H ελβετική εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung (NZZ), στο πλαίσιο ευρύτερης γεωπολιτικής ανάλυσης για την περιοχή της Ευρασίας, επικρίνει τον διστακτικό ρόλο πολλών Ευρωπαίων απέναντι στην Τουρκία.
«H Τουρκία μπορεί να συμμετείχε στη διεθνή συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους, αλλά την ίδια στιγμή εξόπλιζε το Ισλαμικό Κράτος που πολεμούσε τους Κούρδους της Ροζάβα (στη Συρία) και συντηρούσε δίκτυα που αντιτάχθηκαν σε αντιτρομοκρατική επιχείρηση της Γαλλίας στην ζώνη του Σαχέλ. Μπορεί να καταργήθηκε το 1924 το Οθωμανικό Χαλιφάτο, αλλά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξακολουθεί να ονειρεύεται ότι θα γίνει ο μεγάλος χαλίφης στον κόσμο των σουνιτών μουσουλμάνων. Θέλει να βάλει πόδι παντού, όπου κυριαρχούσε παλαιότερα η Οθωμανική Αυτοκρατορία – Αλβανία, Βοσνία, Κόσοβο, Βόρεια Μακεδονία, Λιβύη, Αλγερία – και να σβήσει από τη μνήμη τις ήττες του παρελθόντος. Έχει και την απαίτηση να ελέγξει τις τουρκικές κοινότητες στην Ευρώπη και τους απαγορεύει να αφομοιωθούν».
Πώς απαντά η Ευρώπη σε όλα αυτά; Ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι «ο Εμανουέλ Μακρόν στράφηκε κατά του Ερντογάν και ενέτεινε τη στρατιωτική συνεργασία με την Ελλάδα. Όμως η επί σειρά ετών καγκελάριος της Γερμανίας αντιμετώπιζε τον Ερντογάν, όπως και τον Βλάντιμιρ Πούτιν, με μία επιφύλαξη που άγγιζε τα όρια της ολιγοψυχίας. Με την απόφασή της να καταργήσει την πυρηνική ενέργεια και να επενδύσει σε λιγνίτη και φυσικό αέριο η Μέρκελ οδήγησε τη χώρα της σε καθεστώς εξάρτησης από τις διαθέσεις του νέου Τσάρου που είναι ο κύριος προμηθευτής για τις συγκεκριμένες μορφές ενέργειας».
