκλογική εξαγγελία της Νέας Δημοκρατίας και καλούνται σήμερα το υπουργικό συμβούλιο και η Κοινοβουλευτική Ομάδα να τον επικυρώσουν. Οποια κι αν είναι η εξέλιξη σε αυτά τα θέματα, το τέλος σ’ αυτές τις περιπτώσεις για τον χαρτοπαίκτη είναι γνωστό: Μένει στον άσο. Οι αρχηγίες δεν είναι μόνο χαρτιά και κόλπα. Είναι έμπνευση και συναίσθημα.
