Του Γιώργου Λακόπουλου
Οι μύθοι δεν κρατούν για πολύ. Από τον κανόνα δεν εξαιρείται ο μύθος του «κεντρώου» Κυριάκου Μητσοτάκη. Όπως τον διαμόρφωσαν οι επικοινωνιολόγοι του με υλικό το «άνοιγμα στο κέντρο».
Ποιο κέντρο; Η συγκεκριμένη «διεύρυνση» ήταν ψευδής. Όσοι την προσωποποίησαν δεν εκπροσωπούσαν παρά τον εαυτό τους.
Αδειανά πουκάμισα. Αποσυνάγωγοι της κάλπης και τελειωμένοι άλλων κομματικών σχηματισμών, χωρίς λαϊκό έρεισμα.
Για τον Μητσοτάκη λειτούργησαν σαν βιτρίνα και άλλοθι για την πραγματική διεύρυνση: προς την ακροδεξιά.
Στην κάλπη δεν πήρε τίποτε από «αριστερά» του. Το Κινάλ της Φώφης αύξησε την εκλογική του δύναμη. Και ο ΣΥΡΙΖΑ του 36% έμεινε ανέπαφος, αν αθροιστούν το 32% του Τσίπρα και το ποσοστό του Βαρουφάκη.
Η εκλογική ισχύς του Μητσοτάκη διαμορφώθηκε κυρίως από την απορρόφηση της Χρυσής Αυγής και του Λεβέντη, από τους «οπαδούς του χαβαλέ», από τους οποίους τροφοδοτήθηκε και ο τηλεπωλητής Βελόπουλος.
Για να εισπράξει τη χρυσαυγίτικη βάση ο Μητσοτάκης κατέφυγε στην αντίστοιχη πολιτική και ρητορεία. Γι αυτούς απέρριψε τις Πρέσπες και υιοθέτησε ακραίες επιλογές: το δόγμα «νόμος και τάξη», τον κρυφορατσισμό για τους μετανάστες, τις εθνικιστικές ιαχές των συλλαλητηρίων που κοσμούσαν οι βουλευτές του, την απόρριψη-ή την υποκριτική αποδοχή – νομικών ριζοσπαστισμών στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Χωρίς τη στενή σχέση του με τους ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ- που ήταν οι πραγματικοί αντίπαλοι του Τσίπρα στις εκλογές και συνεχίζουν να είναι- αυτή η διάσταση θα είχε αναδειχθεί νωρίς.
Η στροφή προς τα δεξιά που απέληξε σε εναγκαλισμό με την Ακροδεξιά – ακόμη και με φασιστικές εκφάνσεις της- υπήρξε η βάση στην οποία οικοδομήθηκε η άνοδος του σημερινού Πρωθυπουργού-υποστηριζόμενη από ακριβοπληρωμένους ίματζ μέικερς , επικοινωνιολόγους, διαφημιστές και δημοσκόπους.
Αυτό προκύπτει ευκρινώς, αν απογυμνωθεί από τις ψιμυθιώσεις και αν φωτιστούν τα γεγονότα έτσι όπως εξελίχθηκαν.
Η πρώτη πράξη της πορείας προς τα δεξιά ήταν η συμμαχία με τον Αντώνη Σαμαρά- σε πείσμα της οικογενειακής εχθρότητας προς τον άνθρωπο που κατέστρεψε τον πατέρα του.
Πήρε σαν αντάλλαγμα ένα υπουργείο και την πολιτική εξόντωση της αδελφής του .
Η Ντόρα Μπακογιάννη ήταν μεγαλύτερο πολιτικό μέγεθος και είχε δικαιωθεί σε ότι αφορά το Μνημόνιο- μένοντας μακριά από τα «Ζάππεια». Αλλά η θέση που της ανήκε στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου εκχωρήθηκε στον Κυριάκο.
Ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη πρώτα κληρονόμησε την έδρα του στη Β Αθήνας και στη συνέχεια με τις πλάτες του Σαμαρά βρέθηκε να διεκδικεί την ηγεσία.
Οι Καραμανλικοί έκαναν όλα τα λάθη μαζεμένα, αρχής γενομένης από τις δυο υποψηφιότητες. Και ο ο Σαμαράς κινητοποίησε το μηχανισμό του για λογαριασμό του , υπολογίζονται ότι απλώς θα του ζεστάνει τη θέση της επιστροφής.
