Του Γιώργου Λακόπουλου
«Η σημερινή ημέρα ωστόσο είναι διπλά σημαντική, καθώς συμπίπτει με την 47η επέτειο της ιδρυτικής διακήρυξης της Νέας Δημοκρατίας. Την τιμούμε, λοιπόν, θωρακίζοντας την άμυνα και τις συμμαχίες μας, φροντίζοντας όμως πάντα για την οικονομική και κοινωνική πρόοδο της χώρας».
Όποιος έχει μάτια βλέπει. Στην κυβερνητική παράταξη άρχισαν τα όργανα.
Η ηγετική εμφάνιση Δένδια στο κομματικό και κοινοβουλευτικό πεδίο, οι καθαρά αντιμητσοτακικές τοποθετήσεις του Προκόπη Παυλόπουλου στα εθνικά θέατρα, η ψύχραιμη, αλλά από τη φύση της τροχιοδεικτική, παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή, η διεκδίκηση ρόλου από την εσωτερική ακροδεξιά, ο αυξημένου βαθμού αντιηγετικός βρασμός στη βάση και τα κρυμμένα προσωπικά σχέδια του Μητσοτάκη προϊδεάζουν ότι σε λίγο τίποτε δεν θα είναι όπως σήμερα στο συντηρητικό χώρο του πολιτικού φάσματος.
Αν φανταστούμε την εκλογική βάση της ΝΔ σαν μια «πίττα» δημοσκόπησης, οι αποχρώσεις του μπλε που είχε εξ αρχής ως χρώμα κατατεθέν της- θα είναι οι εξής τέσσερις κατά μέγεθος: η μπλε, του Κ. Καραμανλή, η νερωμένη μπλε του Μητσοτάκη, η βαθιά μπλε του Σαμαρά και η μαύρη – μπλε των ακροδεξιών.
Από την ημέρα εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ και αργότερα στην πρωθυπουργία, αυτές οι αποχρώσεις μένουν ακίνητες στην ίδια πίττα και του εξασφαλίζουν ηρεμία και ελευθερία χειρισμών.
Η ΝΔ εμφανίζεται χωρίς εσωκομματική αντιπολίτευση, χωρίς πολιτική που να υπαγορεύεται από την ιδρυτική ιδεολογία της, η από όποια ιδεολογία, χωρίς οργανωτικό ιστό και με τον επικεφαλής της να παίρνει όποια απόφαση θέλει κατά τη βούληση του, τις διαθέσεις, ή τα… συμφέροντά του.
Εκτός από το κόμμα έβαλε στο ψυγείο και την Κοινοβουλευτική Ομάδα- στην οποία οι πολίτες ανέθεσαν κατά περιοχή τη διακυβέρνηση- και κυβερνά με μια ομάδα ημέτερων και την οικογένειά του.
Στην ουσία βεβαίως η ακινησία δεν οφείλεται στο ιμπέριουμ του Μητσοτάκη, αλλά σε επιλογή κομματικής νομιμότητας – προς αποφυγή της διάλυσης προφανώς-από την πλευρά του Κώστα Καραμανλή.
Είναι ο μόνος που μπορεί να προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις και κατά καιρούς του ζητούν να το κάνει στελέχη και οπαδοί της ΝΔ.
Ωστόσο μένει αξιοπρεπώς προσηλωμένος στο δόγμα: τον Μητσοτάκη βγάλατε, με τον Μητσοτάκη θα πορευτείτε. Ο ίδιος ξέρει αν το εννοεί κατά βάθος και ως… τιμωρία τους, καθώς μόνο επιλογή του δεν ήταν ο συγκεκριμένος επίγονος.
Η λίμνη και τα βότσαλα
Η ακινησία στη ΝΔ διαταράσσεται πλέον και αυτό δεν έχει σχέση με τον Καραμανλή. Πρώτα από τον Σαμαρά, που πέταξε όχι απλώς βότσαλο, αλλά ολόκληρη κοτρόνα στη λίμνη- με τη συνέντευξη στα ΝΕΑ.
