Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Το ρεπορτάζ εδώ και καιρό αναφέρει πως στο μυαλό του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, ωριμάζει η ιδέα της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, είτε τον Ιούλιο, είτε τον Σεπτέμβριο – Οκτώβριο, με αντικειμενικό σκοπό κατά την έξοδο από την υγειονομική κρίση και ενώ η χώρα θα βρίσκεται στον προθάλαμο οικονομικής κρίσης – όμοια με την οποία δεν θα έχει γνωρίσει ξανά ο τόπος και ο πλανήτης ολόκληρος μεταπολεμικά – την οριστική συντριβή του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πληροφορίες της στήλης ωστόσο, συγκλίνουν στο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης – κι ενώ στο Μαξίμου έχει ξεσπάσει αντιπαράθεση μεταξύ των υποστηρικτών του σεναρίου των πρόωρων εκλογών και των πολέμιων του – τελικά θα επιλέξει να ακολουθήσει το δρόμο του δομικού, μεγάλης έκτασης ανασχηματισμού.
Γνωρίζει ο πρωθυπουργός πως η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες εν μέσω κρίσης, αν και δεν πρόκειται, όπως όλα δείχνουν, να επηρεάσει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, δηλαδή την βέβαιη εκλογική νίκη της ΝΔ, θα δημιουργήσει κλίμα αμφισβήτησης της αξιοπιστίας της κυβέρνησης έναντι τόσο των ευρωπαίων εταίρων και άλλων ξενικών κέντρων πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, όσο και οικονομικών παραγόντων, αλλά και της κοινωνίας στο εσωτερικό.
Φαίνεται ότι και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας αντιλήφθηκε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατανοεί ποια είναι η κατάσταση, αντιλήφθηκε πως δεν θα οδηγήσει τη χώρα στις κάλπες και σήκωσε, μετά την αρχική αμηχανία, το γάντι στο θέμα των πρόωρων εκλογών, ώστε να δείξει αποφασισμένος στέλνοντας μήνυμα κυρίως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και στην εκλογική βάση του κόμματος ότι δεν διακατέχεται από ηττοπάθεια.
Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ τρέμουν το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών. Δεν το έχουμε γράψει μόνο εμείς εδώ στο Periodista.gr. Το έχουν γράψει και οι εφημερίδες που πρόσκεινται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν είναι μόνο ακόμη μία ήττα – η οποία φυσικά μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για τις εξελίξεις στον χώρο που ορίζεται ως «Δημοκρατική Παράταξη» – που τρομάζει την ηγεσία του κόμματος. Δεν είναι μόνο η έκταση της ήττας και η διαφορά των δύο κομμάτων που μπορεί να είναι μεγαλύτερη από εκείνη που είχε προκύψει στις εκλογές του Ιουλίου 2019. Είναι κυρίως το εφιαλτικό, για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχόμενο της υποχώρησης των ποσοστών κάτω από 31,5% που είχε λάβει στις τελευταίες εκλογές και που επιβεβαίωσε, σε εκείνη τη συγκυρία, την ηγεμονική θέση του κόμματος στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Αν κάποιος πιστέψει τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, τότε δεν θα πρέπει να θεωρείται απίθανο το ενδεχόμενο εκλογικής συντριβής που θα σηματοδοτήσει την στρατηγικού χαρακτήρα νίκη της Δεξιάς. Αν προκηρυχθούν και διεξαχθούν πρόωρες εκλογές, αν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ τις χάσει και τελικά υποχωρήσει το ποσοστό του σε σχέση με εκείνο που είχε λάβει τον περασμένο Ιούλιο, τότε θα ανοίξουν κυριολεκτικά οι πύλες της κολάσεως στην Κουμουνδούρου.
Τι πρόκειται να συμβεί; Όχι μόνο κάποιοι στο εσωτερικό του κόμματος, σαν έτοιμοι από καιρό, θα θέσουν θέμα ηγεσίας (σε όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα αναφερθούμε αναλυτικά προσεχώς, με ονόματα και διευθύνσεις), αλλά ταυτόχρονα θα κινητοποιηθούν δυνάμεις εκτός ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουν ή να ανακαταλάβουν το χώρο της «Δημοκρατικής Παράταξης», τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Υπάρχει κάποιος καλύτερος από τον Αλέξη Τσίπρα ώστε να ηγηθεί της Δημοκρατικής Παράταξης; Ασφαλώς όχι. Ένας Τσίπρας, όμως, δεν είναι αρκετός να φέρει την άνοιξη. Πρέπει να διαθέτει και κόμμα. Η ιστορία έχει αποδείξει πως στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αν δεν τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ξεκινήσει σταδιακά η συρρίκνωση της εκλογικής του βάσης, αν ο προοδευτικός χώρος κατακερματιστεί εκ νέου, αν τελικά «καεί» το πολιτικό κεφάλαιο «Αλέξης Τσίπρας», τότε κάποιος θα βρεθεί να καλύψει το κενό. Ουδείς αναντικατάστατος και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ που ο αντιμνημονιακός άνεμος τον είχε φέρει στην εξουσία, που έγινε κυβέρνηση, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να μετασχηματιστεί από κόμμα διαμαρτυρίας του περιθωρίου της πολιτικής ζωής, σε κόμμα εξουσίας
Τι θα συμβεί αν επιβεβαιωθεί το παραπάνω σενάριο; Τι θα κοστίσει η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να διαδραματίσει ρόλο αντάξιο των φιλοδοξιών του; Θα κοστίσει να καθίσει στον σβέρκο του λαού η Δεξιά για μία οχταετία, τουλάχιστον.
