Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Μπορεί να είναι νωρίς μιας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετρά μόλις τέσσερις μήνες στο τιμόνι της χώρας, όμως, όπως λέει ο λαός μας, «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν».
Την περασμένη Άνοιξη, πριν από τις ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές που οδήγησαν σε αυτοδύναμη νίκη τη ΝΔ, έχοντας συναντηθεί και συνομιλώντας σε κάποιο καφέ των βορείων προαστίων με ένα πρόσωπο που σχετίζεται με τον σημερινό υπουργό Ανάπτυξης, τον Άδωνι Γεωργιάδη δεν πίστευα στα αυτιά μου: «Αν θες την άποψη μου καλύτερα στις εκλογές να μην κερδίσει ο Μητσοτάκης για να γίνει ο Άδωνις πρόεδρος της Νέα Δημοκρατίας», μου είχε πει.
Είναι βέβαιο ότι το συγκεκριμένο (πολυφωτογραφημένο μαζί με τον Άδωνι είναι η αλήθεια) πρόσωπο δεν μετέφερε μόνο την δική του επιθυμία, την επιθυμία δηλαδή για την εξέλιξη της ΝΔ σε «αμιγώς Δεξιό και όχι κεντροδεξιό» κόμμα με ηγέτη τον ακροδεξιό πρώην τηλεβιβλιοπώλη, αλλά την ίδια την επιθυμία, την στρατηγική και τον σχεδιασμό του Άδωνι.
Καλό θα είναι οι αναγνώστες, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, κεντροδεξιοί, Δεξιοί και ακροδεξιοί, να μην έχουν αυταπάτες, ότι τον Άδωνι Γεωργιάδη τον ένοιαζε η νικη της ΝΔ περισσότερο από τις δικές του, προσωπικές επιδιώξεις. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι απλά ο «Βασιλιάς της κυβίστησης» ή άλλως ο «Βασιλιάς της θεαματικής κωλοτούμπας». Είναι ο ορισμός του ανθρώπου που λέμε «γλύφει εκεί που έφτυνε». Το έκανε με τον Καραμανλή, την Ντόρα τον Μητσοτάκη και άλλους, τους οποίους είχε «περιλάβει» από την εποχή που παρακολουθούσε με δέος τον μέντορά του, Κωνσταντίνο Πλεύρη, και από την εποχή που είχε ανατείλει το… άστρο του στην πολιτική χάρη στον Γιώργο Καρατζαφέρη.
Συνεπώς οι αναγνώστες, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι ας μην μπερδεύονται. Στην περίπτωση του Άδωνι Γεωργιάδη, η προσποίηση από την πλευρά του ότι είναι πιστός στρατιώτης της παράταξης, ότι είναι αιώνια πιστός στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ότι είναι ο πρώτος και καλύτερος διασκεδαστής της Μαρέβας Γκραμπόφσκι δεν έχουν καμία αξία. Πρόκειται για έναν ακόμη κραυγαλέο τακτικισμό του Άδωνι, λίγο πριν ξεδιπλώσει σε όλο της το εύρος την στρατηγική του για τον μοναδικό του στόχο, τον αντικειμενικό σκοπό που τον βασανίζει από τότε που χωρίς ντροπή αυτοπροσδιορίστηκε ως ο απόλυτος εκφραστής της μνημονιακής στρατηγικής που υλοποιήθηκε στην πατρίδα μας.
Το πάλαι ποτέ πρωτοπαλίκαρο του Καρατζαφέρη, ο πρώην υπουργός Υγείας (Novartis – ΚΕΕΛΠΝΟ), ο πρόθυμος διεκπεραιωτής των επιθυμιών και των επιταγών των τροϊκανών, εδώ και καιρό έχει ένα πράγμα στο μυαλό του: Πότε θα διεκδικήσει με αξιώσεις την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Πότε θα γίνει αυτός ο ηγέτης της ΝΔ. Πότε θα γίνει ο διάδοχος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το έχει ξανακάνει
Το 2016 ο Άδωνις Γεωργιάδης είχε συμμετάσχει ως υποψήφιος στη μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατία με προφανείς στόχους τους εξής: Να μετρήσει και να καταγράψει την επιρροή του στην βάση του κόμματος και στη συνέχεια να διαπραγματευτεί με τη νέα ηγεσία και σύμφωνα με τους υπολογισμούς (τους οποίους έκανε ορθά) τη θέση του σε αυτό. Κατέγραψε λοιπόν δυνάμεις, διαπραγματεύτηκε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον οποίο στήριξε στον δεύτερο γύρο και τελικά κέρδισε με το σπαθί του όχι μόνο τη θέση του αντιπροέδρου, αλλά και τον ηγετικό ρόλο σε μία δράκα ενός περίεργου συνονθυλεύματος αντικοινωνικών και αντιδημοκρατικών νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών βαμπίρ που ως προτεραιότητα έχουν την μεταβολή του χαρακτήρα της Νέας Δημοκρατίας, όπως αυτός προσδιορίστηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κατά την ίδρυσή της και στη συνέχεια, σε σκληρό Δεξιό κόμμα και ως τελικό σκοπό θέτουν την κατάκτηση της ηγεσίας.