Η αρχή έγινε με το μποϊκοτάρισμα της πρώτης εκλογής, στην οποία τα κομπιούτερ του Παπαμιμίκου τρελάθηκαν. Ο Κυριάκος κέρδισε χρόνο για να οργανωθεί, να ρίξει «πολλά λεφτά» , σε επικοινωνία και να κάνει ντιλς με οικονομικούς παράγοντες και μιντιάρχες. Έτσι έφτασε ως την πρωθυπουργία- αφομοιώνοντας όσους ακολουθούσαν σε δυο εκλογές τον Κασιδιάρη.
Στις δεξιές συναλλαγές του δεν πήρε μόνο, αλλά έδωσε κιόλας. Πρωτίστως την «ψυχή» του-ή ότι είχε τέλος πάντων σε ότι αφορά ιδέες και πολιτικές θέσεις. Κυρίως έδωσε ζωτικό πολιτικό χώρο στην ακροδεξιά ενός του κόμματος.
Ο Γεωργιάδης έγινε αντιπρόεδρος, ο Βορίδης κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Μαζί με τον Πλεύρη, όταν έγινε βουλευτής, είναι πλέον πρώτο τραπέζι πίστα στην κυβέρνηση.
Αλλά οι συμμαχίες με την ακροδεξιά είναι λυκοσυμμαχίες.
Ως αρχηγός της ΝΔ ο Μητσοτάκης είχε την ευχέρεια να «κουλαντρίζει» τη θωπεία στο «θηρίο», να προσφέρει ιδεολογική κάλυψη σε ρατσιστές, φασίστες και τραμπούκους με ποίκιλες επιβαρύνσεις και να επωφελείται.
Ως Πρωθυπουργός μπορούσε να κάνει τα στραβά ματιά, αλλά όχι και να συντάσσεσαι μαζί τους ανοιχτά.. Πχ όσο και αν το καθυστερούσε δεν μπορούσε να αποφύγει την επίσκεψη του προέδρου του της Βόρειας Μακεδονίας και να μην χρησιμοποιεί το όνομα της.
Ήδη όμως οι ακραίοι βουλευτές που ανέδειξε ο ίδιος άρχισαν να συσπειρώνονται , σε ένα κακόφημο πόλο, στη Βουλή και στην κυβέρνηση..
Το αποτέλεσμα είναι ορατό. Η εντός της ΝΔ ακροδεξιά απαιτεί όσα δεν μπορεί να καλύψει η κυβέρνηση , ακόμη και αν ενίοτε υιοθετεί αντιλήψεις και πρακτικές του Όρμπαν.
Αναπόφευκτα τα τζίνια άρχισαν να βγαίνουν από τα μπουκάλια και ο Πρωθυπουργός βλέπει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Όσοι τον ανέδειξαν τον οδηγούν τώρα στο τέλος του.
Η διαγραφή Μπογδάνου, ήταν μια σπασμωδική αντίδραση, την οποία προκάλεσε ο Δένδιας. Στην ουσία είναι υποκριτική και τακτική κίνηση. Ο Μπογδάνος παραμένει στο κόμμα .
Έφυγε από την Κ.Ο για να επιστρέψει κατά την ανερυθρίαστη αναγγελία Γεραπετρίτη. Παρ ότι ο γραμματέας της Γ. Μπουγάς τον απέκλεισε. Ουδείς του ζήτησε να επιστρέψει την έδρα και ο Μπογδάνος συμπεριφέρεται ως κανονικός βουλευτής της πλειοψηφίας..
Ο Μητσοτάκης όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα της αποδυνάμωσης από τα δεξιά με την θεατρική κίνηση της διαγραφής , αλλά όπως του έστειλε χαιρετίσματά ο Κυρανάκης, το έκανε μεγαλύτερο, με την – έμμεση- προσυπογραφή του Άδωνι.
Ο Πρωθυπουργός υποκύπτει στις επιλογές του. Με τους ακροδεξιούς έστρωσε και κοιμήθηκε, αυτοί τον ανέδειξαν και αυτοί τον αποκαθηλώνουν.
