Οι Γάλλοι ζουν εδώ καιρό μια νέα κοινωνική εξέγερση στους δρόμους κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης που φέρει την προεδρική σφραγίδα του Εμμανουέλ Μακρόν.Στο βάθος φυσικά ξεπροβάλλουν κι άλλα ζητήματα: η γενική δυσαρέσκεια στη Γαλλία για τη βαθιά κοινωνική και μισθολογική ανισότητα, τον πληθωρισμό, τα εργασιακά δικαιώματα. Οι Γάλλοι όμως έχουν μακρά παράδοση στις κοινωνικές διεκδικήσεις των δρόμων πετυχαίνοντας συχνά να ασκήσουν πραγματική πίεση στην πολιτική εξουσία και τους εργοδότες.
Η Γερμανία από την άλλη πλευρά δεν έχει μακρά ιστορία στις μαζικές, συντονισμένες απεργίες και μάλιστα σε όλη τη γερμανική επικράτεια. Σύμφωνα με έρευνα του Ιδρύματος Χανς Μπέκλερ που πρόσκειται στα γερμανικά συνδικάτα, την οποία αναπαράγει και η γερμανική ραδιοφωνία DLF, o αριθμός των εργάσιμων ημερών που χάνονται ετησίως στη Γερμανία είναι κατά πολύ χαμηλότερος σε σχέση με τις εργάσιμες που χάνονται στη γειτονική Γαλλία αλλά και το Βέλγιο: 97 στο Βέλγιο, 93 στη Γαλλία και μόλις 18 στη Γερμανία.
Οι λόγοι που διαφοροποιούν τη συχνότητα προσφυγής στην απεργία ως μέσο άσκησης πίεσης σε αυτές τις χώρες είναι πολλοί και έχουν να κάνουν τόσο με το νομοθετικό πλαίσιο και τη νομολογία που ρυθμίζει τους όρους της απεργίας σε κάθε χώρα, όσο και με την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική παράδοση της απεργίας ως μέσου πίεσης για επίτευξη συγκεκριμένων διεκδικήσεων.
«Ύστατη επιλογή» η καταφυγή στην παγγερμανική απεργία
Προβλήματα παρουσιάστηκαν ήδη από την Κυριακή – Αεροδρόμιο ΜονάχουΠροβλήματα παρουσιάστηκαν ήδη από την Κυριακή – Αεροδρόμιο Μονάχου
Προβλήματα παρουσιάστηκαν ήδη από την Κυριακή στο αεροδρόμιο του ΜονάχουΕικόνα: Peter Kneffel/dpa/picture alliance
H παγγερμανική απεργία σε όλα τα τρένα, σε διεθνή και περιφερειακά γερμανικά αεροδρόμια, στο σύνολο των τοπικών μέσων μαζικής μεταφοράς αλλά και σε λιμάνια και μεγάλους γερμανικούς αυτοκινητοδρόμους θεωρείται ήδη ιστορικών διαστάσεων για γερμανικά δεδομένα, καθώς επίσης προάγγελος νέων μαζικών κινητοποιήσεων.
Εδώ και καιρό τα αιτήματα μεγάλων γερμανικών συνδικάτων, όπως του Verdi που εκπροσωπεί περίπου 2,5 εκατομμύρια εργαζομένους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή του ισχυρού συνδικάτου των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους EVG, δεν έχουν ικανοποιηθεί. Ζητούν νέα συλλογική σύμβαση εργασίας και άμεση αύξηση στους μισθούς κατά 500 ευρώ μηνιαίως με επιπλέον εφάπαξ επιδόματα ύψους 2.500 ευρώ για την αντιμετώπιση της ακρίβειας. Μέχρι στιγμής οι διαπραγμεύσεις δεν έχουν ευοδωθεί. Η πλευρά των εργοδοτών συνεχίζει να θεωρεί παράλογες και υπερβολικές τις διεκδικήσεις των συνδικάτων.
Με τον πληθωρισμό όμως να κινείται ήδη στο 8,7% και τις πρόσφατες εκτιμήσεις των «Πέντε Σοφών» της Γερμανικής Οικονομίας να κάνουν λόγο για πληθωρισμό πάνω από 6% στο τέλος του 2023, τα γερμανικά συνδικάτα φαίνεται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα από την άσκηση πίεσης μέσω προειδοποιητικών στάσεων εργασίας. «Πρέπει να σταλεί ένα αδιαμφισβήτητο μήνυμα με αυτή την απεργία» ανέφερε ο επικεφαλής του συνδικάτου Verdi Φρανκ Βάρνεκε, ενώ η αντιπρόεδρος του συνδικάτου EVG, Κόσιμα Ίνγκεσαϊ, αναφέρει πως η καταφυγή στην παγγερμανική απεργία «είναι η ύστατη επιλογή».
Πόσο όμως μοιάζει η γερμανική με τη γαλλική περίπτωση; «Στη Γερμανία οι αρμόδιες συνδικαλιστικές οργανώσεις καλούν σε απεργία μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα, ελπίζοντας να καταλήξουν σε μια συλλογική σύμβαση εργασίας όσο το δυνατόν γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα» αναφέρει στο Δίκτυο RND o καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κάσελ Βόλφγκαντ Σρέντερ, επί χρόνια μέλος του επίσης ισχυρού συνδικάτου IG-Metall.
Για τον ίδιο «η παγγερμανική απεργία δεν επιδιώκει πολιτικούς στόχους, αλλά έχει ως σκοπό να οδηγήσει τελικά στη σύναψη συλλογικής σύμβασης» σημειώντας ότι «όποιος παραλληλίζει την κατάσταση με τη Γαλλία, δεν έχει ακόμη καταλάβει πώς λειτουργεί η διαπραγματευτική δημοκρατία στη Γερμανία, η οποία βασίζεται στις διαβουλεύσεις μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών εταίρων».