Μέχρι εδώ ο Άδωνις τα έχει πάει καλά.
Τώρα θεωρεί ότι βρίσκεται σε θέση να καλλιεργήσει το έδαφος και να στρώσει τον δρόμο για την επόμενη ημέρα στη Νέα Δημοκρατία, όσο πρώιμο και αν ακούγεται αυτό. Αλλά, γράψαμε και πιο πάνω: Όπως λέει ο λαός μας, τον φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
Το παρασκήνιο, οι πρεσβείες και οι επιχειρηματίες
Λένε λοιπόν ότι στο παρασκήνιο ο Άδωνις Γεωργιάδης απαίτησε και πήρε εύκολα το υπουργείο Ανάπτυξης. Πιστεύει ότι θα συσφίγξει τις σχέσεις του με συγκεκριμένα τμήματα του ντόπιου, αλλά και του ξένου Κεφαλαίου. Πιστεύει ότι οι επιχειρηματίες τους οποίους με τις επιλογές του θα ενισχύσει, θα τον ανταμείψουν στηρίζοντάς τον στον δρόμο για την μελλοντική διεκδίκηση της ηγεσίας, θα του δώσουν το δαχτυλίδι της ηγεσίας του πολιτικού βραχίονα των ελίτ, του πολιτικού κόμματος που με συνέπεια υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους, της Νέας Δημοκρατία.
Με τον ίδιο τρόπο, ενώ ήταν κόκκινο πανί για την Πρεσβεία του Ισραήλ, λόγω του αντισημιτικού παρελθόντος του που αποκήρυξε για να ανέβει στον αφρό της πολιτικής ζωής, και με τις πιέσεις φίλων του επιχειρηματιών και όχι μόνο, αλλά και αφού «κλαψούρισε» έξω από την πόρτα της ισραηλινής αντιπροσωπείας κατάφερε και «πέρασε πόρτα» που λένε και στην πιάτσα. Γνώριζε ο Άδωνις πως στον σχεδιασμό του για την διεκδίκηση της ηγεσίας (την διεκδίκησε μία φορά και θα το ξανακάνει) η ενδυνάμωση της σχέσης του με τον ξενικό παράγοντα, αφήνοντας πίσω τις σκιές του παρελθόντος, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ουσία, αλλά και για λόγους επικοινωνιακούς. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η σημερινή απόπειρα πρόσδεσης του Άδωνι στο άρμα της αμερικανικής Πρεσβείας. Η στερεοτυπική αντίληψη του για την λειτουργία της χώρας ως «μπανανίας», η στερεοτυπική αντίληψη που έχει για την ανέλιξη ενός πολιτικού σε αυτή την μπανανία, η ορθή, ωστόσο, ισχυρή πεποίθηση ότι η χώρα από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και μέχρι σήμερα βρίσκεται στη σφαίρα της επιρροής των Αμερικανών, τον καθοδηγούν στην «διαφήμιση» της σχέσης του με την αμερικανική Πρεσβεία, με τον Αμερικανό Πρέσβη, με τον αμερικανικό παράγοντα. Στο σπίτι του Τζέφρι Πάιατ εξάλλου γιόρτασε τα γενέθλιά του ο υπουργός Ανάπτυξης, κάτι που φρόντισε να κοινοποιήσει προκαλώντας έτσι ποικίλες αντιδράσεις, αλλά αντιδράσεις κυρίως χλευασμού, μέσα στο κόμμα του, αλλά και μέσα στην κυβέρνηση με κορυφαία γαλάζια στελέχη να διαπιστώνουν ότι «Η πρόσδεσή του στο αμερικανικό άρμα σχετίζεται με τις ηγετικές του φιλοδοξίες…».
Την ίδια στιγμή ο Άδωνι, έχοντας δώσει ήδη το ιδεολογικό του στίγμα, κάτι ανάμεσα σε ξενόδουλο νεοθατσερισμό και πρωτόγονο εθνολαϊκισμό, σχηματίζει στο εσωτερικό της ΝΔ, μέσα στην κυβέρνηση, στην κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, στην εκλογική του βάση και στα social media τον στρατό του στον δρόμο για την… κατάληψη της ηγεσίας, όχι τώρα βέβαια, αλλά στο μέλλον, σε τέσσερα χρόνια.
