Του Γιώργου Λακόπουλου
Τα ανεμομαζώματα δεν μπορούσαν να έχουν τύχη μετά την εγκατάλειψή τους από τον Αλέξη Τσίπρα, που τους είχε δώσει κυβερνώσα πνοή.
Πήρε ένα μικρό κόμμα – διαστρωματωμένο σε αλλοπρόσαλλες «συνιστώσες» – κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και το πήγε στην κυβέρνηση έστω σε ανάρμοστη συνεργασία με έναν ακραίο ηγετίσκο της Δεξιάς, αλλά τελικά το οδήγησε στην ήττα και παρέδωσε τέσσερα κόμματα, που ήδη έγιναν έξι.
Δεν είναι ο καλύτερος λόγος για να μπει στο βιβλίο Γκίνες ο Αλέξης Τσίπρας καθώς έχει και πραγματικά πολιτικά παράσημα στο πέτο του, αλλά είναι ο καταληκτικός. Και όπως ξέρουμε από τον καιρό του Δημοσθένη: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται».
Να κάνουμε ταμείο; Ο – μετά Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ είχε 47 βουλευτές, έχει 31 και πάει για λιγότερους. Ήταν ένα κόμμα και είναι τρία. Ήταν αξιωματική αντιπολίτευση και τώρα πέμπτο ή έκτο κόμμα. Είχε 18% και έχει 6% και πάει για χαμηλότερα. Τι δεν καταλαβαίνουν οι εναπομείναντες Συριζαίοι;
Μεταξύ μας: Αυτό το μόρφωμα δεν ήταν για περισσότερα. Παρά τη λαϊκή εμπιστοσύνη που εξασφάλισε, προσωρινά τελικά, παρέμεινε συνονθύλευμα μετριοτήτων, βαβυλωνιακών προελεύσεων, πολιτικών υστερήσεων και αγκυλωμένων ιδεολογικών αντιλήψεων.
«Πρώτη φορά Αριστερά» δεν υπήρξε ποτέ
Τα ανεμομαζώματα δεν μπορούσαν να έχουν τύχη μετά την εγκατάλειψή τους από τον Τσίπρα, που τους είχε δώσει κυβερνώσα πνοή, συμπαρασύροντας με την προσωπική «γοητεία» του την πολιτική και κοινωνική βάση της εγχώριας Κεντροαριστεράς και της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας.
«Πρώτη φορά Αριστερά» δεν υπήρξε ποτέ. Απλά οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, προδομένοι από τις – μετά Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη – ηγεσίες του ακολούθησαν τον Αλέξη Τσίπρα, ως ότι πιο κοντινότερο στην κουλτούρα τους υπήρχε στην πολιτική σκηνή.
Εννέα χρόνια αργότερα, το δημιούργημα έχει καταστραφεί. Από ποιον; Κυρίως από τον δημιουργό του. Κάνει λάθος ο Νίκος Κοτζιάς που συντάσσεται με τη θεωρία ότι «ο Κασσελάκης ήλθε για να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ». Είχε διαλυθεί πριν από τον Κασσελάκη.
Η αποσύνθεσή του άρχισε επί Τσίπρα μετά την ανεκτέλεστη λαϊκή εντολή του 2019. Για να μην πούμε από το 2018. Όταν παρά την έξοδο από το Μνημόνιο – που ήταν το Άγιο Δισκοπότηρο της διακυβέρνησης Τσίπρα – δεν απομάκρυνε τον Καμμένο. Παρότι ήταν αντίθετος στην κεντρική πολιτική επιλογή των Πρεσπών, παρέμεινε εταίρος και… υπουργός!
Επιμέρους φορείς της λαϊκής απονομιμοποίησης που επέφερε την αποσάθρωση, ήταν η ανοχή Τσίπρα στις φράξιες και τα «βαρίδια» – Φίλης, Σκουρλέτης, Δούρου, Τζανακόπουλος, Βούτσης, Παπαδημούλης κ.α. – η υποταγή στον Πολάκη, η ανοχή στον Παππά, η παραμονή στην περιθωριακή ομάδα της «Αριστεράς» στο Ευρωκοινοβούλιο, η ανάδειξη της Σακελλαροπούλου και η εγκατάλειψη της διεύρυνσης και της ανανέωσης.
Στο κερασάκι, ήλθε η υποστήριξη στο «φαινόμενο Κασσελάκη» για να πάρει την ηγεσία και να τιμωρηθούν η Αχτσιόγλου και ο Τσακαλώτος, ως άλλοθι της ήττας.
Απόηχος του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ
Ο Τσίπρας συνετρίβη από τον Μητσοτάκη – που θεωρούσε εύκολο στόχο – και παρέδωσε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 18%. Το 15% που κράτησε στην πρώτη κάλπη, που μετρήθηκε υπό τον Κασσελάκη, ήταν απόηχος της δικής του περιόδου.