Ούτως ή άλλως οι αναταράξεις μετά από αυτό δεν επρόκειτο να μείνουν περιορισμένες. Αλλά έγιναν φουρτούνα με την υπόθεση Μπογδάνου. Όσο ασήμαντος και αν είναι ο αμετανόητος νοσταλγός των κομμουνιστοφάγων του 1950, άνοιξε δυο θέματα που ως τώρα ήταν ταμπού:
Πρώτο, ποιος θα πάρει το κόμμα στη μετά Μητσοτάκη εποχή και ο Δένδιας φώναξε » παρών» πιο ηχηρά από κάθε άλλη φορά. Συμπαρασύροντας και τον Πρωθυπουργό σε μια διαγραφή, την οποία αμέσως ο Γεραπετρίτης έσπευσε να δείξει ως εικονική και προσωρινή – τρολάροντας, άθελά του, τον Μητσοτάκη για υποκρισία.
Δεύτερο, ποιο είναι το μέλλον του κόμματος που άλλαξε οκτώ αρχηγούς και παρέμεινε κυβερνώσα δύναμη. Σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που αυτοδιαλύθηκε δια των, μετά τον Σημίτη, ηγεσιών του.
Όσοι βλέπουν από απόσταση τα πράγματα διακρίνουν ότι μπροστά στο εσωκομματικό τσουνάμι που ξεκίνησε όλες οι πλευρές μετρούν το μπόι τους.
Οι Καραμανλικοί θα κάνουν επιδείξεις δύναμης, ανάλογα με την ανάγνωση της ομιλίας του Κώστα Καραμανλή στο Ίδρυμα Καραμανλης στις 18 Οκτωβρίου.
Οι Σαμαρικοί δείχνουν αποφασισμένοι -με πιθανότερο αυτό να σημαίνει όχι ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά διευκόλυνση της ήττας του Μητσοτάκη, κατά τον τρόπο που διευκολύναν την άνοδό του.
Και οι Μητσοτακικοί; Στην «ιστορική» ΝΔ το είδος δεν ευδοκιμεί. Όσοι είναι προσωπικοί οπαδοί του σημερινού Πρωθυπουργού βρίσκονται σχετικά μακριά από τους ιδρυτικούς μύθους της ΝΔ. Ο Μητσοτάκης κάνει ό,τι μπορει για να τους απομακρύνει περισσότερο.
Διαγράφει τον ιδρυτή του κόμματος από τον λόγο του, βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς έντασης με τον Σαμαρά, ταπεινώνει τη Ντόρα, υιοθετεί τους ακροδεξιούς και απλώς φροντίζει να κρατάει τις ισορροπίες με τον Καραμανλή.
Ο Μητσοτάκης και η επόμενη μέρα
Καθώς εκ των πραγμάτων όλα αυτά έχουν ως ορίζοντα τις προσεχείς εκλογές, οι πολιτικοί παρατηρητές σημειώνουν ότι ο μόνος που δείχνει να έχει έχει σχέδιο για την επόμενη μέρα είναι…ο Μητσοτάκης.
Αν τις κερδίσει τα πράγματα είναι εύκολα: γίνεται, επιτέλους, κυρίαρχος και οι άλλοι θα εξοβελιστούν.
Το μυστικό του βρίσκεται στο ενδεχόμενο της ήττας του, η πιθανότητα της οποίας εντείνεται διαρκώς. Ακόμη και αν αναδειχθεί πρώτο κόμμα η ΝΔ, ο σχηματισμός κυβέρνησης ενδέχεται να έχει ως προϋπόθεση την απομάκρυνσή του.
Αν για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό είναι έγκλημα καθοσιώσεως, ως παραβίαση της λαϊκής και της εσωκομματικής βούλησης, για τη ΝΔ θα είναι όρος επιβίωσης, ως όρος σχηματισμού κυβέρνησης με κορμό την ίδια.
Σ’ αυτό ακριβώς το ταμπλό θα παίξει ο Μητσοτάκης κατά τις εκτιμήσεις. Αν χάσει για πρώτη φορά στη ΝΔ, δεν θα επαναληφθεί η πεπατημένη: το κόμμα βγάζει άλλον αρχηγό και πάει παρακάτω.
Ούτε θα απέλθει με τον τρόπο του Καραμανλή, και των προκατόχων του, ούτε καν θα διεκδικήσει εκ νέου την εμπιστοσύνη του κόμματος. Το ίδιο και αν του στερηθεί το δικαίωμα της πρωθυπουργίας, χάριν της πολιτικής σταθερότητας.
