Από το facebook του Γιώργου Αλεξάτου
Ειλικρινά, με εντυπωσιάζει το πλήθος των αντιδράσεων στις δηλώσεις του Διονύση Σαββόπουλου για τη Ν.Δ. και τον Μητσοτάκη.
Μιλάμε για κάποιον που φτάνοντας στα σαράντα του, κατά τη δεκαετία του ’80, είχε διαρρήξει τις σχέσεις με το αριστερό νεανικό του παρελθόν και είχε εκφράσει με πλήρη σαφήνεια την προσχώρησή του στη συντηρητική παράταξη.
Το συμβολικό “Κούρεμα”, το “Μητσοτάκ”, το “Κωλοέλληνες” ήταν πολύ χαρακτηριστικά. Και έκτοτε ουδέποτε εκφράστηκε υπέρ της Αριστεράς. Συνέχισε να την πολεμάει, αρχικά γιατί τη θεωρούσε πολύ ορθολογιστική και δυτικόφρονα, σε αντίθεση με την παράδοση της καθ’ ημάς Ανατολής. Αργότερα και σήμερα, για τον εντελώς αντίθετο λόγο: μας βρίσκει καθηλωμένους στην παράδοση και πολύ αντιδυτικούς.
Επί μισό αιώνα, πλέον, κινείται στους κύκλους της μεγαλοαστικής κοινωνικής λίγδας, με την οποία συνδέεται και με οικογενειακούς δεσμούς μέσω της συζύγου του, φτάνοντας μέχρι του σημείου να έχει αναπτύξει στενές σχέσεις φιλίας με τον Γλύξμπουργκ, έως και λίγο πριν ο Κοκός αφήσει τον μάταιο ετούτο κόσμο (βλ. πρώτο σχόλιο).
Το παράδοξο θα ήταν να μη στηρίξει Ν.Δ. και να μην εκτιμάει τον Μητσοτάκη ο Σαββόπουλος.
Μια ερμηνεία των αντιδράσεων είναι, ίσως, το ότι πολύς κόσμος δεν έχει αποδεχτεί την τεράστια διάσταση ανάμεσα στο μουσικό έργο που αγάπησε και στον δημιουργό που δεν έχει, πια, καμιά σχέση μ’ αυτό.
Ακριβώς γιατί πολύς κόσμος εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται ότι κάθε καλλιτεχνικό έργο αποκτά τη δική του αυτονομία και λειτουργεί ανεξάρτητα από τον δημιουργό του.