Ο ίδιος απόηχος ακούστηκε για τελευταία φορά στο Γκάζι, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ απολάκτισε και το τελευταίο αξιόλογο κληροδότημα του Τσίπρα: Τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η συγκόλληση «87», Παππάς-Πολάκης, περιφέρει το τέλος της παρουσίας Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ ως τρόπαιο. Αλλά αποτελεί συντριπτική πολιτική ήττα της.
Κάποιοι την αφιερώνουν στον Τσίπρα ως κατόρθωμα. Έκαναν ό,τι δεν πέτυχε ο ίδιος με την «παρέμβαση» του περασμένου Φεβρουαρίου. Μόνο που τότε δεν τους είχε πει να αποκλείσουν τον Κασσελάκη, αλλά να ξαναψηφίσουν ιδεολογικά και πολιτικά κριτήρια. Αλλά δεν το ήθελε η πλειοψηφία τους και ας το ζητούσε ο Τσίπρας.
Παράκαμψαν αυτήν τη λεπτομέρεια και πλέον έχασαν εκτός από το μισό κόμμα και το τελευταίο ίχνος υπόληψης, αξιοπρέπειας και πολιτικής αξιοπιστίας – όσοι από αυτούς τα διέθεταν. Χωρίς συναίσθηση ότι καταστρέφουν το προσωπικό πολιτικό μέλλον του ο καθένας.
Αυτό που δεν κατάλαβαν είναι ότι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ που επέφεραν, ισοδυναμεί με το τέλος του Τσίπρα ως ηγέτη. Το προφίλ του πιο χαρισματικού πολιτικού της γενιάς του καταρρακώθηκε από τους οπαδούς του: Τον κατέστησαν «αρχηγό των ατάκτων», έριξαν αλάτι στις πληγές που άφησε πίσω του και στην ουσία βεβήλωσαν το επίτευγμα του 2015.
Ο Τσίπρας – ως εξ ορισμού εγγυητής της ενότητας – μπορούσε να το σταματήσει, αλλά δεν το έκανε. Άβυσσος η ψυχή του πρώην…
Επιτρέποντας να τον ταυτίζουν με τις αχρείες πρακτικές των «87 & Σία», για να… αποχρεωθεί τον Κασσελάκη, άφησε να σέρνεται, επί των ερείπιων του ΣΥΡΙΖΑ, η ψυχολογική ανάγκη των αποτυχημένων, για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, που θα τεθεί ξανά επικεφαλής τους και θα πάρει πίσω την Πόλη και την Αγιά Σοφιά για λογαριασμό τους.
Δεν τον πήραν απλώς τα σκάγια, με από όσα συμβαίνουν από το περασμένο θέρος. Τετέλεσται. Νίκησε τα λιοντάρια και τον έφαγαν οι κοριοί.
Άφησε την υπεράσπιση της υστεροφημίας του πρώτα στον Κασσελάκη και μετά στο καρτουνίστικο κουαρτέτο υποψήφιων επιγόνων του: Πολάκης, Γκλέτσος, Φάμελλος, Φαραντούρης – όπως παρατάχθηκαν στο Γκάζι κατά σειρά… ύψους – υπό το σαρδόνιο μειδίαμα εκδίκησης του καιροφυλακτούντος Παππά.
Υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει πλέον ο πρώην πρωθυπουργός για να διασώσει οτιδήποτε αν σώζεται από το πολιτικό του κεφάλαιο; Χλωμό δείχνει.
Αν δεν το εφεύρει – π.χ. καταδικάζοντας όσους λεηλατούν τον ΣΥΡΙΖΑ στο όνομά του – θα μείνει στην Ιστορία ως πολιτικός στον οποίο η Δημοκρατική Παράταξη επένδυσε το υστέρημά της και το έχασε.
Όχι γιατί ο ίδιος ηττήθηκε το 2023 -και θεώρησε ως επαρκή αυτοκριτική την «αποχώρηση του από το κόμμα. Μισή κι αυτή- ακόμη είναι βουλευτής των υπολειμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρωτίστως γιατί μετά το αδιέξοδο που ανέδειξαν -όχι μόνο για το κόμμα του -οι ευρωεκλογές, δεν είχε την οξυδέρκεια να αναλάβει εγκαίρως πρωτοβουλία για νέο πολιτικό φορέα. Ηταν άσσος στο μανίκι του που δεν έβγαλε εγκαίρως και κάηκε… Δεν διάβασε στο αποτέλεσμα ότι, ο μέσος προοδευτικός πολίτης τον περίμενε -γιατί δεν είχε τι να ψηφίσει.
Αλλά, τώρα στη συνείδησή του, «έχασες το τρένο έχασες κι έμενα»… που λέει και το τραγούδι.
Όσα ακούγονται αυτές τις μέρες στην πλατεία Κουμουνδούρου, από τους «νικητές» του ψευδούς συνεδρίου -με το ανατριχιαστικό παρασκήνιο και το προσκήνιο της ντροπής- είναι ο επιτάφιος θρήνος της χαμένης δόξας του Αλέξη Τσίπρα…