Η ιστορία έχει διδάξει ότι όταν μία κυβέρνηση, όπως αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, κυβερνά σπέρνοντας τον νεοφιλελεύθερο τρόμο, οδηγείται νομοτελειακά στην κατάρρευση και την ολοκληρωτική συντριβή. Μία ματιά στην ιστορία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και στην θριαμβευτική επάνοδο του Ανδρέα Παπαναδρέου είναι πάντοτε διδακτική. Η ιστορία έχει επίσης διδάξει ότι το αντίπαλον δέος αυτών των κυβερνήσεων – τουλάχιστον στη δυτική Ευρώπη -, συνήθως σοσιαλιστικά – προοδευτικά – κεντροαριστερά κόμματα (όπως αυτό που θέλει να κάνει, αν τον αφήσουν, ο Αλέξης Τσίπρας) έρχονται ή επανέρχονται στην εξουσία με φαραωνικά ποσοστά, με προοπτικές μακράς πολιτικής κυριαρχίας και με τρόπο εμφατικό και απολύτως δηλωτικό της συντριβής του αντιπάλου.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης τα έχει συνυπολογίσει όλα αυτά. Έχει προβλέψει ακόμη και την κατάρρευση του προσωποκεντρικού συστήματος διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, το λεγόμενο επιτελικό κράτος των… μόνιμων ιδιοκτητών της εξουσίας και της χώρας. Συγκροτεί τον στρατό του στην πολιτική με κάθε λογής Μπογδάνους, Κυρανάκηδες (δείτε πως τον στήριξε στην υπόθεση του ρατσιστικού μπαρμπεκιου απέναντι στην σφοδρή κριτική της Ντόρας Μπακογιάννη) και άλλα λούμπεν στοιχεία και στα μίντια με τους Πορτοσάλτε, με εκδότες υπηρέτες επιχειρηματιών και γραφικούς αντικομμουνιστές φίλους του Ανδρέα Λοβέρδου και του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Άρα τι έχουμε εδώ; Με βάση την στερεοτυπική του αντίληψη για την «μπανανία» και το πώς πρέπει να λειτουργούν οι πολιτικοί σε αυτή, ο Άδωνις Γεωργιάδης θεωρεί ότι έχει «δέσει» τη διαδοχή του Μητσοτάκη, με τον ίδιο στο τιμόνι της παράταξης. Αυτό βέβαια θεωρεί πως το έχει πράξει στο μέτρο πάντοτε των δυνατοτήτων του μιας και δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι, όπως ο «πορφυρογέννητος», Κυριάκος Μητσοτάκης. Συνεπώς γνωρίζει ότι η δική του αφετηρία είναι πολύ διαφορετική από εκείνη του υιού του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (δόξα) και συζύγου της Μαρέβας (χρήμα). Όμως, ο Άδωνις έχει ένα πλεονέκτημα: Έχει την ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσει – ποιος ξέρει με ποιες κυβιστήσεις – την μελλοντική βέβαιη συντριβή Μητσοτάκη και την φθορά του στενού κύκλου του συστήματος εξουσίας που αντιστοιχεί στο λεγόμενο Επιτελικό Κράτος. Όλα αυτά βέβαια θα συμβούν, αν μέχρι τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν λάβει δραστικά μέτρα περιορισμού της γενικότερης δραστηριότητας του Άδωνι Γεωργιάδη, όχι ως υπουργού, αφού εκτελεί με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες των ανώτατων ιερατείων της εξουσίας, αλλά ως πολιτικού πρώτης γραμμής σε ένα κόμμα εξουσίας.
Δύο υποθέσεις προβληματίζουν τον Άδωνι Γεωργιάδη. Η διάρρηξη (προς το παρόν) της σχέσης του με συγκεκριμένο πανίσχυρο επιχειρηματία, λόγω της ολοκληρωτικής ταύτισής του με ορκισμένο εχθρό του (ακούγεται έντονα ότι με εντολή του πανίσχυρου επιχειρηματία η δημοφιλία του Άδωνι ως υπουργού γκρεμίζεται κυριολεκτικά σε συγκεκριμένες δημοσκοπήσεις) και το σκάνδαλο Novartis.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Άδωνις Γεωργιάδης τσιρίζει για την εμπλοκή του ονόματός του στο σκάνδαλο Novartis, αλλά και για το γεγονός ότι για τον ίδιο η υπόθεση παραμένει ανοιχτή, συνιστά μία κηλίδα στην πολιτική πορεία του που μπορεί να αποβεί μοιραία για ολόκληρο τον σχεδιασμό του. Ενώ, ας πούμε, με τις αντισημιτικές κηλίδες του παρελθόντος θεωρεί ότι έχει ξεμπλέξει αφού εχει περάσει την πόρτα της ισραηλινής Πρεσβείας και αδιαφορώντας για όσα κατά καιρούς γράφει η Jerusalem Post, γνωρίζει πολύ καλά ότι εμπλεκόμενα πρόσωπα σε σκάνδαλα δεν γίνονται πρόεδροι κομμάτων ή πρωθυπουργοί, διότι με αυτόν τον τρόπο θα υπονόμευαν την ηθική νομιμοποίηση ολόκληρων πολιτικών χώρων. Πολιτικά πρόσωπα δεν μπορούν να διαδραματίσουν ρόλο ηγητόρων μίας παράταξης ενώ εμπλέκονται σε σκάνδαλα ή σε υποθέσεις διαφθοράς. Όχι πριν κυβερνήσουν…