Επειδή, όπως του αποδίδουν, είναι ο ίδιος πεπεισμένος ότι το πολιτικό του εκτόπισμα είναι πλέον μεγάλο, θα μηδενίσει το κοντέρ.
Θα καταγγείλει τη ΝΔ -ειδικά αν είναι πρώτος στη κάλπη και δεν τον θέλουν για πρωθυπουργό- και θα ανακηρύξει νέο πολιτικό φορέα. Με το επιχείρημα πως για την ήττα του ευθύνεται η… ΝΔ ως κόμμα.
Πόσο μάλλον αν δεν υπάρχει ήττα αλλά αντιθεσμική στέρηση του δικαιώματος να είναι ο Πρωθυπουργός συνεργασίας κομμάτων- και σε αυτό θα έχει δίκιο.
Η ΝΔ και το κόμμα Μητσοτάκη
Λέγεται ότι το κόμμα Μητσοτάκη, όπως και αν προκύψει, ετοιμάζεται και για ορισμένους υπάρχει ήδη και κυβερνάει.
Θα είναι πολυσυλλεκτικό- όπως είναι άλλωστε στο σύστημα Μητσοτάκη σήμερα- χωρίς «δεξιόμετρο και αριστερόμετρο»- ήτοι: χωρίς αρχές και πολιτικό πλαίσιο, όπως και ο επικεφαλής του -και η αποστολή του θα είναι η συνέχιση της σταδιοδρομίας του ιδίου -και των κληρονόμων του. Και φυσικά οι… «δουλειές». Business as usual.
Οι μυημένοι λένε ότι υπάρχει στις επιδιώξεις του από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη ΝΔ και παραπέμπουν στις κινήσεις, τις επιλογές και τις τοποθετήσεις του εξ αρχής. Μόνο και μόνο ότι πήρε το κόμμα χωρίς τη βούληση του Καραμανλή και της Ντόρας, τον έπεισε ότι μπορεί να το εξαερώσει, αν δεν το υποτάξει. Ως πρωθυπουργός απλώς πείσθηκε ότι μπορεί να το κάνει.
Περιόρισε την συσπείρωση γύρω του των αμιγώς νεοδημοκρατών μόνο στους λίγους που θα μπορούσε να εμπιστευτεί και στήριξε την διακυβέρνηση- και την επικυριαρχία του- σε … εισαγόμενα πρόσωπα και… ασχέτους!
Αποτυχημένοι από το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, δρώντες στην ακροδεξιά, και πρόσωπα από την «αγορά», χωρίς καν στοιχειώδη πολιτικοποίηση σε κάποιες περιπτώσεις, έγιναν ο πυρήνας της εξουσίας του.
Στην κυβέρνησή του υπάρχουν απλώς δυο μικρά υποπολλαπλάσια με ανθρωπους των δυο πρώην Πρωθυπουργών. Οι υπόλοιποι είναι εκτός ΝΔ, προσωπικοι φίλοι του και… υπάλληλοί του.
Με απλά λόγια για τον Κυριάκο η «μεγάλη μέρα» θα είναι η επόμενη των εκλογών. Αν επικρατήσει θα τα πάρει όλα και η κυβέρνησή του, που σημερα λειτουργεί σαν προσωπική του επιχείρηση, θα γίνει πράγματι κόμμα- εταιρία.
Αν χάσει όμως δεν σκοπεύει να τα χάσει όλα. Φεύγοντας θα ανατινάξει τη ΝΔ, θα πάρει ό,τι μπορεί να κρατήσει δίπλα του και θα αφήσει τους άλλους να μαζεύουν τα συντρίμμια που θα δημιουργήσει -με κίνδυνο να διαλυθούν, όπως το ΠΑΣΟΚ.
Ο ίδιος θα είναι ανταγωνιστής της ΝΔ. Με την ισχύ του χρήματος και της μιντιακής υποστήριξης, που τον ανάδειξαν άλλωστε και τον στηρίζουν ως τώρα.
Αν το Καραμανλής έβαλε ως Πρωθυπουργός τη ΝΔ ως κόμμα απέναντι στους «νταβατζήδες» ο Μητσοτάκης ως πρώην Πρωθυπουργός θα βάλει απέναντι στη ΝΔ το «κόμμα των νταβατζήδων».
Αν το πετύχει, θα είναι αυτός που θα κλείσει τον κύκλο της Μεταπολίτευσης.
